171020 ΥΠΟΘΗΚΕΥΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

«Κανένα σπίτι…»

Αυτό το «κανένα» είναι απόλυτο. Και κάθε τι απόλυτο είναι, εξ ορισμού, άδικο. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν μπορεί να συμπεριλαμβάνει τα πάντα αδιακρίτως, όταν μάλιστα αυτά διαφέρουν πολύ μεταξύ τους.

Το χειρότερο είναι άλλο. Όταν στην κοινωνία υπάρχει κάτι που δημιουργεί αδικίες, αυτές, τις περισσότερες φορές, για να μην πω πάντα, συμβαίνουν εις βάρος των ασθενέστερων, των πλέον αδύναμων.

Μια κοινωνία απόλυτης ισότητας είναι μια απάνθρωπη κοινωνία. Θα πρέπει να υπάρχουν διακρίσεις προς όφελος των πολιτών εκείνων που βρίσκονται σε μειονεκτική θέση και εκκινούν από χειρότερη αφετηρία σε σχέση με τους υπόλοιπους.

Οι διακρίσεις αυτές είναι στην πραγματικότητα «αδικίες», που γίνονται εις βάρος των κοινωνικά ισχυρότερων και πάντως όχι αυθαίρετα. Αποφασίζονται έπειτα από διάλογο στα θεσμοθετημένα όργανα και μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες.

Τι γίνεται όμως όταν όλα αυτά αμφισβητούνται; Τι γίνεται όταν κάποιοι αρνούνται να συμμορφωθούν με τις συλλογικές αποφάσεις και δεν αναγνωρίζουν τα θεσμοθετημένα όργανα; Κυρίως όμως, τι γίνεται όταν όλα αυτά τα κάνουν στο όνομα των πλέων αδυνάτων;

Αν διακρίνετε μια μεγάλη αντίφαση, πολύ σωστά τη διακρίνετε. Επειδή όμως πιθανότατα σας μπέρδεψα, ας ξαναδούμε το θέμα από την αρχή με κάποια παραδείγματα. Θα γυρίσουμε λίγο πίσω, τότε που πρωτογνωρίσαμε τον ΕΝΦΙΑ.

«Χρειαζόμαστε μια εθνική συλλογική προσπάθεια: να πάρουμε όλοι μαζί το βάρος για να πετύχουμε το στόχο μας. Χρειαζόμαστε κάτι που να είναι δίκαιο και κοινωνικά αποδεκτό, που να διαφοροποιεί τον πλούσιο από τον φτωχό και να αποδώσει άμεσα και να μην εξαρτάται από τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό.

Για τον λόγο αυτό θα επιβληθεί τέλος στην ακίνητη περιουσία, μεσοσταθμικά 4 ευρώ ανά τετραγωνικό μέτρο, μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ». Σας θυμίζουν τίποτε τα λόγια αυτά; Τα είχε πει ο Ευάγγελος Βενιζέλος, το 2011, μιλώντας στη ΔΕΘ. 

Ήταν η πρώτη φορά που ακούσαμε για το «χαράτσι», όπως ονομάστηκε τότε, τον… πατέρα του σημερινού ΕΝΦΙΑ. Τότε ξεκίνησε μια μεγάλη συζήτηση, όπως συνηθίζουμε να αποκαλούμε τους πολιτικούς καυγάδες εδώ στη χώρα μας.

Το άλλο πουλάκι:

Όχι σε όλα!

Αυτή, η πολύ πρωτότυπη, ήταν η στάση της τότε αντιπολίτευσης. Θυμάμαι σαν τώρα την κουβέντα που είχα με κάποιον φίλο, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. «Γιατί να μην πληρώνει κανείς;», τον ρωτούσα.

«Το να εξαιρεθούν κάποιοι, για την πρώτη τους κατοικία, μέχρι έναν αριθμό τετραγωνικών στα οποία θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε, το καταλαβαίνω. Όμως εκείνος που έχτισε δύο και τρία σπίτια, μάλιστα με λεφτά που ποτέ δεν φορολογήθηκαν, γιατί να την γλιτώσει;

Έπειτα, αν δεν πληρώσει κανείς (το απόλυτο, άρα και άδικο που λέγαμε στην αρχή) τα χρήματα αυτά θα πρέπει να βρεθούν από κάπου αλλού και τότε θύματα θα είναι πάλι οι ασθενέστεροι οικονομικά».

Ο φίλος ήταν ανένδοτος. «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω», ήταν το σύνθημά του. Βέβαια τη συνέχεια τη γνωρίζεται. Πλήρωσε και είπε κι ένα τραγούδι. Μάλιστα, όταν ήρθε στην εξουσία το δικό του κόμμα, μας παρακινούσε να πληρώνουμε με… ενθουσιασμό.

«Καταργούμε τον ΕΝΦΙΑ από το 2015 και τον αντικαθιστούμε με φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας. Θέλω, όμως, εδώ να είμαι ξεκάθαρος. Καλώ όλους τους πολίτες, στις παρούσες συνθήκες και με δεδομένες τις ασφυκτικές πιέσεις που υφιστάμεθα…

…να ανταποκριθούν στην εθνική προσπάθεια και να καταβάλουν τις τελευταίες δόσεις που αντιστοιχούν στο φόρο του 2014. Το 2015, όμως, δεν θα υπάρχει ΕΝΦΙΑ. Και αυτό είναι δέσμευση».

Είδατε τι σας θυμίζω σήμερα; Αυτά είναι λόγια του Αλέξη Τσίπρα, στις προγραμματικές δηλώσεις, τον Φεβρουάριο του 2015. Και λίγο αργότερα, καθώς άρχισε να βλέπει την πραγματικότητα με άλλα μάτια, δήλωνε: «Η κατάργηση του ΕΝΦΙΑέχει να κάνει με την πορεία της οικονομίας, με τις δυνατότητες που θα έχουμε να ανταποκριθούμε στους στόχους».

Τι μας διδάσκει αυτή η σύντομη «σύνδεση με τα προηγούμενα», όπως έλεγαν και στα σινερομάντζα της εποχής; Δυστυχώς, τίποτε. Διότι, αν μαθαίναμε κάτι, για παράδειγμα πως δεν πρέπει να αφήνουμε να κρύβονται οι έχοντες πίσω από τους φτωχούς, τώρα δεν θα λέγαμε «ούτε ένα σπίτι…»

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Σε χέρια τραπεζίτη!

Λες και οι «τραπεζίτες» παίρνουν τα κλειδιά και πάνε να μείνουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους στα σπίτια που βγαίνουν σε πλειστηριασμό. Που δεν βγαίνουν, όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Ή μάλλον, είναι η ιστορία για την οποία κυρίως θέλαμε να σας μιλήσουμε. Για τις «συλλογικότητες» που καταφέρνουν να αποτρέψουν πλειστηριασμούς ακινήτων η αξία των οποίων ανέρχεται σε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ!

Σκεφθείτε μόνο ότι, από τα πλέον επίσημα χείλη, ακούσαμε πως «πλειστηριασμοί για ακίνητα μέχρι 300.000 ευρώ ΔΕΝ διενεργούνται». Μετά, υπολογίστε την αξία που έχουν το σπίτι το δικό σας και εκείνα των γνωστών σας.

Επομένως, για τι είδους ακίνητα μιλάμε; Μιλάμε «για κατοικία στον δήμο Ψυχικού, ιδιοκτησίας γόνου οικογένειας βιομηχάνου, για οφειλές άνω του 1.200.000 ευρώ», λένε οι Συμβολαιογράφοι που συμμετέχουν στους πλειστηριασμούς.

Όπως εκείνον «επαγγελματικών ακινήτων στο Ρουφ, ιδιοκτησίας επιχειρηματία για οφειλές άνω των 2.000.000 ευρώ για τις οποίες ο επιχειρηματίας είχε εκδώσει ομολογιακό δάνειο», ο οποίος ματαιώθηκε από τις «συλλογικότητες».

Λένε επίσης ότι τα συμπεράσματα πρέπει να τα βγάλουμε μόνοι μας. Εμείς κάπου αρχίζουμε να καταλήγουμε.

Εσείς;

 Ας τα πληρώσουν εκείνοι 

που δεν πήραν ποτέ δάνειο.