170921 ΗΛΙΘΙΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Αισθάνεστε ηλίθιοι;

Δεν εννοώ συνεχώς, δεν εννοώ όλη την ώρα, δεν υπάρχουν όμως φορές που αισθάνεστε ηλίθιοι; Αν όχι, τότε μάλλον κάτι δεν πάει καλά· μάλλον δεν είστε μέρος αυτής της μικρής και συμπαθητικής ομάδας.

Πρόσφατα το άκουσα από τα χείλη ενός φίλου, άριστου επαγγελματία. Ξεκίνησε να μου λέει όλος χαρά πως έφτασε η στιγμή να πληρώσει την τελευταία δόση για ένα πολύ ακριβό μηχάνημα που αγόρασε για τη δουλειά του.

Από τη μια δεν μπορούσε να κρύψει την ανακούφισή του και από την άλλη μου εξομολογήθηκε ότι κάποιες στιγμές αισθάνεται αρκετά ηλίθιος. Τότε σκέφτεται να αφήσει απλήρωτη έστω την τελευταία δόση.

«Σχεδόν κανείς δεν πληρώνει», μου είπε με παράπονο. «Διακανονισμός στον διακανονισμό, οι τράπεζες τους παρακαλούν και αυτοί κρατούν τα λεφτά στην άκρη και κάνουν το κορόιδο. Όσο πάει.

Εν των μεταξύ, με το χρήμα που δεν πληρώνουν κάνουν ένα σωρό δουλειές. Γίνονται ανταγωνιστικοί και μπορούν να τις χτυπούν σε τιμές που για μένα είναι αδιανόητο. Έτσι, με τα δικά μας λεφτά κερδίζουν μερίδιο στην αγορά».

Το σκέφτηκα και είδα πόσο δίκιο είχε. Πράγματι, οι άνθρωποι αυτοί δουλεύουν με τα δικά μας λεφτά, με χρήματα που έπρεπε να είχαν δώσει στην τράπεζα -τα χρωστάνε, δεν τους χαρίστηκαν.

Και τα οποία θα μπορούσαν να δοθούν σε άλλους επαγγελματίες, να αναπτύξουν κι αυτοί τη δουλειά τους και μάλιστα με πιο ευνοϊκούς όρους. Δεν το κάνουν όμως και εκμεταλλεύονται τις συνεχείς «ευκαιρίες».

Δηλαδή τις νομοθετικές ρυθμίσεις για δυνατότητα διακανονισμών και αποπληρωμών με ολοένα και πιο ευνοϊκούς όρους. Η τακτική αυτή όμως (φαίνεται πως) το μόνο που κάνει είναι να δημιουργεί κακομαθημένους.

Και, φυσικά, κορόιδα. Διότι υπάρχουν και κάποιοι που δεν το έχουν στο αίμα τους να χρωστάνε. Δεν τους πιάνει ύπνος τα βράδια, έτσι και καθυστερήσουν μια δόση. Έμαθαν να είναι συνεπείς.

Το άλλο πουλάκι:

Και (το) πληρώνουν!

Όσοι, για παράδειγμα, έφτασαν στο ευτυχές σημείο να ξοφλήσουν το στεγαστικό τους δάνειο, έχουν δηλαδή πληρώσει ΚΑΙ την τελευταία δόση, θα αντιλήφθηκαν ότι… καθόλου δεν ξόφλησαν. Έχουν να πληρώνουν ακόμη!

Θα πρέπει, λέει, να πάνε σε κάποιον δικηγόρο, ο οποίος θα τους εκπροσωπήσει σε μια δίκη, κατά την οποία θα γίνει «άρση της προσημείωσης» του σπιτιού. Μια δουλειά που κρατάει λίγα λεπτά, αλλά κοστίζει πολλά λεφτά.

Πόσα; Εξαρτάται. Από πεντακόσια και πάνω, μπορεί οκτακόσια, μπορεί και περισσότερο, αναλόγως και την αξία του σπιτιού ΣΟΥ, ή αν η τράπεζα θα στείλει κι εκείνη δικηγόρο να αντιδικήσει με σένα.

Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, ξέρω κάποιους που δεν μπαίνουν στη διαδικασία και εξακολουθούν να έχουν το σπίτι τους προσημειωμένο από μία τράπεζα την οποία έχουν αποπληρώσει κανονικότατα. Χωρίς να καθυστερήσουν δόση.

Ενώ κάποιοι άλλοι, δεν μπαίνουν σε τέτοια βάσανα. Αφήνουν απλήρωτες δόσεις, το πηγαίνουν από διακανονισμό σε διακανονισμό, και βρίσκονται στην ευχάριστη θέση να τους παρακαλάνε κι όχι να παρακαλούν.

Δεν θα έπρεπε όμως και οι τράπεζες, σ’ αυτούς τους καλοπληρωτές, να χαρίζουν κάτι, να κανονίζουν, ας πούμε, την άρση της προσημείωσης με δικούς τους δικηγόρους, χωρίς να χρεώνουν τον (ευσυνείδητο) πελάτη;

Γιατί σας τα λέω όμως σήμερα όλα αυτά; Διότι διάβασα πάλι ότι πρόκειται να γίνει νέα ρύθμιση για όσους έχουν χτίσει αυθαίρετα. Ποια ρύθμιση είναι αυτή; Κανείς δεν ξέρει, έχει χαθεί ο λογαριασμός!

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ακούω πως πρόκειται για την «τελευταία και φαρμακερή» φορά που δίνεται η δυνατότητα στους… αυθαίρετους να νομιμοποιήσουν τα κτίσματά τους.

Και ότι, στο έξης, κάθε νέο αυθαίρετο θα κατεδαφίζεται άμεσα και αμέσως, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή δυνατότητα να νομιμοποιηθεί. Αυτό κάθε φορά όμως, έτσι; Λοιπόν, όπως σας είπα έχει χαθεί ο λογαριασμός.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Διαπαιδαγώγηση!

Με κάτι τέτοια μαθαίνουμε να γράφουμε τους νόμους και τις διατάξεις στα παλιά μας τα παπούτσια. Να μην σεβόμαστε τίποτε και να απαιτούμε να γίνεται πάντοτε μια εξαίρεση για μας.

Συγχρόνως δημιουργείται ένα αίσθημα αδικίας σε όσους έχουν μάθει, ή προσπαθούν, να σέβονται τους νόμους. Αυτούς δεν τους σέβεται κανένας. Για τους ευσυνείδητους πολίτες μιλάω. Πόσο όμως μπορούν να αντέξουν να είναι τα κορόιδα;

Εκείνοι που έχουν τις πιο αδύναμες αντιστάσεις, την κάνουν σιγά σιγά. Ο πειρασμός είναι μεγάλος και συνεχώς παρών. Κάποια στιγμή θα δώσουν μια και θα περάσουν στην άλλη πλευρά, συντασσόμενοι με το μέγα πλήθος.

Επειδή όμως αυτός είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να πάει μια κοινωνία κατά διαόλου, η πολιτεία θα πρέπει να το ξαναδεί. Πρέπει να βρει τρόπους να ανταμείβει τους συνεπείς και τους υπεύθυνους και να τιμωρεί αυστηρά εκείνους που παρανομούν συνειδητά.

Διότι, το κτίσιμο ενός αυθαίρετου, ας πούμε, δεν είναι… τροχαία παράβαση. Σου ξέφυγε, δεν ήσουν όσο προσεκτικός, έτρεχες και έγινε το ατύχημα. Το κτίσιμο του αυθαίρετου προϋποθέτει και τη… σύμπραξη πολλών «παραγόντων».

Ένας από τους οποίους, ο κυριότερος, είναι και η ίδια η πολιτεία που με τα αρμόδια όργανά της διευκολύνει, αν δεν παρακινεί, τους επίδοξους «οικιστές» να κάνουν ανενόχλητοι τη δουλειά τους. Και να αφήνουν τους άλλους να αισθάνονται κορόιδα.

Βλέπετε, τα κορόιδα είναι τελικά και πιο λίγα και καθόλου οργανωμένα σε ομάδες συμφερόντων, όπως είναι συχνά οι «έξυπνοι». Γι’ αυτό και οι πολιτικοί (η πιο καλά οργανωμένη ομάδα συμφερόντων) προσέχουν αυτούς τους τελευταίους.

Και πάει λέγοντας…

 «Μου χρωστάς, δεν σου χρωστάω…»