171019 ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τι κάνει όμως η μοίρα!

Θα έχετε παρακολουθήσει τον διάλογο και τα αλλεπάλληλα δημοσιεύματα των τελευταίων εβδομάδων σχετικά με την αύξηση των κρουσμάτων ιλαράς και στη χώρα μας. Ωστόσο μερικοί επιμένουν.

Επιμένουν να μην εμβολιάζουν τα παιδιά τους, διότι άκουσαν, λένε, ότι υπάρχουν σοβαροί κίνδυνοι για την υγεία τους. Αν τα εμβολιάσουν. Ενώ αν τα αφήσουν «χύμα στο κύμα» τα παιδιά θα αποφύγουν κάθε κίνδυνο.

Ας κάνουμε μια παρένθεση εδώ, να μιλήσουμε λίγο για το ένα γενικότερο φαινόμενο, αποτέλεσμα του οποίου είναι και το θέμα που μας απασχολεί σήμερα. Τι γίνεται στον θαυμάσιο κόσμο του διαδικτύου;

Όταν πριν από χρόνια (αλήθεια, πόσα πέρασαν άραγε;) ξεκίνησε να μπαίνει στην καθημερινότητα των πολιτών το διαδίκτυο, κανείς ακόμη δεν μπορούσε να φανταστεί τις επιπτώσεις που θα είχε αυτό στη ζωή μας.

Τότε, τα πρώτα χρόνια, χρησιμοποιούνταν κυρίως ως μέσο αναζήτησης πληροφοριών και οι εκπαιδευτικοί προέτρεπαν τους μαθητές να ψάχνουν και να βρίσκουν από εκεί στοιχεία για τις εργασίες τους.

Καθώς η ποσότητα των πληροφοριών που «έμπαινε» καθημερινά στο διαδίκτυο αυξάνονταν εκθετικά, άρχισε να διαφαίνεται ένα κίνδυνος που ολοένα γινόταν και μεγαλύτερος˙ πώς να διαχειριστεί κανείς τον τεράστιο όγκο των πληροφοριών;

Τα πράγματα έγιναν πολύ χειρότερα όταν ο κάθε χρήστης απέκτησε τη δυνατότητα όχι μόνο να «καταναλώνει» πληροφορίες, αλλά και να «παράγει», κυρίως να αναπαράγει ό,τι του έκανε εντύπωση και πίστευε ότι ενδιαφέρει και άλλους.

Έτσι ο όγκος των «σκουπιδιών», των άχρηστων και επικίνδυνων πληροφοριών που μπαίνουν καθημερινά στο διαδίκτυο και βρίσκονται στη διάθεση του κάθε χρήστη, είναι πλέον μη διαχειρίσιμος. Μας πνίγει!

Σήμερα, λοιπόν, ακόμη και οι πλέον έμπειροι χρήστες του διαδικτύου, άνθρωποι ειδικά εκπαιδευμένοι να διακρίνουν και να εντοπίζουν εκείνο που προέρχεται από αξιόπιστη πηγή «πελαγώνουν» εύκολα και μπορεί να την πατήσουν.

Πόσω μάλλον εμείς οι υπόλοιποι που, στην πραγματικότητα, βλέπουμε και επιλέγουμε εκείνο που ταιριάζει στα πιστεύω μας, χωρίς να μας ενδιαφέρει από πού προέρχεται και χωρίς να μπορούμε –συχνά όμως ούτε και θέλουμε- να ελέγξουμε την αξιοπιστία του.

Το άλλο πουλάκι:

Ας ξαναγυρίσουμε στα εμβόλια.

Διότι όλα αυτά που είπαμε πριν αιτιολογούν τη συμπεριφορά πολλών γονιών που αρνούνται να εμβολιάσουν τα παιδιά τους, επειδή, λέει, αυτοί ξέρουν καλύτερα τι είναι σωστό και τι όχι για την υγεία τους.

Πώς το ξέρουν; Μα… το βρήκαν στο διαδίκτυο! Ή το βρήκε κάποιος γνωστός τους, κάποιος «φίλος» στο φέισμπουκ, και τους το έστειλε να το δουν, να ενημερωθούν και αυτοί «από πρώτο χέρι». 

Ποιο είναι το παράξενο; Ότι αυτό το «πρώτο χέρι» μπορεί να είναι μια περιθωριακή ιστοσελίδα, που τη διαχειρίζεται κάποιος τελείως αναξιόπιστος δημοσιογράφος ή επιστήμονας, που οφείλει την (διαδικτυακή και όχι μόνον) ύπαρξή του στη λατρεία κάποιων ανθρώπων στις θεωρίες συνωμοσίας.

Ότι, και καλά, υπάρχει μια αλήθεια την οποία σκοτεινοί κύκλοι προσπαθούν να μας αποκρύψουν, προκειμένου αυτοί να κερδίζουν εκμεταλλευόμενοι την άγνοιά μας. Αλήθεια τόσο καλά κρυμμένη, που μόνο κάποιοι δαιμόνιοι δημοσιογράφοι, ή επιστήμονες που σέβονται τον όρκο τους καταφέρνουν να μάθουν και να την αποκαλύψουν και σε εμάς.

Τι κι αν, την ίδια στιγμή, όλες οι επίσημες δημοσιογραφικές ή επιστημονικές οργανώσεις «φωνάζουν» προσπαθώντας να προειδοποιήσουν τα υποψήφια θύματα των θεωριών συνομωσίας; Αν ο άλλος έχει πειστεί ότι ΟΛΟΙ είναι στο κόλπο… 

Φτάνει στο σημείο να αφήσει το παιδί του εκτεθειμένο σε επικίνδυνες ασθένειες, προκειμένου να… μην φάει το παραμύθι που φαρμακευτικές εταιρείες, σε συνεργασία (μυστική, έτσι) με εκατομμύρια γιατρούς ανά τον κόσμο, προσπαθούν να μας πουλήσουν.

Αυτός «δεν μασάει». Ξέρει πολύ καλά πως, σε ένα απότομο φρενάρισμα, ή σε μια μικρή σύγκρουση η ζώνη ασφαλείας μπορεί να σε πληγώσει, μπορεί ακόμη και να σου σπάσει την κλείδα˙ γι’ αυτό και δεν φοράει ποτέ του ζώνη.

Αν το αναλογιστείτε, περί αυτού πρόκειται. Επειδή το εμβόλιο μπορεί (δηλαδή υπάρχει πιθανότητα) να επιφέρει κάποια μικροπροβλήματα στο παιδί, είναι προτιμότερο να το αφήσουμε εκτεθειμένο σε θανάσιμους κινδύνους!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν είναι καλό το παράδειγμα.

Διότι, σου λέει ο άλλος, εδώ δεν μιλάμε για έναν μικροτραυματισμό, αλλά για την πιθανότητα να πάθει το παιδί μας αυτισμό. Αυτό πίστευε και η άτυχη μητέρα, όμως η μοίρα καμιά φορά…

Θέλοντας το καλύτερο για το παιδί της, πήγε σε ψαγμένους παιδιάτρους ένας εκ των οποίων της έδωσε να διαβάσει κάποιο βιβλίο που έλεγε ότι τα εμβόλια ευθύνονται για την εμφάνιση αυτισμού σε παιδιά.

Πήρε το ρίσκο να μην εμβολιάσει το πρώτο της παιδί. Όμως αυτό εμφάνισε συμπτώματα αυτισμού και η δύστυχη μητέρα τρέχει τώρα να εμβολιάσει τα άλλα δυο της παιδιά, αλλά και να ενημερώσει την κοινή γνώμη, τους γονείς του «αντιεμβολιαστικού κινήματος» γι’ αυτό που της συνέβη.

Ξέρω τι θα σκεφτούν κάποιοι: «Και είναι μια τυχούσα μητέρα αξιόπιστη πηγή; Και ποιος μου λέει εμένα ότι δεν είναι κι αυτή μέσα στο κόλπο, ότι δεν τα πήρε για να μας πουλήσει μια ιστορία που βολεύει τις φαρμακευτικές εταιρείες;»

Επειδή, λοιπόν, πάντοτε θα υπάρχουν τέτοιοι, ένα σοβαρό κράτος δεν αφήνει αυτά τα ζητήματα στην… ελεύθερη βούληση του κάθε ανόητου.

Υποχρεώνει, δεν παρακαλά.

Ποιος είπε όμως ότι εμείς έχουμε σοβαρό κράτος;

 Άμα ακούς «κίνημα»…