170925 ΣΑΡΑΝΤΑΧΡΟΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πάει και το Φεστιβάλ!

Γιόρτασε φέτος τα σαράντα (40) του χρόνια˙ ενηλικιώθηκε πια. Μπήκε στην ηλικία που μπορεί (πρέπει;) να αρχίσει να κάνει απολογισμούς. Αν και οι ηλικίες των θεσμών δεν μοιάζουν καθόλου με αυτές των ανθρώπων.

Άλλος ο βιολογικός κύκλος ο δικός τους. Σε διαφορετικό χρόνο έρχεται, αν έρχεται, η ωρίμανση και σε διαφορετικό αρχίζει, αν ποτέ αρχίζει, η παρακμή. Οι θεσμοί μπορεί απλώς να… ταξιδεύουν στον χρόνο.

Μπορεί βέβαια, να έχουν κι αυτοί τα πάνω και τα κάτω τους, μπορεί να κάνουν μικρούς ή μεγαλύτερους κύκλους, μπορεί ακόμη και να κινδυνεύουν από «ξαφνικό θάνατο», όμως και πάλι δεν μοιάζουν με τους ανθρώπους.

Οι απολογισμοί είναι για μας. Εμείς αισθανόμαστε την ανάγκη να αξιολογήσουμε τις πράξεις μας, να επανεξετάσουμε τις επιλογές μας και, με βάση αυτά, να σχεδιάσουμε το μέλλον μας. Οι θεσμοί όχι!

Μια στιγμή, όμως; Όταν μιλάμε για θεσμούς, όταν αναφερόμαστε στο Φεστιβάλ (ένα είναι το Φεστιβάλ) μήπως μας διαφεύγει ότι από πίσω υπάρχουν άνθρωποι που το κινούν («το τρέχουν» είναι ο όρος της εποχής);

Επομένως, όταν λέμε πως το 40χρονο, πλέον, Φεστιβάλ μπορεί (πρέπει;) να αρχίσει να κάνει απολογισμούς, εννοούμε όλους εκείνους που, από τη μια ή την άλλη θέση, ενδιαφέρονται (ενδιαφερόμαστε) γι’ αυτό.

Και δεν εννοούμε, φυσικά, τους «πανηγυρικούς» απολογισμούς που γίνονται κάθε φορά με το πέρας των προβολών, κατά την τελετή λήξης. Άλλη η δουλειά εκείνων των απολογισμών,  για άλλους μιλάμε εμείς.

Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, με την κλασική ερώτηση που κάνουμε σε τέτοιου είδους «φλας μπακ»: Πού ήσασταν εσείς πριν από σαράντα χρόνια; Ελάτε, μη κρύβεστε, μικρή πόλη είμαστε, γνωριζόμαστε μεταξύ μας.

Εμείς πάντως ήμασταν μαθητές˙ όχι του Νηπιαγωγείου! Δεν θυμόμαστε, λοιπόν, παρά αμυδρά τα πρώτα εκείνα χρόνια, κατά τα οποία, έτσι κι αλλιώς, το Φεστιβάλ αφορούσε μια μικρή ομάδα συμπολιτών μας.

Απεναντίας, θυμόμαστε πολύ καλά τα χρόνια της ακμής, τότε που η πόλη ζούσε πολύ πιο έντονα τους ρυθμούς του. Ή μήπως ήμασταν εμείς -όντας νέοι τότε- που πιστεύαμε ότι ήταν έτσι τα πράγματα;

Το άλλο πουλάκι:

Υπήρξαν(;) καλύτερες μέρες!

Από μια σκοπιά, σίγουρα. Πρώτα πρώτα ήταν τα ΑΣΤΕΡΙΑ, η αίθουσα που φιλοξενούσε τις προβολές. Μια αίθουσα που χωρούσε πολύ περισσότερους φίλους του Φεστιβάλ, κυρίως όμως βρισκόταν στην καρδιά της πόλης.

Κακά τα ψέματα. Καλά και άγια τα ΟΛΥΜΠΙΑ, και σχετικά κοντά στην πλατεία (πόση, τάχατες, είναι η Δράμα) όμως, από τότε που μεταφέρθηκε εκεί η έδρα του Φεστιβάλ, κάτι χάλασε.

Πρώτα πρώτα είναι πολλοί εκείνοι που δεν ξεκινούν καν πλέον να πάνε στις προβολές, όντας βέβαιοι ότι αποκλείεται να βρουν θέση –είναι τόσο λίγες! Έπειτα, παρά το γεγονός ότι μια «πιάτσα» μεταφέρθηκε στη Βενιζέλου, κάτι εξακολουθεί να λείπει.

Εννοώ πως έτσι και έρθει κάποιος επισκέπτης τις μέρες του Φεστιβάλ στην πόλη και κινηθεί στο (μικρό μας) κέντρο, μόνο από τις αφίσες θα καταλάβει πως κάτι γίνεται. Που και αυτές φέτος ήταν περιορισμένες. Ή μου φάνηκε;

Όσο για ο Ωδείο, είναι τόσο… απόμακρο και απρόσωπο που πρέπει να είσαι πολύ απελπισμένος για να σκεφτείς να πας εκεί να παρακολουθήσεις προβολές. Πολλοί το κάνουν και αυτό κάτι δείχνει για τους φίλους του Φεστιβάλ στην πόλη.

Κακά τα ψέματα. Πέρα από τα τεχνικά ζητήματα, είναι εμφανής και η πολύχρονη παρουσία της κρίσης. Πάνε τα παλιά τα μπερεκέτια, τότε που σέρναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα, για τα οποία, άλλωστε και φημιζόμαστε.

Τότε «λεφτά υπήρχαν» και η αφθονία επέτρεπε να γίνουν ακόμη και περιττές σπατάλες, σαν τον γύφτο της παροιμίας που βρήκε μπόλικο μέλι και πασάλειψε και… το πρόσωπό του. Αυτά τέλος.

Μια πιο χρηστή διαχείριση θα άφηνε ίσως κάτι στην άκρη και για τις δύσκολες μέρες, ποιος όμως μπορούσε να σκεφτεί τότε έτσι; Και γιατί να το κάνουν οι διαχειριστές του Φεστιβάλ; Πάντως, ακόμη και με τα λίγα, η διοργάνωση είναι αξιοπρεπέστατη.

Δεν ξέρω αν πρέπει να συζητήσουμε το θέμα με τις «παράλληλες εκδηλώσεις», ας πούμε τις παρουσιάσεις βιβλίων (και συγγραφέων), που πραγματοποιούνται σε εντελώς ακατάλληλο χρόνο, ίσως και τόπο.

Μήπως θα ήταν σωστότερο να έχουν τη μορφή προφεστιβαλικών εκδηλώσεων, ώστε να πραγματοποιούνται βραδινές ώρες, σε αίθουσες που θα μπορούσαν να παρακολουθήσουν περισσότεροι;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Για ποιους γίνονται όλα αυτά;

Είναι ένα ερώτημα που δεν έχει ακόμη, ύστερα από τόσα χρόνια, απαντηθεί οριστικά. Από τη φύση των εκδηλώσεων διακρίνει κανείς μια αναποφασιστικότητα. Δεν ξέρουμε αν απευθύνονται στο δραμινό κοινό ή στους επισκέπτες.

Βέβαια, η απάντηση είναι «γιατί όχι και στους δυο». Φαίνεται όμως πως κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο και πως όσο το προσπαθούμε (βλέπετε; μας βάζω όλους μέσα), τόσο περισσότερο χάνουμε και τους μεν και τους δε.

Υπάρχουν ευτυχώς οι προβολές για σχολεία, που δίνουν τη δυνατότητα στα παιδιά να πάρουν μια καλή γεύση από ταινίες μικρού μήκους και να αισθανθούν ότι κάτι συμβαίνει αυτές τις μέρες στη πόλη τους.

Τελικά, τώρα που το ξανασκέφτομαι, έχει νόημα να τα συζητάμε όλα αυτά; Για να παραφράσω μια κουβέντα των ημερών, «οι γκρινιάρηδες μουρμουρίζουν, όμως το Φεστιβάλ συνεχίζει την πορεία του».

Μ’ αυτά και μ’ αυτά σαρανταρίσαμε (φανταστείτε πόσο είναι οι βραβευμένοι των πρώτων χρόνων) και το Φεστιβάλ εξακολουθεί να κάνει πολύ καλά αυτό που είναι ο βασικός του προορισμός.

Να δίνει βήμα σε νέους δημιουργούς και στους φίλους του Μικρού Μήκους.

Και του χρόνου!

Μεγάλου μικρού μήκους!