171303 ΤΑΞΙ...ΚΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

«Ένα βήμα μπρος…»

Δεν είναι λίγες οι φορές που διάφοροι σχολιαστές χρησιμοποιούν την περίφημη φράση του Β. Ι. Λένιν, που αποτελεί και τίτλο ενός από τα πιο γνωστά του βιβλία: «Ένα βήμα μπρος, δύο πίσω».

Τη χρησιμοποιούν για να καυτηριάσουν διάφορα «πισωγυρίσματα», ή τα γνωστά «ράβε ξήλωνε» των κυβερνήσεων, όταν αυτές δεν θέλουν να υλοποιήσουν κάποιες αλλαγές που θα προκαλέσουν τη δυσαρέσκεια μερίδας ψηφοφόρων τους.

Βέβαια, το βιβλίο του Λένιν αναφέρεται σε οργανωτικά θέματα του κόμματος, τον χωρισμό του, όπως χαρακτηριστικά γράφει σε «πλειοψηφία και μειοψηφία», μετά το 2^ο συνέδριο του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος της Ρωσίας (1903), και πώς αυτά τα θέματα αποτυπώνονταν στην περίφημη «Ίσκρα».

Ωστόσο, στον επίλογο του βιβλίου, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ένα βήμα μπρος, δύο πίσω. Αυτό συμβαίνει και στη ζωή των ατόμων και στην ιστορία των εθνών και στην ανάπτυξη των κομμάτων». Το φαινόμενο το συναντάμε δηλαδή παντού γύρω μας.

Εγώ όμως, προκειμένου να συνεχίσω να σας μιλάω σήμερα για όλα όσα μιλούσαμε χθες, θα χρησιμοποιήσω άλλη μια φράση από το βιβλίο, που είναι εξίσου σημαντική, μόνο που πέρασε απαρατήρητη: «Άλλο πράγμα είναι να λέγεσαι και άλλο να είσαι».

Αν συνδυάσουμε αυτές τις δυο φράσεις, μπορούμε να κατανοήσουμε τη συμπεριφορά της κυβέρνησης σε όλες τις περιπτώσεις που αυτή πρέπει να πάρει κάποια μέτρα εκσυγχρονισμού της κοινωνίας.

Μέτρα που υποτίθεται ότι θα έφερναν το «νέο» και θα άφηναν πίσω το «παλιό». Που θα ικανοποιούσαν στο ελάχιστο όλους εκείνους που πίστεψαν ότι με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ περάσαμε σε νέα εποχή.

Δεν αναφέρομαι σε όσους βγήκαν να χορεύουν στις πλατείες μετά τις εκλογικές αναμετρήσεις του 2015˙ αυτοί είμαι βέβαιος ότι είναι φανατικοί υποστηρικτές του δεύτερου μέρους της φράσης. Δύο βήματα πίσω.

Μιλώ για τους πολίτες που, αφελώς μεν, καλοπροαίρετα δε, πίστεψαν ότι ένα «ριζοσπαστικό» κόμμα θα άλλαζε κάποια ελάχιστα πράγματα από το παλιό σύστημα και θα ήταν ανοιχτό σε νέες ιδέες και καινοτόμες προσπάθειες. Θα έκανε δηλαδή… ένα βήμα μπρος.

Δυστυχώς, «άλλο πράγμα είναι να λέγεσαι και άλλο να είσαι»! κι έτσι ερχόμαστε, εν έτει 2017, να συζητάμε αν οι εφαρμογές όπως το taxibeat κάνουν τη ζωή των πολιτών καλύτερη και μας πηγαίνουν πράγματι, ως κοινωνία, «ένα βήμα μπρος».

Το άλλο πουλάκι:

Την κάνουν καλύτερη!

Σ’ αυτό συμφωνούν όχι μόνο εκείνοι που έχουν χρησιμοποιήσει έστω και μία φορά τη συγκεκριμένη εφαρμογή, αλλά και οι ίδιοι οι οδηγοί των ταξί που είδαν επιτέλους μια αναγνώριση της δουλειάς του από την κοινωνία.

Όσοι επιθυμούσαν να διακριθούν, δηλαδή να ξεχωρίσουν από ό,τι οι πολίτες αποκαλούσαν «ταρίφες», είχαν μια μοναδική ευκαιρία. Να δείξουν πως είναι σωστοί επαγγελματίες, πως συμπεριφέρονται με τον καλύτερο τρόπο σε κάθε περίπτωση και πως έχουν τα αυτοκίνητά τους σε άριστη κατάσταση.

Είχαν όμως και την ευκαιρία να κερδίσουν. Να εκμεταλλευτούν δηλαδή αυτή την σωστή επαγγελματική τους στάση και να προσελκύσουν περισσότερους πελάτες. Τι άλλο μπορεί να επιθυμεί κάθε επαγγελματίας;

Φυσικά, προκειμένου να έχουν αυτό το πλεονέκτημα δεν δίσταζαν να εκτεθούν στην αξιολόγηση των υπηρεσιών τους από τους επιβάτες τους. Πράγμα ανήκουστο για όσους είναι μαθημένοι να κρύβονται πίσω από το πλήθος και να κερδίζουν με το φιλότιμο των άλλων.

Πράγμα ανήκουστο επίσης -η αξιολόγηση- και για όσους τη θεωρούν «αστικό κατάλοιπο», ή «μία από τις στρεβλώσεις της καπιταλιστικής κοινωνίας». Διότι, όπως είναι γνωστό, στον σοσιαλιστικό παράδεισο, κάθε πολίτης μεταμορφώνεται σε αγγελούδι και βγάζει μόνο τον καλύτερό του εαυτό.

Έλα όμως που εμείς δεν ζούμε (ακόμη) στον παράδεισο αυτό, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της κυβέρνησης! Και πολύ σωστά ρώτησε κάποιος έναν φανατικό πολέμιο της αξιολόγησης (των εκπαιδευτικών):

Εσύ, με ποιον τρόπο διάλεξες καθηγητή για να κάνει ιδιαίτερο στο παιδί σου; Φαντάζεσαι να υπήρχε μια επετηρίδα και να σου έλεγαν θα πάρεις υποχρεωτικά εκείνον που έχει σειρά; Τι λέγαμε χθες; Πας στην πιάτσα και είσαι υποχρεωμένος να πάρεις το ταξί που είναι πρώτο.

Ασχέτως αν το αυτοκίνητο είναι σαράβαλο, ασχέτως αν ο οδηγός καπνίζει, ασχέτως αν… αποπνέει από μακριά αντιεπαγγελματισμό. Αυτό σου έτυχε, αυτό θα πάρεις. Εκτός αν έχεις υπομονή, ξέρω κάποιους που το κάνουν, και περιμένεις μέχρι να έρθει πρώτο κάποιο αξιοπρεπές.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Αν όμως δεν μπορείς να… περιμένεις;

Αντιγράφω από την ανάρτηση στο φέισμπουκ ενός ανθρώπου που γνωρίζει πολύ καλά τα θέματα των ΑΜΕΑ: «Διαλέγω όχημα  που έχει μεγάλο χώρο αποσκευών, ώστε να μπαίνει άνετα το αμαξίδιο, παίρνω τηλέφωνο τον οδηγό και μπαίνει μέσα στην πιλοτή στο σπίτι μου, ή όπου με βολεύει, αν είμαι έξω.

Δεν χρειάζεται να ψάχνω για χρήματα μιας και πληρώνεται αυτόματα από την κάρτα μου…
Τι σημαίνει για έναν τυφλό: σημαίνει ότι μπορεί να καλέσει ταξί και να επικοινωνήσει με τον οδηγό να του πει “επειδή δεν βλέπω, είμαι αυτός με την κόκκινη μπλούζα έξω από το σπίτι, όταν φτάσεις έλα να με συνοδεύσεις μέσα στο αυτοκίνητο”, αλλά κυρίως είναι η πρώτη φορά που ξέρει ότι δεν θα τον κλέψουν.

Τι σημαίνει για έναν κωφό: σημαίνει ότι μπορεί να συμπληρώσει από πριν τον προορισμό του, να μπει στο ταξί και όταν φτάσει να βγει και να πάει στο καλό, χωρίς ποτέ να χρειαστεί να προσπαθήσει να συνεννοηθεί με τον οδηγό».

Το είχατε φανταστεί ποτέ; Ξέρετε, αγαπητοί φίλοι, τι θα κάνουν όλοι αυτοί οι συνάνθρωποί μας, έτσι και περάσει τελικά το ρουσφέτι -περί αυτού πρόκειται- του κυρίου Σπίρτζη και της κυβέρνησης στον κύριο Λυμπερόπουλο;

Θα κάνουν… δύο βήματα πίσω. Και όχι μόνον!

Αλλά δεν θα περάσει.

 Όπισθεν!