171010 ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΚΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Δεν ολοκληρώσαμε!

Λέγαμε χθες πως από το μικρό μπορεί κανείς να υποθέσει και να κρίνει και το μεγαλύτερο. Και πως όποιος θέλει να πείσει τους άλλους για τις προθέσεις και τις ικανότητές του δεν έχει παρά να τις δείξει. Διά του παραδείγματος…

Είμαι εκπαιδευτικός και έχω μια άποψη για το πώς πρέπει να λειτουργεί η εκπαίδευση στη χώρα μου; Δεν χρειάζεται να γίνω υπουργός Παιδείας, ή να καταλάβω ανώτερη διοικητική θέση, για να υλοποιήσω το σχέδιό μου.

Μπορώ να δώσω δείγματα γραφής ακόμη και μέσα από μία αίθουσα διδασκαλίας. Μπορώ, με τη συνέπεια και την υπευθυνότητά μου -ναι, ακόμη και μέσα στις δύσκολες συνθήκες που συχνά διαμορφώνονται άνωθεν- να γίνω το… παράδειγμα για όσα πιστεύω.

Είμαι συνδικαλιστής της ΠΟΣΠΕΡΤ, μια και μιλούσαμε χθες για «Καλφαγιάννηδες»; Θα δείξω πρώτος εγώ πως αυτά που διεκδικώ με τους αγώνες μου για λογαριασμό του τηλεθεατή -να τον σέβονται, ας πούμε οι διοικήσεις της ΕΡΤ- τα εννοώ.

Και προσπαθώ να τα υλοποιήσω. Υπάρχει κανείς που έχει την εντύπωση, την παραμικρή έστω, ότι οι συνδικαλιστές της ΠΟΣΠΕΡΤ λειτουργούν σε μια τέτοια κατεύθυνση. Και μόνο το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις (και οι πρόεδροι της ΕΡΤ) πέφτουνε, μα οι «Καλφαγιάννηδες» μένουν…

Αφήστε που μάθαμε προχθές ότι έχουν να κάνουν εκλογές πάνω από πέντε χρόνια και «διοικούνται» με δικαστικές αποφάσεις. Έτσι εννοούν, ας πούμε την εξυγίανση; Αυτό είναι το παράδειγμα σωστής λειτουργίας που έχουν να μας δώσουν;

Βλέπετε, φίλοι μου, το ίδιο σκεπτικό μπορούμε να το προεκτείνουμε σε όλους σχεδόν τους τομείς της δημόσιας ζωής. Είσαι, ας πούμε, ένας από τους αυτοαποκαλούμενους «αναρχικούς» ή «αντιεξουσιαστές» φοιτητές και οραματίζεσαι -λέμε τώρα- ένα άλλο πανεπιστήμιο;

Πώς το φαντάζεσαι; Μες στη βρωμιά και τη δυσωδία; Με μουτζουρωμένους τοίχους και κατεστραμμένα εργαστήρια; Με την αντιγραφή να αποτελεί τον κύριο τρόπο παραγωγής εργασιών; Με τις λέσχες καπνιστήρια και χώρους σίτισης κάθε «πικραμένου»;

Με ξυλοδαρμούς και βία μεταξύ ομάδων που έχουν διαφορετικές αντιλήψεις; Μήπως θα ήθελες, στο «δικό σου» πανεπιστήμιο να απαγορεύεται η διακίνηση ιδεών με τις οποίες κάποιες δυναμικές μειοψηφίες διαφωνούν. Απεναντίας, να επιτρέπεται η διακίνηση ναρκωτικών, προκειμένου να μην διασαλευτεί το ιερόν του «ασύλου»;

Πώς θα σου φαινόταν αν ο κάθε καθηγητής του πανεπιστημίου σου, με τον οποίον πιθανώς κάποιοι διαφωνούσαν, κινδύνευε να «προγραφεί», να δει το πρόσωπό του σε αφίσες στους δρόμους της πόλης να υποδεικνύεται ως στόχος επιθέσεων;

Το άλλο πουλάκι:

Δεν είναι εύκολο!

Μπορείς με μεγάλη ευκολία να καταφέρεσαι εναντίον κάθε πράγματος με τη λειτουργία του οποίου διαφωνείς, είναι πολύ δύσκολο όμως να πεις τι ακριβώς θα ήθελες εσύ, πόσω μάλλον να το κάνεις πράξη, διά του παραδείγματος, ο ίδιος.

Θυμάμαι έναν φίλο, διευθυντή Σχολείου, που μου έλεγε ότι, κάθε φορά που κάποιοι γονείς πήγαιναν εξοργισμένοι προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για κάτι, τους αποστόμωνε με μια ερώτηση: «Τι ακριβώς θέλετε; Ποιο είναι το αίτημά σας;»

Κανείς τους ποτέ δεν μπόρεσε να πει κάτι. Το μόνο που ήθελαν ήταν να φωνάξουν, να βάλουν τον δάσκαλο ή τον διευθυντή «στη θέση τους», να απειλήσουν ίσως με «παραπέρα ενέργειες», όμως κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς ζητούσε από το Σχολείο.

Θέλετε κι άλλα παραδείγματα; Θα έχετε ακούσει βέβαια τη φράση «ο Θεός να σε φυλάει από αριστερό αφεντικό». Όχι ότι έχουν κάτι ιδιαίτερο τα αφεντικά της συγκεκριμένης ιδεολογίας, απλώς είναι… αφεντικά. Βλέπουν δηλαδή τη λειτουργία μιας επιχείρησης από διαφορετική σκοπιά από ό,τι οι εργαζόμενοι.

Θυμάμαι επίσης που σχολιάζαμε παλαιότερα τον τηλεοπτικό σταθμό «της Αριστεράς» και ρωτούσα έναν φίλο του χώρου: Δεν θα έπρεπε να μας δίνει μια πρόγευση για το πώς φαντάζεται τον πολιτισμό και την κοινωνία, αντί να διαφημίζει… στηθόδεσμους;

Δεν αρκεί, λοιπόν, «να ξέρεις πολλά τραγούδια έξω από τον χορό». Θα πρέπει, όταν θα σηκωθείς να χορέψεις, έστω και για λίγο, να δείξεις πως αυτά που έλεγες σχολιάζοντας τους άλλους μπορείς να τα κάνεις ο ίδιος καλύτερα.

Με το ίδιο σκεπτικό όμως κινείται μια ολόκληρη κοινωνία. Που πιστεύει ότι ευθύνη έχουν μόνο όσοι βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας, ενώ ο ρόλος των υπολοίπων είναι να κρίνουν ανεύθυνα, ακόμα κι όταν βρίσκονται… σε θέση ευθύνης!

Διότι, πέρα από το γεγονός ότι η κριτική είναι, γενικώς, μια υπεύθυνη δουλειά, υπάρχουν και θεσμοθετημένες θέσεις… κριτικής, όπως, ας πούμε, αυτή της αντιπολίτευσης. Η οποία φέρει τεράστια ευθύνη για το πού πάει ο τόπος, ακόμη κι αν δεν έχει κυβερνήσει ποτέ.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Διαφορετικά, τι λόγο ύπαρξης έχει;

Το θυμήθηκα διαβάζοντας ένα σχετικό άρθρο τού… καλύτερα να μην σας πω, γιατί κυκλοφορεί και πολλή προκατάληψη. Ας αρκεστούμε στις ιδέες και ας μην μας απασχολούν οι χαρακτήρες των φορέων τους.

Θυμάμαι, λοιπόν, που συζητούσα με σημαίνον στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, όταν αυτός είχε πάρει (αντιμνημονιακή) φόρα και πήγαινε για την εξουσία. Προσπαθούσα να του επισημάνω τις ευθύνες της αντιπολίτευσης –«εμείς ποτέ δεν κυβερνήσαμε»- καθώς και τα (παρα)δείγματα γραφής που είχαμε μέχρι τότε.

Υπάρχει έστω και ένα, το πιο εξωφρενικό, αίτημα που να μην το υποστηρίξατε όλα αυτά τα χρόνια; Είναι δυνατόν ό,τι ζητούσε ο οποιοσδήποτε να ήταν όλα δίκαια και λογικά;

Ή, ακόμη, ποια είναι η εικόνα πολλών σχολών, ακόμη και πανεπιστημίων, που ουσιαστικά διοικούνται από ανθρώπους του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων ριζοσπαστικών δυνάμεων; Δεν θα έπρεπε να κάνουν τη διαφορά; Είμαστε ευχαριστημένοι από τα δείγματα γραφής που έχουμε;

Τι μου απάντησε; «Τώρα προέχει να φύγουν τα μνημόνια και τα άλλα θα τα βρούμε στην πορεία»!

 «Κάνε κάτι, λοιπόν…»