170216 ΘΕΡΙΑΚΛΗΔΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Μάθε τέχνη κι άστηνε…

Λένε ότι καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή κι εγώ θέλω να συμπληρώσω… ιδιαίτερα όταν αφήνει ικανοποιητικά κέρδη. Τότε μπορούν να την κάνουν όλοι, χωρίς να αισθάνονται τύψεις ή να ντρέπονται. Ακόμη κι αν αυτή στηρίζεται στην αφέλεια των υπολοίπων, την οποία εκμεταλλεύεται.

Την έκανε και ο Ζουράρις! Παλαιότερα όμως, διότι τώρα πέρασε καιρός που έχει να ασχοληθεί και την ξέχασε, λέει. Ασφαλώς θα αναρωτηθήκατε καθώς τον ακούγατε: Είναι δυνατόν να ξεχάσει κανείς να «διαβάζει»;

Βεβαίως και είναι. Μη παρασύρεστε από το διάβασμα των ελληνικών λέξεων που δεν το έχουν εγκαταλείψει ακόμη κι εκείνοι που έχουν να ανοίξουν βιβλίο από τα μαθητικά τους χρόνια. Διότι κι αυτοί ακόμη πάλι κάτι διαβάζουν, έστω κι αν είναι τα μηνύματα στο κινητό.

Σκεφθείτε όμως όλους εκείνους που είχαν μάθει στα παιδικά τους χρόνια να διαβάζουν… ας πούμε παρτιτούρες μουσικής και αργότερα τα παράτησαν. Ε, είναι πολύ δύσκολο πλέον να πάρουν μπροστά τους μια τέτοια και να αρχίσουν να τη διαβάζουν.

Θα μου πείτε είναι το ίδιο να διαβάζεις μουσική και το ίδιο να… λες το φλιτζάνι; Διότι γι’ αυτό το «διάβασμα» μιλάμε. Δεν είναι ακριβώς το ίδιο, όμως σκεφθείτε ότι και στις δύο περιπτώσεις μιλάμε για τέχνη. Και μάλιστα υψηλή.

Είμαι βέβαιος ότι ο κύριος Ζουράρις την ασκούσε με ανεπτυγμένο αίσθημα ευσυνειδησίας, όπως απαιτεί ένα τέτοιο λειτούργημα. Όπως κι εκείνος ο φίλος μου -νομίζω σας έχω ξαναπεί την ιστορία- που έγραφε τα ζώδια σε κάποιο περιοδικό, όταν σπούδαζε, τη δεκαετία του ’80.

Προκειμένου να είναι βέβαιος ότι χρησιμοποιεί το κατάλληλο γλωσσικό επίπεδο ύφους που απαιτούσε η ειδική εκείνη περίσταση επικοινωνίας, έπαιρνε και «αντέγραφε» παλαιότερες προβλέψεις από άλλους, έγκριτους (ΧΑ!) αστρολόγους, μόνο που άλλαζε τα ζώδια, ώστε να περιορίσει την πιθανότητα να έχει διαβάσει κάποιος το δικό του και να το θυμηθεί.

Έτσι είναι αυτά τα «μαγικά» κόλπα. Το πιο σημαντικό είναι να ξέρεις πώς να τα σερβίρεις. Κυρίως να μην αφήσεις ούτε στιγμή τον άλλο να αμφιβάλει ότι δεν είσαι απολύτως βέβαιος γι’ αυτό που κάνεις. Είναι δηλαδή ένα πράγμα σαν την πολιτική.

Έτσι και σε πάρει είδηση ο πελάτης ή ο ψηφοφόρος ότι πας ψάχνοντας και δεν έχεις ένα σχέδιο, τότε τον έχασες. Είδατε τι έγινε μόλις κατάλαβαν οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ ότι η βεβαιότητα «ούτε μία στο εκατομμύριο» ήταν απλώς προεκλογική επίδειξη σιγουριάς και αυτοπεποίθησης.

Το άλλο πουλάκι:

Γιατί όμως σας τα λέμε όλα αυτά;

Διότι μόλις πληροφορηθήκαμε για την ανάπτυξη μιας νέας εφαρμογής, η οποία -δεν το μαντέψατε- …λέει το φλιτζάνι! Μέσα μάλιστα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα -αυτό σωστά το μαντέψατε- έχει γίνει ανάρπαστη.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που θέλουν να μάθουν τι τους ξημερώνει. Ή μάλλον, για να είμαστε ακριβείς, που θέλουν να ακούσουν ότι τους ξημερώνει κάτι άλλο από αυτό που περιμένουν, που είναι βέβαιοι ότι θα τους συμβεί.

Διότι, όλες αυτές οι «μαντικές» προβλέψεις μιλούν μόνο για τα ευχάριστα που πρόκειται να έρθουν. Και μάλιστα με όσο πιο εντυπωσιακό τρόπο παρουσιάζονται αυτά με τόσο μεγαλύτερη ευχαρίστηση γίνονται δεκτά.

Πώς το είπε ο Φλαμπουράρης; «Θα δείτε μια ανάπτυξη που θα τρίβετε τα μάτια σας»! Όχι απλώς ότι θα βελτιωθεί η οικονομία, ότι τα πράγματα θα πάνε προς το καλύτερο, αλλά ότι θα τρίβουμε τα μάτια μας.

Έτσι όμως το «θύμα» τσιμπάει και… ξηλώνεται ολοένα και περισσότερο. Αφήστε που είναι πρόθυμο να δεχτεί να κάνει κι ένα σωρό υπερβολές, παραχωρήσεις ή ανοησίες, να δεχτεί ακόμη και εξευτελισμούς, έτσι και πειστεί ότι όλα αυτά είναι απαραίτητα για να αλλάξουν τα πράγματα.

Αυτό είναι βέβαια το επόμενο βήμα. Το φλιτζάνι είναι ένα αθώο ξεκίνημα, κάτι για να περνάει ευχάριστα και η ώρα, να λέμε και κανένα καλαμπούρι, να γελάμε. Διότι έτσι και η φλιτζανού έχει το χάρισμα να τα λέει καλά, πράγματι είναι μια ευχάριστη διασκέδαση.

Να τα λέει καλά!

Δεν εννοώ να προλέγει το μέλλον, ούτε να δίνει συμβουλές για σοβαρά ζητήματα, αλλά να έχει εκείνο το χάρισμα –περί χαρίσματος πρόκειται- να σε παραμυθιάζει με γουστόζικα και ευφυή μαντέματα.

Όταν και το κοινό είναι κατάλληλο, έτσι; Δηλαδή δεν τα παίρνει όλα αυτά στα σοβαρά αλλά στο επίπεδο της πλάκας. Διότι, όπως έλεγε κι ένας πολέμιος τέτοιων πρακτικών, εγώ να δεχτώ ότι ο άλλος έχει χάρισμα να προλέγει τα μελλούμενα.

Αυτό ας πούμε ότι μπορεί να γίνει πιστευτό. Όχι όμως να πιστέψω ότι αυτά τα μελλούμενα είναι γραμμένα στο φλιτζάνι ενός καφέ!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Να που η Ελλάδα εξάγει!

Η εφαρμογή που διατίθεται εδώ και κάτι μήνες και χρησιμοποιείται ήδη από χιλιάδες θεριακλήδες του καφέ -και ανυπόμονους να γνωρίσουν το μέλλον- είναι διαθέσιμη, εκτός από τα ελληνικά, στα αγγλικά, τα τούρκικα και τα αραβικά.

Εκτός από τη χώρα μας, υπάρχουν χρήστες στην Κύπρο, στις ΗΠΑ, στον Καναδά, στην Αυστραλία, στην Αγγλία και στην Γερμανία. (Η σειρά δεν είναι αξιολογική, ούτε έχει σχέση με φιλικά ή εχθρικά αισθήματα προς τις συγκεκριμένες χώρες.)

Μπράβο, λοιπόν, στον κύριο Κώστα Κούκουλη -είναι και Θεσσαλονικιός- που την σκέφτηκε και την ανέπτυξε. Μπράβο, διότι διαθέτει ευρείς ορίζοντες και δεν περιόρισε την ιδέα του στον στενό του κύκλο, να διαβάζει, ας πούμε, η εφαρμογή τον… φραπέ.

Περισσότερο μπράβο του γιατί φαίνεται πως την έχει δει σωστά, αφού ο ίδιος δηλώνει πως η εφαρμογή έρχεται να καλύψει την ανάγκη των περισσοτέρων «να ακούσουν έναν καλό λόγο, να έχουν μια μορφή υποστήριξης στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν».

Έτσι μάλιστα!

 Σε ηλεκτρονικό… χοντρό φλιτζάνι!