170904 ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΝ-1

Το ένα πουλάκι:

Καλώς ανταμώσαμε!

Μπορεί να λένε «από Αύγουστο χειμώνα», όμως εμείς είμαστε ήδη στον Σεπτέμβριο και έτσι μπορούμε να ευχηθούμε κάτι άλλο, κάτι λιγότερο καταθλιπτικό. Να, ας πούμε, άκουσα προχθές «καλό… αποκαλόκαιρο» και μου άρεσε πολύ.

Προτείνω, λοιπόν, να το υιοθετήσουμε και να το χρησιμοποιούμε. Άλλωστε, πάνε χρόνια από τότε που έπαψαν οι εποχές να ορίζονται από το ημερολόγιο. Ο καιρός έχει τους δικούς του ρυθμούς, αν και πολλοί υποστηρίζουν ότι βάλαμε κι εμείς το χεράκι μας σ’ αυτό.

Ο Σεπτέμβριος όμως έχει κι αυτός πολλές χάρες. Υπάρχουν ένα σωρό φεστιβάλ, γιορτές και πανηγύρια, υπάρχουν ακόμη οι ζεστές μέρες που μπορούμε να απολαύσουμε τη θάλασσα…

Σεπτέμβριος. Είδατε; Είπα το όνομά του και τι θυμήθηκα: Τον τρόπο με τον οποίο ακούω να τον αποκαλούν πολλοί, ακόμη και ομιλητές στο κρατικό ραδιόφωνο –τι σας λέω τώρα!

Σεμπντέμβριος! Μάλιστα, όπως το ακούσατε. Και καμιά φορά χωρίς καν το μι, Σεμπντέβριος! Με εκείνο το «μπντ» ανάμεσα, σύμπλεγμα συμφώνων που δεν ξέρω από πού το εμπνέονται.

Εγώ, από τις λέξεις που μπορώ να θυμηθώ, μόνο το… αμπντάλης ξέρω να περιλαμβάνει τέτοιο σύμπλεγμα. Που προέρχεται από το πιο απλό «απτάλης», εξ ου και το απτάλικο ή ο απτάλικος, το είδος εκείνο του ζεϊμπέκικου ρυθμού (και χορού).

Πώς; Δεν ξέρετε τι είναι ο αμπντάλης; Ρωτήστε κανέναν μεγαλύτερο ή, αφήστε το, θα σας το πω εγώ. Είναι ο άνθρωπος ο αδέξιος, ο ατσούμπαλος, ο χοντροκομμένος, χωρίς τρόπους, αλλά και ο κακοντυμένος, με παράταιρα ρούχα…

Το λέμε και για παίκτες που δεν μπορούν να χειριστούν τη μπάλα, να τρέξουν ευκίνητα, ή να ελιχθούν ανάμεσα σε αντιπάλους. Επίσης για χορευτές που «έχουν δυο δεξιά πόδια»! Που πηδάνε σαν το αρκούδι, άσχετα από τον ρυθμό της μουσικής…

Στον αμντάλη, λοιπόν, (εννοείται και στον Αμπντουλάχ) συναντάμε αυτό το κακόηχο μπντ, και προσφάτως στον «Σεμπντέβριο». Για, να το προσέξουμε λίγο! Χαλάσαμε που χαλάσαμε τον Οκτώ(μ)βριο, μη χάσουμε και άλλον μήνα.

Στο κάτω κάτω αυτές είναι παρεμβάσεις στη γλώσσα που μόνο απροσεξία ή αδιαφορία δείχνουν και καθόλου ιδεολογία. Όπως για παράδειγμα εκείνα τα… «του Ιούλη», ή «του Οκτώβρη», που αγωνιούν να φανερώσουν τον «δημοτικισμό» -άρα και τον σοσιαλισμό;- του χρήστη.

Πολλά είπαμε όμως για τη γλώσσα και ακόμη δεν άνοιξαν τα Σχολεία. Δηλαδή άνοιξαν για τους εκπαιδευτικούς, όμως ο Αγιασμός αργεί ακόμη, θα γίνει την ερχόμενη Δευτέρα. Μια όμως και μιλήσαμε για Σχολεία…

Το άλλο πουλάκι:

Το ένα από τα δυο μεγάλα θέματα!

Δηλαδή τι μεγάλα, απλώς πρόκειται για αυτά που απασχόλησαν περισσότερο την κοινή γνώμη, το διάστημα που απουσιάσαμε. Πρόκειται για την κλήρωση των σημαιοφόρων στο Δημοτικό και την «εξίσωση» του Ναζισμού με τον Σταλινισμό, μέσω των εγκλημάτων τους.

Τι θα λέγατε να τα συζητούσαμε κι εμείς λίγο; Έτσι, για να συνδέσουμε και το καλοκαίρι που πέρασε (ημερολογιακά) με το φθινόπωρο που έφτασε (πάντα ημερολογιακά). Ας ξεκινήσουμε από τις κληρώσεις.

Για τις οποίες ακούσαμε πολλές γνώμες από ανθρώπους που δεν είχαν ιδέα για το θέμα. Διότι κληρώσεις γινόταν και πριν. Μόνο όμως μεταξύ μαθητών που… ισοβαθμούσαν. Ας δούμε, λοιπόν την πρακτική.

Σημαιοφόροι γίνονταν οι μαθητές που είχαν… «συγκεντρώσει τον μεγαλύτερο μέσο όρο βαθμολογίας, υπολογιζομένου και του κλασματικού μέρους. Το κλασματικό μέρος αναφέρεται στον ετήσιο μέσο όρο και όχι στον μέσο όρο των επιμέρους μαθημάτων».

Δηλαδή, για να το καταλάβετε καλύτερα, ένας μαθητής που είχε στα μαθηματικά βαθμό δέκα «10» και στα τρία τρίμηνα, ισοβαθμούσε με κάποιον που είχε δυο δεκάρια και ένα εννιάρι, επειδή ο μέσος όρος του δευτέρου γινόταν και αυτός δέκα.

Που πάει να πει ότι κάποιος που πήρε μόνο δεκάρια σε όλα τα μαθήματα σε όλα τα τρίμηνα έβγαζε ίδιο τελικό βαθμό με έναν που είχε και πάρα πολλά εννιάρια, σε κάθε μάθημα όμως μόνο ένα σε κάποιο από τα τρία τρίμηνα..

Αυτοί οι δύο, έχοντας τον ίδιο «ετήσιο μέσο όρο», έμπαιναν σε κλήρωση και έτσι δεν ήταν καθόλου βέβαιο ότι ο καλύτερος μαθητής της τάξης θα γινόταν σημαιοφόρος. Και, αν μεν ήταν μόνο οι δυο τους, δεν υπήρχε πρόβλημα. Διότι, σύμφωνα με τις διατάξεις, το Σχολείο όριζε έναν σημαιοφόρο για κάθε παρέλαση.

Συνήθως όμως τα «δεκάρια» ήταν πολλά -οι δάσκαλοι δεν καθόταν να χαλάσουν τη ζαχαρένια τους- και έτσι μειώνονταν ακόμη περισσότερο οι πιθανότητες για τον πραγματικά αριστούχο μαθητή.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Όλοι… «στη σημαία»!

Το πρόβλημα δεν ήταν μόνο αυτό. Προβλεπόταν ακόμη πως σημαιοφόρος και παραστάτες, όπως και οι μαθητές που κατέθεταν στεφάνι εκπροσωπώντας το Σχολείο, έπρεπε να είναι διαφορετικοί κατά τις δύο εθνικές εορτές.

Που πάει να πει… έξι και έξι δώδεκα, συν δύο δεκατέσσερις, δηλαδή όλοι (σχεδόν) οι μαθητές της ΣΤ΄ τάξης, βρισκόταν σε κάποια «τιμητική θέση», είτε κατά την γιορτή της 28^ης Οκτωβρίου, είτε σε εκείνη της 25^ης Μαρτίου.

Όχι δηλαδή μόνον εκείνοι που έβγαζαν άριστα, αλλά και οι υπόλοιποι, ακόμη και οι χειρότεροι μαθητές, μέχρι να συμπληρωθούν όλες οι θέσεις, μπορούσαν να βρεθούν παραστάτες, αφού έτσι προβλεπόταν.

Με αυτό τον τρόπο, οι πραγματικά αριστούχοι, αν μάλιστα ήταν και λίγο άτυχοι, χάνονταν μέσα στο μέγα πλήθος των υπολοίπων και άντε να τους διακρίνεις. Τώρα τα πράγματα έρχονται να γίνουν ακόμη χειρότερα γι’ αυτούς.

Δεν ολοκληρώσαμε όμως! Αύριο πάλι.

«Είμαστε ακόμα στη σκηνή…»