171006 ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τα πανηγύρια τέλος!

Μαζί με το καλοκαίρι, δηλαδή την εποχή της ξενοιασιάς και της χαλαρότητας, φεύγουν ένα σωρό άλλα ωραία πράγματα. Όπως, για παράδειγμα, τα υπαίθρια γλέντια που σχεδόν κάθε βράδυ μάς κρατούν συντροφιά.

 Σίγουρα θα έχει συμβεί και στη δική σας γειτονιά. Από γενέθλια και ονομαστικές εορτές, μέχρι αρραβώνες και προγλέντια (άκου, τώρα, λέξη!) γάμων, πάντα κάπου, κάποιος θα «γιορτάζει» και θα το γλεντά.

Ειδικά αυτό με τους γάμους, νομίζω ότι έχει κάπως παραγίνει. Ξέρατε εσείς ότι αρκετές μέρες πριν από τη στέψη γιορτάζουν, δηλαδή στήνουν υπαίθριο γλέντι για… «το στρώσιμο του κρεβατιού»;

Σιγά, ρε παιδιά! Αυτά είχαν νόημα μια φορά κι έναν καιρό, όταν το νυφικό κρεβάτι στρώνονταν για να υποδεχτεί την πρώτη ερωτική συνάντηση του νιόπαντρου ζευγαριού. Σήμερα, τι νόημα έχει η… αναβίωση ενός τέτοιου εθίμου;

Σήμερα, πριν από την «πρώτη νύχτα του γάμου» έχουν προηγηθεί οι «χίλιες και μία νύχτες», είτε του ζευγαριού, είτε του καθενός ξεχωριστά με κάποιον άλλο ή/και κάποιους άλλους. Και αναφέρομαι στην ποσοτική κι όχι την… παραμυθένια διάσταση των χιλίων και μιας νυκτών.

Αφήστε πάλι τα έξοδα που γίνονται για τα υπόλοιπα -δεν ξέρω πόσα- γλέντια που προηγούνται του ενός και μοναδικού (!) που θα ακολουθήσει τη στέψη. Προχθές κάτι φίλοι μου πήγαν σε «γλέντι γάμου» που πραγματοποιήθηκε στο χωριό του γαμπρού και την άλλη Κυριακή θα πάνε στον γάμο (και στο γλέντι) που θα γίνει σε κάποιο νησί!

Κι όλα αυτά τη στιγμή που τα στατιστικά μάς λένε ότι ο ένας στους τρεις γάμους θα καταλήξει σε διαζύγιο. Παρά το γεγονός ότι η κρίση μείωσε, τα πρώτα χρόνια, τον ρυθμό αύξησης των διαζυγίων, σήμερα τα ποσοστά επανήλθαν στα ύψη.

Βέβαια υπάρχουν και τα «λευκά», όπως τα λένε οι δικηγόροι, όταν δηλαδή ένα ζευγάρι χωρίζει προκειμένου να επωφεληθούν από ευεργετήματα του νόμου και να κερδίσουν επιδόματα ή να απαλλαγούν από φόρους.

Για σκεφθείτε όμως και πόσα άλλα ανδρόγυνα ζουν μαζί, ενώ είναι στην ουσία χωρισμένοι; Γι’ αυτό σας λέω, το ποσοστό είναι τεράστιο. Τέτοιο που, αν ήταν πιθανότητες σε τζόγο, όλοι θα έπαιζαν, βέβαιοι ότι θα κερδίσουν.

Ενώ τώρα δεν το λαμβάνουν καθόλου υπόψη και κάνουν ένα σωρό έξοδα που αργότερα (με πιθανότητες 34% και βάλε) θα τα κλαίνε. Έτσι είναι όμως οι ερωτευμένοι νέοι, αλλά και οι γονείς τους, που πολλές φορές υπερθεματίζουν στο ζήτημα των «πανηγυριών» και των εξόδων.

Το άλλο πουλάκι:

Είπες πανηγυριών…

Όμως γι’ αυτά δεν ξεκινήσαμε να μιλάμε; Τα πανηγύρια που φεύγουν μαζί με το καλοκαίρι; Το «ελληνικό καλοκαίρι», όπως συνηθίσαμε να λέμε, ένα στοιχείο τού οποίου είναι και τα παραδοσιακά πανηγύρια που πραγματοποιούνται κάθε χρόνο τέτοια εποχή.

Το φαινόμενο είναι ιδιαίτερα έντονο στην Ήπειρο, εξαιτίας τού γεγονότος ότι τα χωριά εκεί είναι εγκαταλελειμμένα όλο το χρόνο και πλημμυρίζουν κόσμο την εποχή του πανηγυριού. Το θεωρούν υποχρέωσή τους οι ξενιτεμένοι να παρευρεθούν και να… σύρουν έναν χορό κι αυτοί.

Βρεθήκαμε στη Σαμαρίνα στο τέλος του Αυγούστου και το χωριό ήταν σχεδόν έρημο, ετοιμαζόταν για τον χειμώνα όταν ερημώνει εντελώς, με εξαίρεση κάποια κίνηση τα σαββατοκύριακα που λειτουργεί το χιονοδρομικό της Βασιλίτσας.

Μας είπαν ότι μια εβδομάδα πριν το χωριό είχε περισσότερους από έξι χιλιάδες κατοίκους! Χώρια οι επισκέπτες που έσπευσαν από τα γύρω χωριά να… πανηγυρίσουν κι αυτοί. Το φαντάζεστε;

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και σε ορισμένα δικά μας χωριά, που ερημώνουν τον χειμώνα και ζουν μόνο για το καλοκαιρινό πανηγύρι. Αντίστοιχο όχι σε αριθμούς, αλλά σε… ρυθμούς. Βέβαια εδώ υπάρχει η ταχύτητα του κεμεντζέ, που κάνει τους χορευτές σε κάποιες περιπτώσεις να πετάνε.

Σε αντίθεση με τους ηπειρώτικους χορούς, τους οποίους καυτηρίαζε ένα φίλος με τον χαρακτηριστικό του τρόπο, πειράζοντας κάποιον της παρέας που κατάγονταν από εκείνα τα μέρη:  Χορό το λέτε εσείς αυτό; Στέκονται ακίνητοι σαράντα άνθρωποι στη σειρά κι ένας μπροστά κάνει κωλοτούμπες και σαλτανάτια.

Γιατί όμως ξεκινήσαμε να τα λέμε όλα αυτά, προϊόντος του Οκτωβρίου; Όχι για κανέναν άλλο λόγο, παρά μόνον γιατί τα πανηγύρια μάς αφήνουν συχνά έντονες τις… αναμνήσεις τους!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τις βλέπουμε στους δρόμους.

Μιλάμε για τις αφίσες που μας προσκαλούν, ακόμα και τώρα, σε γιορτές και πανηγύρια που… πραγματοποιήθηκαν μήνες πριν. Ποιοι είναι υπεύθυνοι να τις μαζέψουν; Γιατί βρίσκονται ακόμη αναρτημένες στους δρόμους;

Αφήνω το γεγονός ότι, κανονικά, απαγορεύεται να κρέμονται εκεί, από πρώτης αρχής. Είναι επικίνδυνες, διότι αποσπούν την προσοχή των οδηγών. (Την αποσπούν από… το κινητό, όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία.)

Δεν πρέπει όμως κάποιος να τις μαζεύει με το πέρας των εκδηλώσεων; Ποιος θα το κάνει; Μήπως εκείνος που τις ανάρτησε; Μήπως κάποιοι υπάλληλοι του δήμου; Ποιος;

Αν θέλετε τη γνώμη μου, υπεύθυνος είναι εκείνος που τις τοποθέτησε. Πρέπει να βρει έναν τρόπο να τις μαζέψει. Κι όχι να τις αφήσει στο φιλότιμο του.. επόμενου, που θα κατεβάσει εκείνες για να βάλει τις δικές του.

Δυστυχώς, κανείς δεν το κάνει και έτσι το βάρος πέφτει στους δήμους. Οι οποίοι όμως έπρεπε να υποχρεώνουν τους αμελείς να… μην ξεχνούν. Πώς να τους υποχρεώνουν; Με τον κλασικό τρόπο με τον οποίο μαθαίνει ο Έλληνας: κόβοντας πρόστιμα.

Δεν ξέρω τι ακριβώς προβλέπεται, όμως υπάρχει τρόπος να πειστούν όλοι. Διότι, συνήθως, οι… πανηγυριώτες παίρνουν και κάποιες επιχορηγήσεις ή έκτακτες χρηματοδοτήσεις για τα πανηγύρια τους.

Δεν μπορεί κάποιος να τους πει πως, την επόμενη φορά που θα ξεχάσουν αφίσες στους δρόμους, απλώς θα χάσουν αυτά τα χρήματα;

Μια ιδέα λέω…

 Δεν ξεχνώ!