170920 ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τι κάνει η Κεντροαριστερά;

Είναι καλά και μας χαιρετάει. Συνεχίζει τις διεργασίες για τη δημιουργία Ενιαίου Φορέα, με την εκλογή αρχηγού από τη βάση. Ζητάει μάλιστα και από εμάς να στηρίξουμε αυτή την προσπάθεια.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Τι ακριβώς σημαίνει Κεντροαριστερά; Να απαντήσω εγώ; Πρακτικά, τίποτε απολύτως. Σε άλλες εποχές θα λέγαμε ότι είναι… μια Αριστερά που ντρέπεται να το πει.

Σήμερα όμως, μετά από όσα έχει περάσει η χώρα και έχουν δει τα μάτια μας, υπάρχει κανείς που πιστεύει πια στους παλιούς διαχωρισμούς; Υπάρχει κανείς σοβαρός άνθρωπος που μπορεί να τοποθετήσει τους σημερινούς κομματικούς σχηματισμούς στα παλιά καλούπια;

Πολύ σωστά προτάθηκε, λοιπόν, από διάφορους ανθρώπους που ενδιαφέρονται πραγματικά για την επιτυχία αυτού του εγχειρήματος, να μην χρησιμοποιείται ο συγκεκριμένος όρος-χαρακτηρισμός.

Εμείς θα τους ακούσουμε και, προκειμένου να μπορούμε να συνεννοούμαστε, θα μιλάμε για το «νέο πολιτικό εγχείρημα» και εσείς θα καταλαβαίνετε. Μέχρι να βρεθεί κάτι καλύτερο, αποδεκτό από περισσότερους.

Αυτό, λοιπόν, το «νέο πολιτικό εγχείρημα» πρέπει καταρχήν να είναι… νέο. Δηλαδή να δείχνει με τις προτάσεις και την πρακτική του ότι έχει αφήσει πίσω του νοοτροπίες περασμένων ετών.

Ακόμη και αν αποτελείται (ή και «διοικείται») από ανθρώπους που έχουν σχέση με το παρελθόν. Εμείς δεν έχουμε τέτοια κολλήματα. Πρώτα, επειδή πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν, αλίμονο αν συνέβαινε διαφορετικά.

Έπειτα, επειδή δεν πιστεύουμε στην παρθενογένεση. Πού να βρεθούν τόσοι άνθρωποι «νέοι και άφθαρτοι»; Και τι είδους πολιτικά όντα θα είναι αυτοί που κρατούσαν τόσα χρόνια την «παρθενία τους», και την ουρά τους απ’ έξω;

Δεν μας ενδιαφέρει, λοιπόν, δεν πολυεξετάζουμε το παρελθόν τού καθενός, αρκεί αυτός να δείχνει με τα λόγια, τις προτάσεις και τις πράξεις του ότι κατάλαβε τι ήταν εκείνο που έφταιξε και φτάσαμε εδώ που είμαστε.

Τι είναι, λοιπόν, εκείνο που έχει να μας παρουσιάσει αυτός ο νέος φορέας, ώστε να τραβήξει το ενδιαφέρον μας; Και δεν εννοώ εδώ, το δικό μας ως τρία πουλάκια, αλλά γενικά της κοινωνίας.

Το άλλο πουλάκι:

Η εκλογή αρχηγού!

Είναι ένα στοιχείο… νεότητας; Θα μπορούσε, ας το εξετάσουμε όμως καλύτερα. Πρώτα πρώτα η ανοιχτή διαδικασία υποψηφιοτήτων, η οποία χλευάστηκε από πολλούς: «Τόσοι υποψήφιοι, περισσότεροι από τους ψηφοφόρους!»

Το νέο όμως, αν θέλει να λέγεται και να είναι τέτοιο, πρέπει πρωτίστως να μην φοβάται. Σε μια ανοιχτή διαδικασία είναι πολύ πιθανόν να προκύψουν και διάφοροι… περαστικοί ή ακόμη και ψώνια.

Είναι κι αυτό το ρίσκο μέσα στο παιχνίδι, ένα ρίσκο όμως που δεν πρέπει να τρομάξει τους «διοργανωτές», ώστε να το κλείσουν, ή να το τελειώσουν άρον άρον. Στο κάτω κάτω, τι έχουν να χάσουν. Εδώ άλλοι έχουν κι έχουν τέτοιους…

Μέχρι αυτό το σημείο, λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι τα πήγαν ικανοποιητικά –δεν έχουμε άλλωστε και πολύ υψηλές απαιτήσεις. Τι γίνεται όμως με τη διαδικασία της ψηφοφορίας για την ανάδειξη αρχηγού;

Εδώ το πράγμα αρχίζει και σκαλώνει καθώς το «νέο» (είπαμε, που θέλει να λέγεται και να φέρεται ως τέτοιο) ρέπει προς τις παλιές, καλές -τρόπος τού λέγειν- πρακτικές. Φοβούνται κάποιοι την ηλεκτρονική ψηφοφορία.

Δηλαδή την ψηφοφορία με ηλεκτρονικό τρόπο. Υπάρχει, λένε, κίνδυνος να μην είναι όσο αδιάβλητη χρειάζεται, φοβούνται ότι δεν μπορεί να διασφαλιστεί η μυστικότητα και η μοναδικότητα της ψηφοφορίας.

Προσέξτε, τώρα, ποιοι το λένε αυτό: Άνθρωποι που, «στις καλές τις εποχές», μαγείρευαν τους εκλογικούς καταλόγους, έγραφαν όποιους ήθελαν και κουβαλούσαν ανήμπορους γέροντες με το ψηφοδέλτιο στην τσέπη σταυρωμένο.

Αυτοί δηλώνουν ότι φοβούνται πως η ψηφοφορία μέσω διαδικτύου θα αλλοιώσει τη λαϊκή βούληση και δεν θα αναδείξει τον αρχηγό που πραγματικά επιθυμεί η βάση. Δηλαδή οι ίδιοι!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Υπάρχει τέτοιος κίνδυνος;

Όταν μπορεί κάποιος ικανός χάκερ να παραβιάσει ακόμα και τα αρχεία της CIA, τίποτε δεν είναι απολύτως ασφαλές στον κόσμο της ψηφιακής διακίνησης και αποθήκευσης δεδομένων.

Όπως όμως σωστά ειπώθηκε, όλα είναι ζήτημα κινήτρων (ποιος και γιατί να κάτσει να ασχοληθεί;) και το κέρδος από μια τέτοια «επιχείρηση» να είναι μεγαλύτερο από το όποιο κόστος, ακόμη και της αποκάλυψης των δραστών.

Οι ειδικοί στο θέμα διαβεβαιώνουν πως υπάρχουν εκείνες οι δικλείδες που μπορούν να εξασφαλίσουν μια ουσιαστικά αδιάβλητη διαδικασία. Δεν μπορεί, την εποχή που διακινούνται μέσω διαδικτύου τραπεζικοί λογαριασμοί και ένα σωρό απόρρητες πληροφορίες, να φοβόμαστε για μια απλή ψηφοφορία.

Το ερώτημα όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν είναι η ασφάλεια της διαδικασίας, αλλά το κατά πόσο την θέλουν πραγματικά ανοιχτή ή όχι. Αν την θέλουν, αξίζει να ρισκάρουν, μόνο και μόνο για να εκφράσουν αυτή τους τη βούληση.

Αν όμως θέλουν να γίνει «μπιζ μπιζέ», τότε υπάρχουν ένα σωρό δικαιολογίες. Είναι δυνατό όμως κάποιοι να θέλουν κάτι τέτοιο, όταν γνωρίζουν ότι το πρώτο μεγάλο στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί είναι εκείνο μιας μεγάλης συμμετοχής;

Αφήστε που μια διαδικασία με τον παραδοσιακό τρόπο, ή την υποχρεωτική φυσική παρουσία του ψηφοφόρου θα διώξει όλους τους νέους, στους οποίους απευθύνεται το νέο αυτό πολιτικό εγχείρημα.

Καλύτερα, λοιπόν, να ρισκάρουν να βρεθούν και κάποιοι πιτσιρικάδες που θα ψηφίσουν ΚΑΙ για λογαριασμό τού παππού τους, παρά να περιμένουν τον παππού στην κάλπη και να χάσουν τους νέους.

Το πραγματικά καινούριο δεν φοβάται να ρισκάρει˙ ποτέ δεν το έκανε Εκτός κι αν μιλάμε για κάτι καινούριο μόνο… στα λόγια.

 Με το κινητό, με το κινητό!