180205 ΣΠΙΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ας δούμε τη θετική πλευρά.

Πάντα υπάρχει και θετική πλευρά˙ μας το έμαθαν και αυτό οι αρχαίοι παππούδες μας, λέγοντας το περίφημο «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Ή μήπως το έλεγαν ανάποδα; Δεν έχει σημασία. Πάντως το κακό πάει μαζί με το καλό.

Βλέπετε, αυτοί οι παμπόνηροι παππούδες μας είπαν και το ένα, είπαν και το άλλο, το αντίθετό του, είπαν και το «συναμφότερον», έτσι που να μην μπορείς να τους πιάσεις από πουθενά˙ πάντα έχουν δίκιο.

(Τακτική, βέβαια, που μετά την κληρονόμησε, όπως πάρα πολλά άλλα, η Εκκλησία, κι έτσι κι αυτή, δηλαδή τους εκπροσώπους της, δεν μπορείς να τους πιάσεις από πουθενά. Στα κείμενά τους έχουν μιλήσει για όλα και για τα αντίθετά τους.)

Υπάρχει, λοιπόν, πάντοτε και μια θετική πλευρά, αρκεί να ξέρεις να τη βρεις. Διότι, συνήθως, την ξεχνάμε. Μένουμε στην αρνητική και πιανόμαστε στον καβγά για εκείνη. Ενώ θα μπορούσαμε να τον αποφύγουμε.

Ποιο είναι όμως το θέμα μας; Ασφαλώς όχι η γενικολογία περί θετικής και αρνητικής πλευράς. Εκείνο που ήθελα να σχολιάσουμε είναι το γεγονός της «επίθεσης» στο σπίτι του Μίκη Θεοδωράκη. Από αυτοαποκαλούμενους «αναρχικούς».

Η πρώτη αντίδραση είναι πως αυτοί οι «αναρχικοί» δεν σέβονται τελικά τίποτε˙ δεν έχουν ιερό και όσιο. Το σπίτι του Μίκη Θεοδωράκη δεν είναι το πρώτο τυχόν. Έχει τόσα άλλα σπίτια να πάνε να γράψουν τον πόνο τους.

Από την άλλη, γιατί να ξεχωρίσουμε το συγκεκριμένο σπίτι από εκείνο του κάθε νοικοκύρη, ο οποίος το καθαρίζει, το βάφει και την άλλη μέρα το βρίσκει μουτζουρωμένο με την εξυπνάδα, δηλαδή την παπαριά τού κάθε ανόητου;

Είμαι βέβαιος ότι ο ίδιος ο Μίκης δεν θα επιθυμούσε καθόλου έναν τέτοιο διαχωρισμό. Θα ήθελε οι πολίτες αυτής της χώρας να βλέπουν και το δικό του σπίτι σαν ένα οποιοδήποτε άλλο. Και να του συμπεριφέρονται ανάλογα.

Το ζήτημα όμως είναι ότι, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν μιλάμε για ένα από τα συνθήματα που απευθύνονται στο κάθε περαστικό που θα ρίξει το βλέμμα πάνω του, αλλά για ένα προσωπικό μήνυμα στον Μίκη Θεοδωράκη.

Το άλλο πουλάκι:

Κάνεις λάθος!

(Το θαυμαστικό είναι επειδή εμείς τα πουλάκια ποτέ δεν κάνουμε λάθος, εκτός βέβαια από τις περιπτώσεις που ένα από εμάς μπορεί κάπου να… αστοχήσει, πράγμα όμως που το διαπιστώνουν αμέσως τα υπόλοιπα και το επισημαίνουν.)

Αν επρόκειτο για ένα προσωπικό μήνυμα, θα μπορούσαν να του το στείλουν με… γράμμα, ή, αν βιάζονταν επειδή τα γεγονότα τρέχουν, με κάποιον ηλεκτρονικό τρόπο˙ τόσους έχουμε πλέον στη διάθεσή μας.

Οι συγκεκριμένοι όμως «αναρχικοί» φαίνεται πως ήθελαν το μήνυμά τους να φτάσει σε περισσότερους αποδέκτες, πράγμα για το οποίο φρόντισαν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Τα οποία, αν δεν ήταν εκεί να το αναμεταδώσουν, ελάχιστοι θα το γνώριζαν.

Βλέπετε όμως πως τα Μέσα αυτά, τα οποία, παρεμπιπτόντως, σε καμιά εκτίμηση δεν έχουν οι κάθε είδους «αναρχικοί», θεώρησαν το γεγονός είδηση. Το γεγονός της «επίθεσης», αλλά και αυτό καθαυτό το μήνυμα.

Κι έτσι, εκεί που θα το έπαιρναν είδηση μόνο κάποιοι περαστικοί, έμαθε το πανελλήνιο πως ο Μίκης Θεοδωράκης… έγινε στόχος «αναρχικών». Ο λόγος; Προφανώς η στάση του στο θέμα του συλλαλητηρίου για το μακεδονικό.

Είπαμε όμως πως υπάρχει και η θετική πλευρά; Εσείς την εντοπίσατε; Βλέπετε καμιά τέτοια; Μην απαντάτε. Αφήστε να σας πούμε αυτό που βλέπουμε εμείς και μετά μπορούμε να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε.

Το θετικό, λοιπόν, είναι ότι οι συγκεκριμένοι «αναρχικοί»… γνωρίζουν τον Μίκη Θεοδωράκη. Και δεν εννοώ ότι γνωρίζουν απλώς την ύπαρξή του -πράγμα που είναι επίσης θετικό- αλλά και κάτι από την ιστορία του. Δεν τους το ‘χα!

Βέβαια, διαβάζοντας κανείς το μήνυμα, μπορεί να δει ότι η γνώση της ιστορίας του είναι κάπως… επιλεκτική. Κι αυτό όχι μόνο εξαιτίας της περιορισμένης έκτασης που αναγκαστικά έχει ένα σύνθημα σε τοίχο.

Το ίδιο συμπέρασμα βγαίνει και από το γεγονός ότι οι συγκεκριμένοι «αναρχικοί» επέλεξαν τη συγκεκριμένη στάση του Μίκη για να σχολιάσουν. Εκτός αν αυτό σημαίνει ότι με κάποιες προηγούμενες συμφωνούσαν!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Μέγα λάθος, παιδιά.

Μπορεί ο Μίκης Θεοδωράκης να είναι ένα εντόνως πολιτικό πρόσωπο, όμως μην ξεχνάμε ότι είναι και ένα «τάνκερ στη λίμνη των Ιωαννίνων». Πράγμα που το έχει αποδείξει πάρα πολλές φορές στη ιστορία του.

Κακώς, πολύ κακώς, τον κρίνουμε κάθε φορά με τα μέτρα και τα σταθμά τα δικά μας. Αν το τάνκερ εξοκείλει, δεν φταίει καθόλου ο καπετάνιος˙ φταίει το ότι βρέθηκε να κάνει μανούβρες μέσα σε μια μικρή λίμνη.

Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι αυτός που είναι. Έχει προσφέρει πάρα πολλά με την πολιτική του δράση, πολύ περισσότερα όμως με τη μουσική του παρουσία. Πρέπει όλοι να είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτή του την προσφορά. 

Τώρα, αν πάμε να παρακολουθήσουμε τις πολιτικές του μεταπτώσεις, πολύ δε μάλλον να… επωφεληθούμε από αυτές, στην επόμενη στροφή θα βρεθούμε στα νερά της λίμνης. Και δεν θα φταίει καθόλου ο Μίκης γι’ αυτό.

Ας τον αφήσουμε στην ησυχία του, ας ακούσουμε, αν θέλουμε, τι προσπαθεί να πει, όμως ας μην προσπαθούμε άδικα να τον εντάξουμε -όποτε μας βολεύει- στις δικές μας ιδεολογίες και πρακτικές.

Εκτός τού ότι εκτιθέμεθα, κάνουμε και κακό στον ίδιο.

Και είναι άδικο!

 Κάτω τα χέρια…