171002 ΤΑΞΙ...ΚΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Ελεύθερη οικονομία!

Δεν έχω καλή εικόνα για τους ταξιτζήδες. Μπορεί το φταίξιμο να είναι δικό μου, σίγουρα όμως μεγάλη ευθύνη έχουν κα οι ίδιοι. Όχι όλοι· προς Θεού. Όπως γίνεται όμως σ’ αυτές τις περιπτώσεις, κοντά στο ξερό καίγεται και το χλωρό.

Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, η εμπειρία μου προέρχεται κυρίως από οδηγούς ταξί σε μεγάλες πόλεις, από τα χρόνια που σπούδαζα και ζούσα στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Ήταν τόσα τα «παθήματά» μου, που πήρα τότε κι έμαθα απ’ έξω τον κανονισμό, δηλαδή τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις οδηγών και πελατών ταξί.

Ήξερα από πού πρέπει να παίρνουν και πού να αφήνουν τις αποσκευές σου, μέχρι πόση ώρα μπορείς να τους πεις να σε περιμένουν κάπου όταν σταματήσεις για μια δουλειά, τι γίνεται όταν μεταφέρεις κάποιο κλουβί -είχα τότε και τον Διονύση, ένα καναρίνι...

Υποχρεώθηκα να τα διαβάσω και να τα μάθω, επειδή είχα κουραστεί να μαλώνω. Κάθε φορά, λοιπόν, που ήξερα ότι έχω δίκιο, όταν ο οδηγός δεν ήταν εντάξει στις υποχρεώσεις του, του έλεγα να με πάει στην Τροχαία, για να λύσουμε τη διαφορά μας. Δεν πήγαμε ποτέ!

Θυμάμαι ένα πρωί που πήρα ταξί για να πάω από το σπίτι όπου έμενα στην Αθήνα, στο στρατόπεδο όπου υπηρετούσα· διαδρομή που την έκανα πολύ συχνά. Ο ταξιτζής, καταλαβαίνοντας πως είμαι ξένος, έκανε μια μεγάλη «βόλτα», και το ταξίμετρο έγραψε τουλάχιστον τα διπλά από το σύνηθες.

Όταν σταμάτησε μπροστά στην πύλη, του έκανα μια συμφωνία. «Θα ξαναπάμε πίσω και θα επιστρέψουμε, όμως από διαδρομή που θα σας υποδείξω εγώ. Αν το ταξίμετρο γράψει λιγότερα από όσο έγραψε τώρα, δεν θα πληρώσω τίποτε. Αν γράψει παραπάνω, θα πληρώσω και τις δύο κούρσες».

Με κοίταξε απορημένος. Δεν είπε τίποτα. Πήρε λεφτά που του πρότεινα, τα μισά από ό,τι έγραφε το ταξίμετρο και έφυγε χωρίς να πει κουβέντα. Να όμως που το ένα φέρνει το άλλο και θυμήθηκα άλλη μια ενδιαφέρουσα περίπτωση.

Τον καιρό εκείνο, είχα μια εβδομαδιαία ραδιοφωνική εκπομπή σε σταθμό που βρισκόταν έξω από την πόλη, κοντά στον Κορύλοβο. Για να φτάσει εκεί το ταξί έπρεπε να μπει και να κάνει λίγες εκατοντάδες μέτρα σε έναν καλοστρωμένο χωματόδρομο.

Κάποια φορά, ένας από τους ταξιτζήδες σταμάτησε στην άσφαλτο και μου ζήτησε να κατέβω, γιατί… «εγώ σε χωματόδρομο δεν μπαίνω». Του είπα πως είναι υποχρεωμένος και πως, εν πάση περιπτώσει, αυτό έπρεπε να μου το είχε πει όταν του έδωσα τον προορισμό της διαδρομής.

Ήταν ανένδοτος. Ζήτησε να τον πληρώσω και να φύγει. Κατέβηκα από το ταξί φορτωμένος δυο τσάντες με δίσκους (εποχή βινυλίου, μιλάμε τώρα!) και του είπα πως αρνούμαι να τον πληρώσω.

Του έδωσα τα στοιχεία μου, και του είπα πως, επειδή δεν είχα χρόνο εκείνη την ώρα να πάμε στην Τροχαία, λόγω της εκπομπής, μπορούσε να πάει ο ίδιος, να αναφέρει το συμβάν και να με περιμένει εκεί μετά από δύο ώρες. Έγινε άφαντος, εννοείται βρίζοντας χοντρά!

Το άλλο πουλάκι:

Ελεύθερη οικονομία!

Την ίδια εποχή, εγώ είχα έναν γνωστό ταξιτζή, πολύ καλό παιδί και καλός επαγγελματίας, που σύχναζε στο καφενείο που πηγαίναμε κι εμείς. Καλό παιδί, μόνο που ήταν… «δεξιός», πράγμα πολύ κακό για τα χρόνια εκείνα.

Όντας από μικρός στο μεροκάματο, δεν είχε τη δυνατότητα ούτε να διαβάσει, ούτε να «ζυμωθεί» με όλα εκείνα με τα οποία καταγινόμασταν εμείς στα φοιτητικά και τα νεανικά μας χρόνια.

Κάποτε, λοιπόν, σε μια από τις κουβέντες του καφενείου, ανέλαβα να του κάνω μερικά «απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας», για να θυμηθούμε και τον Γιάννη Νεγρεπόντη που με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη μας χάρισαν τον ιστορικό δίσκο.

Εσύ που είσαι δεξιός, πρέπει να είσαι και υπέρ της ελεύθερης οικονομίας, του είπα. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Δεν ήξερε, αν και κάτι σχετικό είχε ακούσει. Σημαίνει πως εκεί, στην πιάτσα των ταξί, δεν θα έπρεπε να ισχύει η «σειρά».

Θα έπρεπε να έρχομαι εγώ ο πελάτης και να διαλέγω όποιο αυτοκίνητο ή όποιον οδηγό μου κάνει κέφι. Επιπλέον, θα έπρεπε να μπορώ να «παζαρέψω». Πόσο θα πάρετε παιδιά να με πάτε μέχρι τους Κομνηνούς; Και να πάρω τον πιο φτηνό.

Του είπα ακόμη ότι οι άδειες θα πρέπει να είναι ελεύθερες και να μπορεί όποιος επιθυμεί να βγάλει ταξί. Ο φίλος επαναστάτησε. Διαφωνούσε με όλα. Εγώ του είπα πως είναι δικαίωμά του να διαφωνεί, όμως να ξέρει πως αυτά που υποστηρίζει δεν είναι… «δεξιά». Φέρνουν περισσότερο προς τον κομμουνισμό!

Έχω χρόνια να τον δω. Μαθαίνω ότι έχει ακόμα το ταξί και παλεύει να τα φέρει βόλτα. Δεν ξέρω αν τώρα, που «το επάγγελμα δεν έχει ψωμί παρά για λίγους που δουλεύουν με τηλέφωνα», όπως μου είπε προχθές ένα άλλος ταξιτζής, εκείνος, ένας καλός και άξιος επαγγελματίας, υποστηρίζει ακόμη τη λογική της… ουράς.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ή αν υποστηρίζει τον πρόεδρό τους.

Έναν αγράμματο (αυτό δεν είναι και μεγάλο πρόβλημα) και αγενέστατο (αυτό είναι τεράστιο) άνθρωπο, που εκπροσωπεί το χειρότερο είδος συνδικαλισμού που γνώρισε η χώρα και που –ω του θαύματος- τα βρήκε με την κυβέρνηση Τσίπρα.

Αυτόν που, βλέποντάς τον στην οθόνη να «μιλά», με έκανε να θυμηθώ πολλές από τις τραυματικές εμπειρίες που είχα με ταξιτζήδες και που κόντευα να ξεχάσω, ακούγοντας μάλιστα τα τελευταία χρόνια πως κάτι άλλαξε στο επάγγελμα.

Να όμως που τίποτε δεν αλλάζει έτσι εύκολα!

 «Ταρίφες»!