170206 ΕΠΗΡΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι από την αρχή.

Εμείς δεν έχουμε τίποτε με τους μικρούς. Πώς θα μπορούσαμε άλλωστε, όντας πουλάκια, δηλαδή μικροσκοπικά… «το δέμας», και τα ίδια; Δεν ξεχνάμε ότι ένα από τα αγαπημένα μας συνθήματα, στον καιρό της νεότητας, ήταν εκείνο που έλεγε πως «το μικρό είναι όμορφο».

Επίσης, μπορούμε να συμφωνήσουμε -κατά περίπτωση- και με την άποψη ότι «το μέγεθος δεν μετράει», όταν μιλάμε για συγκεκριμένα αντικείμενα. Είναι προφανές όμως ότι, μιλώντας για μικρά μεγέθη, δεν αναφερόμαστε μόνο σε υλικά σώματα.

Μπορεί, για παράδειγμα, να μιλάμε για ομάδες -αθλητικές, πολιτικές, κοινωνικές ή άλλες-, ακόμη και για ιδέες, τις μικρές εκείνες ιδέες που κάνουν τη ζωή μας καλύτερη, χωρίς να διεκδικούν δάφνες σπουδαίων θεωρητικών κατασκευασμάτων.

Είμαστε φίλοι του «μικρού». Άλλωστε, μ’ αυτό μεγαλώσαμε. Από τον «μικρό ήρωα» και τον «μικρό σερίφη», μέχρι τη «μικρή πικρή μου αγάπη» και «το μικρό σπίτι στο λιβάδι», αυτές ήταν οι παραστάσεις που δεχόμασταν τότε.

Για να μην πω για τους «μικρούς εξερευνητές» τής Ντίσνεϊ, από τους οποίους τόσα χρήσιμα και χρηστικά πράγματα μαθαίναμε στα παιδικά μας χρόνια, ή την «Μικρή Ολλανδέζα» που βλέπαμε στις διαφημίσεις της εποχής.

Αφήστε πάλι του μικρούς δίσκους των 45 στροφών που επιλέγαμε μπροστά στα τζουκ μποξ, ή που χωρούσαν στα φορητά πικάπ και μας κρατούσαν συντροφιά στις νεανικές διασκεδάσεις.

Κάπως έτσι καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως το μικρό, εκτός από όμορφο, μπορεί να είναι και σημαντικό. Ας μην ξεχνάμε ότι η Μικρή Άρκτος είναι αυτή που έχει τον Πολικό Αστέρα!

Αυτό ισχύει, βέβαια, με κάποιες προϋποθέσεις. Ας πούμε, όταν το «μικρό» έχει επίγνωση του μεγέθους και των δυνατοτήτων του. Όταν καταλαβαίνει μέχρι πού μπορεί να φτάσει και τι ρόλο μπορεί να διαδραματίσει.

Έτσι, για παράδειγμα, υπάρχουν μικρές ομάδες πολιτών που δρουν και παράγουν σημαντικό έργο, χωρίς θόρυβο, χωρίς τυμπανοκρουσίες, και άλλες που… μεγαλοπιάνονται και προσπαθούν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους μόνο με μεγάλα λόγια.

Το άλλο πουλάκι:

Γιατί τα λέμε όλα αυτά;

Διότι έπεσε στη αντίληψή μας μια πρόσκληση σε πολιτική εκδήλωση. Χωρίς άλλη κουβέντα, σας διαβάζουμε το κείμενο, όχι όμως με τη σειρά που είναι γραμμένο. Υπάρχει λόγος γι’ αυτό και θα τον καταλάβετε:

«Τη Δευτέρα 6 Φλεβάρη συναντιόμαστε στη “Σφίγγα”. Στην πρώτη μας ανοιχτή συνάντηση για το 2017. Τα μέτρα δεν θα είναι ποτέ τα τελευταία. Δεν θα τελειώσουν ποτέ, αν δεν τα τελειώσουμε εμείς.

Στις 6 Φλεβάρη παίρνουμε θέση μάχης. Απέναντι.
Απέναντι σε Ευρωπαϊκή Ένωση, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Χωρίς Μνημόνια, χωρίς Χρέος, χωρίς Ευρώ, χωρίς άλλους εκβιασμούς και τελεσίγραφα.

Επιμένουμε ανοιχτά. Επιμένουμε δημοκρατικά. Επιμένουμε και ενημερώνουμε για τα επόμενα βήματα. Επιμένουμε έξω. Και συναντιόμαστε παντού».

Μέχρι εδώ, κανένα πρόβλημα και τίποτα το μεμπτό. Η «Πλεύση Ελευθερίας», γιατί από αυτήν προέρχεται η πρόσκληση, καλεί τους πολίτες σε εκδήλωση και, μέσω της πρόσκλησης, κοινοποιεί και κάποιες από τις βασικές της θέσεις.

Οι οποίες συμπυκνώνονται στη λέξη «απέναντι». Ούτε κι αυτό όμως είναι πρόβλημα. Δεν είναι λίγα τα κόμματα που ετεροπροσδιορίζονται, ιδίως αν θεωρούν πως οι θέσεις τους διαφέρουν ριζικά από οτιδήποτε άλλο κυκλοφορεί στην πιάτσα.

Εκείνο όμως που είναι άξιο σχολιασμού, είναι η μεγάλη ιδέα που έχουν οι συντάκτες της πρόσκλησης για τις δυνατότητες του κόμματός τους. Δεν λένε πως θέλουν να καταγράψουν τις δυνάμεις τους στην κοινωνία.

Δεν λένε πως στόχος τους είναι να μπουν στη Βουλή, ώστε να έχουν ένα βήμα που θα τους δίνει μεγαλύτερη δυνατότητα δημοσιοποίησης των θέσεών τους και επικοινωνίας με τους πολίτες.

Αυτοί, ούτε λίγο ούτε πολύ, λένε πως θα αλλάξουν άρδην το πολιτικό τοπίο: «Ξεκινάμε να τους ρίξουμε. Και δεν θα σταματήσουμε μέχρι να πέσουν»!

Σοβαρά; Πόσοι; Από πού; Από μια καφετέρια στη «Συμβολή Ακαδημίας και Ζωοδόχου Πηγής, στην Αθήνα»; Ακόμα κι αν γεμίσει ασφυκτικά, πόση δυναμική μπορεί να έχει, αυτή τουλάχιστον τη στιγμή;

Θα μου πείτε δεν είναι λίγες οι μεγάλες αλλαγές που ξεκίνησαν από ένα καφέ, όμως εκείνοι που τις ξεκινούσαν δεν έλεγαν, εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, ότι πάνε να αλλάξουν τον κόσμο. Οι αλλαγές προέκυψαν στην πορεία.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Είναι ένα θέμα αυτό.

Μια από τις (πολλές) παιδικές αρρώστιες της Αριστεράς. Θυμάμαι παλιά στελέχη να δηλώνουν προεκλογικά πως θα πάρουν ποσοστά πολλαπλάσια εκείνων που τελικά πετύχαιναν. Κι αν τολμούσες να τους πεις να είναι πιο μετριοπαθείς στις προβλέψεις τους, αλίμονό σου.

Σήμερα, ένας λόγος παραπάνω. Έχουν βλέπετε το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ, που ξεκίνησε ένα μικρό κόμμα διαμαρτυρίας και, σε μικρό διάστημα, έφτασε να κυβερνά τη χώρα. Ή, τουλάχιστον να προσπαθεί να (συν) κυβερνήσει, μαζί με τον κύριο Καμμένο.

Σου λένε, αφού εκείνοι, γιατί όχι κι εμείς; Σκεπτικό που έχει μια λογική βάση, παραβλέπει όμως κάποιες σημαντικές παραμέτρους. Αυτοί ήταν επίσης στον ΣΥΡΙΖΑ, μια μειοψηφούσα τάση, και (συν) κυβέρνησαν για αρκετούς μήνες.

Ήταν εκεί όταν διεξάγονταν η περήφανη διαπραγμάτευση, όταν επιβάλλονταν ο έλεγχος των τραπεζών, όταν γινόταν το δημοψήφισμα… Κάποια στιγμή διαχώρισαν τη θέση τους, όταν κατάλαβαν ότι η κυρίαρχη τάση «απέτυχε» να τελειώσει με τα μνημόνια.

Και τώρα θα τους τελειώσουν αυτοί. Θα τους ρίξουν, δεν θα σταματήσουν αν δεν το κάνουν. Για να έρθουν προφανώς οι ίδιοι. Διότι, αν είναι να έρθουν κάποιοι άλλοι, πράγμα πολύ πιθανόν, τότε τι να λέει η επανάσταση.

Χαρά στο κουράγιο τους. Όμως εμείς πώς να τους πάρουμε στα σοβαρά;

 Μεγάλες προσδοκίες!