180530 ΑΝΑΤΡΟΦΟΔΟΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

«Μου τη δίδει!»

Δεν θα ξεχάσω ποτέ έναν στρατιώτη, «στραβάδι» τότε, όπως όλοι μας στο Κέντρο Νεοσυλλέκτων, που πήγαινε στον Επιλοχία και παραπονιόταν: «Μη με γράφεις στον πίνακα των τιμωρημένων…»

«Δεν γίνεται να μη σε γράψω», του απαντούσε εκείνος. «Αφού είσαι τιμωρημένος˙ δεν είσαι; Ε, πρέπει να υπάρχει το όνομά σου στον πίνακα. Αν εννοείς να σου χαρίσω την ποινή, να ξέρεις ότι αυτό δεν γίνεται».

«Δεν με πειράζει η κράτηση, το όνομά μου δεν θέλω να βλέπω στους τιμωρημένους˙ μου τη δίδει», απαντούσε εκείνος, καταφέρνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο και να μας κάνει να γελάσουμε, αλλά, όπως βλέπετε, και να μείνει αξέχαστος.

Τον θυμάμαι πολλές φορές. Όποτε «μου τη δίδει» κι εμένα κάτι αρνητικό που ακούω για τη δουλειά μου, για κάτι στραβό που έκανα ή είπα, για κάτι που δεν πάει καλά με την εμφάνισή μου…

Το περίεργο είναι ότι, τις περισσότερες φορές, ξέρω πολύ καλά ότι αυτός που μου κάνει την παρατήρηση έχει απόλυτο δίκιο, λέει τα πράγματα όπως ακριβώς είναι, όμως εγώ δεν θέλω να τα ακούω˙ μου τη δίδει.

Το ακόμη πιο περίεργο είναι πως αυτοί που κάνουν τέτοιου είδους ειλικρινέστατες παρατηρήσεις είναι συνήθως οι καλύτεροι φίλοι. Άνθρωποι των οποίων η αγάπη και το νοιάξιμο πρέπει να θεωρούνται πράγματα δεδομένα.

Πράγματα που έχουν δοκιμαστεί μέσα στα χρόνια, σε πολύ δύσκολες συνθήκες, και δεν υπάρχει περίπτωση να πάψουν να υφίστανται, ό,τι και να συμβεί. Ε, λοιπόν, ακόμη και από αυτούς είναι δύσκολο να ακούς κουβέντες όπως…

«Τι έγινε, πουλάκι μου; Βάλαμε κιλά; Για, να προσέξουμε λιγάκι…», θα σου πει ο Σταύρος, χαϊδεύοντάς σε στην κοιλίτσα, την οποία βλέπεις κι εσύ πως αντιστέκεται πλέον σθεναρά και δεν υποχωρεί εύκολα, όπως άλλοτε.

Ωστόσο, θα ενοχληθείς. Και θα βρεις μια αστεία δικαιολογία για το «φούσκωμα» των τελευταίων ημερών, για το ότι το παράκανες αυτή την εβδομάδα με τια ταβέρνες, για το ότι ανέκαθεν, αυτή την εποχή βάζεις καναδυό κιλά τα οποία αργότερα χάνεις…

Το άλλο πουλάκι:

Το ξέρεις, δεν το ξέρεις;

Τα χρόνια πέρασαν και τα μαλλιά πέφτουν αφήνοντας εντελώς ακάλυπτο ένα μεγάλο μέρος της άλλοτε μακρύκομης κεφαλής. Το οποίο καθημερινά επεκτείνεται. Το βλέπεις στον καθρέφτη, δεν είσαι στραβός.

Όταν όμως ο εκ Θεσσαλονίκης αγαπητός φίλος Θωμάς σου είπε, «ρε συ, πόσο καιρό έχω να σε δω, σαν να αραίωσαν πολύ τα μαλλιά σου», τον κοίταξες λες και σου σκότωσε τον πατέρα, λες και σου έβρισε τη μάνα.

«Αυτό βρήκε να μου πει, πρώτο πρώτο», σκέφτηκες. Και ξέχασες ότι ο Θωμάς είναι εκείνος που θα επαινέσει, πριν απ’ όλους, κάτι αξιόλογο που θα δει από σένα. Που θα χαρεί περισσότερο από οποιονδήποτε, αν μάθει κάτι καλό δικό σου.

Υπάρχουν περιπτώσεις πιο δύσκολες. Όταν το αντικείμενο της κριτικής δεν είναι τόσο αναντίρρητα εμφανές, όταν δεν μπορείς να δεις με μια πρώτη ματιά ότι ο άλλος, ο φίλος που σου κάνει την παρατήρηση, έχει δίκιο.

«Μέχρι εδώ καλά το έγραψες», θα σου πει ο Ηλίας, «αυτή παράγραφος όμως είναι υπερβολική και προσπάθησε να την αλλάξεις˙ καλύτερα να την αφαιρέσεις εντελώς». Εσύ όμως τη θεωρείς σπουδαία και έτσι η παρατήρηση… σου τη δίδει.

Όπως βλέπετε δεν ανέφερα καθόλου περιπτώσεις όπου εκείνος που ασκεί την κριτική είναι κάποιος ξένος. Τότε ίσως τα πράγματα είναι πιο εύκολα, διότι μπορείς να του καταλογίσεις ένα σωρό κακές προθέσεις.

Μπορείς επίσης να καλέσεις σε βοήθεια τους δικούς σου ανθρώπους, οι οποίοι, μεταξύ των δύο, είναι αυτονόητο ότι θα υποστηρίξουν εσένα˙ γι’ αυτό είναι οι φίλοι! Αν μάλιστα τους πείσεις ότι η κριτική ακουμπά και εκείνους…

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις ένα «κοίτα ποιος μιλάει» συνήθως είναι αρκετό. Δεν μπορεί, όλο και κάτι στραβό θα έχει κάνει στη ζωή του κι αυτός, πράγμα που αυτομάτως θέτει εκτός ισχύος όλα όσα υποστηρίζει.

Ας αφήσουμε όμως αυτή την απλή περίπτωση -δεν σας έχω για τα εύκολα- και ας επανέλθουμε στην άλλη, όπου αυτός που ασκεί κριτική είναι άνθρωπος που νοιάζεται για εμάς και, το σπουδαιότερο, λέει πράγματα που τα βλέπουμε κι εμείς.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Γιατί το παίρνουμε στραβά;

Τι είδους αμυντικός μηχανισμός είναι αυτός που μας κάνει όχι μόνο να ακούμε με βαριά καρδιά μια τέτοια αρνητική κριτική, αλλά και να «τυφλωνόμαστε» μπροστά σε γεγονότα που γνωρίζουμε πολύ καλά ότι είναι έτσι;

Δεν ξέρω. Δεν έχω απάντηση. Πιθανότατα να πηγάζει από την ανάγκη μας να είμαστε τέλειοι, αν όχι στην πραγματικότητα, τουλάχιστον να έχουμε μια τέλεια εικόνα προς τους άλλους. Τα αρνητικά τα κρύβουμε ακόμη και από τον εαυτό μας.

Κοιτάξτε λίγο τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζουμε τον εαυτό μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κοντεύουμε να πιστέψουμε κι εμείς οι ίδιοι ότι είμαστε διαρκώς χαρούμενοι, ευτυχισμένοι, με καλούς φίλους, σε κλίμα διασκέδασης…

Αν όμως ισχύει κάτι τέτοιο, αν η ανάγκη μας για μια αψεγάδιαστη εικόνα δεν μας αφήνει να δούμε ακόμη και όσα δείχνει ο καθρέφτης ή η ζυγαριά μας, τότε οι φίλοι εκείνοι που θα μας τα θυμίσουν καθίστανται ακόμη πιο πολύτιμοι.

Κι ας μας τη δίδει κάθε τους παρατήρηση!

 Πίσω στη θέση μας!

180529 ΜΕΤΑΝΟΗΜΕΝΟΝ

Ε.Λ.Μ.Ε. ΔΡΑΜΑΣ

5Ο Γυμνάσιο Δράμας

ΤΗΛ: 6947448885

www.elmedra.gr

email: elmedramas@yahoo.com

Δράμα, 25/5/2018

Αρ. πρωτ.: 48

ΠΡΟΣ: Διευθυντή Εφημερίδας «Χρονικά»        

Κοινοποίηση: Διευθυντές των Σχολείων της ΔΔΕ Δράμας      

Δ/ντη Δ/βαθμιας Εκπ/σης Π.Ε. Δράμας

     

Αξιότιμη κ. διευθύντρια,

το Δ.Σ. της Ένωσης Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΕΛΜΕ) Δράμας, με αφορμή την επιφυλλίδα της εφημερίδας σας «τρία πουλάκια» με τίτλο «εκδρομικόν» και ημερομηνία κυκλοφορίας στις 18 Μαΐου 2018 και με τίτλο «προβληματισμένον» και ημερομηνία κυκλοφορίας στις 21 Μαΐου 2018, με ομόφωνη απόφαση έχει την αξίωση -τόσο από εσάς όσο και από τον επιφυλλιδογράφο σας- να ανακαλέσετε τα όσα καταμαρτυρείτε στον κλάδο των εκπαιδευτικών της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του νομού Δράμας.

Δεν γνωρίζουμε κατά πόσο ο επιφυλλιδογράφος σας έχει υπόψη του τη νομοθεσία που αφορά τη λειτουργία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, πόσο μάλλον όσον αφορά τις εκδρομές-εκπαιδευτικές επισκέψεις, την Υ.Α 33120/ΓΔ4/2017 -  ΦΕΚ  681/Β/6-3-2017,  που  περιγράφει το πλαίσιο μέσα στο οποίο γίνονται οι εκδρομές και οι εκπαιδευτικές επισκέψεις, τις ποσοστώσεις συμμετοχής μαθητών που πρέπει να πληρούν, τις δεσμεύσεις στον τόπο, το χρόνο, τα μέσα και τους οικονομικούς πόρους. 

Ακόμη, αν θέλετε θα έπρεπε να λάβει υπόψη τις τεράστιες ευθύνες που   επωμίζονται   οι   συνάδελφοι   που   συνοδεύουν   τους   μαθητές,  ώστε   να

ολοκληρωθεί η εκδρομή χωρίς κανένα πρόβλημα ή και έκτροπο από την πλευρά των μαθητών και τούτο χωρίς καμία κάλυψη (νομική, ηθική)  από μεριάς   της   πολιτείας.   Επίσης,  οι   συνοδοί   εκπαιδευτικοί   θα   πρέπει   να καλύψουν   και   τα   προσωπικά   τους   έξοδα   (για   αυτά   δεν   υπάρχει   καμία αποζημίωση)

Εικάζουμε ότι με τον ίδιο τρόπο αγνοεί και το Καθηκοντολόγιο [ΦΕΚ   1340/16-10-02)] της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, τόσο όσον αφορά τις ώρες λήξης και αποχώρησης των μαθητών, τις αναπληρώσεις όταν αυτές κρίνονται απαραίτητες, τις απουσίες και τα καθήκοντα του Συλλόγου Διδασκόντων και του εκάστοτε Διευθυντή Γυμνασίου ή Λυκείου. Αρκέστηκε και πάλι σε μια πληροφορία που κάποιος κάπου του είπε, που σίγουρα κι «εμείς» κάτι ανάλογο θα έχουμε ακούσει, κι όλο αυτό τον νομιμοποίησε να μιλήσει για χαλαρότητα και ελαστικότητα, χωρίς δυστυχώς να αποφύγει τις γενικεύσεις που τόσο πολύ θεωρεί ότι αποφεύγει.

Πέραν τούτου, όσον αφορά τα γεγονότα στα οποία αναφέρεται, και που τόσο εύστοχα αποποιείται την ευθύνη της αλήθειας ή της αληθοφάνειάς τους, θα μπορούσε αν ήθελε να διασταυρώσει τις προφορικές πληροφορίες του, επικοινωνώντας με το γυμνάσιο «όνομα και μη χωριό», το οποίο τόσο απροκάλυπτα φωτογραφίζει, και να πληροφορηθεί το πώς, το γιατί και κυρίως το αν και κάτω από ποιες συνθήκες συνέβησαν αυτά τα οποία πληροφορήθηκε. Αντ’ αυτού προτίμησε να συκοφαντήσει έναν ολόκληρο κλάδο εργαζομένων, παρουσιάζοντάς μας ως ανεύθυνους, φυγόπονους, λουφαδόρους και αδιάφορους για τους ίδιους του μαθητές μας.

Από έναν επιφυλλιδογράφο που έχει αναφερθεί επανειλημμένα -όπως δηλώνει- σε θέματα που αφορούν την εκπαίδευση, θα περιμέναμε περισσότερη ουσία και λιγότερες γενικεύσεις, που δεν κρύβουν την «αδιαφορία» του συντάκτη για το «συγκεκριμένο» απλά γεγονός, αλλά –δυστυχώς– ενεργοποιούν κοινωνικούς αυτοματισμούς∙ και στις δύσκολες εποχές που ζούμε είναι καλό, ακόμη και στις μικρές κοινωνίες που ζούμε, να μην οξύνουμε τα πνεύματα, να μην δημιουργούμε διαχωριστικές γραμμές και –κυρίως- το ενδιαφέρον μας για την παιδεία να το δείχνουμε επιδεικνύοντας την ίδια την «παιδεία» σε κάθε συμπεριφορά μας.

Κλείνοντας επανερχόμαστε στην αξίωσή μας για ανάκληση των γραφομένων του επιφυλλιδογράφου σας, σε διαφορετική περίπτωση σας κάνουμε γνωστή την ομόφωνη απόφασή μας να εξαντλήσουμε ως οφείλουμε όλα τα μέσα που μας παρέχει ο νόμος για να προστατέψουμε την τιμή και τα συμφέροντα των συναδέλφων  μας.

Για το Δ.Σ. της ΕΛΜΕ  Δράμας

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ

ΚΑΠΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

Ο ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

ΣΙΣΜΑΝΙΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

Το ένα πουλάκι:

Περιμέναμε απαντήσεις…

Χωρίς να θέλουμε να δώσουμε την παραμικρή συνέχεια στο θέμα, ήταν αυτονόητο ότι κάποιοι εκπαιδευτικοί θα απαντούσαν. Και πράγματι το έκαναν. Έτσι λάβαμε κάποιες απαντήσεις τού τύπου (αναγκαστικά, μόνο τα κυριότερα σημεία):

«Κακώς κείμενα υπάρχουν στην δευτεροβάθμια, μπορούν όμως να αντιμετωπιστούν με μικρές αλλά ουσιώδεις αλλαγές, που θα επιβληθούν άνωθεν, γιατί όπως μάς βαράνε το ντέφι χορεύουμε. Ο καθένας βέβαια μπορεί κάτι να κάνει, στα δεδομένα πλαίσια όμως. Τα γεγονότα που αναφέρεις στο άρθρο είναι -αυτονόητα- καταδικαστέα, υπάρχουν όμως και σχολεία που αυτά δεν γίνονται».

«Να ενημερώσω ότι από φέτος οι αδικαιολόγητες απουσίες είναι θεσμός. Κάθε μαθητής δικαιούται να κάνει έναν αριθμό απουσιών χωρίς να προσκομίσει κανένα απολύτως δικαιολογητικό».

«Προφανώς στην πρωτοβάθμια ήρθε οδηγία από το Υπουργείο να γίνονται διδακτικές επισκέψεις μονάχα. Ας εφαρμοστεί το ίδιο και στην δευτεροβάθμια.

Από την περσινή χρονιά το Υπουργείο επέβαλε σε όσους καθηγητές και μαθητές δεν πάνε εκδρομή να βρίσκονται στο σχολείο».

«Να σας ενημερώσω λοιπόν, αφού δεν γνωρίζετε τι ακριβώς συνέβη, ότι όσοι συνάδελφοι δεν ήταν συνοδοί στη συγκεκριμένη εκδρομή ήταν κανονικά στο σχολείο τους μέχρι το τέλος του σχολικού ωραρίου μαζί με τα παιδιά που δεν πήγαν εκδρομή. Θίγομαι και θλίβομαι προσωπικά από τα σχόλια που γίνονται ανεύθυνα για λόγους εντυπωσιασμού χωρίς να υπάρχει γνώση της αλήθειας».

«Οι περίπατοι δεν είναι εύκολο να έχουν εκπαιδευτικό χαρακτήρα, γιατί αυτό συνήθως προϋποθέτει μετακίνηση για 300-350 παιδιά, με ανάλογη οικονομική επιβάρυνση για τους γονείς και χρονική επιβάρυνση για το σχολείο για την προετοιμασία.

Προβλέπονται 5 τέτοιες εκδρομές μέσα στον χρόνο και κάθε φορά που πάει να κλείσει μήνας δεχόμαστε πιέσεις συνεχείς από τους μαθητές, που ξέρουν πάντα καλύτερα από εμάς τα δικαιώματα που τους παρέχει το πλαίσιο και ο νόμος.

Αντίστοιχη είναι η πίεση που αρχίζει από τις 10.00 η ώρα στον χώρο της εκδρομής για την αναχώρηση. Προσπαθούμε να τραβήξουμε τον χρόνο μέχρι τις 12.00, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ την αντίδρασή τους αν τους πούμε ότι θα μείνουν μέχρι το τέλος του ωραρίου.

Αν το Υπουργείο στείλει φιρμάνι ότι τα παιδιά υποχρεωτικά μένουν μέχρι το τέλος στο σχολείο, θα μας βοηθήσει πάρα πολύ [...]

Ναι, μπορεί να αφήσουμε ελεύθερα τα παιδιά, όταν είμαστε σε επαρχιακή πόλη, στην Ξάνθη, στην Έδεσσα, στη Βέροια, πάντα στο κέντρο και πάντα με οδηγίες για το πού μπορούν να κινηθούν. Αυτό συμβαίνει κυρίως την ώρα του φαγητού για 2 λόγους: α) γιατί είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρούμε ταβέρνα που θα εξυπηρετήσει ταυτόχρονα 350 μαθητές και β) γιατί δεν μπορούν όλες οι οικογένειες -που μπορεί να έχουν 2 και 3 παιδιά στο σχολείο- να πληρώσουν 10-12 ευρώ για το κάθε παιδί, για να φάει στην ταβέρνα. 

Δεν μπορώ να φανταστώ για παράδειγμα, στην τόσο συνηθισμένη για όλα τα σχολεία - νομίζω ΚΑΙ για τα δημοτικά- εκδρομή στη Θάσο, πώς μπορούμε όλη τη μέρα να έχουμε πλήρη εποπτεία για όλα τα παιδιά. Όσο κι αν μοιραζόμαστε και κάνουμε βόλτες και περιπολίες [...]

Για όλες αυτές τις κατηγορίες εκδρομών που παρουσιάστηκαν οι καθηγητές αφιερώνουν πολύ χρόνο και φαιά ουσία για την οργάνωσή τους, απουσιάζουν 1-4 μέρες από το σπίτι και τις οικογένειές τους, αναλαμβάνουν τρομερή ευθύνη με πλήρη γνώση και συνείδηση ότι, αν κάτι πάει στραβά, θα είναι οι πρώτοι που θα φέρουν την ευθύνη και θα δεχτούν την πέτρα του αναθέματος και, τέλος, υφίστανται κατά τη διάρκεια της εκδρομής όλη τη γκρίνια, τις απαιτήσεις και τους εκνευρισμούς τόσων εφήβων, που ο καθένας κουβαλά τα δικά του ζητήματα από το οικογενειακό περιβάλλον και το βάρος της δύσκολης ηλικιακής περιόδου στην οποία βρίσκεται.

Όμως το κάνουμε, γιατί αγαπάμε τα παιδιά, γιατί πιστεύουμε ότι βλέπουν μέρη και θεάματα (τόπους, μουσεία, εκδηλώσεις, πανεπιστημιακές σχολές) που δεν θα δουν ποτέ με τις οικογένειές τους, γιατί μοιραζόμαστε μαζί τους συναισθήματα και εμπειρίες έξω από τα στενά πλαίσια της σχολικής τάξης.

Γιατί πιστεύουμε ότι ο ρόλος μας δεν είναι μόνο να βάζουμε πολυσέλιδα επαναληπτικά διαγωνίσματα και φυλλάδια για το Σαββατοκύριακο (και από προσωπική πείρα λέω πως σ’ αυτό έχουν τα πρωτεία τα δημοτικά), αλλά να δίνουμε μορφωτικά ερεθίσματα ευρύτερα στα παιδιά που θα τα συνοδεύουν στη ζωή τους.

Και διακρίνονται μαθητές μας σε διαγωνισμούς, και γίνεται πολύ αξιόλογη δουλειά από συναδέλφους στα σχολεία, όσο για το θέμα των φροντιστηρίων, είναι μια μεγάλη στρέβλωση της ελληνικής πραγματικότητας στην οποία εμπλέκονται και γονείς και καθηγητές και η Πολιτεία, γι’ αυτό θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί όταν ρίχνουμε τις βολές μας».

«Προσωπική μου πρόταση είναι στις πολυήμερες εκδρομές να συνοδεύουν τα παιδιά και γονείς, οι οποίοι θα είναι υπεύθυνοι γι’ αυτά μετά το μεσημέρι ή την ολοκλήρωση του εκπαιδευτικού προγράμματος της ημέρας».

«Ως εκπαιδευτικοί μαθαίνουμε στους μαθητές μας να αποφεύγουν την εμπάθεια, τις γενικεύσεις, τις απλουστεύσεις, την κακόπιστη κριτική, κυρίως χωρίς τεκμηριωμένη άποψη».

Το άλλο πουλάκι:

Τι δεν περιμέναμε;

Δεν περιμέναμε τέτοιες απαντήσεις:

«Είναι αβάσιμες οι κατηγορίες. Έγκλημα είναι που πήγαμε τα παιδιά στο JUMBO; Πού τα πήγαμε; Σε κανένα ανήθικο μέρος; Μορφωμένοι άνθρωποι είμαστε ή όχι; Και γιατί ο ένας να κατηγορεί τον άλλον;» 

«Η συκοφαντική δυσφήμιση όλων των εκπαιδευτικών και διευθυντών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σύμφωνα παρ. 1 του άρθρου 8 του Υπαλληλικού Κώδικα μπορεί να επισύρει την ποινή της οριστικής παύσης».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ομόφωνη!

Πέρα όμως από αυτές τις μεμονωμένες αντιδράσεις που είναι εντελώς κατανοητές, λάβαμε και την «επίσημη», απάντηση από την ΕΛΜΕ Δράμας, την οποία μπορείτε να διαβάσετε στην επόμενη σελίδα.

Μια απάντηση στην οποία, αν δώσουμε συνέχεια –να είστε βέβαιοι ότι μπορούμε- θα ανοιχτεί πολύ η συζήτηση και θα πρέπει να πάρουν μέρος πολλοί ακόμη, γεγονός που μόνο κακό θα κάνει στην Εκπαίδευση.

Κατόπιν τούτων, λοιπόν, σταματούμε εδώ, δηλώνουμε ειλικρινά μετανοημένοι που ασχοληθήκαμε μ’ αυτό το θέμα και…

 Ανακαλούμε!

180525 ΣΠΙΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Δεν είναι μόνο η συγκατοίκηση!

Είδατε πόσο απασχόλησε τα ΜΜΕ η περίπτωση του «παιδιού» που δικάστηκε στη Νέα Υόρκη, επειδή αρνείται να εγκαταλείψει το πατρικό σπίτι, παρ’ όλο που οι γονείς του το απαίτησαν επανειλημμένα.

Δεν μπορούμε να μείνουμε στο συγκεκριμένο γεγονός, γιατί φαίνεται πως εκεί η κατάσταση είναι πολύ μπερδεμένη, με ένα σωρό νομικά τερτίπια, πράγματα που δυσκολευόμαστε να τα παρακολουθήσουμε.

Ο γιος έχει ένα παιδί εκτός γάμου, διεκδικεί την επιμέλεια, απολύθηκε από τη δουλειά του επειδή αρνιόταν να εργαστεί το Σάββατο, τη μόνη μέρα που μπορούσε να βλέπει το παιδί του, δεν μπορεί να δεχτεί χρήματα από τους γονείς του…

Διότι έκανε έφεση για την επιμέλεια του παιδιού με επιχείρημα την οικονομική του κατάσταση και υποστηρίζει ότι, στην παρούσα φάση, δεν μπορεί να ψάξει για δουλειά, γιατί το μόνο που τον απασχολεί είναι το παιδί του.

Είπαμε, μπερδεμένα πράγματα. Ωστόσο, το γεγονός παραμένει ότι κάποιοι γονείς δεν δίστασαν να καταφύγουν στη Δικαιοσύνη, προκειμένου αυτή να διατάξει το παιδί τους να εγκαταλείψει την πατρική στέγη.

Ας το πάρουμε ως αφορμή και ας δούμε λίγο τι γίνεται στη χώρα μας και πού οδηγούνται τα πράγματα, ιδίως μετά την οικονομική κρίση, όχι όμως μόνο εξαιτίας της. Η φράση που περιγράφει την εικόνα είναι «επιστροφή στο σπίτι».

Εννοείται στο πατρικό! Διότι, ακόμη και παιδιά που έχουν εγκαταλείψει κάποια στιγμή την πατρική στέγη, λόγω, ας πούμε σπουδών, αναγκάζονται να επιστρέψουν σ’ αυτή, επειδή δεν βγαίνουν.

Όχι δεν βγαίνουν έξω∙ μια χαρά και βγαίνουν και διασκεδάζουν με τις παρέες τους. Δεν βγαίνουν… οικονομικά. Δεν μπορούν, ακόμη και αν εργάζονται, να ανταπεξέλθουν στα έξοδα συντήρησης ενός δικού τους σπιτιού.

Οι εναλλακτικές λύσεις που έχουν είναι η συγκατοίκηση με κάποιον φίλο, ή εκείνη με έναν/μία σύντροφο. Όμως, αν είναι να συγκατοικείς με άλλους, γιατί να μην το κάνεις με τη μαμά σου, πράγμα που έχει τόσα πλεονεκτήματα;

Το άλλο πουλάκι:

Δεν είναι μόνο η συγκατοίκηση.

Αυτή, στο πλαίσιο που αναφέραμε προηγουμένως, μπορούμε να την κατανοήσουμε. Εδώ όμως έχουν συμβεί κοσμογονικές μεταβολές, όσον αφορά τις σχέσεις των γονιών με τα παιδιά τους.

Για να τις κατανοήσουμε, ας πάμε λίγο πίσω, όχι πάρα πολύ, στη δεκαετία του 1980, όταν οι σημερινοί γονείς βρισκόταν στη θέση των παιδιών τους. Ήταν, ας πούμε, φοιτητές. Κοιτάξτε τι δείχνει μια έρευνα:

Σε μια έρευνα, το 1988, ρωτήθηκαν κάποιοι γονείς αν είχαν δώσει συμβουλές ή έμπρακτη βοήθεια στα ενήλικα παιδιά τους, μέσα στον προηγούμενο μήνα. Λιγότεροι από τους μισούς απάντησαν θετικά για τις συμβουλές και ένας στους τρεις για τη βοήθεια.

Θα μου πείτε τι ψάχνεις τώρα; Τα χρόνια εκείνα, ακόμη και η απλή επικοινωνία μεταξύ παιδιών και γονέων ήταν πολύ δύσκολη. Θυμάμαι τις ατέλειωτες ώρες που έπρεπε να περιμένουμε στο ΟΤΕ, στην Πατησίων, αν θέλαμε να τηλεφωνήσουμε στους γονείς μας.

Όμως εδώ δεν μιλάμε για επικοινωνία, να μάθεις τα νέα του σπιτιού, ή να ρωτήσεις για γνωστούς και φίλους που, άλλωστε, μπορείς να επικοινωνείς μαζί τους απευθείας, πολύ εύκολα. Μιλάμε για συμβουλές και έμπρακτη βοήθεια.

Σήμερα το ποσοστό αυτό είναι τεράστιο. Περίπου εννέα στους δέκα γονείς δίνουν συμβουλές στα ενήλικα, επαναλαμβάνω στα ενήλικα τέκνα τους, ενώ οι οκτώ στους δέκα παρέχουν και έμπρακτη βοήθεια.

Τι είδους συμβουλές μπορεί να είναι αυτές; Μη φανταστείτε τίποτε… οδηγίες μαγειρικής! Από το τι να κάνουν με τα μαθήματα και τις εξετάσεις τους, μέχρι το πώς να χειριστούν προσωπικά ζητήματα και σχέσεις με το άλλο φύλο. 

Από το πώς να αντιμετωπίσουν ζητήματα γραφειοκρατίας και συναλλαγής με υπηρεσίες, μέχρι του τι να κάνουν σε περιπτώσεις μικροαδιαθεσίας –δεν συζητώ για περιπτώσεις ασθένειας του «παιδιού».

(Η λέξη είναι σε εισαγωγικά, επειδή μιλάμε για περιπτώσεις μεγάλων ανθρώπων, όχι για κανένα πρωτοετή φοιτητόπουλο, που έφυγε για πρώτη φορά από το σπίτι του και έχει χάσει τα αβγά και τα πασχάλια.)

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν είναι, λοιπόν, η συγκατοίκηση.

Μπορεί να μένεις στο σπίτι των γονιών, να απολαμβάνεις τα ευεργετήματα αυτής της σχέσης, που ξεκινούν από το φαγητό και καταλήγουν στα καλοσιδερωμένα πουκάμισα, και να είσαι ένα εντελώς ανεξάρτητο άτομο.

Από την άλλη, μπορεί να μένεις χιλιόμετρα μακριά και να μην είσαι σε θέση να κάνεις βήμα, χωρίς την καθοδήγηση των γονιών σου. (Ήξερα μητέρα που έστελνε το τυρί στο τάπερ κομμένο σε φέτες, για να μην κάνει κανένα λάθος το παιδί της.)

Δεν λέω, κάποια στιγμή θα συμβουλευτείς και τους γονείς σου. Εκτός τού ότι σε γνωρίζουν από μικρό παιδί, έχουν και μια μεγαλύτερη πείρα ζωής, που μπορεί να σου φανεί χρήσιμη. Όχι όμως και στο πόση βενζίνη θα βάλεις στο αυτοκίνητο!

Αφήνω την «έμπρακτη βοήθεια»! Ο καθένας μπορεί να φανταστεί τι σημαίνει αυτό∙ σίγουρα όχι το να κρατούν οι παππούδες το παιδί την ώρα που οι γονείς είναι στη δουλειά, ή το να ετοιμάζουν ένα φαγητό για να το βρουν ζεστό επιστρέφοντας.

Ξέρω γονείς που, δυο φορές τον μήνα, διανύουν εκατοντάδες χιλιόμετρα και πηγαίνουν στην πόλη όπου σπουδάζει το παιδί τους, προκειμένου να ψωνίσουν αυτοί από το σούπερ μάρκετ, γιατί το ίδιο δεν τα καταφέρνει!

Είπαμε∙ να αγαπάμε τα παιδιά μας, να ενδιαφερόμαστε για τη ζωή τους, ακόμη και να τα βοηθάμε να σταθούν στα πόδια τους. Όχι όμως να τα… πνίγουμε. Διότι -μας προειδοποιούν όλοι οι ειδικοί- περί αυτού πρόκειται.

 Μαμά, δεν μεγαλώνω!

180224 ΣΦΙΧΤΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Και δυο αβγά Τουρκίας…

Έχετε σκεφτεί ποτέ από πού προέρχεται η πολύ γνωστή αυτή φράση που θέλει να δείξει την απουσία κάθε μορφής επικοινωνίας και συνεννόησης μεταξύ των ανθρώπων ή των υπηρεσιών; Όχι, ε;

Μήπως έχετε δει την επική ταινία του 1987, με τον ομώνυμο τίτλο και πρωταγωνιστές τον Αντώνη Καφετζόπουλο και τον Δημήτρη Πιατά; Αν την έχετε δει σίγουρα θα θυμόσαστε την περίφημη σκηνή στο βενζινάδικο. 

Ο υπάλληλος, ο τεράστιος Δημήτρης Πουλικάκος, ρωτάει όλο υπονοούμενα την κοπέλα που συνοδεύουν οι δυο ήρωες πώς μπορεί να την «εξυπηρετήσει» καλύτερα, κι αυτή απαθής του ζητά τσιγάρα, ουίσκι, σαμπάνια και… δυο αβγά Τουρκίας.

Τελικά, δέχεται αδιαμαρτύρητα να τον ληστέψουν με τη συμφωνία να αφήσουν κάτι και γι’ αυτόν («οικογενειάρχης άνθρωπος είμαι») και να τον χτυπήσουν, ώστε να γίνει πιστευτός από την αστυνομία.

Όταν απομακρύνονται οι «ληστές», πηγαίνει στο τηλέφωνο, παίρνει το εκατό και με τρεμάμενη φωνή λέει: «Βοήθεια, μας λήστεψαν οι Τούρκοι»! Η συνέχεια στις οθόνες σας. Εμείς ας επιστρέψουμε στα αβγά Τουρκίας.

Λέγεται ότι έτσι ονομάζονται τα αβγά… γαλοπούλας! Τις γαλοπούλες οι παλιοί τις έλεγαν «μισίρκες» ή «τούρκους», λόγω της καταγωγής τους. Ινδές στην καταγωγή, έφταναν στη χώρα μας από την Αίγυπτο (Μισίρι) ή από την Τουρκία.

Στους αγγλομαθείς είναι γνωστό ότι η γαλοπούλα λέγεται turkey, δηλαδή Τούρκος, επομένως, τα αβγά της είναι αβγά Τουρκίας. Τώρα, πώς έφτασε η φράση να σημαίνει αυτό που είπαμε πριν, θα σας γελάσω.

Εμείς θυμηθήκαμε τη συγκεκριμένη φράση εξαιτίας του μπάχαλου που δημιούργησε η δημοσιογραφική πληροφορία για την τιμή που πλήρωσαν στη Μύκονο κάποιοι που έφαγαν δυο αβγά. Κοντά στα είκοσι ευρώ! 

Έτσι ξεκίνησε και πάλι ο γνωστός «διάλογος» που ανάβει κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, σχετικά με τις εξωφρενικές και, ως εκ τούτου, απαγορευτικές τιμές που συναντά ο επισκέπτης στο νησί των ανέμων και των εκκεντρικών βιπς.

Εμείς τα έχουμε ξαναπεί, όμως, ευκαιρίας δοθείσης, ας ξαναδούμε το θέμα. Είναι ακριβή ή όχι η Μύκονος; Για να απαντήσει κανείς σ’ αυτό, θα πρέπει να καταφύγει στο γνωστό τέχνασμα της κόντρα ερώτησης.

Το άλλο πουλάκι:

Για ποιους;

Στη ζωή δεν υπάρχει μόνο η Μύκονος, αλλά και άπειρα άλλα πράγματα που, πολύ απλά, δεν απευθύνονται σε όλο τον κόσμο. Καλώς; Κακώς; Ο καθένας ας το κρίνει μόνος του. Όμως πρέπει να το δούμε με δύο δεδομένα.

Το πρώτο είναι ότι κάπως πρέπει να τρώνε τα λεφτά τους και οι πλούσιοι. Αν όλα τα πράγματα είχαν τις τιμές στις οποίες τα αγοράζουμε εμείς οι κοινοί θνητοί, τότε οι κροίσοι δεν θα μπορούσαν να ξοδέψουν περισσότερα από εμάς.

Το δεύτερο είναι ότι, από τη στιγμή που έχουν να ξοδέψουν πολλά λεφτά, είναι λογικό να επιθυμούν και κάποιου είδους ιδιωτικότητα. Να μην θέλουν να ανακατευόμαστε στα πόδια τους εμείς οι κοινοί θνητοί.

Αυτό είναι σεβαστό, στον βαθμό που το επιδιώκει και ο καθένας από εμάς. Όταν πάει κάπου, για διακοπές ή για διασκέδαση, δεν θα ήθελα να πηγαίνει εκεί και ο… πάσα εις. Ασχέτως αν δεν μπορεί να το αποφύγει.

Όταν μπορεί, το χαίρεται. Σκεφτείτε ότι υπάρχουν άνθρωποι που επειδή ακριβώς δεν μπορούν να βρουν με άλλο τρόπο την ησυχία τους, παίρνουν τα βουνά ή ταλαιπωρούνται αφάνταστα αναζητώντας έρημες παραλίες.

Ας τους αφήσουμε στην ησυχία τους και ας επανέλθουμε στους πλούσιους. Το ξέρετε, βέβαια, ότι υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους ακόμη και το πιο ακριβό αντικείμενο είναι πολύ φτηνό. Τόσο απλά.

Με την έννοια ότι για να το αποκτήσουν ξοδεύουν μόνο ένα πού μικρό μέρος των χρημάτων τους, ακόμη ίσως και τα χρήματα που βγάζουν σε λίγες μέρες ή και ώρες. Ε, εμείς δεν χρειάζεται να συγκρινόμαστε μαζί τους.

Θυμάμαι τη συνέντευξη ενός (πρώην) στελέχους της Γουόλ Στριτ, την εποχή που είχε γίνει το κραχ: «Δεν ξέραμε πόσα χρήματα βγάζαμε ούτε πώς να τα φάμε. Στο μπαρ που πηγαίναμε για διάλειμμα, ένα σάντουιτς και ένα ποτήρι σαμπάνια έκαναν χίλια δολάρια».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ψάξτε στο διαδίκτυο.

Αν βρεθείτε στο Μανχάταν, μπορείτε να φάτε μια πίτσα με χαβιάρι, τρούφα και βρώσιμες νιφάδες χρυσού, που κοστίζει γύρω στα 1600 ευρώ ή, αν δεν πεινάτε πολύ, 200 ευρώ το κομμάτι.

Αν περάσετε από το Τόκιο, μπορείτε να κόψετε την πείνα σας με ένα απλό σάντουιτς με ελαφρά τηγανισμένο μοσχάρι, σόγια σος, άρτυμα ξυδιού και δυο φέτες απλό λευκό ψωμί, δίνοντας μόνο 145 ευρώ.

Στο Λονδίνο πάλι, στο εστιατόριο γνωστού πολυκαταστήματος, μπορείτε να γευτείτε ένα σάντουιτς Μακντόναλντ, όνομα το οποίο έδωσαν επίτηδες οι ιδιοκτήτες στο συγκεκριμένο σάντουιτς, γιατί έτσι λέγεται ο σεφ. Τιμή; 100 ευρώ.

Ξέρετε ποιο είναι το πρόβλημα; Ότι σ’ αυτά τα μέρη που σας είπαμε πολύ δύσκολα μπορείτε να πάτε, ακόμη κι αν είστε αποφασισμένοι να πληρώσετε το συγκεκριμένο ποσό. Δεν θα σας δεχτούν.

Όμως η Μύκονος μας δέχεται όλους. Γι’ αυτό κι εμείς νομίζουμε ότι είναι για τα… μέτρα μας και διαμαρτυρόμαστε για τις τιμές. Δεν είναι! Αφήστε να πηγαίνουν εκεί οι λεφτάδες και για μας υπάρχουν ένα σωρό άλλα όμορφα νησιά.

Ξέρετε πότε να διαμαρτυρόμαστε; Όταν δεν αποδίδουν τους φόρους που αναλογούν στα ποσά που εισπράττουν κι έτσι χάνουμε όλοι.

Αυτό μπορούμε να το απαιτήσουμε; Όχι να πέσει η τιμή του… αβγού!

 Φάτε μάτια αβγά!

180523 ΒΙΑΙΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τι  λέγαμε χθες;

Να, αυτός είναι ένας δασκαλίστικος τρόπος να κάνεις εξέταση (χωρίς να φαίνεται ότι κάνεις εξέταση) ή/και να βοηθήσεις τους άλλους να ανακαλέσουν στη μνήμη τους τα σημαντικότερα σημεία μιας κουβέντας.

Χθες, λοιπόν, λέγαμε για τη δικαιολογημένη βία. Για τη βία που την αποδεχόμαστε, όταν πιστεύουμε ότι ασκείται μετά από «προκλήσεις», μετά από «δηλώσεις που δεν έπρεπε να γίνουν», μετά από…

Λέγαμε, μάλιστα, πως αν αφεθούμε σε μια τέτοια «λογική», τότε δεν θα αργήσουμε να φτάσουμε… εδώ που είμαστε σήμερα! Πού ακριβώς είμαστε σήμερα; Για να το καταλάβετε, θα σας θυμίσω τι λέγαμε για το θέμα πριν από πέντε χρόνια:

«Αναρωτιόμαστε αν ο άνεργος έχει το δικαίωμα να απαντήσει με βία στη βία της ανεργίας. Αν ο εργαζόμενος μπορεί να αντικρούσει βίαια τη βίαιη απώλεια των κεκτημένων του. Αν ο πολίτης νομιμοποιείται να αντιστέκεται στη βίαιη υποβάθμιση της ζωής του με την ανυπακοή στους νόμους.

Σήμερα όμως θα έπρεπε να ήμασταν πιο σοφοί. Σήμερα θα έπρεπε να ξέρουμε… Να ξέρουμε πως η καταφυγή στη βία και την ανομία οδηγεί πάντοτε σε επικίνδυνα μονοπάτια και καλλιεργεί το έδαφος για άλλου είδους σενάρια, τα οποία όλοι απεύχονται και καταδικάζουν.

Έπρεπε να ξέρουμε πως η βία και η ανομία εξυπηρετούν καλύτερα το σύστημα το οποίο (υποτίθεται ότι) πάνε να πολεμήσουν. Έπρεπε να ξέρουμε και να αξιοποιούμε τους τρόπους που μια δημοκρατία έχει στη διάθεσή της για να λύνει τις διαφορές και να εξομαλύνει τις αντιθέσεις.

Δυστυχώς όμως, η κουλτούρα της βίας, καλλιεργημένη από το σπίτι, το σχολείο, το γήπεδο, το συνδικάτο, το κόμμα, οδηγεί την κοινωνία σε επικίνδυνες λύσεις, είτε πρόκειται για τη διεκδίκηση μιας θέσης στο πάρκινγκ, είτε για τη διεκδίκηση της “σωτηρίας” της ομάδας, είτε για τη διεκδίκηση δικαιωμάτων και συνθηκών εργασίας που εξανεμίζονται».

Αυτά τότε. Και σήμερα, χθες, φτάσαμε να μιλάμε για την επίθεση στον Δήμαρχο Γιάννη Μπουτάρη, αλλά και για την εισβολή με βαριοπούλες του «Ρουβίκωνα» σε γραφείο συμβολαιογράφου, όπου τα έκαναν λίμπα. Αφήνω το ΣτΕ!

Το άλλο πουλάκι:

Προσέξτε τι θα πείτε.

Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η παγίδα της βίας σε μια κοινωνία. Αν πείτε «αυτό είναι διαφορετική περίπτωση», το παιχνίδι έχει χαθεί ήδη. Θα σας θυμίσω και πάλι τι φωνάζαμε από εδώ την εποχή που μια μορφή… νομιμοποιημένης βίας σέρνονταν στους δρόμους:

«Η βία έχει μια ξεχωριστή ικανότητα να… βελτιώνεται και να περνάει πολύ εύκολα από μορφές που θα μπορούσαν να θεωρηθούν κατώτερες σε άλλες ανώτερες. Επίσης, η βία πολλαπλασιάζεται με εξαιρετική ευκολία και ακόμη πιο αξιοθαύμαστη επιτυχία. Πολύ απλά, η βία φέρνει βία.

Αυτά τα δυο, αν τα συνδυάσουμε, θα δούμε πως πολύ εύκολα, και χωρίς να το καταλάβουμε, μια φραστική επίθεση μπορεί να γίνει μούντζα, έπειτα γιαούρτωμα, στη συνέχεια προπηλακισμός, ξυλοδαρμός, φόνος!

Γι’ αυτό οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί και αυστηρότατοι, απέναντι σε κάθε μορφή βίας κι όχι να λέμε πως η μούντζα ή το γιαούρτωμα είναι πιο αθώα και να τα αφήνουμε να περνάνε ασχολίαστα, πολύ δε περισσότερο να τα επικροτούμε.

Ξέρω τι θα με ρωτήσετε. Δηλαδή είναι όλες οι μορφές βίας το ίδιο, είτε σε βρίσω είτε σε χαστουκίσω είναι ένα και το αυτό; Σε καμιά περίπτωση! Ας το ξαναπούμε, γιατί μπορεί να περάσει απαρατήρητο: σε καμιά περίπτωση.

Υπάρχει όμως κι άλλο λεπτό σημείο. Όταν εγώ ασκώ μια μορφή βίας ενός επιπέδου, είμαι δηλαδή κάποιος που πολύ εύκολα βρίζει ή μουντζώνει, έχω άδικο να διαμαρτύρομαι όταν κάποιος άλλος θα με γιαουρτώσει.

Θα πρέπει να προσέξουμε επίσης πως το γεγονός ότι εξοικειωνόμαστε με μια μορφή συμπεριφοράς, το ότι γινόμαστε πιο ανεκτικοί απέναντί της, αμβλύνονται δηλαδή τα αντανακλαστικά μας, λόγω της συχνότητας που αυτή εμφανίζεται, δεν σημαίνει ότι την κάνει και λιγότερο κακή ή αποτροπιαστική.

Για να το πω με ένα παράδειγμα. Το να ξυλοφορτώνεις ένα παιδί για την ανυπακοή του δεν είναι σήμερα περισσότερο κακό απ’ ό,τι πριν από τριάντα χρόνια, επειδή απλώς τότε ήταν συνηθισμένη πρακτική, ενώ σήμερα αποφεύγεται.

Αυτό που δέχεται το παιδί, αλλά και η πράξη ως πράξη, είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Είπαμε και πολλά άλλα…

Όμως φαίνεται πως αυτά ελάχιστοι τα ακούν, όχι από εμάς, από φωνές που έχουν μεγαλύτερη ένταση και φτάνουν πολύ πιο μακριά από τη δική μας. Διαφορετικά δεν θα είχαμε μια τέτοια αντίδραση από την υπάλληλο του συμβολαιογραφείου.

«Παιδιά, δεν κάνουμε πλειστηριασμούς». Αυτό επαναλάμβανε στα «παιδιά» που μπούκαραν στο γραφείο και έσπαζαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Την αντίδραση θα μπορούσε να την αποδώσει κανείς στον τρόμο από την επίθεση.

Η φράση όμως μπορεί να δείχνει και κάτι άλλο. Μπορεί να εννοεί «δίκιο έχετε, αλλά μας μπερδεύετε με άλλους, που κάνουν πλειστηριασμούς. Σ’ εκείνους να πάτε. Εμείς είμαστε απλώς θύματα μιας παρεξήγησης».

Το θεωρείτε υπερβολή; Είναι, λέτε, λίγοι εκείνοι που δικαιολογούν μια τέτοια βίαιη εισβολή, απλώς και μόνο επειδή οι πλειστηριασμοί είναι και… πρώτης κατοικίας; Που τη θεωρούν έναν δίκαιο τρόπο αντίδρασης;

Οι οποίοι όμως, αυτό ακριβώς προσπαθούμε να επισημάνουμε, θεωρούν απαράδεκτο και καταδικάζουν το γεγονός της επίθεσης σε κάποιον, επειδή έκανε «προκλητικές δηλώσεις» ή πρόσβαλε το εθνικό φρόνημα των… θερμοκέφαλων που του επιτέθηκαν.

Πρόκειται όμως για διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Το οποίο το στρίβουμε πάνω από τα κεφάλια μας, ελπίζοντας πως θα πέσει από τη σωστή πλευρά.

Αντί να το πετάξουμε στα σκουπίδια.

 Η καλή, η κακή και η άσχημη βία!

180522 ΑΠΟΤΡΟΠΙΑΣΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τι τους έφταιξε ο Μπουτάρης;

Βλέπετε πόσο εύκολα μπορείς να πέσεις στην παγίδα τής λάθος ερώτησης; Διότι, εκτός από τους (πώς να τους χαρακτηρίσω;) που επιτέθηκαν στον Μπουτάρη, έχουμε κι εκείνους που βγήκαν να δικαιολογήσουν την επίθεση.

Αυτοί οι τελευταίοι κάνουν το σφάλμα που είπαμε πριν. Προσπαθούν να βρουν ένα φταίξιμο, το οποίο να «δικαιολογεί» τέτοιου είδους αντιδράσεις. Όμως, φίλοι μου, αυτό το πράγμα δεν υπάρχει!

Ό,τι και να είπε, ό,τι και να έκανε ένας άνθρωπος, δεν μπορεί να έχει ως… φυσικό επακόλουθο την επίθεση ενός όχλου αγανακτισμένων πολιτών, και βάλτε εσείς όσα εισαγωγικά θέλετε και στους αγανακτισμένους και στους πολίτες.

Θα ήθελα να παραθέσω μερικά παραδείγματα. Επειδή η στήλη μας έχει κάποιες αρχές, θα παραλείψω τις… εντελώς υβριστικές φράσεις, εσείς όμως θα καταλάβετε. Προσέξτε ότι προέρχονται από πρόσωπα του δημόσιου βίου.

«Οι προκλήσεις του Μπουτάρη δεν έμειναν αναπάντητες. Οργή λαού στον απίθανο δήμαρχο Θεσσαλονίκης. Οι Πόντιοι αντέδρασαν, ας πρόσεχε», είπε κάποιος. Μ’ αυτό τον τρόπο όχι μόνο δικαιολόγησε, αλλά εξέφρασε και τη χαρά του! 

«Έτσι είναι, κυρ Μπουτάρη. Όταν προμοτάρεις το Gay Pride την ίδια μέρα με την ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας, όταν κάνεις μπαράζ φιλότουρκων δηλώσεων και χαριεντίζεσαι με τους Σκοπιανούς και χλευάζεις τις συγκεντρώσεις για το όνομα…

και έχεις το θράσος να εμφανίζεσαι στις συγκεντρώσεις των Ποντίων, κάποιο τεμέτερον θα βρεθεί να σε σαπακιάσει στις φάπες. Άντε παραιτήσου, βάλε κι άλλα δέκα σκουλαρίκια, κάνε και τατουάζ στον απαυτό σου τον Κεμάλ…

και πήγαινε να τελευτήσεις τον βίο σου στην αφάνεια, να ξεβρομίσει ο τόπος». Ποιος είναι ο κύριος που εκφράστηκε τόσο αξιοζήλευτα κόσμια, δικαιολογώντας όπως είδατε μια φασιστική επίθεση; Έχει σημασία;

Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι ο συγκεκριμένος κύριος ανήκε, μέχρι πρότινος, στο δυναμικό, στο πολύ… δυναμικό δυναμικό της Νέας Δημοκρατίας, αλλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης το έστειλε στο σπίτι του.

Περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον να δω τι θα κάνει και με το στέλεχος του κόμματός του (όχι από τα πρωτοκλασάτα) που δήλωσε «ας μη λέει… ανοησίες [ή κάπως έτσι] ο Μπουτάρης, για να μπορεί να κυκλοφορεί».

Το άλλο πουλάκι:

Και οι επίσημες δηλώσεις;

Έχει κι εδώ ψωμί. Διότι, πίσω από τις λέξεις, θέλει κάποιος να κρυφτεί, αλλά η χαρά δεν τον αφήνει, που λέει κι ο σοφός (μερικές φορές) λαός μας. Δείτε, ας πούμε, την… επίσημη δήλωση του πρωθυπουργού. Στο τουίτερ!

«Αυτοί που επιτέθηκαν στον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης, Γιάννη Μπουτάρη, δεν είναι ούτε αγανακτισμένο πολίτες, ούτε συγκεντρωμένο πλήθος. Είναι απλά ακροδεξιοί τραμπούκοι που πρέπει να βρεθούν άμεσα αντιμέτωποι με τις συνέπειες των πράξεών τους».

Με το τελευταίο μέρος της δήλωσης θα συμφωνήσω απόλυτα. Νομίζω ότι, με τα σημερινά μέσα, με τόσα βίντεο και φωτογραφίες, οι τραμπούκοι αυτοί θα πρέπει να συλληφθούν και να παραπεμφθούν το συντομότερο.

Τι σημαίνει όμως εκείνο το «δεν είναι αγανακτισμένοι πολίτες ούτε συγκεντρωμένο πλήθος»; Καταλαβαίνετε κι εσείς αυτό που ΔΕΝ θέλω να καταλάβω εγώ; Ότι δηλαδή, αν ήταν αγανακτισμένοι πολίτες μπορεί και να είχαν δίκιο;

Εδώ χρειάζεται προσοχή, φίλοι μου. Δεν είναι πρώτη φορά που η άσκηση βίας κρίνεται με βάση το… δίκιο εκείνου που καταφεύγει σ’ αυτήν, όπως βέβαια το ορίζει αυτό το δίκιο ο καθένας.

Αν επιτίθεσαι για… καλό σκοπό, δεν υπάρχει πρόβλημα. Αν είσαι… δίκαια αγανακτισμένος, τότε μπορούμε να δικαιολογήσουμε οποιαδήποτε βίαιη αντίδρασή σου. Αν όμως είσαι «ακροδεξιός τραμπούκος», τότε λυπούμαστε…

Ξέρετε πού οδηγεί όμως μια τέτοια «λογική»; Δεν χρειάζεται να απαντήσετε, οδηγεί εδώ ακριβώς που βρισκόμαστε. Στο να εξετάζουμε αν το θύμα μιας (δολοφονικής) επίθεσης είχε κάνει ή όχι «προκλητικές δηλώσεις».

Είναι ακριβώς η ίδια «λογική» που ρίχνει το φταίξιμο (και) στο θύμα του βιασμού, επειδή δεν ήταν κατάλληλα ντυμένη, ή επειδή κυκλοφορούσε μόνη σε σκοτεινά μέρη, ή επειδή δεν φώναξε αρκετά δυνατά όταν δέχτηκε την επίθεση.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Υπάρχει και πιο διακριτική υποστήριξη.

Γράφει κάποιος επί λέξει: «Για να μην παρεξηγηθώ, φυσικά, όπως όλοι, καταδικάζω την επίθεση. Το ερώτημά μου είναι δεν έπρεπε να ζητήσει συγγνώμη για τις δηλώσεις του;»

Έχει ενδιαφέρον ο διάλογος στη συνέχεια:

«Όχι», απαντάει κάποιος, «γιατί είναι η γνώμη του». Και ξέρετε τι του αντιγυρίζει ο πρώτος; «Ας την κράταγε για τον εαυτό του». Καταλάβατε πού βρισκόμαστε; Για σκεφθείτε λίγο πόσες φορές οι γνώμη σας δεν συμφωνεί με αυτή άλλων.

Τότε έχετε δύο επιλογές. Ή να την κρατήσετε για τον εαυτό σας, πράγμα που είναι και το πιο βολικό, αφού θα αποφύγετε μια μεγάλη ταλαιπωρία, ή, αν κάνετε το λάθος και την πείτε δημοσίως, να ζητήσετε αμέσως συγγνώμη.

Βεβαίως, αυτό με τη συγγνώμη δεν είναι πάντοτε κακό. Υπάρχουν περιπτώσεις που επιβάλλεται να ζητήσει κάποιος συγγνώμη και αν δεν το κάνει μπορεί να υποστεί τις συνέπειες. Σε καμιά περίπτωση όμως αυτές δεν μπορεί να περιλαμβάνουν βίαιη επίθεση εναντίον του.

Θα κλείσουμε τη σημερινή αναφορά στο αποτρόπαιο αυτό γεγονός με μια ακόμη δήλωση. Όπως κάναμε και με τις προηγούμενες, με εξαίρεση εκείνη του πρωθυπουργού, δεν θα πούμε από ποιον προέρχεται.

«Δεν αναγνωρίζω τη Θεσσαλονίκη του φασισμού που αναζητά προσχήματα, του φασισμού που κρύβεται πίσω από ιστορικές επετείους, αθλητικά γεγονότα, το θρησκευτικό αίσθημα κοκ. Πρόκειται για τη χειρότερη εκδοχή φασισμού. Η δική μου Θεσσαλονίκη είναι άλλη».

Και η δική μας, επίσης!

Σε συγκέντρωση μνήμης!

180521 ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Έτσι και έγινε!

Μιλώντας την Παρασκευή για την κατάσταση στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, λέγαμε «το φαινόμενο θα έπρεπε να προβληματίσει πρωτίστως τον εκπαιδευτικό κόσμο». Είχαμε, λοιπόν, την πρώτη αντίδραση.

Δεχτήκαμε τηλεφώνημα από κάποιον καθηγητή, ο οποίος ήταν έξω φρενών μαζί μας, επειδή (μεταφέρω όπως τα θυμάμαι) συκοφαντούμε τον εκπαιδευτικό κόσμο, χωρίς να μας πει πού ακριβώς έγκειται η συκοφαντία.

Επίσης, επειδή λέμε ανακρίβειες, και πάλι όμως χωρίς να μας επισημάνει κάποια. Εμείς μάλιστα του τονίσαμε πως, αν έχει διαφορετική άποψη, η εφημερίδα μας θα τη δημοσιεύσει πολύ ευχαρίστως. Είπε ότι θα τη στείλει με δικηγόρο!

Εκείνο όμως που φαίνεται να τον πείραξε περισσότερο, είναι το γεγονός ότι «κρύβεσαι πίσω από ψευδώνυμο», όπως είπε, και «θα έπρεπε να έχεις το θάρρος να πεις αυτά που λες, βάζοντας την υπογραφή σου».

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πρώτα για το ψευδώνυμο. Θα περιμέναμε από έναν καθηγητή να γνωρίζει ότι η χρήση ψευδώνυμου δεν είναι καθόλου ασυνήθιστη στην ελληνική πραγματικότητα και, οπωσδήποτε, δεν είναι κάτι ντροπιαστικό.

Ο Κυριάκος Ντελόπουλος, στο βιβλίο του «Ψευδώνυμα» (εκδ. «Εστία») απαριθμεί 4.117 τέτοια, που αντιστοιχούν σε 2.261 πρόσωπα, συγγραφείς, λογοτέχνες, φιλολόγους, δοκιμιογράφους, χρονογράφους, δημοσιογράφους κ.λπ.

Το σημαντικό όμως είναι ότι εμείς ζούμε σε μια μικρή κοινωνία και γνωριζόμαστε πολύ καλά μεταξύ μας. Απόδειξη ότι ο κύριος καθηγητής δεν δυσκολεύτηκε να βρει, μέσα σε λίγη ώρα, το τηλέφωνο και μάλιστα της εργασίας μας.

Αν συνέχιζε την έρευνά του -μπορεί και να το έκανε- θα μάθαινε ότι αυτά τα πράγματα, και άλλα πολλά, τα έχουμε πει επανειλημμένα και δημοσίως, και από μικροφώνου, σε κάθε λογής συναντήσεις, ημερίδες και συνέδρια. Επομένως, δεν κρυβόμαστε καθόλου!

Αν πάλι τον ενδιαφέρει το θέμα της νομικής ευθύνης, θα έπρεπε επίσης να γνωρίζει ότι ο νομοθέτης το έχει προβλέψει μια χαρά. Ας αφήσουμε, λοιπόν, το ποιος μιλάει και ας πιάσουμε την ουσία του πράγματος.

Το άλλο πουλάκι:

Τελικά, έχει χαθεί η μπάλα;

Αυτό ήταν το θέμα μας. Προσπαθήσαμε, αναφέροντας μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα, να δούμε τη μεγάλη εικόνα. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν σταθήκαμε καθόλου σε… ονόματα και διευθύνσεις· δεν μας αφορούν!

Ελάτε, λοιπόν, αγαπητέ κύριε καθηγητά, και εσείς οι υπόλοιποι φίλοι εκπαιδευτικοί, να αναρωτηθούμε μαζί: μας ικανοποιεί η κατάσταση που επικρατεί στα Σχολεία μας; Αν ναι, έχει καλώς. Αν όμως όχι, δεν πρέπει να κάνουμε κάτι;

Από πού να ξεκινήσουμε; Εμείς λέμε από την επισήμανση κάποιων κακώς κειμένων. Και αυτό προσπαθήσαμε να κάνουμε. Όσοι μάλιστα παρακολουθούν την σχεδόν εικοσαετή καθημερινή μας κουβέντα θα ξέρουν ότι έχουμε μιλήσει για θέματα εκπαίδευσης εκατοντάδες φορές.

Έχουμε μιλήσει για τη διάρκεια του διδακτικού έτους, για τα μαθήματα που χάνονται, για τις μαθητικές κινητοποιήσεις, για τον συνδικαλισμό των εκπαιδευτικών, για τον εκφοβισμό, για τις σχέσεις του Σχολείου με γονείς, για τις εξετάσεις…

Για την αξιολόγηση μαθητών και δασκάλων, για τις κρίσεις στελεχών, για τη διδακτική διάφορων αντικειμένων, για τις επιτυχίες των μαθητών μας στις διάφορες ολυμπιάδες, για φωτεινά παραδείγματα εκπαιδευτικών και Σχολείων, για… τα πάντα.

Αν συγκεντρώναμε τα κείμενα αυτά σε ένα τόμο, θα είναι ογκωδέστατος. Αυτό τι δείχνει; Ότι μας ενδιαφέρει «πώς να συκοφαντήσουμε τον κόσμο της εκπαίδευσης», ή μήπως φανερώνει ένα τεράστιο ενδιαφέρον, δικό μας και της εφημερίδας μας, γι’ αυτήν;  

Ας δούμε, λοιπόν, αγαπητοί φίλοι, και πάλι το θέμα μας και ας αναρωτηθούμε. Είναι γεγονός ή όχι ότι οι εκδρομές, στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, έχουν ΛΙΓΕΣ ΦΟΡΕΣ κάποιον παιδαγωγικό στόχο και έχουν καταντήσει… χάσιμο μαθήματος;

Αν ναι, τι κάνουν γι’ αυτό οι εκπαιδευτικοί; Περιμένουν να αλλάξει το νομικό πλαίσιο; Πώς το διεκδικούν αυτό; Και, μέχρι να αλλάξει, τι γίνεται; Υπάρχουν παραδείγματα Σχολείων που το έχουν λύσει εκ των ενόντων. Γιατί δεν βρίσκουν μιμητές;

Είναι γεγονός ή όχι ότι ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ αφήνονται δωδεκάχρονα και δεκατριάχρονα παιδιά μόνα τους, σε άγνωστο περιβάλλον, χωρίς κάποια επίβλεψη από εκπαιδευτικό; Αυτό δεν μπορεί να λυθεί με κάποιον τρόπο;

Είναι γεγονός ή όχι ότι ΠΟΛΛΕΣ εκδρομές καταλήγουν σε, ή έχουν προορισμό, διάφορα εμπορικά κέντρα, όπου οι μαθητές αφήνονται ελεύθεροι να χαζέψουν βιτρίνες και να καταναλώσουν κατά το δοκούν; (Δεν μιλώ για όσες καταλήγουν στα… μπουζούκια!)

Είναι γεγονός ή όχι ότι ΑΡΚΕΤΕΣ ΗΜΕΡΕΣ το χρόνο τα παιδιά, για διάφορους λόγους, «σχολάνε» νωρίτερα και φεύγουν από το Σχολείο, περιφερόμενα ασκόπως στην πόλη, χωρίς να έχουν ενημερωθεί γι’ αυτό οι γονείς τους; 

Είναι γεγονός ή όχι ότι με το θέμα των απουσιών γίνεται ένας χαμός (τι θα πει «αδικαιολόγητες απουσίες»;) και υπάρχουν ή δεν υπάρχουν Σχολεία, όπου, στο τέλος κυρίως του διδακτικού έτους, παύει ο καθημερινός έλεγχος και η καταγραφή τους;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν ξέρω τι λέτε εσείς…

Πάντως -το είπαμε και προχθές- οι καθηγητές με τους οποίους συνομιλούμε εμείς συμφωνούν ότι κάπως έτσι (με τάση πάντοτε προς το χειρότερο) είναι τα πράγματα. Είναι, λοιπόν, κακό ή συκοφαντία το να τα επισημαίνουμε;

Διότι, όπως βλέπετε, ούτε γενικεύσεις κάνουμε, ούτε θέλουμε να αδικήσουμε τα Σχολεία εκείνα και τους καθηγητές που προσπαθούν (όπως με τις εκδρομές στο πλαίσιο προγραμμάτων) σε μια πολύ δυσμενή περιρρέουσα ατμόσφαιρα να προβάλουν αντιστάσεις.

Δυστυχώς, η κοινωνία, η οποία διάγει την πιο απαξιωτική για τη μάθηση και τις σπουδές περίοδο της ιστορίας, περιμένει από το Σχολείο να διορθώσει την κατάσταση. Ευθύνη τεράστια, την οποία όμως οφείλει αυτό να αναλάβει.

Πώς; Θέλει συζήτηση. Σίγουρα όμως όχι κλείνοντας τα μάτια ή/και περιμένοντας τις αλλαγές από τα πάνω. Οι Σύλλογοι Εκπαιδευτικών έχουν δύναμη που πρέπει να αξιοποιήσουν.

Πριν χαθεί, ΤΕΛΕΙΩΣ, η μπάλα.

Να τα (ξανα)πούμε;