171009 ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΚΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Διά του παραδείγματος…

Πάνε πολλά χρόνια τώρα που έχω καταλήξει σε ένα συμπέρασμα: αν θέλεις να σε παίρνουν στα σοβαρά, πάψε να υπόσχεσαι και να κάνεις διακηρύξεις˙ δείξε αυτό που θέλεις και μπορεί να σε πιστέψουν και να σε εμπιστευθούν,

Θα μου πείτε, πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Πώς μπορεί, ας πούμε, κάποιος που δεν έγινε ποτέ πρωθυπουργός να «δείξει» με ποιον τρόπο θα κυβερνήσει, αντί να δίνει προεκλογικές υποσχέσεις;

Κι όμως, γίνεται. Διότι δεν είναι ανάγκη να έχεις πρακτική εμπειρία σ’ αυτό στο οποίο θα κληθείς να δοκιμαστείς. Μπορείς να δείξεις τις ικανότητές σου και σε άλλα θέματα, σε κάποια από τα οποία έχεις δοκιμαστεί ήδη.

Κυρίως να δείξεις τον τρόπο με τον οποίο θα χειριστείς τις καταστάσεις και θα κατευθύνεις τα πρόσωπα (και όχι, ας πούμε το ανάποδο). Μπορείς δηλαδή να αναδειχθείς… εις μικρόν γενναίος, μέχρι να σου δοθεί η ευκαιρία να πάρεις μια πραγματικά μεγάλη και υπεύθυνη θέση.

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά και πάλι, με αφορμή δύο θέματα της επικαιρότητας. Τον τρόπο με τον οποίο η κυρία Φώφη Γεννηματά μεθοδεύει (προσπαθεί να μεθοδεύσει) τις διαδικασίες εκλογής τού επικεφαλής του νέου φορέα, αλλά και την παραίτηση Τσακνή από την ΕΡΤ.

Να με συγχωρείτε, αλλά θεωρώ περισσότερο άξιο σχολιασμού το δεύτερο. Για την κυρία Γεννηματά θα πω απλώς ότι δεν πείθει, τουλάχιστον εμένα, πως ενδιαφέρεται για τη δημιουργία κάτι διαφορετικού από αυτό μέσα στο οποίο έχει μάθει να λειτουργεί.

Και το οποίο οι πολίτες αποδοκίμασαν όχι μόνον μία φορά. Και τώρα φαίνεται ότι έχει ως στόχο τις «μόνιμες» και αμετακίνητες ψήφους των μεγάλων σε ηλικία ψηφοφόρων του ΠαΣοΚ, οι οποίες μπορούν να της εξασφαλίσουν την εκλογή.

Και μετά; Πώς θα πείσει τον υπόλοιπο κόσμο που περιμένει από έναν φορέα του χώρου αυτού να συσπειρώσει τις σκόρπιες δυνάμεις και να γεμίσει το πολιτικό κενό που υπάρχει ανάμεσα σε Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ;

Κυρίως όμως πώς θα πείσει εκείνους που έχουν μνήμες από τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούσε το «παλιό καλό ΠαΣοΚ» ότι κάτι πάει να αλλάξει; Ή μήπως η κυρία Γεννηματά αρκείται στην ύπαρξη ενός μικρού, παλαιάς κοπής κόμματος, αρκεί να το διοικεί η ίδια;

Το άλλο πουλάκι:

Ας μιλήσουμε για το δεύτερο θέμα.

Ποιος (θα πρέπει να) είναι ο πρωταρχικός στόχος κάθε ανθρώπου, όταν αυτός αναλαμβάνει επικεφαλής ενός φορέα, ενός οργανισμού ή απλώς ενός «μαγαζιού» που πρέπει να λειτουργήσει με ευθύνη του;

Το πολύ απλό. Να τον αφήσει σε λίγο καλύτερη κατάσταση απ’ ό,τι τον ανάλαβε. Αν το καταφέρει αυτό μπορεί να θεωρείται ήδη επιτυχημένος. Τώρα, αν καταφέρει να καινοτομήσει και να επιφέρει ουσιαστικές μεταβολές, τότε του αξίζουν συγχαρητήρια.

Το πρώτο πράγμα, λοιπόν, που πρέπει να αναρωτηθεί ο κάθε πολίτης, οποίος συντηρεί την ΕΡΤ με την υποχρεωτική διμηνιαία «συνεισφορά» του είναι το εξής: Είναι η ΕΡΤ σήμερα καλύτερη από την ημέρα που την ανέλαβε ο κύριος Τσακνής;

Εντάξει, το ξέρω ότι την ανέλαβε… εκ του μηδενός. Έχουμε όμως όλοι μνήμες από την λειτουργία και τα προγράμματα της ΕΡΤ, πριν πέσει το τρισκατάρατο «μαύρο». (Εσείς τι κάνατε όταν έπεσε το μαύρο στην ΕΡΤ;)

Υπήρχε, ακολούθως, η ΝΕΡΙΤ που λειτουργούσε πριν από το… «άνοιγμα της ΕΡΤ με όλους τους σταθμούς και όλα τα προγράμματά της». Υπάρχει καμιά αισθητή διαφορά, τέτοια που να μπορέσουμε να πούμε ότι έβαλε κι αυτός ένα λιθαράκι και άφησε το δικό του στίγμα;

Φοβάμαι πως όχι. Αυτό φαίνεται διά γυμνού οφθαλμού από όποιον ρίξει μια ματιά στα προγράμματα της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου. Όχι ότι είναι άσχημα. Απλώς είναι τα ίδια εδώ και δεκαετίες˙ επαναλήψεις των επαναλήψεων.

Με εξαίρεση, επιτρέψτε μου να πω, τα δελτία ειδήσεων και τις ενημερωτικές εκπομπές. Που είναι οι χειρότερες που έχουμε δει. Ας μιλάμε όμως για τον εαυτό μας˙ οι χειρότερες που έχω δει εγώ (από τα κρατικά κανάλια).

Τίποτε, λοιπόν, δεν μπόρεσε να αλλάξει ο κύριος Τσακνής; Ας μην μηδενίζουμε. Θυμάμαι τώρα, πρόχειρα, ότι οι καλοκαιρινές συναυλίες στο προαύλιο του ραδιομεγάρου, σε συνεργασία με τον δήμο Αγίας Παρασκευής, είναι κάτι ωραίο. Τουλάχιστον για τους Αθηναίους.

Όμως, με βάση και τη δική του ομολογία, δεν μπόρεσε να πειράξει στο ελάχιστο την μεγαλύτερη «πληγή» που χρόνια τώρα κατατρώει την ΕΡΤ, τον συνδικαλισμό που, με επικεφαλής τον Π. Καλφαγιάννη, ουσιαστικά την διοικεί.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αυτό γιατί να το αλλάξει;

Με συγχωρείτε, αλλά έχω την εντύπωση ότι «το πιο άρρωστο τμήμα του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού», όπως χαρακτηριστικά έγραψε στην επιστολή παραίτησής του, ουδόλως απασχόλησε τον κύριο Τσακνή, το διάστημα που αυτός κρατούσε το τιμόνι της ΕΡΤ.

Τουλάχιστον δεν ακούσαμε κάτι τέτοιο, ούτε είδαμε κάποια κίνηση αντιπαράθεσης μαζί του. Τι τον ενόχλησε; Το γεγονός ότι κάποια στιγμή αυτό το πιο άρρωστο κ.λπ. τμήμα «άφησε αιχμές για το ήθος και την τιμιότητά» του. Και κανείς από την κυβέρνηση δεν βγήκε να τον υπερασπιστεί.

Φεύγει, λοιπόν, άλλος ένας πρόεδρος της ΕΡΤ, αφήνοντας τον κύριο Καλφαγιάννη να… αλωνίζει και να δικαιώνει όσους υποστήριζαν πως «το μαγαζί» αυτό δεν μπορεί να εξυγιανθεί εν λειτουργία˙ μόνο αν κλείσει και στη θέση του στηθεί ένα άλλο, με καλύτερους όρους.

Φαίνεται όμως ότι ο κύριος Τσακνής δεν κατάλαβε και πολλά πράγματα από τη θητεία του στην ΕΡΤ, αφού κλείνοντας την επιστολή του, εύχεται στους εργαζόμενους «να πάρουν την τύχη της εταιρίας στα χέρια τους».

Λες και οι Καλφαγιάννηδες τελειώνουν καμιά φορά!

 «Στο ίδιο έργο θεατές…»