180212 ΤΣΑΠΑΤΣΟΥΛΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Έχει ψωμί η υπόθεση.

Ας ξεκινήσουμε από κάτι που καταντάει αξιωματικό: Με οτιδήποτε καταπιάνεται αυτή η κυβέρνηση τα κάνει θάλασσα. Δεν έχουμε παρά ελάχιστα παραδείγματα δουλειάς που να την έφερε εις πέρας χωρίς προβλήματα.

Αυτό έχει περισσότερες από μία εξηγήσεις, αν φυσικά, εξαιρέσουμε την εγγενή ανικανότητα των στελεχών της κυβέρνησης, όχι όλων, πάντως ενός σημαντικού αριθμού. Η πρώτη είναι η ιδεοληψία για την οποία μιλήσαμε και άλλοτε.

Δεν αρκεί να θέλεις να χειριστείς μια κατάσταση και να μπορείς να τη χειριστείς. Θα πρέπει να είσαι σε θέση να δεις και την πραγματικότητα βγάζοντας τα γυαλιά της ιδεοληψίας. Διαφορετικά τα λάθη είναι αναπόφευκτα.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που πρέπει να αποφύγεις. Αν ο κύριος στόχος σου δεν είναι να δώσεις λύσεις, αλλά να φέρεις σε δύσκολη θέση την αντιπολίτευση, τότε μάλλον δεν θα καταφέρεις ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Κάπως έτσι κινείται όμως η κυβέρνηση. Σε όλα τα μεγάλα θέματα βλέπουμε να τη διακρίνει μια σπουδή να στριμώξει τους πολιτικούς της αντιπάλους. Σπουδή που θα μπορούσε να περιγραφεί από μια ωραία παροιμία.

Ξέρετε ποια. Εκείνη που λέει ότι «θέλει η πουτάνα να κρυφτεί, η χαρά δεν την αφήνει». Από την πολλή «χαρά» λοιπόν και τα στελέχη της κυβέρνησης βγαίνουν και καίνε κάθε «καλό χαρτί» που πιάνουν στα χέρια τους.

Η μεταφορά δεν είναι τυχαία. Διότι τα «χαρτιά» φαίνεται να τους τα μοιράζει κάποια ευνοϊκή τύχη, αφού τα σημαντικότερα θέματα δεν είναι αποτέλεσμα δικών τους πετυχημένων ενεργειών, αλλά… προκύπτουν.

Δείτε μόνο τα πιο πρόσφατα, το «νεομακεδονικό» και αυτό με την novartis. Και τα δύο προέκυψαν, και μάλιστα σε μια πολύ καλή συγκυρία για την κυβέρνηση. Ε, λοιπόν, κατάφεραν και τα δυο να στραφούν εναντίον τους.

Ας αφήσουμε όμως το πρώτο, αρκετά μιλήσαμε για τα συλλαλητήρια, εξάλλου θα το έχουμε μπροστά μας για μεγάλο διάστημα, ίσως για χρόνια ακόμη. Ελάτε να δούμε λίγο αυτό το νέο φρούτο που λέγεται «σκάνδαλο novartis».

Το άλλο πουλάκι:

Πλήρης εφαρμογή!

Εδώ ισχύουν όλα όσα είπαμε προηγουμένως. Και για την ανικανότητα, και για τις ιδεοληψίες, και για την σπουδή να στριμωχτούν οι αντίπαλοι, ακόμη κι αν δεν είναι βέβαιο ποιοι από αυτούς είναι αναμεμειγμένοι.

Και, όπως είναι φυσικό, πάνω στη «χαρά» που δεν σ’ αφήνει να κρυφτείς, γίνονται ένα σωρό λάθος χειρισμοί. Κι έτσι, από εκεί που θα μπορούσαμε να έχουμε μια περίπτωση αποκαλύψεων και τιμωρίας των ενόχων, μάλλον θα έχουμε άλλη μια τρύπα στο νερό.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. «Η βία ψήνει το ψωμί, μα δεν το καλοψήνει», λέει άλλη μια σοφή παροιμία. Και η κυβέρνηση φάνηκε ότι έδειξε μεγάλη βία, βιασύνη, στο να αποκαλυφθεί η υπόθεση.

Ο λόγος; Ήθελε, λέει, να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από το συλλαλητήριο για το «νεομακεδονικό». (Με το οποίο ήθελα να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από την οικονομία, με την οποία ήθελα να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από το μεταναστευτικό, το εκπαιδευτικό το…)

Κι έτσι άρχισε μια σειρά από λάθη, όπως γίνεται συνήθως όταν κάποιος ανίκανος προσπαθεί να διορθώσει άρον άρον το ένα και υποπίπτει στο επόμενο. Στην προκειμένη περίπτωση τα λάθη έχουν και τη μορφή συμπτώσεων.

Ξέρω ότι κάποιοι θα διαφωνήσουν. Καλά, εδώ έχουμε μπροστά μας το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους κι εσύ ασχολείσαι με το αν ο Τζανακόπουλος πέρασε τυχαία από το γραφείο του Αρείου Πάγου όπου συνεδρίαζαν οι εισαγγελείς;

Για την ουσία της υπόθεσης, λοιπόν, έχω να πω τα εξής. Οι πρώτοι που πρέπει να απαιτήσουν να ολοκληρωθεί η υπόθεση, αφού υπάρχει σοβαρότατο ενδεχόμενο προγραφής, είναι τα κόμματα στελέχη των οποίων εμπλέκονται.

Το… «εμπλέκονται» δεν πρέπει να μας λέει απολύτως τίποτε, μέχρι στιγμής. Διότι ένα σημαντικότατο επίτευγμα του κράτους δικαίου στο οποίο όλοι θέλουμε να ζούμε είναι το τεκμήριο της αθωότητος.

Αυτό δεν πρέπει να το θυμόμαστε α λα καρτ, όταν δηλαδή θίγονται δικοί μας άνθρωποι, αλλά να επιδιώκουμε να ισχύει σε κάθε περίπτωση, ακόμη και στην πιο… προφανή, για να μην πω ιδίως σε εκείνη.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Γιατί ενδιαφερόμαστε;

Διότι έχουμε ένα κουσούρι, που σπάνια το συναντάς στη χώρα μας. Προσπαθούμε να μαθαίνουμε κάτι από τα λάθη του παρελθόντος, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι το καταφέρνουμε και πάντα.

Από προηγούμενες, λοιπόν, ανάλογες περιπτώσεις σκανδάλων, εκείνο που πρέπει να κρατήσουμε είναι πως, όταν στόχος είναι «οι αντίπαλοι», γενικώς και αορίστως, τότε τα σκάγια παίρνουν όλο το πολιτικό σύστημα.

Και τότε είμαστε όλοι χαμένοι. Οι μόνοι που κερδίζουν σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι όσοι αρέσκονται να ψαρεύουν στα θολά νερά της απαξίωσης του «συστήματος», και οι οποίοι, στην πραγματικότητα, επιδιώκουν την εγκαθίδρυση ενός δικού τους.

Όσοι, λοιπόν, ενδιαφερόμαστε όχι να ανατραπεί άρδην το «σύστημα», αλλά να ενισχυθούν οι θεσμοί στους οποίους στηρίζεται και να βελτιωθεί η λειτουργία τους, θα πρέπει να είμαστε πολύ απαιτητικοί.

Να ζητούμε τη διαλεύκανση κάθε τέτοιας περίπτωσης και την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων και όχι την πιθανή παραγραφή ή συγκάλυψη, οι οποίες όμως θα αφήνουν σκιές σε όλο το πολιτικό σύστημα.

Διότι, έτσι και πέσουμε στην παγίδα τού να σπιλώσουμε με οποιονδήποτε τρόπο τους «άλλους», δεν θα αργήσει η μέρα που τα θύματα θα είμαστε και «εμείς».

 Προσοχή, κίνδυνος!