171017 ΜΥΡΩΔΑΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Όλα για το χρήμα!

Θυμήθηκα μια διαφημιστική καμπάνια  που έκανε θραύση. Πριν από χρόνια. Πόσα; Πού να θυμάμαι; Από ένα σημείο και μετά ο χρόνος δεν μπορεί να αναλυθεί σε επιμέρους τμήματα, όλα συνυπάρχουν σχεδόν ταυτόχρονα.

Δεν ξέρω τι λέει η θεωρία της Σχετικότητας επ’ αυτού, όμως εγώ το βιώνω όλο και πιο συχνά, όσο περνούν τα χρόνια. Το ίδιο και κάποιοι φίλοι που βρίσκονται πάνω κάτω στη ίδια ηλικία. Υπάρχουν φορές που προσπαθούμε να τοποθετήσουμε χρονικά ορισμένα γεγονότα, αλλά μάταια.

Μόνο εκείνα που έχουν συνδεθεί με πολύ χαρακτηριστικά περιστατικά του βίου μας μπορούν να τοποθετηθούν -πάντα κατά προσέγγιση- στον χρόνο: «Ήταν τότε που ήμασταν φοιτητές». «Συνέβη λίγο πριν από τη γέννηση του παιδιού».

Μπορείτε εσείς να μου πείτε πότε περίπου ακούγαμε, σε καθημερινή βάση, το… «φύτεψε κι εσύ ένα δέντρο˙ μπορείς»; Το γεγονός ότι επρόκειτο για πετυχημένη διαφημιστική καμπάνια αποδεικνύεται από το ότι θυμόμαστε ακόμη το σλόγκαν.

Βεβαίως, θα ήταν προτιμότερο να είχαμε άλλου είδους αποδείξεις, ας πούμε τα αποτελέσματα εκτενών δενδροφυτεύσεων, μεγάλες εκτάσεις πρασίνου που προέκυψε από πρωτοβουλίες πολιτών που άκουσαν τη διαφήμιση.

Όμως, ο στόχος μιας διαφήμισης δεν είναι πάντοτε το προφανές. Υπάρχουν, όπως και στη λογοτεχνία πολλαπλές αναγνώσεις. Δεν είδατε τι έγινε (για άλλη μια φορά) με τη διαφήμιση γνωστής αλυσίδας παιχνιδιών;

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θα σας πουν ότι δεν προμοτάρει τα καταστήματα ή τα προϊόντα της, αλλά την… ομοφυλοφιλία. Αυτή την ανάγνωση έκαναν, αυτό τους βόλεψε να καταλάβουν από την όλη καμπάνια.

Έπειτα, δεν είναι τυχαίο ότι όλο και περισσότερες διαφημίσεις μοιάζουν τόσο μεταξύ τους που είναι προφανές ότι δεν διαφημίζουν κάποιο προϊόν, αλλά την διαφημιστική εταιρεία στους υποψήφιους πελάτες της.

Βάζετε μια δόση από την όμορφη και μοναδική χώρα μας, προσθέτετε κάποιο σχόλιο για τους ανεπανάληπτους ανθρώπους της, ρίχνετε μπόλικη νοσταλγία για τα περασμένα που οι σχέσεις ήταν πιο ζεστές και έχετε τον «κορμό».

Από εκεί και πέρα δεν μένει παρά να τον στολίσετε με ένα έξυπνο σλόγκαν και… έτοιμη η διαφήμισή σας. Που μπορεί να μιλάει για μακαρόνια, ή για κινητή τηλεφωνία, ή για καφέδες, ακόμα και για τυχερά παιχνίδια. Αδιάφορο!

Το άλλο πουλάκι:

Φύτεψε κι εσύ ένα δέντρο.

Ας είναι και μικρό˙ ένα δενδρύλλιο, ας πούμε. Όχι για την ομορφιά του πρασίνου, όχι για το περιβάλλον, όχι για να βρίσκουν καταφύγιο κάποια πουλιά… Κάν’ το για την εθνική οικονομία. Άντε, και για προσωπική χρήση.

Θα καταλάβατε, φαντάζομαι πως μιλάμε για την υπέροχη -πρόταση να την πω;- ιδέα του κυρίου Γιάννη Τσιρώνη ο οποίος σκέφτηκε να συνδυάσει το τερπνό μετά του ωφελίμου. Πράγμα που αποτελεί ζητούμενο από καταβολής κόσμου.

Σου λέει ότι είναι εφικτό να επιτύχουμε και την αποποινικοποίηση της καλλιέργειας κάνναβης και την αύξηση των εσόδων του κράτους. Πώς; Βάζοντας απλώς ένα παράβολο στους καλλιεργητές. 

Εννοείται ότι μιλάμε για καλλιέργεια που προορίζεται για προσωπική χρήση. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό μπορεί να ρυθμιστεί, φαντάζομαι, με κάποια υπουργική απόφαση. Και το ανάλογο, φυσικά, σε ύψος παράβολο.

Διότι και το πακέτο τα τσιγάρα ο άλλος τα αγοράζει για προσωπική χρήση, μόνο που υπάρχουν «χρήστες» που καπνίζουν ένα τσιγαράκι με τον καφέ κι ένα μετά το φαγητό και άλλοι που ντουμανιάζουν τέσσερα πακέτα την ημέρα.

Οι τελευταίοι συνεισφέρουν πολύ περισσότερο στην εθνική οικονομία από τους πρώτους. Κάτι ανάλογο μπορεί να γίνει και με τους χρήστες κάνναβης, που, ανάλογα με τα βάσανα ή τα μεράκια τους, θα πληρώνουν -ίσως σε πέντε άτοκες δόσεις- το παράβολο καλλιέργειας.

Πάντως εσείς να είστε έτοιμοι, διότι είναι το επόμενο θέμα για το οποίο θα σκοτωθούμε, αφού πρώτα χωριστούμε σε στρατόπεδα. Στους χασισολάτρες και τους χασισομάχους. Με την Εκκλησία (δηλαδή την ιεραρχία της), εννοείται, να έχει τον πρώτο λόγο.

Το κακό είναι ότι στο τέλος θα χαθεί και ό,τι θετικό θα μπορούσε να προκύψει από μια τέτοια συζήτηση, όπως η καλλιέργεια για φαρμακευτικούς λόγους που ισχύει σε πάρα πολλές χώρε του πολιτισμένου κόσμου.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πάντως η πρόταση είναι παλιά.

Θυμάμαι ότι την είχε κάνει κάποιος, όταν η τοπική κοινωνία συζητούσε την πιθανότητα εξόρυξης των λιγνιτών του κάμπου της Δράμας και την «αξιοποίησή» τους σε θερμοηλεκτρικά εργοστάσια που θα στήνονταν εδώ.

Ένα από τα επιχειρήματα υπέρ της εκμετάλλευσης των λιγνιτών ήταν και ο πλούτος που αύτη θα έφερνε στην περιοχή. Ο πλούτος που θα αντιστάθμιζε, ως επιχείρημα τουλάχιστον, ακόμη και αυτούς τους υπαρκτούς κινδύνους για την υγεία των κατοίκων.

Τότε έπεσε το επιχείρημα του φίλου που σας είπα. «Αν στόχος μας είναι μόνο το κέρδος, γιατί να μην πουλάμε χασίσια; Πρόκειται και για πιο επικερδή επιχείρηση και, υπό προϋποθέσεις, για πιο υγιεινή»!

Η πρόταση -δεν ξέρω πόσοι την θυμόσαστε- έκανε μεγάλη εντύπωση και μάλιστα είχε ξεφύγει από τα στενά όρια μιας παρέας, αφού επαναλήφθηκε από επίσημα χείλη σε ενημερωτική συζήτηση σε τοπικό κανάλι. 

Πρωτοπόροι, λοιπόν, οι Δραμινοί και σε αυτόν τον τομέα, όπως και σε κάθε τι που έχει σχέση με την κάνναβη και την καλλιέργειά της. Νομίζω ότι στον διάλογο που έχει ανοίξει ήδη οφείλουμε να καταθέσουμε κάθε εμπειρία και τεχνογνωσία γύρω από το θέμα.

Για το καλό της εθνικής οικονομίας πρόκειται, διάολε!

 «Βάλτε και δυο κανναβουριές…»