171030 ΜΟΥΣΚΕΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τα πρόσωπα της παρέλασης…

Μερικές φορές γίνομαι ακραίος. Πώς όμως μπορείς να αντιμετωπίσεις διαφορετικά εκείνους που επιλέγουν μια ακραία συμπεριφορά για να προκαλέσουν; «Με τους καμπούρηδες πρέπει να μιλάει κανείς… καμπούρικα», είπε ο Νίτσε.

Ακόμη όμως και αν η ακραία συμπεριφορά δεν είναι συνειδητή επιλογή τους, ακόμη κι αν «τους ξέφυγε» ή τους προέκυψε μέσα στην ανικανότητά τους να διακρίνουν τη σοβαρότητα μιας περίστασης, το ίδιο κάνει.

«Περάστε από το λογιστήριο»! Αυτή θα ήταν η (το είπα, ακραία) σωστή απάντηση σε τέτοιου είδους συμπεριφορές. «Περάστε από το λογιστήριο να πληρωθείτε μέχρι σήμερα και από αύριο ψάξτε για εργασία ανάλογη των προσόντων σας».

Διότι, όταν εσύ κυρία μου, συνοδεύεις τα παιδάκια στην παρέλαση και πας ντυμένη σαν να γύρισες μόλις από τα μπουζούκια, προφανώς το κάνεις για να προκαλέσεις. Πιθανότατα να φαντάζεσαι ότι θα προκαλέσεις θαυμασμό και θετικά σχόλια.

Μόνο! Ε, λοιπόν, και το «περάστε από το λογιστήριο» είναι κι αυτό μια απάντηση στην πρόκληση. Το ίδιο ασφαλώς ισχύει και για τον «τύπο» εκείνον που σκέφτηκε να φορέσει μπλουζάκι με αναγραμμένο κάποιο σύνθημα.

Ξέρω τι θα σκεφτείτε. Πιθανότατα φταίει το… πρωτόκολλο! Εκείνοι που είναι υπεύθυνοι για τη διοργάνωση κάθε εκδήλωσης -και των παρελάσεων- και δεν γράφουν ρητώς «στολή υπ’ αριθμόν 8Β», όπως στον στρατό, ή «ένδυμα επίσημον».

Διότι, το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να μαθαίνει ο κάθε εκπαιδευτικός είναι πως, όταν παρευρίσκεται σε μια επίσημη τελετή, είτε ως ομιλητής, είτε ως συνοδός κάποιου τμήματος, εκπροσωπεί το Σχολείο του.

Όχι τον εαυτό του! Όταν πηγαίνει κάπου ιδιωτικά, μπορεί να φοράει ό,τι γουστάρει, που και αυτό είναι πάλι συζητήσιμο. Δεν θα ξεχάσω την ιστορία που μου διηγήθηκε μια δασκάλα, όταν διορίστηκε νέο κορίτσι σε ένα νησί.

Κάλεσε τότε ο Σχολικός Σύμβουλος όλους τους νεοδιόριστους και, μεταξύ άλλων, τους είπε πως, μπορεί να είναι νέα παιδιά, είναι όμως και δάσκαλοι και η μικρή κοινωνία του νησιού έχει στραμμένα τα βλέμματα πάνω τους.

Αυτό πρέπει να έχουν κατά νου, όταν βγαίνουν να διασκεδάσουν στο νησί, όπως οι τουρίστες, ή οι άλλοι νέοι του τόπου. Να προσέχουν, ώστε να μην προκαλούν με το ντύσιμο ή την συμπεριφορά τους.

Το άλλο πουλάκι:

Μπράβο στον Σύμβουλο!

Σε κάποιους μπορεί να ακούγονται όλα αυτά «συντηρητικά» ή «μικροαστικά», όμως θα πρέπει να σκεφτούν τι θα γινόταν, αν ο καθένας ντυνόταν ή συμπεριφερόταν όπως γουστάρει σε κάθε περίσταση.

Ας μη βιαστούν να απαντήσουν πως «θα ήταν ένας πολύχρωμος και χαρούμενος κόσμος», γιατί θα τους έλεγα ότι τότε θα αδικούσαμε το… gay pride, αφού δεν θα μπορούσαμε να το ξεχωρίσουμε από τις παρελάσεις των εθνικών εορτών.

Το σημαντικότερο είναι όμως -και είμαι βέβαιος γι’ αυτό- ότι άνθρωποι σαν τον εκπαιδευτικό με το μπλουζάκι δεν θα ανέχονταν άλλους να φοράνε κι εκείνοι τα δικά τους συνθήματα και να διαδηλώνουν τη δική τους οπτική για τα πράγματα.

Με αυτό το σκεπτικό, το «περάστε από το λογιστήριο» δεν είναι καθόλου μια πράξη αυταρχισμού, αλλά μια χειρονομία… απελευθέρωσης. Εσείς, κυρία μου, όπως κι εσείς, κύριε, προφανώς καταπιέζεστε με το επάγγελμα που κάνετε.

Δεν έχετε τη δυνατότητα να εκφραστείτε όπως θα επιθυμούσατε, ή όπως σας υπαγορεύει η συνείδησή σας. Γι’ αυτό σας απαλλάσσουμε από τον βραχνά αυτό. Περάστε να πληρωθείτε και να πάτε κάπου αλλού, όπου θα μπορείτε να εκφράζεστε ελεύθερα.

Αφήστε που θα σας κάνουμε και ήρωα στα μάτια των συντρόφων ή των ομοϊδεατών σας, διότι τώρα είστε… τζάμπα μάγκας ή απλώς σούργελο που δεν βρίσκεται κανείς να το συμμαζέψει. (Το ότι βάζω και τις δύο περιπτώσεις μαζί δεν είναι για την οικονομία του χώρου -φαντάζομαι το καταλάβατε.)

Μεγάλη κουβέντα το «περάστε από το λογιστήριο»! Δεν θα έπρεπε, για παράδειγμα, να την πει, και μάλιστα «στον αέρα», κάποιος στον εκφωνητή του κρατικού -επαναλαμβάνω, του κρατικού- ραδιοφώνου, ο οποίος είπε «η 28^η Οκτωβρίου, εκτός από επέτειο του ΟΧΙ είναι…»

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τα έχουν αυτά οι παρελάσεις…

Είδατε τι έγινε στην πόλη μας. Και τι δεν άκουσε ο Αντιπεριφερειάρχης που θεωρήθηκε –δεν ξέρω και αν ήταν (ο μόνος)- υπεύθυνος για το γεγονός ότι τα παιδιά παρέλασαν υπό βροχήν. Προσωπικά δεν είμαι και πολύ αντίθετος.

Πρώτον διότι κανείς δεν παθαίνει τίποτε από την βροχή, ΑΝ αμέσως μετά κάνει ένα ζεστό μπανάκι, ντυθεί με ζεστά ρούχα και πιεί ένα ζεστό ρόφημα. Οι γονείς λοιπόν που ανησύχησαν έπρεπε απλώς να φροντίσουν γι’ αυτό.

Όσοι άφησαν τα παιδιά τους να γυρίζουν βρεγμένα στις καφετέριες και στα σνακ μπαρ, καλύτερα να μην κατηγορούν τους υπεύθυνους για την διεξαγωγή της παρέλασης. Στο κάτω κάτω, ας έπαιρναν το παιδί τους πριν την έναρξη κι ας έφευγαν.

Συμφωνώ, λοιπόν, με τον Αντιπεριφερειάρχη, ειδικά από τη στιγμή που, όταν άρχισε η παρέλαση απλώς ψιχάλιζε («στους δρόμους έξω καθώς μες στην ψυχή μας»). Με μια μικρή παρατήρηση:

Αν ήμουν εγώ στη θέση του, θα κατέβαινα από το βάθρο και θα στεκόμουν έξω από την τέντα, κάτω από την βροχή, για να τιμήσω κι εγώ, με τον ίδιο τρόπο που έκαναν οι παρελαύνοντες, τους ήρωες του ’40.

Δεν ήμουν όμως! Γι’ αυτό και δεν άκουσα εγώ αλλά εκείνος τις βρισιές και τις κατάρες των γονέων.

 Βρέχει, και κάτω από την τέντα

δεν κάνουν ούτε βήμα μπρος.

Και γράφουν τα’ ανακοινωθέντα

«φταίει ο κακός μας ο καιρός».