170906 ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΝ-3

Το ένα πουλάκι:

Ποιοι είναι άριστοι;

Να ένα ερώτημα που έχει άμεση σχέση με το θέμα που συζητάμε αυτές τις πρώτες μέρες της επανασύνδεσης της παρέας μας. Αν αναφερόμαστε στο Δημοτικό Σχολείο, η απάντηση είναι ΟΛΟΙ!

Το κακό μάλιστα ξεκινά από το Νηπιαγωγείο ακόμη. Θα δείτε αμέσως τι εννοώ. Ας πάρουμε για παράδειγμα μια σχολική γιορτή, κατά την οποία τα παιδάκια αναλαμβάνουν να πουν από λίγους στίχους.

Υπάρχουν κάποια που μαθαίνουν αμέσως τα «λόγια» τους, με τη βοήθεια πάντα της νηπιαγωγού ή/και της μητέρας, και τα λένε με εκείνον τον χαριτωμένο και απολαυστικό τρόπο που έχουν τα νήπια.

Κάποια άλλα, όχι! Προσοχή, δεν μιλάμε για παιδιά με κάποια νοητική στέρηση, που έχουν εγγενή αδυναμία να αποστηθίσουν τέσσερις αράδες. Μιλάμε για κάποια παιδιά που απλώς δεν θέλουν να «ζοριστούν» (και οι μαμάδες τους να τα «ζορίσουν»).

Όταν έρθει η ώρα της παράστασης, ανεβαίνουν κι αυτά με τη σειρά τους στη σκηνή, στέκονται αμήχανα, αν δεν χαιρετούν με νάζι τους δικούς τους, και λένε μια λέξη από κάθε στίχο, ενώ το υπόλοιπο το συμπληρώνει η νηπιαγωγός.

Όταν τελειώσουν, καταχειροκροτούνται από όλους, ενώ η υπερήφανη μητέρα σπεύδει να ανεβάσει στο φέισμπουκ το ανάλογο πειστήριο της παταγώδους επιτυχίας. Φυσικά, η παρουσία του παιδιού στην επόμενη γιορτή (με ανάλογη πάντα «εμφάνιση») είναι ήδη εξασφαλισμένη, αφού… η συμμετοχή είναι εκείνη που μετράει.

Το ίδιο συνεχίζεται και στο Δημοτικό Σχολείο, όπου θεωρείται περίπου έγκλημα καθοσιώσεως ο αποκλεισμός από τη γιορτή παιδιού που επανειλημμένα αδιαφορεί, δημιουργεί προβλήματα στις πρόβες και συχνά απουσιάζει και αδικαιολόγητα από την παράσταση, «κρεμώντας» όλους τους άλλους.

Για να μην σας πω ότι κάτι τέτοιοι μαθητές, φτάνοντας με αυτή την τακτική μέχρι τις μεγάλες τάξεις του Δημοτικού, το Γυμνάσιο ή και το Λύκειο ακόμη, απολαμβάνουν, ως «νούμερα» πλέον, το πιο ενθουσιώδες χειροκρότημα των συμμαθητών τους.

Ας γυρίσουμε όμως στο Δημοτικό, όπου εξαιτίας και αυτής της τακτικής, το μήνυμα που λαμβάνουν πολλοί μαθητές είναι «εδώ δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις για να απολαύσεις το δικαίωμα της συμμετοχής και τον έπαινο της επιβράβευσης».

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στα μαθήματα, όπου «νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες» απολαμβάνουν τα μπράβο, τα «Α» και τα 10άρια, με τόση απλοχεριά που καταντάει ισοπεδωτική.

Το άλλο πουλάκι:

Προσέξτε!

Δεν λέμε να κρίνονται όλοι μόνο εκ του αποτελέσματος, ούτε να αγνοείται η προσπάθεια που καταβάλλει κάθε παιδί στο πλαίσιο των δυνατοτήτων του ή της βοήθειας που (δεν) έχει από το σπίτι και το περιβάλλον του.

Κάθε άλλο!

Στο πλαίσιο την ενθάρρυνσης και της θετικής ενίσχυσης, ασφαλώς και επιβάλλεται η με κάθε τρόπο επιβράβευση της μικρής, έστω, προσπάθειας που καταβάλλουν κάποιοι μαθητές. Εδώ όμως δεν μιλάμε γι’ αυτό.

Μιλάμε για την πρακτική τής απλοχεριάς στους βαθμούς και της γενναιοδωρίας στις επιβραβεύσεις, μόνο και μόνο για να είναι ευχαριστημένοι όλοι: Ο μαθητής και οι γονείς του να χαίρονται και ο δάσκαλος να έχει το κεφάλι του ήσυχο.

Διότι, κακά τα ψέματα, τον κακό βαθμό πρέπει όχι απλώς να το δικαιολογήσεις, να ανασκευάσεις τις ενστάσεις των γονιών, αλλά και να κάνεις κάτι προκειμένου να βοηθήσεις τον μαθητή να τον βελτιώσει. Άσε που πρέπει να δώσεις και συγκεκριμένες οδηγίες στους γονείς για να βοηθούν από το σπίτι.

Ενώ με το «Άριστα», ξεμπερδεύεις!

Προσέξτε τώρα να δείτε σε τι στρεβλώσεις οδηγεί αυτή η πρακτική. Αν ρωτήσεις έναν «κακό» μαθητή ποιος είναι ο καλύτερος στη τάξη, θα σου πει αμέσως τον πρώτο, ας πούμε «η Ειρήνη».

Αν τον ρωτήσεις τι βαθμό νομίζει ότι πρέπει να πάρει εκείνος, θα σου πει «10». Αν του επισημάνεις ότι αυτός είναι βαθμός για τον καλύτερο, εν προκειμένω για την Ειρήνη, θα απαντήσει «δεν πειράζει, ας πάρω κι εγώ 10»!

Καταλάβατε; Δηλαδή η επιβράβευση δεν συνδέεται σε καμιά περίπτωση με την αξία, ούτε καν με την προσπάθεια, αλλά με… την «καλή καρδιά». Εντύπωση που ενισχύεται και από το σπίτι, όπου συχνά τα παιδιά επιβραβεύονται μόνο και μόνο επειδή πηγαίνουν στο Σχολείο ή απλώς επειδή…  υπάρχουν.

Ελάτε, τώρα, να το συνδέσετε όλο αυτό με την νέα πρακτική τής κλήρωσης του σημαιοφόρου «μεταξύ όλων των μαθητών της τάξης». Ποιο είναι το μήνυμα που λαμβάνουν τα παιδιά;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά;

Δεν ξέρω.

Φανταστείτε απλώς ένα Σχολείο στο οποίο, στο τέλος κάθε χρονιάς, διεξάγονται «παιχνίδια» γνώσεων, όπου οι μαθητές συμμετέχουν ατομικά ή κατά ομάδες. Όπου οι νικητές στο «παιχνίδι» της Γλώσσας, των Μαθηματικών, της Ιστορίας ή της Γεωγραφίας επιβραβεύονται μπροστά σε όλους τους μαθητές και τους γονείς.

Σκεφθείτε ακόμη πως οι καλύτεροι ή οι νικήτριες ομάδες θα μπορούσαν να κερδίσουν ταξίδια, προκειμένου να πάρουν μέρος σε αντίστοιχους πανελλήνιους διαγωνισμούς. Τι φαντάζεστε; Ότι ένα τέτοιο Σχολείο θα ήταν κακό, επειδή… «θα ενίσχυε τον ανταγωνισμό και τη βαθμοθηρία»;

Μα, όποιος έχει δει έστω και μια φορά παιδιά να παίζουν, θα κατάλαβε πως το στοιχείο του ανταγωνισμού, όταν αυτός είναι «έντιμος και υγιής», είναι εκείνο που κάνει το παιχνίδι τους πιο ενδιαφέρον, που τα παρακινεί να προσπαθήσουν περισσότερο και, τελικά, τους δίνει την μεγαλύτερη απόλαυση.

Ακόμη και μέσα από τα ομαδικά παιχνίδια βλέπουν τις ατομικές τους επιδόσεις να βελτιώνονται, αφήστε που συνειδητοποιούν πολύ καλά ποιος είναι ο «πολυτιμότερος παίκτης» και ξέρουν ποιος, στο τέλος, πρέπει να παραλάβει και να σηκώσει το κύπελλο.

Και πάλι όμως δεν τελειώσαμε. Έχει ψωμί η κλήρωση!

 Άντε να βρεις τον έντιμο και υγιή!