180530 ΑΝΑΤΡΟΦΟΔΟΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

«Μου τη δίδει!»

Δεν θα ξεχάσω ποτέ έναν στρατιώτη, «στραβάδι» τότε, όπως όλοι μας στο Κέντρο Νεοσυλλέκτων, που πήγαινε στον Επιλοχία και παραπονιόταν: «Μη με γράφεις στον πίνακα των τιμωρημένων…»

«Δεν γίνεται να μη σε γράψω», του απαντούσε εκείνος. «Αφού είσαι τιμωρημένος˙ δεν είσαι; Ε, πρέπει να υπάρχει το όνομά σου στον πίνακα. Αν εννοείς να σου χαρίσω την ποινή, να ξέρεις ότι αυτό δεν γίνεται».

«Δεν με πειράζει η κράτηση, το όνομά μου δεν θέλω να βλέπω στους τιμωρημένους˙ μου τη δίδει», απαντούσε εκείνος, καταφέρνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο και να μας κάνει να γελάσουμε, αλλά, όπως βλέπετε, και να μείνει αξέχαστος.

Τον θυμάμαι πολλές φορές. Όποτε «μου τη δίδει» κι εμένα κάτι αρνητικό που ακούω για τη δουλειά μου, για κάτι στραβό που έκανα ή είπα, για κάτι που δεν πάει καλά με την εμφάνισή μου…

Το περίεργο είναι ότι, τις περισσότερες φορές, ξέρω πολύ καλά ότι αυτός που μου κάνει την παρατήρηση έχει απόλυτο δίκιο, λέει τα πράγματα όπως ακριβώς είναι, όμως εγώ δεν θέλω να τα ακούω˙ μου τη δίδει.

Το ακόμη πιο περίεργο είναι πως αυτοί που κάνουν τέτοιου είδους ειλικρινέστατες παρατηρήσεις είναι συνήθως οι καλύτεροι φίλοι. Άνθρωποι των οποίων η αγάπη και το νοιάξιμο πρέπει να θεωρούνται πράγματα δεδομένα.

Πράγματα που έχουν δοκιμαστεί μέσα στα χρόνια, σε πολύ δύσκολες συνθήκες, και δεν υπάρχει περίπτωση να πάψουν να υφίστανται, ό,τι και να συμβεί. Ε, λοιπόν, ακόμη και από αυτούς είναι δύσκολο να ακούς κουβέντες όπως…

«Τι έγινε, πουλάκι μου; Βάλαμε κιλά; Για, να προσέξουμε λιγάκι…», θα σου πει ο Σταύρος, χαϊδεύοντάς σε στην κοιλίτσα, την οποία βλέπεις κι εσύ πως αντιστέκεται πλέον σθεναρά και δεν υποχωρεί εύκολα, όπως άλλοτε.

Ωστόσο, θα ενοχληθείς. Και θα βρεις μια αστεία δικαιολογία για το «φούσκωμα» των τελευταίων ημερών, για το ότι το παράκανες αυτή την εβδομάδα με τια ταβέρνες, για το ότι ανέκαθεν, αυτή την εποχή βάζεις καναδυό κιλά τα οποία αργότερα χάνεις…

Το άλλο πουλάκι:

Το ξέρεις, δεν το ξέρεις;

Τα χρόνια πέρασαν και τα μαλλιά πέφτουν αφήνοντας εντελώς ακάλυπτο ένα μεγάλο μέρος της άλλοτε μακρύκομης κεφαλής. Το οποίο καθημερινά επεκτείνεται. Το βλέπεις στον καθρέφτη, δεν είσαι στραβός.

Όταν όμως ο εκ Θεσσαλονίκης αγαπητός φίλος Θωμάς σου είπε, «ρε συ, πόσο καιρό έχω να σε δω, σαν να αραίωσαν πολύ τα μαλλιά σου», τον κοίταξες λες και σου σκότωσε τον πατέρα, λες και σου έβρισε τη μάνα.

«Αυτό βρήκε να μου πει, πρώτο πρώτο», σκέφτηκες. Και ξέχασες ότι ο Θωμάς είναι εκείνος που θα επαινέσει, πριν απ’ όλους, κάτι αξιόλογο που θα δει από σένα. Που θα χαρεί περισσότερο από οποιονδήποτε, αν μάθει κάτι καλό δικό σου.

Υπάρχουν περιπτώσεις πιο δύσκολες. Όταν το αντικείμενο της κριτικής δεν είναι τόσο αναντίρρητα εμφανές, όταν δεν μπορείς να δεις με μια πρώτη ματιά ότι ο άλλος, ο φίλος που σου κάνει την παρατήρηση, έχει δίκιο.

«Μέχρι εδώ καλά το έγραψες», θα σου πει ο Ηλίας, «αυτή παράγραφος όμως είναι υπερβολική και προσπάθησε να την αλλάξεις˙ καλύτερα να την αφαιρέσεις εντελώς». Εσύ όμως τη θεωρείς σπουδαία και έτσι η παρατήρηση… σου τη δίδει.

Όπως βλέπετε δεν ανέφερα καθόλου περιπτώσεις όπου εκείνος που ασκεί την κριτική είναι κάποιος ξένος. Τότε ίσως τα πράγματα είναι πιο εύκολα, διότι μπορείς να του καταλογίσεις ένα σωρό κακές προθέσεις.

Μπορείς επίσης να καλέσεις σε βοήθεια τους δικούς σου ανθρώπους, οι οποίοι, μεταξύ των δύο, είναι αυτονόητο ότι θα υποστηρίξουν εσένα˙ γι’ αυτό είναι οι φίλοι! Αν μάλιστα τους πείσεις ότι η κριτική ακουμπά και εκείνους…

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις ένα «κοίτα ποιος μιλάει» συνήθως είναι αρκετό. Δεν μπορεί, όλο και κάτι στραβό θα έχει κάνει στη ζωή του κι αυτός, πράγμα που αυτομάτως θέτει εκτός ισχύος όλα όσα υποστηρίζει.

Ας αφήσουμε όμως αυτή την απλή περίπτωση -δεν σας έχω για τα εύκολα- και ας επανέλθουμε στην άλλη, όπου αυτός που ασκεί κριτική είναι άνθρωπος που νοιάζεται για εμάς και, το σπουδαιότερο, λέει πράγματα που τα βλέπουμε κι εμείς.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Γιατί το παίρνουμε στραβά;

Τι είδους αμυντικός μηχανισμός είναι αυτός που μας κάνει όχι μόνο να ακούμε με βαριά καρδιά μια τέτοια αρνητική κριτική, αλλά και να «τυφλωνόμαστε» μπροστά σε γεγονότα που γνωρίζουμε πολύ καλά ότι είναι έτσι;

Δεν ξέρω. Δεν έχω απάντηση. Πιθανότατα να πηγάζει από την ανάγκη μας να είμαστε τέλειοι, αν όχι στην πραγματικότητα, τουλάχιστον να έχουμε μια τέλεια εικόνα προς τους άλλους. Τα αρνητικά τα κρύβουμε ακόμη και από τον εαυτό μας.

Κοιτάξτε λίγο τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζουμε τον εαυτό μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κοντεύουμε να πιστέψουμε κι εμείς οι ίδιοι ότι είμαστε διαρκώς χαρούμενοι, ευτυχισμένοι, με καλούς φίλους, σε κλίμα διασκέδασης…

Αν όμως ισχύει κάτι τέτοιο, αν η ανάγκη μας για μια αψεγάδιαστη εικόνα δεν μας αφήνει να δούμε ακόμη και όσα δείχνει ο καθρέφτης ή η ζυγαριά μας, τότε οι φίλοι εκείνοι που θα μας τα θυμίσουν καθίστανται ακόμη πιο πολύτιμοι.

Κι ας μας τη δίδει κάθε τους παρατήρηση!

 Πίσω στη θέση μας!