171018 ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πόσο κακό είναι, τέλος πάντων;

Για κάποιους είναι εγκληματικό∙ για άλλους πάλι δεν τρέχει και τίποτε. Δεν είναι ζήτημα αυτό για να συμφωνήσουμε. Εδώ διαφωνούμε σε άλλα κι άλλα… υπάρχει όμως ένα θέμα και καλά είναι να το συζητήσουμε.

Πόσο κακό είναι να μην ξέρεις αγγλικά; Θα καταλάβατε βέβαια ότι θέλω να σχολιάσω τον μεγάλο «ντόρο» που έγινε, για άλλη μια φορά, στο διαδίκτυο, με αφορμή το «τουίτ» του υπουργού Άμυνας προς την Ολλανδή ομόλογό του.

Θα έχετε παρατηρήσει ότι αποφεύγω να σχολιάσω τον κύριο Καμμένο και τα καμώματά του. Ο λόγος είναι προφανής∙ τα θεωρώ ανάξια σχολιασμού τον δε υπουργό ένα από τα χειρότερα πολιτικά όντα που έχει να επιδείξει ο τόπος.

Γιατί; Έτσι! Ξέρω ότι το σωστό είναι να αιτιολογεί κάποιος τους χαρακτηρισμούς του, όμως ακόμη και αυτός ο κανόνας έχει τις εξαιρέσεις του. Διότι, αν μπεις σε τέτοια διαδικασία, έχεις ήδη αρχίσει να παίρνεις τον Καμμένο στα σοβαρά.

Θα μου πείτε δεν το κάνεις εσύ, όμως το κάνουν άλλοι και μάλιστα τον παίρνουν τόσο στα σοβαρά που φτάνουν στο σημείο να… τον ψηφίσουν. Πρόβλημά τους! Άλλοι πάλι τον κάνουν συγκυβερνήτη της χώρας… Πρόβλημά μας!

Προκειμένου, λένε, να φύγει το παλιό και το ανήθικο! Να καθαρίσει ο (πολιτικός) τόπος από εκείνους που χρησιμοποιούσαν την εξουσία σαν να την βρήκαν από τον πατέρα τους και το κράτος σαν να τους το κάναμε δώρο.

Εμείς έχουμε αποφασίσει να μην ασχολούμαστε με… εκείνα που όσο τα ανακατώνεις τόσο βρωμάνε. Συγγνώμη αν ρίχνω το επίπεδο της κουβέντας, σας θυμίζω όμως ότι δεν είπα τίποτε, εσείς, με το μυαλό σας συμπληρώσατε τη φράση.

Ας επανέλθουμε στο θέμα μας. Είναι τόσο κακό να μην ξέρει κανείς αγγλικά; Είναι! Δεν μπορώ να υπολογίσω πόσο, αλλά είναι, απλώς και μόνο επειδή «ό,τι ξέρει κανείς είναι καλό». Ε, αν αντιστρέψεις τη φράση, «ό,τι δεν ξέρει κανείς…»

Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που η πολύ καλή γνώση της αγγλικής είναι ένα σοβαρό εφόδιο, σε κάνει να κινείσαι με άνεση στον χώρο, σου λύνει τα χέρια, σε κάνει αυτάρκη… με λίγα λόγια θεωρείται απαραίτητη.

Το άλλο πουλάκι:

Υπάρχει και ο αντίλογος.

Ξέρω ανθρώπους που αρνούνται πεισματικά να μάθουν μια ξένη γλώσσα, επειδή φοβούνται ότι μ’ αυτόν τον τρόπο υπονομεύουν την ελληνικότητά τους! «Γιατί να μάθω εγώ αγγλικά;» λένε, «ας μάθουν ελληνικά οι ξένοι».

(Καθότι η ελληνική γλώσσα είναι η σπουδαιότερη στον κόσμο, η μόνη που καταλαβαίνουν οι υπολογιστές, αυτή που θέλησε να εξαφανίσει ο Κίσινγκερ προκειμένου να σβήσει τον Ελληνισμό κ.λπ., κ.λπ.)

Μιλάμε για ανθρώπους που δεν έχουν φύγει ποτέ από το χωριό τους, με την έννοια της νοοτροπίας, και που τελικά, ακόμη κι αν κατάφερναν να μάθουν πέντε γλώσσες, δεν θα μπορούσαν να συνεννοηθούν παρά με τους ομοίους τους.

Υπάρχει όμως και άλλος αντίλογος. Διότι, από την πολιτική σκηνή της χώρας πέρασαν και άνθρωποι που μιλούσαν τα αγγλικά σαν μητρική τους γλώσσα. Ή που ήταν η μητρική τους γλώσσας. «Αυτοί, δηλαδή, ήταν καλύτεροι;»

Θέλετε να απαντήσω; Από τον Καμμένο, οπωσδήποτε, διότι αυτός παίζει μόνος του σε άλλη κατηγορία. Πολύ χαμηλή. Το ερώτημα όμως δεν είναι αν ήταν καλύτεροι ή χειρότεροι, αλλά αν αυτό οφείλονταν στα αγγλικά.

Δηλαδή, ο Βαρουφάκης, για παράδειγμα, θα ήταν καλύτερος, αν δεν ήξερε να μιλάει τόσο καλά αγγλικά; Καταλαβαίνετε, φίλοι μου, πού το πάω. Δεν φταίει η γλώσσα, αυτή είναι ένα όπλο, ένα ισχυρό χαρτί στο χέρι κάποιου παίκτη.

Το τι είδους χρήση θα κάνει εξαρτάται από τον ίδιο. Μπορεί να το χρησιμοποιήσει για να ενημερώνεται από ξένα Μέσα, για να παρακολουθεί διαλέξεις ή συζητήσεις χωρίς τη μεσολάβηση μεταφραστών, για να επικοινωνεί απευθείας με ομολόγους του…

Σε κάθε περίπτωση όμως, καλό είναι να χρησιμοποιεί τη γλώσσα την οποία γνωρίζει καλά και στην οποία εκφράζεται με άνεση. Ειδικά όταν έχει την πολυτέλεια να του πληρώνουν και μεταφραστές.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Φτάσαμε στο επίμαχο σημείο.

Πώς εξηγείται και τι σημαίνει το γεγονός ότι ένας πρωθυπουργός ή ένας υπουργός Εξωτερικών επιμένουν να χρησιμοποιούν μια ξένη γλώσσας που δεν την κατέχουν σε ικανοποιητικό βαθμό;

Κάποιοι λένε ότι, επιδεικνύοντας την αμορφωσιά τους, απευθύνονται συνειδητά στο τμήμα εκείνο των πολιτών που διαθέτει ανάλογα με αυτούς «προσόντα». Θέλουν να πουν «είμαστε ένας από εσάς» και περιμένουν αυτό να εκτιμηθεί δεόντως.

Άλλοι το ερμηνεύουν απλώς με… μικρομεγαλισμό ή αρχοντοχωριατισμό –και συγχωρήστε με για τους νεολογισμούς! Ο επαρχιώτης που προσπαθεί να μπει στα καλά σαλόνια και φέρεται όπως ο κόσμος εκεί, χωρίς όμως να «το έχει».

Υπάρχει όμως και μια ακόμη περίπτωση που είναι η χειρότερη. Είναι η περίπτωση που κάποιος αδιαφορεί για τα λάθη του, δεν θεωρεί σπουδαίο πράγμα το να επιδεικνύει τις αδυναμίες του, αδυναμίες -προσέξτε- που θα μπορούσε εύκολα να διορθώσει.

Ενώ, δηλαδή, ενδιαφέρονται τόσο πολύ για την άλλη εικόνα τους, την επιφανειακή, για το «φαίνεσθαι», δεν τους απασχολεί καθόλου η εντύπωση που θα κάνουν, ακόμη και όταν εκπροσωπούν κάτι πολύ πέρα από τον εαυτό τους.

Τι από όλα ισχύει στην συγκεκριμένη περίπτωση; Ο λαϊκισμός χειρίστου είδους, η κουτοπονηριά της αμάθειας ή το θράσος της εξουσίας; Μην αποκλείετε, όπως συμβαίνει συνήθως, να υπάρχει ένα… δημιουργικό μείγμα όλων αυτών.

Για τον Καμμένο μιλάμε!

 Γιου φάουλ;