171023 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Με αφορμή μια έκθεση…

Δεν μπορούσαμε να χάσουμε την ετήσια έκθεση της φωτογραφικής ομάδας «ΕΦΟΔΟΣ» και όχι μόνο επειδή σ’ αυτήν συμμετέχουν πολλοί φίλοι. Πήγαμε από τους πρώτους και την απολαύσαμε πραγματικά.

Μας άρεσε που φέτος είχαν τη δυνατότητα να εκθέσουν περισσότερες φωτογραφίες ο καθένας. Ωστόσο η έκθεση, με δεδομένο τον περιορισμένο χώρο, ήταν πολύ καλά στημένη. Μας άρεσε επίσης που η θεματολογία δεν ήταν ενιαία και υπήρχε μεγάλη ποικιλία θεμάτων.

Κάποιες φωτογραφίες μας άρεσαν πολύ˙ άλλες δεν τις θεωρήσαμε κάτι ιδιαίτερο. Όμως τι ξέρουμε εμείς από αυτά; Το ευτύχημα είναι ότι συναντήσαμε εκεί έναν παλιό φίλο, και παλιό… φωτογράφο, με τον οποίο είχαμε να τα πούμε πολύ καιρό.

Πήγαμε για καφέ και, όπως ήταν φυσικό, μετά από τα προσωπικά μας νέα, μιλήσαμε για την έκθεση. Ακούσαμε με πολλή προσοχή τη γνώμη του και νομίζουμε ότι αξίζει να σας μεταφέρω κάτι από τη συζήτησή μας.

Πριν από αυτό όμως, να σας πούμε ότι, όταν μιλάμε για «παλιό φωτογράφο», εννοούμε κάτι αρχαίο για τα σημερινά δεδομένα. Ξεκίνησε με μια ZENIT που του είχε φέρει δώρο ένας μπάρμπας του από την πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση.

Μάλιστα, για την ακρίβεια, τον πειράζαμε γιατί επάνω έγραφε ЭЕНИТ ή κάτι τέτοιο και εμείς τότε τον ρωτούσαμε πώς ξέρει τι μάρκα είναι η μηχανή, ώσπου μια μέρα την έφερε μαζί με τη θήκη της, όπου η μάρκα γραφόταν και με τους δύο τρόπους.

Αργότερα αγόρασε μια Hasselblad για την οποία επίσης έτρωγε καζούρα, αφού ο «οπλισμός» της θύμιζε κουρδιστήρι παλιού ρολογιού. Πού να ξέραμε εμείς τότε…

Στη συνέχεια απέκτησε και άλλες αξιόλογες μηχανές όμως δεν ήταν αυτός ο (βασικός) λόγος που τον ζηλεύαμε.

Τον ζηλεύαμε γιατί, στην ταράτσα της αρχαίας πολυκατοικίας τους, υπήρχε πλυσταριό για τους ενοίκους, άχρηστο όμως, που αυτός το είχε μετατρέψει σε σκοτεινό θάλαμο. Εκεί μέσα περνούσε ώρες και έκανε πράματα και θάματα.

Εμείς, μικρότεροι και ασύγκριτα κατώτεροι «φωτογράφοι» από εκείνον, το θεωρούσαμε μεγάλη εύνοια, όταν καμιά φορά μας προσκαλούσε να δούμε πώς θα εμφανίσει κάποιο καινούριο του φιλμ.

Εκεί, σε εκείνο το πλυσταριό μυηθήκαμε στα μυστικά του σκοτεινού θαλάμου. (Και κάποια κορίτσια στου έρωτα, όμως αυτό είναι άλλη ιστορία, που θα σας τη διηγηθώ σε άλλη ευκαιρία.)

Το άλλο πουλάκι:

Σταμάτησε να ασχολείται!

Αυτό ήταν μια έκπληξη για μένα, διότι δεν μπορούσα να φανταστώ πως αυτός, ένας τόσο παθιασμένος φωτογράφος, θα εγκατέλειπε το αντικείμενο του πάθους του. Μας εξομολογήθηκε ότι το τελευταίο του φιλμ το τράβηξε πριν από αρκετά χρόνια.

«Από τότε που κυριάρχησε η ψηφιακή φωτογραφία, τα παράτησα», είπε. Σήμερα, με τις μηχανές και τα μέσα που υπάρχουν, ο καθένας μπορεί να βγάζει καλές φωτογραφίες, οπότε δεν αξίζει να «ασχολείσαι».

Δεν έχει και άδικο, σκέφτηκα. Του είπα ότι κι εγώ σταμάτησα να βγάζω φωτογραφίες, για τους ίδιους περίπου λόγους μ’ εκείνον. Βλέπετε, εγώ έβγαζα κυρίως αναμνηστικά τοπία από ταξίδια.

Από τη στιγμή όμως που βρίσκω όσα θέλω στο διαδίκτυο, αποφάσισα να μην ξοδεύω στη φωτογράφιση τον πολύτιμο χρόνο των διακοπών μου. Συζητήσαμε όμως λίγο περισσότερο τη δική του περίπτωση.

Μου έκανε εντύπωση η άποψή του πως το πρώτο «εργαλείο» που διαθέτει κανείς σήμερα, προκειμένου να βγάζει καλές φωτογραφίες, είναι το γεγονός ότι… αυτές δεν κοστίζουν τίποτα. 

«Θυμάσαι που κάποτε πήγαμε διακοπές στην Κρήτη και είχαμε από ένα τριανταεξάρι φιλμ όλο κι όλο ο καθένας; Σκεφτόμασταν… μισή μέρα πριν “πυροβολήσουμε”. Σήμερα ο άλλος τραβάει χιλιάδες πόζες -τζάμπα είναι- ε, όλο και θα του πετύχουν κάποιες».

Συμφώνησα. Μου είπε ακόμη πως, ακόμη κι αν μια πόζα έχει ατέλειες, υπάρχουν άπειρες δυνατότητες παρέμβασης μετά, στον υπολογιστή, ώστε το τελικό αποτέλεσμα νε είναι εκείνο που θέλεις.

«Δηλαδή όλα είναι θέμα τεχνολογίας;» τον ρώτησα. «Και το κάδρο; Το τι θα συμπεριλάβεις και τι θα αφήσεις έξω από την εικόνα;»

Μου εξήγησε πως κι αυτό μπορείς, σε μεγάλο βαθμό, να το καθορίσεις μετά τη λήψη, στον υπολογιστή.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Καταλάβατε, φίλοι μου;

Να τι μαθαίνει κανείς από «ειδικούς», ακόμη κι αν αυτοί τα έχουν παρατήσει για χρόνια. Ακόμα και η στιγμή της λήψης, που καμιά φορά μας εντυπωσιάζει, μπορεί να επιλεγεί ανάμεσα σε πάρα πολλές λήψεις από εκείνες που τραβούν οι σύγχρονες μηχανές στο δευτερόλεπτο.

Παρ’ όλα αυτά, εγώ δεν πείστηκα απόλυτα. Αν ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα, θα έπαυε η φωτογραφία να θεωρείται τέχνη και όλες οι δημοσιευμένες φωτογραφίες ή εκείνες μιας έκθεσης θα μας φαίνονταν εξίσου καλές.

Δεν είναι όμως έτσι. Ίσα ίσα, όταν οι τεχνικές δυνατότητες αυξάνονται, όταν είναι πολλοί εκείνοι που μπορούν να δώσουν ένα αξιοπρεπές τελικό αποτέλεσμα, τόσο πιο μεγάλος είναι ο ανταγωνισμός και τόσο πιο δύσκολο να διακριθεί κανείς.

Στο κάτω κάτω, η ομάδα, με αφορμή την έκθεση της οποίας κάνουμε κι αυτή τη συζήτηση, αποτελείται από φωτογράφους που απλώς μοιράζονται το μεράκι τους με άλλους. Και κάποια φορά θέλουν να το μοιραστούν και μαζί μας.

«Αυτό, από μόνο του, δεν είναι μικρό πράγμα, ιδιαίτερα στις μέρες που ζούμε», είπα στον φίλο μου και συμφώνησε.

«Γι’ αυτό, άλλωστε με είδες και στην έκθεση», είπε. «Και μόνο ότι ανταμώσαμε εκεί μετά από χρόνια είναι σπουδαίο˙ δεν είναι;»

Είναι!

 Φιλική φωτογραφία!