170929 ΠΕΡΙΣΤΑΣΙΑΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τι θέ’τε, τελοσπάντων;

Κάθε φορά που ένα σημαντικό θέμα ταλανίζει την κοινή γνώμη, αποκαλύπτεται πόσο εύστοχη και σημαντική είναι αυτή η αλησμόνητη ατάκα τού Γιάννη Γκιωνάκη, του Μπρίλη, στα «Κίτρινα Γάντια»:

«Μια μου λέτε λεμονάδα· μια πορτοκαλάδα· μια γκαζόζα… Τι θέ’τε;»

Έτσι είναι! Μπορεί, βέβαια, και οι άλλοι να μας μπερδεύουν λίγο με τις ερωτήσεις τους –από πορτοκάλια;- όμως το βέβαιο είναι ότι κι εμείς δεν ξέρουμε τι θέλουμε.

Όταν ξεκίνησε η περιπέτεια με την Πρώτη Φορά Αριστερά, πολλοί είδαν πράγματα που ούτε στον ύπνο τους μπορούσαν να φανταστούν. (Τώρα αυτό πάρτε το όπως θέλετε.) Οι περισσότεροι ξαφνιάστηκαν από το πόσο ανίκανοι και απροετοίμαστοι αποδείχθηκαν.

Άλλοι από την ευκολία με την οποία πραγματοποιούσαν τις διάφορες αναθεωρήσεις απόψεων, κωλοτούμπες στην καθομιλουμένη, και άλλοι από το πόσα έπρεπε να πληρώσουμε για την… «εκπαίδευσή» τους.

Μέσα σε όλον αυτόν τον χαλασμό, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που διέκριναν ένα θετικό σημείο, το γεγονός ότι επήλθε ένα είδος κοινωνικής γαλήνης. Ότι δηλαδή τα μέτρα που πάρθηκαν δεν επέφεραν τις αντιδράσεις των προηγούμενων ετών.

«Φανταστείτε», έλεγαν, «αυτά τα μέτρα να προσπαθούσε να τα περάσει οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση. Θα καίγονταν, κυριολεκτικά η χώρα. Ενώ τώρα δεν άνοιξε ούτε ρουθούνι!»

Δεν έχουν άδικο.

Είναι βέβαια ένα μεγάλο θέμα το κατά πόσο έχουν αλλάξει πραγματικά νοοτροπία όλοι εκείνοι που το προηγούμενο (πολύ μεγάλο) διάστημα έβγαιναν στους δρόμους με το παραμικρό, αναστατώνοντας τη χώρα.

Αν έχουν όντως πειστεί ότι κάποιες μεταρρυθμίσεις είναι απαραίτητο να γίνουν σ’ αυτόν τον τόπο, ή ότι δεν είναι δυνατόν όποιος φωνάζει να έχει πάντα δίκιο. Αυτό μένει να αποδειχθεί όταν θα ξαναβρεθούν στην αντιπολίτευση.

Το θέμα μας είναι άλλο: Όλοι εκείνοι που χάρηκαν γι’ αυτή την αλλαγή νοοτροπίας, έστω και ως ανάγκη να στηριχτεί μια κυβέρνηση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΧΑ!) τώρα γκρινιάζουν γιατί δεν τους βλέπουν στους δρόμους.

Δεν είναι λογικό επομένως, να αγανακτήσει κανείς και, σαν άλλος Μπρίλης, να τους ρωτήσει «μια μας λέτε διαμαρτυρίες· μια κοινωνική γαλήνη· τι θέ’τε;»

Το άλλο πουλάκι:

Πού πήγαν οι Οικολόγοι;

Αυτό είναι το ερώτημα των ημερών. Με αφορμή, φυσικά, το ναυάγιο και την καταστροφική διαρροή πετρελαίου στον Σαρωνικό. Πού πήγαν, πού εξαφανίστηκαν όλοι οι δεδηλωμένοι (εννοώ κατά δήλωσίν τους) προστάτες του περιβάλλοντος;

Τι έγιναν όλοι εκείνοι που έσπευδαν να βγάλουν ανακοινώσεις και να κατακεραυνώσουν τους υπεύθυνους στην εμφάνιση του παραμικρού περιβαλλοντικού προβλήματος; Γιατί σιωπούν, αν δεν υποστηρίζουν ανοικτά την κυβέρνηση και τους χειρισμούς της;

Γιατί οι αντιδράσεις, όταν υπήρξαν, ήταν τόσο υποτονικές που μας διαβεβαίωναν ότι οι αντιδρώντες με πόνο ψυχής αναγκάστηκαν να βγάλουν μια ανακοίνωση που… μασάει τα λόγια της;

Και δεν μιλάω για τους Οικολόγους που συμμετέχουν στην κυβέρνηση. Αυτοί… συμμετέχουν στην κυβέρνηση, τι άλλο να σου κάνουν. Δεν ακούσατε τον κύριο Τσιρώνη; Στην ερώτηση ποιος φταίει για την καταστροφή απάντησε…

«Την ευθύνη την έχει μια κοινωνία ολόκληρη και μια παγκόσμια οικονομία εξαρτημένη από το πετρέλαιο και ένα σκληρό λόμπι διεθνές που δεν επιτρέπει να έχουμε επενδύσεις τέτοιες που να προστατεύουμε τις ακτές μας».

Καταλάβατε; Πριν μπει στην κυβέρνηση ο κύριος Τσιρώνης, έφταιγαν οι πολιτικοί και οι πολιτικές επιλογές τους· τώρα φταίει η… εθισμένη («εξαρτημένη», το ίδιο είναι) κοινωνία και τα λόμπι!

«Σεβαστές οι κριτικές Φίλη και Μπαλάφα που λένε για πολιτικές ευθύνες, αλλά είναι σαν την ώρα που έγινε το Τσέρνομπιλ εμείς να κατηγορούσαμε τους Ρώσους ότι δεν ήταν αρκετά καλοί και όχι την πυρηνική ενέργεια», είπε σε άλλη αποστροφή του λόγου του.

Καταλάβατε; Ασφαλώς και η πυρηνική ενέργεια είναι μια μορφή δύσκολα διαχειρίσιμη που από τη φύση της ενέχει πολλούς κινδύνους. Γι’ αυτό και είμαστε αντίθετοι στη χρήση της. Το εργοστάσιο όμως στο Τσέρνομπιλ δεν στήθηκε μόνο του!

Ούτε και οι χειρισμοί πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το δυστύχημα μας επιτρέπουν να πούμε πως «την ευθύνη έχει η κακιά πυρηνική ενέργεια». Όταν όμως θέλεις να δικαιολογήσει κάτι…

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Υπάρχουν και δυναμικές κινητοποιήσεις.

Μια από αυτές θα πραγματοποιηθεί τις επόμενες μέρες. Αν δεν το πληροφορηθήκατε, εδώ είμαστε εμείς να σας ενημερώσουμε αρμοδίως, που λέγανε και παλιά. Καλύτερα όμως να διαβάσετε μόνοι σας το κάλεσμα:

«Σας καλούμε σε σιωπηλή αντίσταση απέναντι στις εξορύξεις πετρελαίου, λιγνίτη, χρυσού, με αφορμή τη ρύπανση του Σαρωνικού Κόλπου, το Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου και ώρα 11 πμ. στο Σύνταγμα.

Κάθε πολίτης, κάθε φορέας ας φέρει το πλακάτ του, το πανό του, την γνώμη του, την πρότασή του. ΠΑΜΕ ΜΑΖΙ, να σταθούμε όρθιοι και να συζητήσουμε για την οικολογία και το περιβάλλον!»

Βέβαια, μπερδευτήκαμε λίγο, γιατί σε άλλο σημείο, στην ίδια σελίδα, έγραφε για Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου, όμως αυτά είναι λεπτομέρειες. Σημασία έχει η δυναμική κινητοποίηση και η «σιωπηλή αντίσταση».

Συμπεραίνω ότι η συζήτηση, καθότι υπάρχει το «σιωπηλή», θα γίνει μέσω πλακάτ και πανό, οπότε δεν θα χρειαστεί και μετάφραση για άτομα με προβλήματα ακοής. Τέτοια ευαισθησία!

Και, προκειμένου να μην πάρουμε θέση για το συγκεκριμένο, ας τα βάλουμε όλα μαζί στην «κουβέντα», από λιγνίτη μέχρι χρυσό, ώστε να έχουμε να λέμε και κάτι… ΟικοΑριστερό.

Είπαμε όμως. Αντιδρούν, διαμαρτύρεστε. Κάνουν το κορόιδο, διαμαρτύρεστε. Τι θέ’τε τελοσπάντων;

 Άλλα λόγια, να αγαπιόμαστε!