170918 ΑΝΕΥΘΥΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Αυτή είναι η Ελλάδα!

Το είδα σε σχόλιο στο φέισμπουκ, από κάποιον χρήστη ο οποίος μάλιστα θύμιζε στους φίλους του ότι δεν τρέφει ιδιαίτερη εκτίμηση στον Κώστα Σημίτη. Για να μην σαν παιδεύω όμως, διαβάζω κατευθείαν το σχόλιο:

«Όσοι με γνωρίζουν προσωπικά, ξέρουν ότι δεν τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση στον Κώστα Σημίτη. Όμως, μια κουβέντα που είπε στη συζήτηση στη Βουλή για το τότε ναυάγιο στις Πόρτες της Πάρου, με σημάδεψε και τη θυμάμαι συχνά.

Είπε: Αυτή είναι η Ελλάδα. Το θυμήθηκα ξανά, τώρα με την Αγία Ζώνη ΙΙ. Ξιφούλκησαν άπαντες κατά της κυβέρνησης για την ολιγωρία και τη σημαντική καθυστέρηση ανταπόκρισης του κρατικού μηχανισμού.

Δικαίως. Αν όμως υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι με κάποια άλλη, διαφορετική κυβέρνηση, θα γινόταν κάτι ουσιαστικά πιο έγκαιρο και αποτελεσματικό, να το πει! Εδώ και τώρα!»

Κανείς δεν βρέθηκε να το πει. Φαίνεται πως κανείς δεν το πιστεύει. Τι θέλει να πει όμως στην ουσία το συγκεκριμένο σχόλιο; Ότι… «όλοι ίδιοι είναι»; Αυτό φαίνεται όμως να μην το παραδέχεται ούτε ο ίδιος ο σχολιαστής.

Δεν αντιληφθήκατε την αντίφαση; Αφού είναι όλοι ίδιοι, τότε γιατί μόνο ένας Κώστας Σημίτης βρέθηκε να πει την συγκεκριμένη φράση που «σημάδεψε» τον σχολιαστή; Άλλοι, σε αντίστοιχες περιπτώσεις, άλλα είπαν. Και άλλα λένε!

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, φίλοι μου. Ατυχήματα συνέβαιναν και θα συμβαίνουν πάντα. Το ζητούμενο βρίσκεται άλλού. Στο κατά πόσο μπορούμε να τα προβλέψουμε και να πάρουμε μέτρα πρόληψης.

Περισσότερο όμως, για να μην πέφτω κι εγώ σε αντιφάσεις, πόσο καλά προετοιμασμένοι είμαστε, ώστε να περιορίσουμε τις επιπτώσεις, όταν αυτά θα συμβούν. Γιατί θα συμβούν, το είπαμε.

Εδώ, όσο φιλικά προσκείμενος σε μια κυβέρνηση και να είναι κάποιος, δεν μπορεί να χρησιμοποιεί το… επιχείρημα, «τι να κάνουμε, έτσι είναι η ζωή». Πόσο μάλλον εκείνο που λέει «ξέρετε κανέναν που θα τα κατάφερνε καλύτερα;»

Διότι, ακόμα και το κακό έχει… διαβαθμίσεις. Αν τα πράγματα γίνονται κάθε φορά όσο κακά μπορούν να γίνουν, τότε ποιος ο λόγος να κάνουμε εκλογές και να αλλάζουμε κυβερνήσεις;

Τότε θα έπρεπε οι πολιτικοί να πηγαίνουν στην Έκθεση της Θεσσαλονίκης, για να είμαστε κει στο κλίμα των ημερών, και να λένε απλώς, «ψηφίστε εμάς, γιατί είμαστε πιο ωραίοι από τους άλλους».

Το άλλο πουλάκι:

Όχι πιο ικανοί!

Ούτε πιο αποτελεσματικοί. Ούτε επειδή έχουμε καλύτερο σχέδιο για την διακυβέρνηση της χώρας. Όλοι το ίδιο είμαστε (σε τούτον τον κοσμάκη). Επομένως, τα στοιχεία που θα μπορούσαν να μας διαφοροποιήσουν είναι άλλα.

Η ομορφιά, για παράδειγμα. Ή η… μαγκιά! Ή ότι εμείς τα λέμε πιο ωραία. Ότι έχουμε αίσθηση του χιούμορ και μπορούμε να κάνουμε λογοπαίγνια. Ότι είμαστε πιο λαϊκά παιδιά, ή, στην χειρότερη περίπτωση, ότι διαθέτουμε κάποιο ηθικό πλεονέκτημα!

Καταλάβατε, φίλοι μου, πού πάει η κουβέντα, με επιχειρήματα τού είδους «αν υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι με κάποια άλλη, διαφορετική κυβέρνηση, θα γινόταν κάτι ουσιαστικά πιο έγκαιρο και αποτελεσματικό, να το πει»;

Διότι, εκτός από την περίφημη στείρα αντιπολίτευση, η οποία είναι πολύ κακό πράγμα και, ως γνωτόν, δεν προσφέρονται όλα τα θέματα γι’ αυτήν, υπάρχει και η στείρα… συμπολίτευση.

Εκείνη κατά την οποία προσπαθείς να βρεις χίλιες δυο δικαιολογίες, όταν η κυβέρνηση που υποστηρίζεις κάνει κάτι λάθος. Πιστέψτε με όμως, δεν υπάρχει χειρότερος τρόπος να στηρίξεις μια κυβέρνηση από το να μην είσαι απαιτητικός από αυτήν.

Και πάρα πολύ αυστηρός μαζί της. Αν, για παράδειγμα, η αντιπολίτευση ζητάει την παραίτηση ενός υπουργού που δεν ανταποκρίθηκε σωστά στις ευθύνες του, εσύ να στέκεσαι στο πλάι της. Και να φωνάζεις περισσότερο.

Διότι, δεν μπορείς να ζητάς ευθύνες από τον προπονητή της ομάδας σου και να απαιτείς την άμεση απομάκρυνσή του, σε περίπτωση που δεν έφερε το αναμενόμενο αποτέλεσμα, ενώ για έναν υπουργό να λες «δεν πειράζει».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ευθύνες υπάρχουν πάντοτε!

Το έχουμε πει και άλλη φορά. Όλοι όσοι παίρνουν από το δημόσιο κάτι που λέγεται επίδομα θέσης, έχουν ευθύνες. Διότι το… «θέσης» προσδιορίζει ακριβώς το… «ευθύνης». Τι σημαίνει όμως κάτι τέτοιο στην πράξη;

Σημαίνει ότι η ευθύνη πέφτει σ’ αυτούς ακόμη και όταν, φαινομενικά, το ατύχημα είναι μια «κακιά στιγμή» και μοιάζει να μην φταίει κανείς γι’ αυτό. Ειδικά τότε, «φταίει» ο επικεφαλής, αυτός, ντε, που παίρνει το επίδομα.

Σημαίνει ακόμη ότι, αν κάτι πάει στραβά στα ζητήματα τα οποία χειρίζονται, (ατυχήματα συνέβαιναν και θα συμβαίνουν πάντα) πρέπει να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και να παραιτούνται. Στα σοβαρά, εννοώ.

Αν θέλετε τη γνώμη μου, θα μπορούσαν και να μην παραιτηθούν τη στιγμή που τα γεγονότα τρέχουν και κάποιος άλλος στη θέση τους, αναλαμβάνοντας μια τέτοια στιγμή, θα ήταν πολύ ανέτοιμος να χειριστεί την κατάσταση. 

Ας επωμιστούν και το έργο τού χειρισμού των ενεργειών για την αντιμετώπιση της κρίσης που προκλήθηκε και μετά, όταν μπει το νερό στο αυλάκι, ας υποβάλουν με την ησυχία τους την παραίτησή τους.

Σε κάθε περίπτωση, εκείνο που δεν δικαιολογούνται να κάνουν την ώρα της κρίσης είναι βγαίνουν στα κανάλια προσπαθώντας να υποβαθμίσουν το γεγονός, να παραπλανούν με δηλώσεις τους τους πολίτες και να ρίχνουν τις ευθύνες σε άλλους.

Έτσι καταλαβαίνω εγώ τη θέση του υπευθύνου. Σε άλλες χώρες το κάνουν κατά κόρον. Κάποιοι το έκαναν και εδώ· λίγοι αλλά υπαρκτοί. Ακόμη κι αυτό το μικρό στοιχείο δείχνει ότι «δεν είναι όλοι ίδιοι».

Ευτυχώς!

-Θυμάρι θέλεις, κούκλα, μου ή μήπως παραλία;

-Άσε, παντού μαυρίλα!