180227 ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πού βρίσκεται ο κίνδυνος;

Οι απόψεις είναι πολλές. Όπως πάντα, δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε σε μία. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι μόνο η μία είναι σωστή, όμως δεν είναι κακό να κάνουμε μια ιεράρχηση, να βάζουμε προτεραιότητες…

Αν, λοιπόν, ρωτήσετε τους φίλους σας, τους ανθρώπους με τους οποίους συζητάτε την επικαιρότητα όπως κάνουμε καθημερινά εδώ, θα δείτε ότι η υπόθεση Novartis εμπεριέχει πολλούς κινδύνους. Εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς.

Για κάποιους ο κίνδυνος είναι η παραγραφή, δηλαδή το κλείσιμο της υπόθεσης χωρίς να αποδοθούν πουθενά ευθύνες, αφού…

Καλύτερα όμως να αφήσω να σας τα πει κάποιος που τα ξέρει καλύτερα. Ο Γ. Παπαδόπουλος – Τετράδης, από το liberal:

«Τα αδικήματα για τα οποία κατηγορούνται οι 10 είναι: Απιστία, δωροληψία (παθητική δωροδοκία) και είσπραξη μαύρου χρήματος, δηλαδή αδήλωτου στην εφορία, από τη Novartis. Σύμφωνα με την πρόταση της κυβέρνησης, που υπερψηφίστηκε στη Βουλή:

1. Η 21μελής επιτροπής είναι αρμόδια κατ’ αρχήν να διερευνήσει αν έχουν παραγραφεί τα αδικήματα της απιστίας και της δωροληψίας.

2. Το αδίκημα της είσπραξης μαύρου χρήματος από τη Novartis, δηλαδή του ξεπλύματος, δεν αφορά στην Επιτροπή, δεν παραγράφεται και επομένως είναι αρμοδιότητας της τακτικής Δικαιοσύνης. Των δικαστικών Αρχών.

3. Το αδίκημα της απιστίας, σύμφωνα και με την πρόταση της κυβέρνησης έχει παραγραφεί γιατί έχουν μεσολαβήσει 2 Βουλές από την ενδεχόμενη τέλεσή του! Αυτό προβλέπει το Σύνταγμα και τα σχετικά άρθρα, εμπνεύσεως Ευάγγελου Βενιζέλου! Επομένως η προκαταρκτική Επιτροπή έχει απλώς να επιβεβαιώσει την παραγραφή και να μην ασχοληθεί με την υπόθεση.

4. Το αδίκημα της δωροληψίας ή παθητικής δωροδοκίας έχει παραγραφεί εάν έγινε την περίοδο που ο ελεγχόμενος πολιτικός ήταν υπουργός ή πρωθυπουργός. Γιατί, όπως και στην απιστία, έχουν μεσολαβήσει τουλάχιστον δύο Βουλές από τότε. Επομένως, σ’ αυτή την περίπτωση, η επιτροπή έχει απλώς να επιβεβαιώσει την παραγραφή και να μην ασχοληθεί με την υπόθεση!

5. Αν η δωροληψία δεν έγινε κατά τη διάρκεια που κάποιος ήταν υπουργός ή υφυπουργός, η Επιτροπή δεν έχει αρμοδιότητα! Πρέπει να επιστρέψει το φάκελο στη δικαιοσύνη, η οποία θα ασχοληθεί με την υπόθεση.

Παρεμπιπτόντως, και οι τρεις κουκουλοφόροι καταθέτουν ότι άκουσαν, έμαθαν, νόμισαν, τους είπαν, ότι οι πολιτικοί τα πήραν ενώ ήταν πρωθυπουργοί και υπουργοί!»

Το άλλο πουλάκι:

Άλλοι φοβούνται ότι θα διασυρθούν αθώοι!

Εδώ δεν χρειάζεται και τόσο μεγάλη ανάλυση. Οι υποστηρικτές αυτού του… φόβου προβάλλουν ως σοβαρότερο επιχείρημα το ότι στην «ομάδα των δέκα» βρίσκεται ένας υπηρεσιακός πρωθυπουργός, ενώ απουσιάζουν άλλοι.

Άλλοι οι οποίοι, λόγω θέσης και θητείας, θα ήταν ίσως πιο κατάλληλοι στόχοι όσων επιθυμούσαν να κάνουν δουλειές με τα φάρμακα στηριζόμενοι όχι στους κανόνες της αγοράς, αλλά στη δωροδοκία ανθρώπων στα κέντρα αποφάσεων (!)

Μερικές φορές απορώ με τον εαυτό μου πόσο «διακριτικά» επιλέγω να πω κάποια πράγματα. Εδώ όμως βρίσκεται και η ουσία της υπόθεσης, διότι συνήθως δεν μπορούμε να αποφύγουμε να κάνουμε εκείνο για το οποίο κατηγορούμε άλλους.

Διότι, όταν λες ότι κακώς βρέθηκε μέσα στην «ομάδα των δέκα» ο άλφα, ενώ θα έρεπε να βρίσκεται (και) ο βήτα, τότε διαπράττεις κι εσύ το ίδιο σφάλμα. Αποφασίζεις με βάση τη λογική «δεν είναι δυνατόν να μην τα πήρε».

Ο τρίτος φόβος είναι πως βαίνομεν προς -αν δεν έχουμε φτάσει ήδη σε- «συνταγματική εκτροπή». Αυτό το έχουν υποστηρίξει πολλοί, το υποστήριξε στη Βουλή και ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Γιατί το λένε όμως;

Διότι, στους χειρισμούς της υπόθεσης από την κυβέρνηση, εντοπίζονται διάφορα θεσμικά παραστρατήματα και διαφαίνονται διαθέσεις της να προσεταιριστεί εξουσίες που δεν της παραχωρεί το Σύνταγμα. (Ουφ, το είπα κι αυτό!)

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πού βρίσκεται όμως ο μεγαλύτερος κίνδυνος;

Για να τον αντιληφθείτε, θα σας μεταφέρω μια συζήτηση καφενείου. Τρεις φίλοι σχολιάζουν τα ονόματα που περιλαμβάνονται στην «ομάδα των δέκα» και φαίνεται πως έχουν κιόλας εκδικάσει την υπόθεση κι έχουν βγάλει την ετυμηγορία.

«Δεν μπορεί να μην τα πήραν. Είναι τόσο πολλά τα λεφτά που παίζονται, που σίγουρα τα πιάσανε για να κάνουν τη δουλειά».

Αυτό είναι το ένα… δεδομένο. Το άλλο, ακόμη χειρότερα, έχει να κάνει με τις φάτσες!

«Καλά, για τον… [τάδε] είμαι σίγουρος. Και μόνο τη φάτσα του να δεις καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για λαμόγιο». Παρεμπιπτόντως, το… επιχείρημα ακούστηκε και από σοβαρά –πλάκα κάνω- πρόσωπα του πολιτικού βίου.

Ευτυχώς, ο τρίτος της παρέας έκανε μια παρατήρηση που προσπάθησε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και η οποία αγγίζει ακριβώς την ουσία του προβλήματος που προσπαθούμε να σας εξηγήσουμε:

«Εσείς, ρε παιδιά, είστε ο ένας στέλεχος του δημοσίου και ο άλλος πολιτευτής, έστω σε τοπικό επίπεδο. Προσέξτε λίγο τι λέτε. Δεν σας συμφέρει να επικρατήσει η λογική όλοι τα παίρνουν, διότι τότε, μέσα σε όλους, μπορεί να βρεθείτε κι εσείς».

Καταλάβατε, φίλοι μου. Το είπαμε κι άλλες φορές. Σκάνδαλο (με την έννοια ότι μας σκανδαλίζει) υπάρχει, μένει να διερευνηθεί. Αν βρεθούν κάποιοι ένοχοι, να τιμωρηθούν παραδειγματικά.

Πολιτικές ευθύνες για την εκτόξευση της φαρμακευτικής δαπάνης υπάρχουν επίσης. Θα πρέπει να αναληφθούν ή να αποδοθούν.

Οι γενικεύσεις όμως και οι «καταδίκες» χωρίς στοιχεία είναι ό,τι πιο επικίνδυνο υπάρχει για τη δημοκρατία.

Ας μην τις ανεχθούμε.

 Κίνδυνος θάνατος!