180221 ΜΕΘΕΟΡΤΙΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Είδατε πού φτάσαμε;

Αφήσαμε να περάσει η αποκριάτικη περίοδος και, τώρα που είμαστε στη Μεγάλη Σαρακοστή, εμείς θυμηθήκαμε να μιλήσουμε για μάσκες. Έχουμε όμως δικαιολογία, γιατί εμείς αναφερόμαστε σε μάσκες που χρησιμοποιούμε καθημερινά.

Χθες, είπαμε για το διαδίκτυο, το οποίο χρησιμοποιούμε ως προσωπείο, προκειμένου να πούμε ή να κάνουμε πράγματα που δεν θα κάναμε, αν έπρεπε να εμφανιστούμε με το πραγματικό μας πρόσωπο.

Υπάρχουν όμως και προσωπεία τα οποία επιλέγουμε ΚΑΙ στον πραγματικό κόσμο, όχι για να κρύψουμε πίσω τους λόγια ή πράξεις μας, αλλά για να κρύψουμε τους φόβους και τις ανασφάλειές μας. Στην καλύτερη περίπτωση.

Θέλετε να δούμε μερικά παραδείγματα; Ας ξεκινήσουμε με το προσωπείο του «πατριώτη». Τι κρύβεται, πολλές φορές, πίσω του; Προσοχή! Είπαμε θα μιλήσουμε για τις καλές περιπτώσεις και όχι εκείνες κατά τις οποίες… «ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων».

Το έχουμε ξαναπεί, όμως σήμερα θα το δούμε από άλλη οπτική. Τι είναι αυτό  που κάνει έναν «φλογερό πατριώτη» να συμπεριφέρεται ως τέτοιος; Μόνο η άδολη αγάπη προς τη χώρα του, ή κάτι πιο βαθύ;

Διότι, η αγάπη προς την πατρίδα είναι κάτι που μπορεί να εκδηλωθεί με πάρα πολλούς τρόπους και όχι, ας πούμε, μόνο με την παρουσία σε κάποιο πατριωτικό συλλαλητήριο. Αγάπη προς την πατρίδα είναι και το… να σέβεσαι τους νόμους.

Όλους τους νόμους κι όχι μόνο εκείνους που σε συμφέρουν. Και τον αντικαπνιστικό, και τον ΚΟΚ, και τον νόμο για τα αυθαίρετα… Αγάπη για την πατρίδα είναι επίσης το να εκπληρώνεις και να μην αποφεύγεις τις υποχρεώσεις σου απέναντι σ’ αυτήν.

Όλες τις υποχρεώσεις σου, από την πληρωμή των φόρων μέχρι την υπηρέτηση της στρατιωτικής σου θητείας. Και μάλιστα, αν είσαι φλογερός πατριώτης, πρέπει να το κάνεις όχι δυσανασχετώντας, αλλά ενθουσιωδώς!

Και, αν είσαι μητέρα, να αισθάνεσαι περήφανη που το παιδί σου θα υπηρετήσει στα σύνορα και όχι να φιλάς κατουρημένες ποδιές προκειμένου να μην απομακρυνθεί από τη μητρική αγκαλιά σου. Αυτό, ναι, είναι πατριωτισμός!

Το άλλο πουλάκι:

Το άλλο είναι προσωπείο.

Κρύβει, πιθανότατα, την έλλειψη εμπιστοσύνης και την ανασφάλεια που αισθανόμαστε μπροστά στον νέο κόσμο. Κρύβει, ακόμη, συμπλέγματα για το κατάντημα της χώρας μας, το οποίο προσπαθούμε να ισοσταθμίσουμε με το κλέος των προγόνων.

Καθόλου απίθανο να κρύβει και την απεμπόληση των δικών μας ευθυνών για την πορεία του τόπου, με την ανακουφιστική αντίληψη πως για όλα φταίνε οι άλλοι, οι ξένοι, οι εχθροί της πατρίδος, τους οποίους οφείλουμε να… εχθρευόμαστε.

Σίγουρα κρύβει τον φόβο πως αυτοί που εμείς επιλέξαμε να μας εκπροσωπήσουν και να χειριστούν τα εθνικά μας θέματα είναι «κατώτεροι των περιστάσεων», για να μην πω «προδότες που θα πουλήσουν τη χώρα». Τους οποίους, ξαναλέω, εμείς επιλέξαμε.

Ας αφήσουμε όμως τα μάσκα του «πατριώτη» και ας δούμε για ποιον λόγο χρησιμοποιείται εκείνη του «πιστού», του ανθρώπου που αγωνίζεται να μην χαθεί, ούτε βέβαια να αλλοιωθεί η Ορθόδοξη Πίστη μας.

Αυτός ο άνθρωπος, αν ήταν αληθινά πιστός, το πρώτο πράγμα στο οποίο θα έπρεπε να έχει εμπιστοσύνη είναι η δύναμη της Πίστης του. Εννοώ και της δικής του προσωπικά, αλλά και εκείνων στα οποία πιστεύει.

Όταν εμπιστεύεσαι την Πίστη σου, δεν αισθάνεσαι απειλή. Δεν φοβάσαι πως ένα βιβλίο, ένα κινηματογραφικό έργο, μια θεατρική παράσταση μπορούν να της κάνουν κακό. Ξέρεις ότι αυτή αντιμετώπισε πολύ σημαντικότερους κινδύνους.

Από τους διωγμούς και την αιρέσεις (μεθαύριο γιορτάζουμε την Κυριακή της Ορθοδοξίας) μέχρι την Τουρκοκρατία και την Ουνία. Και άντεξε˙ όχι μόνο δεν έσβησε, αλλά μεγαλούργησε. Θα κινδυνέψει τώρα από ένα βιβλίο;

Και μη μου πει κανείς πως το βιβλίο απευθύνεται σε παιδιά, γιατί θα του θυμίσω τα λόγια του Αγίου Παϊσίου που λέει -μεταφέρω από μνήμης- «αν ανησυχείς για την πίστη του παιδιού σου, γίνε εσύ ο ίδιος ακόμη πιο πιστός».

Να, λοιπόν, που ο υπερβολικός φόβος και η μαχητική διάθεση για την υπεράσπιση της Πίστης αποδεικνύονται ένα προσωπείο πίσω από το οποίο κρύβουμε δικές μας αδυναμίες και προσωπικά ελλείμματα.

Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τους υπερβολικά ανησυχούντες και ένθερμους πολέμιους των «εχθρών της Πίστης και της Ορθόδοξης Παράδοσης» (μιλάμε πάντα για βιβλία, έργα ή εκδηλώσεις) Ιεράρχες της Εκκλησίας μας.

Δεν μου το βγάζεις από το μυαλό πως κάτι φοβούνται, κάπου έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους, ενώ δεν θα έπρεπε. Και βλέπεις, από την άλλη, στο βλέμμα και τον λόγο, ας πούμε, του Αναστάσιου, μια Πίστη που διώχνει κάθε φόβο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Φόβους και ανασφάλειες!

Αυτά κρύβουμε συνήθως όλοι μας πίσω από υπερβολές της καθημερινής μας ζωής. Ο υπερπροστατευτικός γονιός, ο λεπτολόγος προϊστάμενος, ο υπέρμαχος της γλωσσικής καθαρότητας, ο… εμπαθής σχολιαστής του δημόσιου βίου!

Ναι, φόβους και ανασφάλειες, που μας οδηγούν σε φαρισαϊσμούς˙ δεν είναι τυχαίο ότι το Τριώδιο ανοίγει με αυτή την παραβολή «ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων […] ή και ως ούτος ο τελώνης».

Εμείς όλοι, λοιπόν, που σχολιάζουμε τους υπόλοιπους αφήνοντας να εννοηθεί ότι δεν είμαστε σαν εκείνους (διαφορετικά γιατί να τους σχολιάζουμε;) κάτι φοβόμαστε, από κάτι θέλουμε κι εμείς να κρυφτούμε.

Τουλάχιστον ας το κάνουμε έχοντας συναίσθηση ότι είναι έτσι, κι όχι προσπαθώντας να ξεγελάσουμε τον εαυτό μας.

 Τρομοκρατία!