170915 ΑΝΩΡΙΜΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Έγκλημα και τιμωρία!

Θα θέλαμε να σας μιλήσουμε κυρίως για την τιμωρία, όμως δεν είναι σωστό να ξεκινάμε ανάποδα. Γι’ αυτό θα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και θα μιλήσουμε για το έγκλημα, ένα έγκλημα ιδιαίτερο.

Επιτρέψτε μου όμως να σας πάω λίγο πίσω, στη Βικτωριανή Αγγλία, όταν υπήρχε η «επιστημονική» άποψη πως οι εγκληματίες προέρχονται αποκλειστικά από τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα και είναι άνθρωποι μειωμένης αντίληψης, δηλαδή βλάκες.

Αυτό πίστευαν οι εγκληματολόγοι, αυτό πίστευε η Σκότλαν Γιάρντ και γι’ αυτό και όλες οι έρευνες στρέφονταν αμέσως σε ανθρώπους του περιθωρίου. Θεωρούνταν αδιανόητο κάποιος «τζέντλεμαν» να σκεφτεί και να διαπράξει έγκλημα.

Την άποψη αυτή ήρθε να ανατρέψει ένας πανέξυπνος, γοητευτικός και ακαταμάχητος με τις γυναίκες κύριος του καλού κόσμου, ο Έντουαρντ Πιρς, εγκέφαλος της Μεγάλης Ληστείας του Τρένου, που πραγματοποιήθηκε το 1854.

Από τότε, στην ουσία, συνειδητοποίησε ο κόσμος ότι υπάρχουν και εγκληματίες με… λευκά κολάρα, δηλαδή ότι ο καθένας μπορεί κάποια στιγμή της ζωής του να παραβεί τον νόμο και να εγκληματήσει.

Αυτά μας τα λέει ο Μάικλ Κράιτον, αμερικανός πανεπιστημιακός, σκηνοθέτης και συγγραφέας, που μας έδωσε ένα καταπληκτικό βιβλίο για την μεγάλη ληστεία του τρένου, με τον ομώνυμο τίτλο, στη χώρα μας από τις εκδόσεις Κέδρος.

Γιατί σας τα λέω εγώ; Διότι πολλοί, μόλις μιλήσουμε για το «έγκλημα» που θα μας απασχολήσει σήμερα, θα αναρωτηθούν: «Μα, καλά, παιδιά του πανεπιστημίου!»

Και κάποιοι άλλοι θα συμπληρώσουν: «Και να φερθούν τόσο ηλίθια!»

Πήγαν και αντέγραψαν όλοι μαζί την ίδια εργασία! Για να σας πω την αλήθεια δεν κατάλαβα ακριβώς αν τη βρήκαν έτοιμη στο διαδίκτυο ή αν την «ανέθεσαν» σε κάποιον επαγγελματία του είδους και εκείνος έδωσε σε όλους την ίδια.

Είτε το ένα συμβαίνει είτε το άλλο (μπορεί και κάτι τρίτο) τα… «παιδιά» θα έπρεπε να τιμωρηθούν για τα «εγκλήματα» της τεμπελιάς, της αντιγραφής, αλλά και της βλακείας. Το ποια θα ήταν αυτή η τιμωρία είμαστε έτοιμοι να το συζητήσουμε.

Το άλλο πουλάκι:

Να κάνουμε ένα συνέδριο!

Όχι για να βρούμε την τιμωρία, το ίδιο το συνέδριο θα είναι η τιμωρία. Σας κάνει εντύπωση η πρόταση; Τη βρίσκετε αφελή; Θεωρείτε ότι κάνουμε πλάκα; Ε, λοιπόν, βιαστήκατε να μας κατακρίνετε.

Διότι η πρόταση δεν είναι δική μας. Εμείς απλώς την παρουσιάζουμε, όπως μας αρέσει να κάνουμε με διάφορες καινοτόμες και ρηξικέλευθες προτάσεις. Ανήκει -δεν θα το πιστέψετε- στον υπουργό Παιδείας.

Σας μεταφέρουμε επακριβώς τα λόγια του: «Το πρόβλημα είναι υπαρκτό. Τους τσάκωσαν. Αν εγώ ήμουν Νέα Δημοκρατία δεν θα έκανα αυτά τα διοικητικά μέτρα, θα τους ανάγκαζα να κάνουν μία ημερίδα, να συζητήσουν το θέμα αντιγραφής.

Μια ανοιχτή συζήτηση, να μπουν καθηγητές, να μπουν φοιτητές, να δούμε τι γίνεται, τι σημαίνει το θέμα αντιγραφή. Διότι, δεν είναι καινούργιο αυτό».

Αν δεν καταλάβατε τα περί Νέας Δημοκρατίας, δεν πειράζει.

Σας λέμε μόνο ότι το Πανεπιστήμιο αποφάσισε να τιμωρήσει τους «αντιγραφείς», στερώντας του το δικαίωμα να δώσουν μαθήματα στην εξεταστική του φθινοπώρου. Η φοιτητική παράταξη ΔΑΠ (της Νέας Δημοκρατίας) θεώρησε αυστηρή την ποινή.

Ζήτησε ουσιαστικά να μην τιμωρηθούν οι παραβάτες, για την ακρίβεια να χάσουν μόνο το μάθημα στο οποίο έδωσαν την έτοιμη εργασία –πράγμα αστείο. Το πιο αστείο είναι ότι επικαλέστηκαν την… κρίση!

Δεν είναι σωστό να χαθεί η εξεταστική, δηλαδή ένα εξάμηνο, και «να επωμιστούν ο φοιτητές τα σκληρά, στις μέρες μας, έξοδα διαβίωσής τους». Δηλαδή, αν ήμασταν σε καλούς καιρός, κάτι γινόταν, τώρα όμως, με την κρίση…

Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης ζήτησε την παραίτηση του υπευθύνου της ΔΑΠ της συγκεκριμένης σχολής. Δεν περίμενε να ακούσει τη συμβουλή του κυρίου Γαβρόγλου για… εξαναγκασμό («θα τους ανάγκαζα») των υπευθύνων σε ημερίδα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τα καημένα τα «παιδιά»!

Ποιος ξέρει πώς έμπλεξαν, ποιος ξέρει πώς παρασύρθηκαν και έφτασαν στο σημείο να αντιγράψουν όλα μαζί; Τι ήταν αυτό, πέρα από την οικονομική ανάγκη και τα μνημόνια, που τους οδήγησε σε αυτή τη λύση απελπισίας;

(Να σας πω την αλήθεια, εγώ φαντάζομαι την εικόνα σαν σκηνή από ταινία που αναφέρεται στον Μεσαίωνα. Σε μια μεγάλη και κρύα αίθουσα, κάθονται μπροστά στα δρύινα γραφεία τους οι εκατόν έξι αντιγραφείς και κάποιος τούς διαβάζει μεγαλόφωνα το κείμενο που πρέπει να αντιγράψουν.)

Εσείς τι τιμωρία θα τους βάζατε; Ρωτάω, διότι δεν μπορώ να φανταστώ ότι συμμερίζεστε τη σκληρότητα του υπουργού Παιδείας, ο οποίος σκέφτηκε να τα υποβάλει στο μαρτύριο της… ημερίδας.

Ξέρετε τι βασανιστικό είναι για ένα «παιδί» να υποχρεωθεί να παρακολουθήσει μια ολόκληρη ημερίδα με θέμα, για παράδειγμα, «Αντιγραφή, ένα παμπάλαιο φαινόμενο: λόγοι που οδηγούν σ’ αυτήν – μέτρα και τρόποι αντιμετώπισής της»;

Διότι, σε μια ημερίδα που θα έπαιρναν μέρος οι συγκεκριμένοι φοιτητές, δεν θα ήταν καθόλου απίθανο να ακουστούν καμιά πενηνταριά ολόιδιες εισηγήσεις. Για να μην πω περισσότερες. Φαντάζεστε ταλαιπωρία για το κοινό;

Που θα αποτελούνταν από τους ίδιους; Πολύ αυστηρή, λοιπόν, απάνθρωπη θα έλεγα η «τιμωρία» που σκαρφίστηκε ο κύριος υπουργός για τους ενόχους. Λοιπόν; Τι τιμωρία σκέφτεστε;

«Είπαμε, βρε αδελφέ, παιδιά είναι», που θα έλεγε και ο κύριος γυμνασιάρχης, «τι θέλετε δηλαδή να κάνουμε, να τα σκοτώσουμε;».

Μια καλή, γι’ αυτά, τιμωρία θα ήταν… να φέρουν αντιγεγραμμένους εκατό στίχους από το Ζ της Ιλιάδος.

Ή, καλύτερα, να γράψουν εκατό φορές «άλλη φορά δεν θα αντιγράφω τα ίδια με τους άλλους».

Για να τους γίνει μάθημα!

Για εσχάτη… ηλιθιότητα!