170912 ΣΧΟΛ(Ι)ΑΣΤΙΚΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Είμαστε ό,τι… σχολιάζουμε;

Συζητούσαμε χθες πως έχουν περάσει ανεπιστρεπτί τα χρόνια που εμείς, οι απλοί άνθρωποι, ήμασταν καταναλωτές και μόνο καταναλωτές των ειδήσεων και των σχολίων που μας «σέρβιραν» τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Μετά την ανάπτυξη του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, λέγαμε, «το κοινό (που έχει και γνώμη, αυτή που λέμε “κοινή”) δεν είναι απαθής δέκτης ενός τηλεοπτικού, ας πούμε, προϊόντος που έχει παραχθεί από άλλους. Σήμερα ο καθένας είναι όχι απλώς καταναλωτής, αλλά και παραγωγός ειδήσεων και σχολίων.

Έπαψε πλέον να υπάρχει η δικαιολογία που ήθελε να “καταναλώνουμε ό,τι μας σερβίρουν”. Τώρα σερβίρουμε κι εμείς σε άλλους εκείνα που μας ενδιαφέρουν και το σερβίρισμα αυτό είναι δηλωτικό τής κρίσης και του γούστου μας».

Είμαστε, λοιπόν, ό,τι σχολιάζουμε;

Ασφαλώς, αλλά όχι μόνον. Είμαστε και… ο τρόπος με τον οποίο επιλέγουμε να σχολιάσουμε. Αυτό είμαστε, τουλάχιστον στη… μιντιακή ζωή μας. Ίσως και στην πραγματική!

Ας πάρουμε για παράδειγμα το θέμα για το οποίο συζητούσαμε χθες. Τη στάση και τη συμπεριφορά που (πρέπει να) έχουν οι λεγόμενες «πρώτες κυρίες», όταν συνοδεύουν τους συζύγους τους σε κάποια επίσημη επίσκεψη.

Ένας καλός -ναι, καλός- δημοσιογράφος σχολίασε με πολύ διακριτικό τρόπο το γεγονός ότι οι «πρώτες κυρίες», (αλλά και οι «πρώτοι κύριοι», όταν οι αρχηγοί κρατών είναι γυναίκες) βρίσκονται σε… διατεταγμένη υπηρεσία.

Είναι υποχρεωμένες (και υποχρεωμένοι) να παίξουν έναν ρόλο τον οποίο ούτε επέλεξαν, ούτε επεδίωξαν· άλλα ήταν τα δικά τους ενδιαφέροντα, άλλος ο χώρος στον οποίο δραστηριοποιούνται και, πιθανότατα, διακρίνονται.

Στο πλαίσιο, λοιπόν, αυτής της «αγγαρείας» που καλούνται να κάνουν, δεν είναι απίθανο να δείχνουν ότι βαριούνται, ότι είναι έξω από τα νερά τους. Κάτι τέτοιο διέκρινε ο καλός -ναι, καλός- δημοσιογράφος και στη στάση της κυρίας Μπαζιάνα και το επεσήμανε.

Για να είμαι ακριβής, το κατέκρινε, σημειώνοντας πως ακόμη και αυτή η «αγγαρεία» είναι, καλώς ή κακώς, μια εργασία για την εικόνα της χώρας και πρέπει να γίνεται με όσο το δυνατόν συνεπέστερο τρόπο. Πράγμα που δεν συνέβη στην περίπτωση της δικής μας «πρώτης κυρίας».

Να σημειώσουμε ότι το όλο σχόλιο ήταν πολύ προσεκτικό, αρκούντως διακριτικό και με εμφανές το πραγματικό ενδιαφέρον για την εικόνα της χώρας μας. Φαίνεται όμως πως δεν το είδαν όλοι έτσι.

Το άλλο πουλάκι:

Δεν είμαστε ό,τι σχολιάζουμε;

Το κείμενο για το οποίο σας μιλάμε, όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, αναπαράχθηκε στο διαδίκτυο από πολλές ιστοσελίδες και σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως από χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Το πρώτο ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι προκάλεσε το… ενδιαφέρον πολλών τέτοιων χρηστών. Πράγμα που από μόνο του δεν λέει τίποτα, αφού είναι τόσο πολλά και τόσο διαφορετικά μεταξύ τους όσα (παρ)ακολουθούν και σχολιάζουν οι διάφοροι χρήστες.

Το δεύτερο και πιο ενδιαφέρον στοιχείο είναι η αντιμετώπιση που είχε το κείμενο, αλλά και ο αρθρογράφος, ο καλός -ναι, καλός- δημοσιογράφος από μια μεγάλη ομάδα σχολιαστών. Η οποία επιβεβαιώνει αυτό που είπαμε προηγουμένως: Είμαστε ό,τι σχολιάζουμε, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο το κάνουμε.

Ελάτε όμως να δούμε το προκείμενο. Το κείμενο για το οποίο μιλάμε θεωρήθηκε από πολλούς σχολιαστές ως επικριτικό προς την «πρώτη κυρία», άρα προς τον πρωθυπουργό, άρα προς το κόμμα τού οποίου αυτός είναι αρχηγός.

Ξεκίνησε, λοιπόν, μια επίθεση προς τον καλό (το είπαμε, μην επαναλαμβανόμαστε) δημοσιογράφο. Προσέξτε, όχι κριτική σ’ αυτά που λέει, αλλά κανονική επίθεση και μάλιστα στον ίδιο, αλλά και σε άλλα, ανυποψίαστα πρόσωπα που… απλώς αναφέρονταν στο κείμενο.

Θα μπορούσα να σας δώσω παραδείγματα, όμως μου είναι αδύνατον να επαναλάβω κάποια από αυτά που ακούστηκαν. Σκεφθείτε πως τα πιο ήπια ήταν όσα μιλούσαν για σεξουαλικό προσανατολισμό του αρθογράφου. Άσχετο.

Υβριστικά και με χυδαία σεξουαλικά υπονοούμενα σχολίασαν κάποιοι άλλοι τις… συζύγους πρώην πρωθυπουργών, λες και έφταιξαν σε τίποτα οι… περασμένες και ξεχασμένες πια «πρώτες κυρίες» άλλων εποχών.

Αυτά, όμως, είναι λίγο πολύ αναμενόμενα και κάπως έτσι συμβαίνει στο διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ποιο είναι το αξιοπρόσεκτο στο οποίο θέλουμε να σταθούμε εμείς σήμερα;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Είμαστε ό,τι σχολιάζουμε.

Και ο τρόπος με τον οποίο το κάνουμε. Διότι όλοι αυτοί οι χυδαίοι, άξεστοι και αγράμματοι υβριστές (το αγράμματοι φαίνεται από την ορθογραφία και τη σύνταξη των σχολίων τους), τοποθετούν τον εαυτό τους στην… Αριστερά.

Μια Αριστερά μάλιστα, η οποία έδωσε αγώνες για το δικαίωμα έκφρασης, για την ελευθερία της γνώμης, ακόμη για τον σεβασμό του σεξουαλικού προσανατολισμού και, κυρίως, για την ισότητα των δύο φύλων και την αναγνώριση της γυναικείας αξιοπρέπειας.

Αυτοί οι χυδαίοι, άξεστοι και αγράμματοι υβριστές νομίζουν ότι υπερασπίζονται το κόμμα και την ιδεολογία τους σχολιάζοντας με τον τρόπο που σχολιάζουν. Δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι βρίσκονται σε λάθος «χώρο».

Διότι, αγαπητοί μου, δεν είμαστε… ό,τι δηλώσουμε. Ο Τσαρούχης ήθελε να σχολιάσει ακριβώς την ευκολία με την οποία υποδυόμαστε κάτι, χωρίς πραγματικά να έχουμε τα εφόδια αλλά και τα χαρακτηριστικά που απαιτούνται γι’ αυτό.

Στην πραγματικότητα, είμαστε οι επιλογές μας και ο τρόπος με τον οποίο τις υλοποιούμε. Είμαστε οι πράξεις και τα λόγια μας, το ήθος που αυτά αποπνέουν, και όχι ό,τι νομίζουμε ή θα μας κολάκευε να θεωρούμαστε από τους άλλους.

Το ζήτημα βεβαίως είναι τι κάνουν οι επικεφαλής ή οι υπεύθυνοι ενός… «χώρου» με όλους αυτούς που τον εκθέτουν.

Κάνουν κάτι;

Λένε ότι κάποιοι είναι και… επαγγελματίες.

Λέτε;