171013 ΑΠΑΤΗΛΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Απάτη!

Οι απάτες έχουν πολλές μορφές. Μπορεί να ξεκινούν από τις πιο αθώες και να φτάνουν μέχρι τις πλέον δόλιες. Μην ξεχνάτε ότι η απάτη γιορτάζεται και επισήμως την Πρωταπριλιά, με ανάλογες… εκδηλώσεις.

Επίσης να θυμηθούμε ότι, στην αρχαία μυθολογία, είχε και τον θεό της, τον Ερμή, που, σε κάποιες περιπτώσεις, τον τιμούσαν περισσότερο ακόμη κι απ’ τον Δία. Η απάτη, λοιπόν, έχει μεγάλη ιστορία και είναι συνυφασμένη με τον βίο του ανθρώπου.

Είναι κακό πράγμα η απάτη; Όχι, βέβαια! Όχι πάντα. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που τα ίδια τα… θύματά της την επιζητούν και δεν μιλάω φυσικά μόνο για τις παραστάσεις με ταχυδακτυλουργούς, όπου το κοινό πληρώνει για να εξαπατηθεί!

Αν θεωρήσουμε περιπτώσεις που η απάτη, το «ψεύτικο» δηλαδή, λειτουργεί ως παραμυθία, τότε θα πρέπει να εντάξουμε σ’ αυτήν και διάφορες μορφές τέχνης, από τη λογοτεχνία μέχρι τον κινηματογράφο.

Ενδιαφέρον έχει η απάτη στον ερωτικό τομέα και γι’ αυτό θα μιλήσουμε στη συνέχεια. Αφού σας πω τον λόγο για τον οποίο ξεκίνησα σήμερα αυτή την κουβέντα. Διάβασα ότι στη Γαλλία ψηφίστηκε ένας νόμος που επιβάλλει την αποκάλυψη ενός είδους… απάτης.

Υποχρεώνει, με την απειλή πολύ αυστηρών προστίμων, οι φωτογραφίες των διαφημίσεων που είναι αποτέλεσμα επεξεργασίας, να σημαίνονται ως τέτοιες. Σας μπέρδεψα; Θα το πω πιο απλά για να το καταλάβετε καλύτερα.

Βλέπεις σε κάποια διαφήμισε μια «κορμάρα» να διατηρεί τη σιλουέτα της τέτοια επειδή χρησιμοποιεί το τάδε προϊόν, ή επειδή τρώει μια συγκεκριμένη τροφή; Αν η φωτογραφία δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, πρέπει να το λέει.

Να γράφει δηλαδή από κάτω ότι έχει υποστεί ψηφιακή επεξεργασία, είναι δηλαδή, όπως συχνά λέμε,  αποτέλεσμα… «φώτοσοπ». Ο νόμος έχει λόγο ύπαρξης και υποτίθεται ότι προφυλάσσει κυρίως τους νέους.

Από τι τους προφυλάσσει; Από το να μην… τρώνε παραμύθι. Να μην έχουν την εντύπωση ότι όλα αυτά τα υπέροχα πλάσματα που βλέπουμε στις διαφημίσεις είναι όντα που ζουν και κινούνται ανάμεσά μας.

Το άλλο πουλάκι:

Δεν είναι;

Κρίμα! Διότι εγώ ανήκω στην κατηγορία εκείνων που… δεν θέλουν να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα. Ας υπάρχουν κι ας τα χαίρονται άλλοι, κάποιοι… μερακλήδες, όπως έλεγε κι ένας φίλος. Τελικά όμως «όλα είναι ένα ψέμα»;

Φαίνεται πως ναι! Προκειμένου, λοιπόν, να μην παρασύρονται τα παιδιά και προσπαθούν να μοιάσουν στα «πλάσματα» των διαφημίσεων, κυρίως όμως να μην τα αναζητούν στην πραγματική ζωή και απογοητεύονται, ψηφίστηκε αυτός ο νόμος.

Φαντάζεστε να έρθει και στη χώρα μας; Διότι θα έρθει, δεν μπορεί. Ό,τι εφαρμόζεται στη Ευρώπη, κυρίως όταν έχει να κάνει με δικαιώματα και προστασίες (με την καλή έννοια), αργά η όχι αργά έρχεται και στην Ελλάδα.

Θα σκοτωθούμε για κανένα μήνα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, θα χωριστούμε σε στρατόπεδα και παρατάξεις, θα βρουν την ευκαιρία κόμματα και πολιτευτές να κάνουν το κομμάτι τους, θα πάρει θέσει η ιεραρχία της Εκκλησίας και τελικά θα ψηφιστεί.

Φαντάζεστε; Διότι διαφήμιση δεν είναι μόνο εκείνη που προσπαθεί να πουλήσει ένα προϊόν. Διαφήμιση είναι και η γιγαντοαφίσα που μας ενημερώνει για την παράσταση ή τη συναυλία κάποιου τραγουδιστή.

Που τώρα τελευταία τους βλέπουμε και δεν τους γνωρίζουμε, αν δεν μας ενημερώσει το όνομα από κάτω. Θα πρέπει λοιπόν να μας λέει ότι αυτό το (αγνώριστο) πρόσωπο που βλέπετε δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, αλλά είναι αποτέλεσμα ψηφιακής επεξεργασίας.

Θα γίνει χαμός! Έρχομαι όμως να ρωτήσω: Γιατί μόνο στις διαφημίσεις; Γιατί όχι σε κάθε φωτογραφία που δημοσιεύεται ή αναρτάται κάπου που τη βλέπει πολύς κόσμος; Είναι απλό: Να υπάρχει κάποιο σημαδάκι που να μας ενημερώνει ότι δεν βλέπουμε αυτό που είδε και ο φωτογράφος μέσα από τον φακό του.

Δύσκολο, ε; Διότι μετά ξεκινάει μια ολόκληρη ιστορία που θα μας κάνει να χάσουμε αυτό που είπαμε στην αρχή∙ τη μαγεία της… απάτης, δηλαδή της τέχνης. Αφήστε που θα σπάσει μια παράδοση αιώνων.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Διότι εκεί βασίζεται ο έρωτας!

Και αν σήμερα επεμβαίνουμε σε μια φωτογραφία μας που θα αναρτήσουμε στο «προφίλ» μας, μην ξεχνάμε ότι κάποτε υπήρχε περίπτωση να δεις άλλη κοπέλα στο προξενιό και άλλη να σου φέρουν στη εκκλησία για τον γάμο.

Έπειτα, από τα χρόνια ακόμη της «Παριζιάνας», της γνωστής τοιχογραφίας στην Κνωσό, ξέρουμε ότι υπήρχαν ένα σωρό παρεμβάσεις που αλλοίωναν την αρχική εικόνα και μας παρουσίαζαν το αποτέλεσμα κάποιας… επεξεργασίας.

Τι θα πρέπει, δηλαδή; Να υπάρχει και σήμανση που να λέει… αυτό που βλέπετε είναι αποτέλεσμα «αισθητικής παρέμβασης», προκειμένου να προφυλάξουμε τον θεατή από την επιχειρούμενη εξαπάτησή του;

Στο κάτω κάτω, αν ο άλλος είναι τόσο χαϊβάνι και δεν μπορεί να διακρίνει πότε ένα μαλλί είναι βαμμένο, πότε ένα πρόσωπο στοκαρισμένο και πότε ένα στήθος σιλικονούχο, ε, ας τον αφήσουμε να ζει τον μύθο του.

Βλέπετε όμως, φίλοι μου, πού οδηγούμαστε όταν πάμε να τραβήξουμε αυτά τα ζητήματα με τα δικαιώματα και τα πολιτική ορθότητα στα άκρα; Διότι και σήμερα όλοι κανονικά θα έπρεπε να καταλαβαίνουμε πότε ένα εικονιζόμενο πρόσωπο ανταποκρίνεται σε έναν «πραγματικό άνθρωπο» και πότε όχι.

Οι Γάλλοι όμως αποφάσισαν πως αυτό πρέπει να γίνεται υπό την αιγίδα του κράτους με την πρόβλεψη κάποιου σχετικού νόμου.

Τι να κάνουμε; Γάλλοι είναι αυτοί!

 Οπτασία!