Το ένα πουλάκι:
Από
τι υλικό;
Είχα
υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην σχολιάσω τη συζήτηση στη Βουλή για την παραπομπή
των δέκα πολιτικών των οποίων τα ονόματα αναφέρθηκαν στη διερεύνηση της
υπόθεσης των φαρμάκων Novartis.
Εσύ
είσαι που το λες; Παρακολούθησα κάποια αποσπάσματα από τις συζητήσεις, έτσι,
για να μπω κι εγώ στο κλίμα, ήρθαν όμως τις επόμενες μέρες τα σχόλια και ήταν
σαν… να με τραβούσαν από το μανίκι.
Πού
το θυμήθηκα αυτό τώρα; Μα, σας το είπα, στα σχόλια των… σχολιαστών, που προσπάθησαν
να μας μεταφέρουν την ουσία της συζήτησης και των τοποθετήσεων στη Βουλή. Δεν
θα σταθώ σε πολλά.
Θέλω
να μιλήσουμε για την ανάλυση ενός δημοσιογράφου, οποίος τυχαίνει να απολαμβάνει
και την απόλυτη εμπιστοσύνη του Πρωθυπουργού, αφού αυτός τον τοποθέτησε επικεφαλής
του γραφείου Τύπου του.
Η
ανάλυση αυτή δεν προέκυψε εκ του μηδενός. Ήρθε να… αναλύσει μια φράση που ακούστηκε
από τα χείλη του ίδιου του Πρωθυπουργού, καθώς απευθυνόταν στον αρχηγό της αξιωματικής
αντιπολίτευσης.
«Εμείς
είμαστε από άλλο υλικό φτιαγμένοι»!
Η
φάση αυτή, όπως καταλαβαίνει και ο τελευταίος χρήστης της ελληνικής γλώσσας,
επαναφέρει για άλλη μια φορά στην πολιτική ζωή του τόπου το «εμείς και οι
άλλοι».
Μια
άποψη που, όπως και να την δεις, ξεκινάει από μια απαράδεκτη αρχή: Όλοι εμείς είμαστε
καλοί και όλοι οι άλλοι είναι κακοί. Αν είναι δυνατόν, δηλαδή, με το που
εντάσσεται κάποιος στην από εδώ ή την απέναντι πλευρά να… χρίεται αγαθός ή
φαύλος.
Είναι
μια λογική που επαναφέρει στην καθημερινότητα νοοτροπίες και αγκυλώσεις του εμφυλίου,
κυρίως όμως του μετεμφυλιακού κράτους, όταν οι νικητές πήραν ως λάφυρο την απόλυτη
εξουσία και οι νικημένοι τα φωτοστέφανα.
(Εδώ
θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς, και το έχουν κάνει πολλοί επιφανείς άνδρες,
τι θα γινόταν στην περίπτωση αντίθετης έκβασης του εμφυλίου, όμως εμείς ξέρουμε
ότι τέτοια υποθετικά ερωτήματα δεν έχουν θέση στη μελέτη της ιστορίας.)
Το άλλο πουλάκι:
Από
τι υλικό;
Κοιτάξτε,
τώρα, τι μπορεί να κάνει κανείς. Ελάτε, έτσι, για την οικονομία της συζήτησης,
να δεχτούμε χωρίς καμιά αντίρρηση την ανάλυση του δημοσιογράφου που σας είπαμε
πριν. Για τι «υλικά» μιλάμε;
«Στην Αριστερά είμαστε
ανέκαθεν επαγγελματίες, κατά κάποιο τρόπο, κατηγορούμενοι. Χιλιάδες και
χιλιάδες έχουμε κάτσει στο σκαμνί. Άλλες φορές για ήσσονα αδικήματα, όπως η
διατάραξη της τάξεως, η αντίσταση κατά της αρχής, η εξύβριση οργάνων της
τάξεως, η εν γένει πεζοδρομιακή δραστηριότητα.
Και άλλες φορές με κατηγορίες
που οδηγούσαν σε βαριές ποινές, σε ισόβια, ή και στον τοίχο. Αφήστε που πλήθη
ανθρώπων βρέθηκαν στα σύρματα χωρίς καμιά δίκη. Έφτανε η απόφαση μιας Επιτροπής
Ασφαλείας, στην οποία συμμετείχαν ο κύριος νομάρχης, ο κύριος αστυνόμος, και ο
κύριος εισαγγελέας, και άντε να καθαρίσει ο κατηγορούμενος με τη Γυάρο, τον Άι
Στράτη, ή τη Μακρόνησο.
Τούτων δοθέντων μπορείς να
πεις ότι είμαστε η παράταξη των κατηγορουμένων. Άλλοι έλειωναν παντελόνια στο
Χάρβαρντ, κι εμείς τα λειώναμε σε εδώλια δικαστηρίων. Άμα ψάξεις στις γραμμές
όλων των αριστερών κομμάτων και σχημάτων, θα είναι είδηση να βρεις κάποιον που
δεν πέρασε από τη βάσανο μιας δίκης, ενός κρατητήριου, ή και μιας
κλοτσοπατινάδας. Ανυπερθέτως εθνικού χαρακτήρα.
Ελάτε τώρα στη θέση των
άλλων. Των απέναντι. Των νομιμοφρόνων. Της ελίτ που ανέδειξε αστυνόμους,
ασφαλίτες, εισαγγελείς, υπουργούς, πρωθυπουργούς, στυλοβάτες του καθεστώτος,
απηνείς διώκτες κάθε ανατρεπτικού στοιχείου –κόκκινου, ροζ, ακόμα και κίτρινου.
Της ελίτ που μας μπαγλάρωνε, μας δίκαζε, μας καταδίκαζε, μας επιφύλασσε κάθε
είδους αστυνομικές και δικαστικές περιποιήσεις».
Συμφωνείτε; Όχι, μην
απαντάτε. Είπαμε ότι θα δεχτούμε αυτή τη θέση όπως είναι. Και δεν θα
αντιπαραθέσουμε όχι μόνο «εγκλήματα» που γίναν από την απέναντι πλευρά, αλλά
ούτε καν εκείνα που στρέφονταν κατά των ίδιων των «συντρόφων».
Λέμε,
λοιπόν, ότι, σε γενικές γραμμές, αυτή ήταν η κατάσταση. Πότε; Οπωσδήποτε μέχρι
και τα χρόνια της Χούντας, άντε, για να το γενικεύσουμε, μέχρι και το 1981,
όταν στην εξουσία ήρθε η πρώτη «πρώτη φορά Αριστερά».
Έλα
όμως που η «δρακογενιά» που μας κυβερνάει σήμερα, ο κύριος Τσίπρας και οι συν αυτώ,
είναι γεννημένοι μέσα στην μεταπολίτευση και την χρονιά την «Αλλαγής» φορούσαν
ακόμη κοντά παντελονάκια!
Και ένα τρίτο πουλάκι:
Κληρονομικώ
δικαίω;
Δεν
φαντάζομαι να έχουν μνήμες ούτε από στρατοδικεία, ούτε από πιστοποιητικά κοινωνικών
φρονημάτων, ούτε καν από το «περάστε από την Ασφάλεια δι’ υπόθεσίν σας». Αυτά
τα έχουν ακουστά από τις ιστορίες που τους έλεγαν στην ΚΝΕ.
Στην
όχι απλώς νόμιμη, αλλά και κυρίαρχη (με όλα τα συνεπακόλουθα που φέρει κάθε
μορφή κυριαρχίας) στα Πανεπιστήμια ΚΝΕ. Ποιος τους είπε, λοιπόν, ότι αποτελούν
κληρονόμους των διωχθέντων αριστερών;
Ποιος
τους είπε ότι οι άξιοι πρόγονοι αποτελούν ασφαλέστατη εγγύηση ότι και οι
απόγονοι, οι κληρονόμοι αυτών, θα είναι εξίσου άξιοι; Δυστυχώς για τους
υποστηρικτές αυτού του δόγματος, η πράξη άλλα δείχνει.
Οι
απόγονοι ή οι κληρονόμοι σημαντικών ανθρώπων σπανίως αποδεικνύονται αντάξιοι
των προγόνων τους. Συνήθως κατασπαταλούν την κληρονομιά, ή, όταν μιλάμε για
ηθικές και πνευματικές αξίες, αδυνατούν να φτάσουν την προηγούμενη γενιά.
Σε
κάθε περίπτωση, οφείλουν να αποδείξουν ότι στέκονται στα δικά τους πόδια. Και
σας ρωτάω τώρα εγώ: Είδατε εσείς κάτι τέτοιο από τους ανθρώπους που μας
κυβερνούν σήμερα;
Για
να μην γενικεύουμε όμως κι εμείς, για πόσα μέλη της κυβέρνησης μπορείτε να
πείτε ότι είναι από ένα άλλο, καλύτερο υλικό;
Μην
απαντάτε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου