170926 ΒΙΒΛΙΟΦΑΓΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Κάθε φορά!

Μα… κάθε φορά, όμως! Λέτε να είναι σύμπτωση; Αυτοί που ξέρουν υποστηρίζουν πως «σύμπτωση επαναλαμβανόμενη τόσο συχνά παύει να είναι τέτοια». Επομένως κάτι άλλο υπάρχει από πίσω και καλά θα κάνουμε να το διερευνήσουμε.

Δεν θα σας μιλήσω για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, θα πω για το Δημοτικό Σχολείο, που τυχαίνει να γνωρίζω τα πράγματα λίγο καλύτερα. Κάθε φορά που αλλάζει κάποιο βιβλίο, έχουμε αντιδράσεις.

Δεν μιλώ για τα βιβλία της Ιστορίας ή των Θρησκευτικών, μιλώ και για τα βιβλία της Γλώσσας και των Μαθηματικών, ακόμη και της Φυσικής ή της Γεωγραφίας. Αν δεν είναι αυτό από μόνο του στοιχείο συντηρητισμού…

Συντηρητισμού γιατί, όχι μόνο διατυπώνονται έντονες διαμαρτυρίες για το νέο βιβλίο, αλλά, συγχρόνως, υποστηρίζεται ότι το παλιό ήταν καλύτερο και διατυπώνεται το αίτημα για επιστροφή σε εκείνο. Πάντα, όμως!

Βεβαίως, δεν είναι κάθε φορά ακριβώς ίδια η ομάδα εκείνων που αντιδρούν. Άλλες φορές αντιδρούν δάσκαλοι, άλλες γονείς (και δάσκαλοι), άλλες διάφοροι πολίτες (και δάσκαλοι). Άλλες πολιτικοί ή θρησκευτικοί άρχοντες (και δάσκαλοι) και άλλες όλοι μαζί.

Αυτό, αν δεν ήταν ενδεικτικό στοιχείο συντηρητισμού, θα μπορούσε να ήταν μια πάρα πολύ υγιής αντίδραση, διότι είναι πολύ καλό μια κοινωνία να ενδιαφέρεται και να συζητά για τα βιβλία που διδάσκονται τα παιδιά της.

Δυστυχώς, όμως δεν είναι έτσι. Και δεν θα πείραζε επίσης αν όλη η κουβέντα γινόταν με μια αθώα, νοσταλγική διάθεση, με την οποία κάποιοι, ας πούμε, σπεύδουν να αγοράσουν τα παλιά Αναγνωστικά, εκείνα που είχαν οι ίδιοι ως μαθητές.

Εδώ υπάρχει κάτι άλλο. Κι επειδή δεν μπορούμε να μιλούμε για όλες τις περιπτώσεις μαζί, θα μιλήσουμε για το θέμα που απασχόλησε πρόσφατα ένα μέρος της κοινής γνώμης. Θα αφήσουμε κατά μέρος τα δασκαλίστικα.

Διότι άλλο να λες πως δεν είναι καλό το βιβλίο της Γλώσσας γιατί «δεν έχει Γραμματική», άλλο να κατηγορείς το βιβλίο των Μαθηματικών επειδή «έχει δύσκολες ασκήσεις» και άλλο να ζητάς την κατάργηση του βιβλίου των Θρησκευτικών.

Άλλο επίσης να είσαι δάσκαλος που, εν πάση περιπτώσει, μ’ αυτό το εργαλείο θα δουλέψεις και άλλο να είσαι γονέας που ανησυχείς ότι, με το συγκεκριμένο βιβλίο, το παιδί σου δεν θα γίνει καλός Χριστιανός.

Το άλλο πουλάκι:

Και άλλο να είσαι Δήμαρχος!

Προσέξτε! Θα σας κάνω τη χάρη και δεν θα πάρω θέση για το βιβλίο των Θρησκευτικών, συγκεκριμένα για εκείνο της Δ΄ τάξης του Δημοτικού Σχολείου, γιατί το θέμα μου δεν είναι αυτό. 

Έχω άποψη, αλλά αυτή ελάχιστα πρέπει να μας ενδιαφέρει. Εκείνο που συζητάμε είναι το ποιοι αποφασίζουν για ένα τέτοιο βιβλίο, κυρίως όμως ποιοι έχουν δικαίωμα να το κρίνουν και με τι κριτήρια το κάνουν.

Αφορμή γι’ αυτή τη συζήτηση μας έδωσε η επιστολή του Δημάρχου Δράμας προς τον υπουργό Παιδείας, καθώς κι ένας σχετικός διάλογος που διημείφθη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. 

Τι λέει ο Δήμαρχος; «Μεταφέρω το μήνυμα των συμπολιτών μου αναφορικά με την ύλη του μαθήματος των θρησκευτικών της Δ΄ Δημοτικού. Συντάσσομαι με την πλειοψηφία των συνδημοτών μου που αντιδρούν με το περιεχόμενο…»

Πρώτα πρώτα να πούμε ότι σε τέτοιες περιπτώσεις δεν μιλάμε για «πλειοψηφία» -κανείς, φαντάζομαι δεν ψήφισε για το συγκεκριμένο θέμα- αλλά για… πλειονότητα. Πώς όμως γνωρίζει ο Δήμαρχος τι πρεσβεύει η πλειονότητα των συμπολιτών του;

Συνομίλησε με εκπροσώπους γονέων μαθητών της Δ΄ Δημοτικού; Παρακολούθησε κάποια ημερίδα με σχετικό θέμα; Τον ενημέρωσε ο Σύλλογος Δασκάλων για αντιδράσεις μελών του, ή για παράπονα που δέχτηκαν από γονείς;

Προφανώς όχι, χωρίς να παίρνουμε όρκο. Το λέμε όμως επειδή οι Δήμαρχοι, όταν κάνουν τέτοιου είδους συναντήσεις, καλούν πρώτα πρώτα τα κανάλια. Επομένως η «πλειοψηφία» είναι μάλλον ένα αυθαίρετο συμπέρασμα.

Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, ο Δήμαρχος κατηγορήθηκε για «πολιτικάντικο λόγο», ευτυχώς όμως για εκείνον έσπευσε να τον υπερασπιστεί ένας πρώην Δήμαρχος, ο Μαργαρίτης Τζίμας, λέγοντας κάτι για την «κοντινότερη μορφή εξουσίας στον πολίτη».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τα παράπονα στον Δήμαρχο!

Αυτό λέει μια λαϊκή έκφραση και δείχνει πράγματι ότι ένας Δήμαρχος μπορεί και πρέπει να γίνεται δέκτης παραπόνων. Κατά τον κύριο Τζίμα, «έχει υποχρέωση πέρα από τα θεσμικά να διεκδικεί να προβάλλει κάθε τι που έχει να κάνει με τις ανησυχίες των πολιτών. Φυσικά χωρίς ακρότητες και με αντικειμενικότητα».

Είναι όμως τα βιβλία ένα τέτοιο θέμα; Και τι γίνεται στην περίπτωση που ένας άλλος Δήμαρχος, συνταχθεί με την «πλειοψηφία» των δικών του δημοτών και ζητήσει να παραμείνει το βιβλίο ως έχει;

Καθόλου απίθανο, αν εκείνος, προερχόμενος από άλλον πολιτικό χώρο και απευθυνόμενος σε διαφορετικό κοινό, παρακολουθεί κάποιες ιστοσελίδες, όχι σαν εκείνη που έχουν οι «Βετεράνοι ομάδας Ζήτα», σύμφωνα με την οποία γονείς «τρίβουν στα μούτρα του Γαβρόγλου τα νέα βιβλία».

Μπορεί ο εν λόγω δήμαρχος να παρακολουθεί και σελίδες της Εκκλησίας της Ελλάδος, ή ομάδων Θεολόγων, οι οποίοι συμφώνησαν με τα συγκεκριμένα βιβλία και τα νέα προγράμματα σπουδών.

Τι θα κάνει τότε ο υπουργός Παιδείας; Θα βάλει κάτω και θα μετρήσει τις… «πλειοψηφίες» προκειμένου να διατηρήσει το βιβλίο ή να επαναφέρει το προηγούμενο; Τι θέλω να πω: Ευτυχώς ή δυστυχώς -ευτυχώς, λέω εγώ- οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται έτσι.

Και να πω επίσης σε όσους ανησυχούν κάθε φορά που αλλάζει κάποιο βιβλίο ότι κανείς ποτέ δεν καταστράφηκε διαβάζοντας ένα κακογραμμένο εγχειρίδιο.

Ειδικά για τα Θρησκευτικά, υπάρχουν τόσοι άλλοι τρόποι να οδηγήσει ένας γονιός το παιδί του στην αλήθεια (του Ευαγγελίου ή στη δική του) που το σχολικό βιβλίο μοιάζει με σταγόνα στον ωκεανό.

 Άρα, καλώς συμπεραίνουν κάποιοι ότι η ανησυχία άλλα δείχνει.

Αν μαθαίναμε με τα βιβλία…