180214 ΛΑΔΩΜΕΝΟΝ-2

Το ένα πουλάκι:

Το μεγάλο ψάρι…

Πάντα έχει ενδιαφέρον το μέγεθος του ψαριού που πιάνει κάποιος, γι’ αυτό και στις ιστορίες που διηγούνται οι ψαράδες το άνοιγμα των χεριών έχει βαρύνουσα σημασία. Δεν είναι όμως μόνο το μέγεθος που μετράει.

Καμιά φορά είναι και ο αριθμός, το πλήθος των ψαριών που πιάστηκαν. Όταν μάλιστα είναι πάρα πολλά δεν τα μετράμε αριθμητικά, αλλά τα υπολογίζουμε με τα κιλά. Αυθαίρετα συνήθως, όμως δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Θα έχετε δει και μια γελοιογραφία στην πρώτη βινιέτα της οποίας ένα μεγάλο ψάρι κυνηγάει ένα κοπάδι μικρότερα και εκείνα σπεύδουν να σωθούν. Στη δεύτερη όμως το κοπάδι κολυμπάει σε σχηματισμό και μοιάζει με ψάρι.

Είναι τεράστιο, πολύ πιο μεγάλο από τον διώκτη του, ο οποίος είναι που τώρα τρέπεται σε φυγή. Το πλήθος, λοιπόν έχει δύναμη∙ στη ζωή, όχι στη δημοσιογραφία και, ως εκ τούτου στην πολιτική.

Διότι σπανίως γίνεται σύγκριση του αριθμού ενός ανώνυμου πλήθους με ένα μεγάλο και σπουδαίο πρόσωπο. Και, όταν γίνεται, τότε η ζυγαριά γέρνει στην πλευρά του ενός. Πάρτε για παράδειγμα τα δυστυχήματα.

Ακόμη και τα πιο πολύνεκρα -έπεσε προχθές ένα αεροπλάνο- δεν μπορούν να συγκριθούν, ως είδηση εννοώ, με το δυστύχημα κάποιου «επώνυμου». Αυτό, θέλουμε δεν θέλουμε, θα γίνει μεγαλύτερη είδηση.

Στον ίδιο κανόνα υπακούν και… τα σκάνδαλα. Δεν πα’ να είναι μπλεγμένοι πολλοί, μέγα πλήθος; Το σκάνδαλο στο οποίο εμπλέκονται διάσημα απρόσωπα έχει πάντοτε βαρύνουσα σημασία.

Αυτό είναι που θα γίνει πρωτοσέλιδο, αυτό θα απασχολήσει τα δελτία και γι’ αυτό θα συζητάει ο κόσμος. Επομένως, όποιος θέλει να επωφεληθεί από ένα σκάνδαλο, καλό είναι να φροντίσει να εμπλέξει κάποιους σπουδαίους.

Δείτε, για παράδειγμα πόσο πολύ μας απασχόλησε -και θα μας απασχολήσει στο μέλλον- το σκάνδαλο Novartis, μόνο και μόνο επειδή έχουν ακουστεί τα ονόματα υπουργών και πρωθυπουργών.

Διαφορετικά; Ποιος θα νοιαζόταν αν ένα (ή περισσότερα) στελέχη ενός υπουργείου ή κάποιας υπηρεσίας, ακόμα και υψηλόβαθμα, «λαδώνονταν» από επιχειρήσεις που ήθελαν να αποκτήσουνε μεγαλύτερο μερίδιο στην αγορά;

Το άλλο πουλάκι:

Σκασίλα μας μεγάλη…

Κι όμως. Αν το σκάνδαλο έχει να κάνει με την κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος, τότε το πλήθος των «μικρών ψαριών» έχει πολύ μεγάλη σημασία. Διότι η συγκεκριμένη εταιρία δεν πουλούσε μόνο στο δημόσιο.

Πουλούσε και σε χιλιάδες… απλούς ανθρώπους, για τους οποίους, πολλές φορές, τα χρήματα πήγαιναν στον βρόντο. Οι συνταγές γράφονταν μόνο και μόνο επειδή έπρεπε να συμπληρωθεί ο απαραίτητος αριθμός.

Προχθές, σε μια συζήτηση, απορούσε κάποιος της παρέας με έναν γιατρό, ο οποίος συνταγογραφούσε στο βιβλιάριο του… αδελφού του. Όχι του αδελφού αυτού της παρέας, του αδελφού του ίδιου του γιατρού!

Του έκανε εντύπωση μάλιστα η «μιζέρια», όπως είπε, αφού από το συγκεκριμένο φάρμακο ο γιατρός θα έπαιρνε μόνο δύο ευρώ. Δεν μπορούσε να καταλάβει ότι η συνταγή δεν δόθηκε για το δίευρο. Ήταν για το… χάι σκορ!

Δεν ήξερε ο φίλος ότι τα μπόνους που παίρνουν (κάποιοι) γιατροί εξαρτώνται από τον αριθμό, το πλήθος δηλαδή των φαρμάκων μιας συγκεκριμένης εταιρίας που θα συνταγογραφήσουν. Ανάλογα μάλιστα με τις επιδόσεις τους παίζουν και σε άλλη κατηγορία.

Για τη συγκεκριμένη εταιρία (μη λέμε συνέχεια και το όνομα και κάνουμε διαφήμιση) υπήρχαν, λένε όσοι ξέρουν, τρεις κατηγορίες στις οποίες κατατάσσοντας οι γιατροί. Στην πρώτη, τη δεύτερη και –το βρήκατε- την τρίτη.

Στην πρώτοι ήταν οι «φίλοι» της εταιρίας. Δηλαδή όσοι όχι απλώς την προτιμούσαν από άλλες, αλλά έγραφαν συνταγές με φάρμακά της μέχρι και στους… αδελφούς τους. Στη δεύτερη κατηγορία ήταν οι… συμπαθούντες.

Θα μπορούσαμε, μια και μιλάμε μα όρους… ΚΝΕ, να τους ονομάσουμε και επιρροές! Αυτοί συνταγογραφούσαν μεν φάρμακα της εταιρίας, όχι όμως με τον ενθουσιασμό των πρώτων. Στην τρίτη κατηγορία ήταν οι πελάτες άλλων εταιριών.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Και τι κέρδιζαν;

Αυτό δεν το ξέρουμε εμείς, μπορούν όμως να μας πληροφορήσουν οι αμερικανικές αρχές που έψαξαν το θέμα. Υπήρχαν τέσσερις τρόποι ανταμοιβής. Σημειώστε κατά σειρά: Τα συνέδρια σε πολυτελή ξενοδοχεία, τα «ηλεκτρονικά πάνελ», τα εικονικά τιμολόγια και οι απευθείας πληρωμές.

Τα συνέδρια νομίζω ότι τα γνωρίζουμε όλοι. Όσοι δεν είμαστε γιατροί μόνον εξ ακοής. Τα «ηλεκτρονικά πάνελ» ήταν ένα ακόμα πρόγραμμα «ενίσχυσης των συνταγογραφήσεων της εταιρείας μέσω δωροδοκίας των γιατρών, οι οποίοι επιλέγονταν να συμμετάσχουν επί πληρωμή στη συγκέντρωση πληροφοριών για έρευνα προώθησης». 

Έχει ενδιαφέρον να διαβάσει κανείς με ποιους άλλου τρόπους το χρήμα που διέθετε η εταιρία για την «προώθηση» των προϊόντων της έφτανε σε πάρα πολλούς γιατρούς. Οι οποίοι, αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν ότι απλώς έκαναν τη δουλειά τους.

Κάποιο φάρμακο έπρεπε να δώσουν στους ασθενείς τους (που το είχαν ανάγκη) γιατί όχι της συγκεκριμένης εταιρίας; Στο κάτω κάτω όλα τα φάρμακα κάνουν περίπου την ίδια δουλειά. Ε, ας πάρει ο ασθενής κάποιο που θα τον ωφελήσει περισσότερο.

Τον γιατρό! Για τον ασθενή, είπαμε. Το αποτέλεσμα δεν έχει και μεγάλη διαφορά. Άσε που τα αντίστοιχα προϊόντα των ανταγωνιστριών εταιριών μπορεί να είναι χειρότερα. Θα παίζουμε, τώρα, με την υγεία των ανθρώπων;

Κάπως έτσι έχει η ιστορία, όμως τα μεγάλα ψάρια χτυπούν πάντοτε περισσότερο στο μάτι. Άσε που τα μικρά, εκτός τού ότι είναι πολλά… ψηφίζουν κιόλας!

Υπάρχουν και τέτοιοι!