170927 ΓΡΗΓΟΡΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Αυξάνουν τα όρια!

Είναι μια είδηση που άκουσα και με χαροποίησε. Όχι ότι η αύξηση των ορίων είναι καλό πράγμα σε κάθε περίπτωση. Διότι έχουμε δει αυξήσεις και αυξήσεις ορίων τα τελευταία χρόνια…

Αυξάνονται, λοιπόν, τα όρια… ταχύτητας, στις εθνικές οδούς. Και όχι μόνον αυτά. Υπάρχει σκέψη και για αύξηση των χαμηλών ορίων, εκείνων των 50 και των 30 χιλιομέτρων την ώρα. Τι λέτε; Είναι καλό;

Πριν απαντήσουμε, ας δούμε τι ακριβώς σημαίνουν αυτές οι αυξήσεις. Μήπως σημαίνουν ότι θα μπορούμε να τρέχουμε περισσότερο; Όχι! Σημαίνουν ότι θα μπορούμε να τρέχουμε… κανονικά και με τον νόμο!

Δηλαδή, θα τρέχουμε όσο τρέχουμε και σήμερα, όμως αυτό, με την αύξηση των ορίων, θα είναι πλέον επιτρεπτό και έτσι δεν θα αισθανόμαστε συνεχώς ότι παρανομούμε ή ότι κινδυνεύουμε να βρεθούμε με ένα βαρύ πρόστιμο.

Καλά, και είναι σωστό αυτό; Όταν όλοι λένε ότι η κυριότερη αιτία τροχαίων συμβάντων είναι η υπερβολική ταχύτητα, πώς εμείς σκεφτόμαστε να ανεβάσουμε και άλλο τα όρια. Τι θέλουμε, περισσότερους τραυματισμούς και θανάτους;

Μια στάση εδώ, που λέει και ο Μητροπάνος. Υπεύθυνη για τα τροχαία δεν είναι η υπερβολική ταχύτητα, έτσι σκέτο, γενικώς και αορίστως. Είναι η υπερβολική ταχύτητα… εκεί που δεν πρέπει και όταν δεν πρέπει.

Και επειδή και τα όρια μπαίνουν εκεί που δεν πρέπει και όταν δεν πρέπει, καταλαβαίνετε πως το πράγμα θέλει περισσότερη συζήτηση και καλά κάνουμε που το συζητάμε. Πρώτα πρώτα να ξεκαθαρίσουμε κάτι.

Ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας δεν είναι γραμμένος για να προλαμβάνει τα ατυχήματα. Είναι έτσι στημένος, ώστε, σε περίπτωση ατυχήματος κάποιος να είναι οπωσδήποτε φταίχτης.

Και αυτή η φιλοσοφία διακατέχει όλο το σκεπτικό των κανονιστικών διατάξεων. Όταν ο άλλος σου βάζει όριο 30 χιλιόμετρα, ξέρει ότι δεν υπάρχει ούτε ένας που θα κινηθεί με τέτοια ταχύτητα.

Όταν όμως συμβεί ένα ατύχημα, για άλλους άσχετους λόγους, σου λέει «το όριο ήταν 30˙ εσύ πήγαινες με 40, άρα φταις και άρα αιτία του ατυχήματος είναι υπερβολική ταχύτητα και μόνο αυτή.

Όχι η απαράδεκτη κατάσταση του οδοστρώματος, όχι η κακή σήμανση ή ο ανύπαρκτος φωτισμός, όχι τα κακοσυντηρημένα οχήματα, όχι η εκπαίδευση που (δεν) πήραν οι οδηγοί, όχι… Απλώς και μόνο η υπερβολική ταχύτητα.

Το άλλο πουλάκι:

Ας ξεκινήσουμε από τα χαμηλά.

Τα όρια ταχύτητας που βλέπουμε συχνά στους δρόμους είναι τοποθετημένα εκεί πριν από δεκαετίες. Όταν αυτοί οι δρόμοι, κυρίως όμως τα οχήματα ήταν πολύ διαφορετικά. Σκεφθείτε λίγο πώς ήταν τότε… (Κάπως έτσι ξεκινούν και πολλές σύγχρονες διαφημίσεις!)

Τότε που αν ένα αυτοκίνητο έπιανε πάνω από 100 θεωρούνταν «σπορ». Τότε που μόνον τα Άλφα Ρομέο είχαν τέσσερα δισκόφρενα σε όλα τα μοντέλα τους, ενώ τα περισσότερα αυτοκίνητα φρέναραν με ταμπούρα…

Τότε που οι αναρτήσεις ήταν από «σούστες», ενώ τα σύγχρονα συστήματα που βοηθούν το όχημα να φρενάρει γρήγορα και σταθερά σε οποιονδήποτε δρόμο ήταν άγνωστα ακόμη και στην φόρμουλα1.

Τότε λοιπόν, για να πας από τη Δράμα στην Καβάλα, συναντούσες σχεδόν τις ίδιες πινακίδες που συναντάς και σήμερα. Αφήνω ασχολίαστο το γεγονός ότι, σε κάθε διασταύρωση με δευτερεύοντα δρόμο το όριο ήταν -και είναι- 50 χιλιόμετρα την ώρα.

Θα θυμίσω ακόμη στους άντρες της παρέας ότι, αν ένα στρατιωτικό τζιπ έπιανε τα 40 ΜΑΟ (60 χλμ/ώρα), στον κατήφορο και με… ανοιχτά πανιά, θεωρούνταν πύραυλος και μαλώναμε ποιος θα το οδηγήσει.

Όσο όμως η τεχνολογία προχωρούσε, οι ίδιοι οι οδηγοί έβλεπαν πως τα παλιά όρια ήταν αστεία για ένα σύγχρονο αυτοκίνητο. Και έτσι άρχισαν σιγά σιγά να αδιαφορούν για τις πινακίδες· πράγμα πολύ επικίνδυνο.

Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά, όταν συνηθίσεις να αγνοείς τις προειδοποιήσεις (αυτό είναι ΚΑΙ τα όρια ταχύτητας), τότε, όταν κάποια στιγμή αυτές θα έχουν πραγματικό λόγο ύπαρξης, θα αδιαφορήσεις επίσης.

Και τότε θα κινδυνέψεις πραγματικά και εσύ και κάποιοι άλλοι. Επομένως, το πιο επικίνδυνο με τα υπερβολικά χαμηλά όρια είναι πως εκπαιδεύουν τους οδηγούς να αδιαφορούν, γενικώς, για τις προειδοποιήσεις. 

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Επικαιροποίηση!

Να τι χρειάζεται. Με μια υποσημείωση όμως. Όταν τα όρια θα ανέβουν σε επίπεδα ανάλογα με τις δυνατότητες των σημερινών αυτοκινήτων, τότε οι έλεγχοι θα (πρέπει να) είναι πραγματικά αυστηροί και η παραμικρή υπέρβαση θα (πρέπει να) τιμωρείται.

Διότι τώρα, το ξέρει και ο οδηγός και ο τροχονόμος (και ο οδηγός το ξέρει πως το ξέρει ο τροχονόμος, όπως και αυτός το ξέρει πως το ξέρει ο οδηγός) ότι δύσκολα γράφεις κάποιον που ξεπέρασε το «50» και πήγαινε με κάτι περισσότερο. 

Πόσο περισσότερο όμως; Να που η ασάφεια προκαλεί πάρα πολλές παρανοήσεις. Και μετά αρχίζουν τα παζάρια και η κολοκυθιά. Ενώ, αν το όριο είναι «πραγματικό», και αν η παραμικρή υπέρβαση τιμωρείται, τότε όλοι θα συμπεριφέρονται διαφορετικά.

Έτσι θα έχει και ο ΚΟΚ τον διαπαιδαγωγικό χαρακτήρα που οφείλει να έχει. Το αντίθετο δηλαδή από αυτό που συμβαίνει σήμερα. Ζήτω, λοιπόν, τα νέα, αυξημένα όρια. Φαντάζομαι όμως όχι μέσα σε κατοικημένες περιοχές και εκεί που παίζουν παιδιά, έτσι;

Και κάτι ακόμη. Άκουσα πως υπάρχει και η σκέψη να αφαιρείται το δίπλωμα εντελώς από κάποιον που συλλαμβάνεται για δεύτερη φορά να οδηγεί υπό την επήρεια αλκοόλ. Συμφωνώ απολύτως.

Όμως, παιδιά, μήπως κι εκεί είναι υπερβολικά χαμηλά τα όρια, γεγονός που οδηγεί σε άλλου είδους στρεβλώσεις; Χωρίς να είμαι ειδικός, έχω την αίσθηση πως μια μπυρίτσα δεν είναι εγκληματική ποσότητα.

Ας ανέβαιναν τα όρια και ας υπήρχε μετά η αυστηρή τήρησή τους.

Γιατί τώρα…

Μπαμπά, τρέξε στο όριο!