180522 ΑΠΟΤΡΟΠΙΑΣΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τι τους έφταιξε ο Μπουτάρης;

Βλέπετε πόσο εύκολα μπορείς να πέσεις στην παγίδα τής λάθος ερώτησης; Διότι, εκτός από τους (πώς να τους χαρακτηρίσω;) που επιτέθηκαν στον Μπουτάρη, έχουμε κι εκείνους που βγήκαν να δικαιολογήσουν την επίθεση.

Αυτοί οι τελευταίοι κάνουν το σφάλμα που είπαμε πριν. Προσπαθούν να βρουν ένα φταίξιμο, το οποίο να «δικαιολογεί» τέτοιου είδους αντιδράσεις. Όμως, φίλοι μου, αυτό το πράγμα δεν υπάρχει!

Ό,τι και να είπε, ό,τι και να έκανε ένας άνθρωπος, δεν μπορεί να έχει ως… φυσικό επακόλουθο την επίθεση ενός όχλου αγανακτισμένων πολιτών, και βάλτε εσείς όσα εισαγωγικά θέλετε και στους αγανακτισμένους και στους πολίτες.

Θα ήθελα να παραθέσω μερικά παραδείγματα. Επειδή η στήλη μας έχει κάποιες αρχές, θα παραλείψω τις… εντελώς υβριστικές φράσεις, εσείς όμως θα καταλάβετε. Προσέξτε ότι προέρχονται από πρόσωπα του δημόσιου βίου.

«Οι προκλήσεις του Μπουτάρη δεν έμειναν αναπάντητες. Οργή λαού στον απίθανο δήμαρχο Θεσσαλονίκης. Οι Πόντιοι αντέδρασαν, ας πρόσεχε», είπε κάποιος. Μ’ αυτό τον τρόπο όχι μόνο δικαιολόγησε, αλλά εξέφρασε και τη χαρά του! 

«Έτσι είναι, κυρ Μπουτάρη. Όταν προμοτάρεις το Gay Pride την ίδια μέρα με την ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας, όταν κάνεις μπαράζ φιλότουρκων δηλώσεων και χαριεντίζεσαι με τους Σκοπιανούς και χλευάζεις τις συγκεντρώσεις για το όνομα…

και έχεις το θράσος να εμφανίζεσαι στις συγκεντρώσεις των Ποντίων, κάποιο τεμέτερον θα βρεθεί να σε σαπακιάσει στις φάπες. Άντε παραιτήσου, βάλε κι άλλα δέκα σκουλαρίκια, κάνε και τατουάζ στον απαυτό σου τον Κεμάλ…

και πήγαινε να τελευτήσεις τον βίο σου στην αφάνεια, να ξεβρομίσει ο τόπος». Ποιος είναι ο κύριος που εκφράστηκε τόσο αξιοζήλευτα κόσμια, δικαιολογώντας όπως είδατε μια φασιστική επίθεση; Έχει σημασία;

Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι ο συγκεκριμένος κύριος ανήκε, μέχρι πρότινος, στο δυναμικό, στο πολύ… δυναμικό δυναμικό της Νέας Δημοκρατίας, αλλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης το έστειλε στο σπίτι του.

Περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον να δω τι θα κάνει και με το στέλεχος του κόμματός του (όχι από τα πρωτοκλασάτα) που δήλωσε «ας μη λέει… ανοησίες [ή κάπως έτσι] ο Μπουτάρης, για να μπορεί να κυκλοφορεί».

Το άλλο πουλάκι:

Και οι επίσημες δηλώσεις;

Έχει κι εδώ ψωμί. Διότι, πίσω από τις λέξεις, θέλει κάποιος να κρυφτεί, αλλά η χαρά δεν τον αφήνει, που λέει κι ο σοφός (μερικές φορές) λαός μας. Δείτε, ας πούμε, την… επίσημη δήλωση του πρωθυπουργού. Στο τουίτερ!

«Αυτοί που επιτέθηκαν στον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης, Γιάννη Μπουτάρη, δεν είναι ούτε αγανακτισμένο πολίτες, ούτε συγκεντρωμένο πλήθος. Είναι απλά ακροδεξιοί τραμπούκοι που πρέπει να βρεθούν άμεσα αντιμέτωποι με τις συνέπειες των πράξεών τους».

Με το τελευταίο μέρος της δήλωσης θα συμφωνήσω απόλυτα. Νομίζω ότι, με τα σημερινά μέσα, με τόσα βίντεο και φωτογραφίες, οι τραμπούκοι αυτοί θα πρέπει να συλληφθούν και να παραπεμφθούν το συντομότερο.

Τι σημαίνει όμως εκείνο το «δεν είναι αγανακτισμένοι πολίτες ούτε συγκεντρωμένο πλήθος»; Καταλαβαίνετε κι εσείς αυτό που ΔΕΝ θέλω να καταλάβω εγώ; Ότι δηλαδή, αν ήταν αγανακτισμένοι πολίτες μπορεί και να είχαν δίκιο;

Εδώ χρειάζεται προσοχή, φίλοι μου. Δεν είναι πρώτη φορά που η άσκηση βίας κρίνεται με βάση το… δίκιο εκείνου που καταφεύγει σ’ αυτήν, όπως βέβαια το ορίζει αυτό το δίκιο ο καθένας.

Αν επιτίθεσαι για… καλό σκοπό, δεν υπάρχει πρόβλημα. Αν είσαι… δίκαια αγανακτισμένος, τότε μπορούμε να δικαιολογήσουμε οποιαδήποτε βίαιη αντίδρασή σου. Αν όμως είσαι «ακροδεξιός τραμπούκος», τότε λυπούμαστε…

Ξέρετε πού οδηγεί όμως μια τέτοια «λογική»; Δεν χρειάζεται να απαντήσετε, οδηγεί εδώ ακριβώς που βρισκόμαστε. Στο να εξετάζουμε αν το θύμα μιας (δολοφονικής) επίθεσης είχε κάνει ή όχι «προκλητικές δηλώσεις».

Είναι ακριβώς η ίδια «λογική» που ρίχνει το φταίξιμο (και) στο θύμα του βιασμού, επειδή δεν ήταν κατάλληλα ντυμένη, ή επειδή κυκλοφορούσε μόνη σε σκοτεινά μέρη, ή επειδή δεν φώναξε αρκετά δυνατά όταν δέχτηκε την επίθεση.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Υπάρχει και πιο διακριτική υποστήριξη.

Γράφει κάποιος επί λέξει: «Για να μην παρεξηγηθώ, φυσικά, όπως όλοι, καταδικάζω την επίθεση. Το ερώτημά μου είναι δεν έπρεπε να ζητήσει συγγνώμη για τις δηλώσεις του;»

Έχει ενδιαφέρον ο διάλογος στη συνέχεια:

«Όχι», απαντάει κάποιος, «γιατί είναι η γνώμη του». Και ξέρετε τι του αντιγυρίζει ο πρώτος; «Ας την κράταγε για τον εαυτό του». Καταλάβατε πού βρισκόμαστε; Για σκεφθείτε λίγο πόσες φορές οι γνώμη σας δεν συμφωνεί με αυτή άλλων.

Τότε έχετε δύο επιλογές. Ή να την κρατήσετε για τον εαυτό σας, πράγμα που είναι και το πιο βολικό, αφού θα αποφύγετε μια μεγάλη ταλαιπωρία, ή, αν κάνετε το λάθος και την πείτε δημοσίως, να ζητήσετε αμέσως συγγνώμη.

Βεβαίως, αυτό με τη συγγνώμη δεν είναι πάντοτε κακό. Υπάρχουν περιπτώσεις που επιβάλλεται να ζητήσει κάποιος συγγνώμη και αν δεν το κάνει μπορεί να υποστεί τις συνέπειες. Σε καμιά περίπτωση όμως αυτές δεν μπορεί να περιλαμβάνουν βίαιη επίθεση εναντίον του.

Θα κλείσουμε τη σημερινή αναφορά στο αποτρόπαιο αυτό γεγονός με μια ακόμη δήλωση. Όπως κάναμε και με τις προηγούμενες, με εξαίρεση εκείνη του πρωθυπουργού, δεν θα πούμε από ποιον προέρχεται.

«Δεν αναγνωρίζω τη Θεσσαλονίκη του φασισμού που αναζητά προσχήματα, του φασισμού που κρύβεται πίσω από ιστορικές επετείους, αθλητικά γεγονότα, το θρησκευτικό αίσθημα κοκ. Πρόκειται για τη χειρότερη εκδοχή φασισμού. Η δική μου Θεσσαλονίκη είναι άλλη».

Και η δική μας, επίσης!

Σε συγκέντρωση μνήμης!