180215 ΦΟΛΟΖΩΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ήταν επόμενο…

Πώς λέμε «το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου»; Μόνο που εδώ μιλάμε για περισσότερους, αφού, σ’ αυτές τις περιπτώσεις, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πόσα ακριβώς θα είναι τα θύματα.

Μπορεί όμως να προβλέψει ότι θα υπάρξουν θύματα. Διότι, όταν υπάρχει ένας «πόλεμος», κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι αυτός θα διεξαχθεί με όρους… πολιτισμού. Εξάλλου δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι στον πόλεμο όλα επιτρέπονται.

Αναρωτιέστε για ποιο πράγμα μιλάω. Θα σας πω αμέσως. Μιλάω για τη διαμάχη ανάμεσα στους «ζωόφιλους» από τη μια, και σε όσους ενοχλούνται από την παρουσία τέτοιου αριθμού αδέσποτων στους δρόμους.

(Για να μην παρεξηγηθώ, το φιλόζωοι το έβαλα σε εισαγωγικά όχι για να υπονοήσω ότι οι άνθρωποι δεν είναι πραγματικοί τέτοιοι, αλλά επειδή έτσι χαρακτηρίζονται μόνοι τους. Αυτή την ιδιότητα επικαλούνται.

Επιπλέον θα ήθελα να κάνω έναν διαχωρισμό από τους υπόλοιπους ανθρώπους, οι οποίοι, όταν ρωτηθούν, θα σου απαντήσουν ότι αγαπούν πολύ τα ζώα, μόνο που θα ήθελαν κάποια πιο… διακριτική σχέση μαζί τους.)

Και βεβαίως υπάρχουν «φιλόζωοι» που δρουν μέσα από οργανωμένους συλλόγους, αλλά και πάρα πολλοί άλλοι που ακολουθούν μια πιο μοναχική πορεία. Και οι μεν και οι δε ανήκουν στη μια παράταξη της διαμάχης.

Στην άλλη ανήκουν άνθρωποι που -το είπαμε- δεν μπορείς να τους κατηγορήσει ότι δεν αγαπάνε τα ζώα. Τουλάχιστον στην πλειονότητά τους. Μόνο που, για διάφορους λόγους, ενοχλούνται από την… αδέσποτη παρουσία τους.

Κάποιοι τα φοβούνται. Τι να κάνουμε, και ο φόβος είναι μια ανθρώπινη αντίδραση. Την οποία δεν μπορείς να την εξορκίσεις, ούτε να την καθησυχάσεις με συμβουλές τού τύπου «μη φοβάσαι, δεν δαγκώνει».

Πρώτον, διότι… δαγκώνει! Εγώ που σας μιλάω έχω πέσει θύμα δαγκώματος δύο φορές, και τις δύο κυριολεκτικά στα καλά καθούμενα. Χωρίς να το πειράξω, χωρίς καν να το κοιτάξω, ήρθε με δάγκωσε και έφυγε.

Τις τελευταίες μέρες μάλιστα γίναμε όλοι μάρτυρες τέτοιων επιθέσεων, όπως τις περιέγραψαν τα θύματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και να σκεφτείτε ότι εκεί φτάνουν μόνο… σοβαρά περιστατικά.

Το άλλο πουλάκι:

Δεν είναι μόνο το δάγκωμα.

Έχω δει με τα μάτια μου σκυλιά να ρίχνουν στο δρόμο υπερήλικα άνθρωπο και να ματώνει ολόκληρος από το πέσιμο. Έχω δει επίσης παιδιά να κινδυνεύουν κάνοντας ποδήλατο, είτε να πέσουν είτε να τα παρασύρει αυτοκίνητο.

Επειδή δέχτηκαν επίθεση από σκυλιά. Τα οποία, ας δεχτούμε την άποψη των «φιλόζωων», μπορεί απλώς να θέλουν να παίξουν. Αυτό όμως δεν μπορεί να το εκτιμήσει ένα παιδάκι, όταν βλέπει σκυλιά να τρέχουν δίπλα στο ποδήλατό του και να γαβγίζουν.

Ξέρετε όμως πώς φτάνουμε συνήθως να βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα μεγάλο πρόβλημα; Όταν δεν το βλέπουμε ως τέτοιο! Εκεί νομίζω ότι εντοπίζεται και η αιτία του προβλήματος το οποίο συζητάμε σήμερα.

Για κάποιους «φιλόζωους» είναι όλα καλά. Αν κάποιοι συμπολίτες τους ενοχλούνται από την παρουσία τόσο μεγάλου αριθμού αδέσποτων, το πρόβλημα είναι δικό τους και γι’ αυτό φταίει το ότι… δεν είναι αρκετά φιλόζωοι.

Από τη στιγμή όμως που κάποιοι βιώνουν (το ρήμα δεν είναι τυχαίο) την κατάσταση ως πρόβλημα, δεν είναι σωστό να κάνουν ότι δεν το βλέπουν τουλάχιστον όσοι από τους «φιλόζωους» είναι οργανωμένοι σε επίσημους συλλόγους.

Λυπάμαι που το λέω, αλλά σε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας (κοιτάξτε πόσο προσέχω τα λόγια μου) πολλοί από τους «φιλόζωους» δίνουν μια τέτοια εικόνα: Δεν υπάρχει πρόβλημα, το πρόβλημα το έχουν όσοι φοβούνται -βλέπε δεν αγαπούν- τα ζώα.

Όταν όμως δεν προσπαθούμε να δώσουμε λύσεις μέσα από αλληλοκατανόηση και συζήτηση, όταν αρνούμαστε να καταλάβουμε και την άλλη πλευρά, τότε να είστε βέβαιοι ότι κάποια λύση θα δοθεί και θα είναι η χειρότερη δυνατή.

Διότι, μπορεί η αντιμετώπιση των αδέσποτων να είναι ζήτημα πολιτισμού, ποιος είπε όμως ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε πολιτισμένοι ή ότι λειτουργούμε όλοι μέσα στο πλαίσιο των κανόνων, όταν η κατάσταση ξεφύγει;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Και όντως ξέφυγε.

Στη Χωριστή κάποιος, κάποιοι έβαλαν φόλες με αποτέλεσμα να θανατωθούν αρκετά αδέσποτα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, το πράγμα ξέφυγε και σε επίπεδο δηλώσεων. Επειδή το γεγονός συνδέθηκε με το Καρναβάλι.

Κάποιος, κάποιοι άφησαν να εννοηθεί ότι πραγματοποιήθηκε συστηματική «εκκαθάριση αδέσποτων», ενόψει των αποκριάτικων εορταστικών εκδηλώσεων, κατηγορώντας έτσι, γενικώς και αορίστως, τους κατοίκους του χωριού, ή/και τους υπεύθυνους της διοργάνωσης. 

Φυσικά, υπήρξε απάντηση από την άλλη πλευρά, υπήρξαν και απειλές για μηνύσεις, όμως όλα αυτά μπορεί να ερμηνεύονται στο πλαίσιο της έντασης και της αντιπαράθεσης, αλλά δεν λύνουν το πρόβλημα. Αντιθέτως το οξύνουν.

Και το πρόβλημα θα εξακολουθήσει να είναι παρόν, από τη στιγμή -ξαναλέω- που δεν γίνεται αντιληπτό ως τέτοιο από όλες τις πλευρές. Λύσεις υπάρχουν, δεν χρειάζεται και σ’ αυτό τον τομέα να ανακαλύψουμε τον τροχό.

Ας συζητήσουν όλοι οι ενδιαφερόμενοι και ας αναζητήσουν τις πιο πρόσφορες. Χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς ακρότητες.

Δεν είναι δυνατόν όποιος πιστεύει ότι τα αδέσποτα είναι πρόβλημα να θεωρείται «απολίτιστος». Δεν είναι δυνατόν, από την άλλη, άνθρωποι με αυξημένη ευαισθησία απέναντι στα ζώα να θεωρούνται «ψωνάρες».

Διότι τότε θα έρθουν να δώσουν λύσεις κάποιοι άλλοι που, βλέποντας το τρόπο που ενεργούν, δικαίως θα τους χαρακτηρίζαμε… απολίτιστες ψωνάρες.

 Πολιτισμός!