180521 ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Έτσι και έγινε!

Μιλώντας την Παρασκευή για την κατάσταση στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, λέγαμε «το φαινόμενο θα έπρεπε να προβληματίσει πρωτίστως τον εκπαιδευτικό κόσμο». Είχαμε, λοιπόν, την πρώτη αντίδραση.

Δεχτήκαμε τηλεφώνημα από κάποιον καθηγητή, ο οποίος ήταν έξω φρενών μαζί μας, επειδή (μεταφέρω όπως τα θυμάμαι) συκοφαντούμε τον εκπαιδευτικό κόσμο, χωρίς να μας πει πού ακριβώς έγκειται η συκοφαντία.

Επίσης, επειδή λέμε ανακρίβειες, και πάλι όμως χωρίς να μας επισημάνει κάποια. Εμείς μάλιστα του τονίσαμε πως, αν έχει διαφορετική άποψη, η εφημερίδα μας θα τη δημοσιεύσει πολύ ευχαρίστως. Είπε ότι θα τη στείλει με δικηγόρο!

Εκείνο όμως που φαίνεται να τον πείραξε περισσότερο, είναι το γεγονός ότι «κρύβεσαι πίσω από ψευδώνυμο», όπως είπε, και «θα έπρεπε να έχεις το θάρρος να πεις αυτά που λες, βάζοντας την υπογραφή σου».

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πρώτα για το ψευδώνυμο. Θα περιμέναμε από έναν καθηγητή να γνωρίζει ότι η χρήση ψευδώνυμου δεν είναι καθόλου ασυνήθιστη στην ελληνική πραγματικότητα και, οπωσδήποτε, δεν είναι κάτι ντροπιαστικό.

Ο Κυριάκος Ντελόπουλος, στο βιβλίο του «Ψευδώνυμα» (εκδ. «Εστία») απαριθμεί 4.117 τέτοια, που αντιστοιχούν σε 2.261 πρόσωπα, συγγραφείς, λογοτέχνες, φιλολόγους, δοκιμιογράφους, χρονογράφους, δημοσιογράφους κ.λπ.

Το σημαντικό όμως είναι ότι εμείς ζούμε σε μια μικρή κοινωνία και γνωριζόμαστε πολύ καλά μεταξύ μας. Απόδειξη ότι ο κύριος καθηγητής δεν δυσκολεύτηκε να βρει, μέσα σε λίγη ώρα, το τηλέφωνο και μάλιστα της εργασίας μας.

Αν συνέχιζε την έρευνά του -μπορεί και να το έκανε- θα μάθαινε ότι αυτά τα πράγματα, και άλλα πολλά, τα έχουμε πει επανειλημμένα και δημοσίως, και από μικροφώνου, σε κάθε λογής συναντήσεις, ημερίδες και συνέδρια. Επομένως, δεν κρυβόμαστε καθόλου!

Αν πάλι τον ενδιαφέρει το θέμα της νομικής ευθύνης, θα έπρεπε επίσης να γνωρίζει ότι ο νομοθέτης το έχει προβλέψει μια χαρά. Ας αφήσουμε, λοιπόν, το ποιος μιλάει και ας πιάσουμε την ουσία του πράγματος.

Το άλλο πουλάκι:

Τελικά, έχει χαθεί η μπάλα;

Αυτό ήταν το θέμα μας. Προσπαθήσαμε, αναφέροντας μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα, να δούμε τη μεγάλη εικόνα. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν σταθήκαμε καθόλου σε… ονόματα και διευθύνσεις· δεν μας αφορούν!

Ελάτε, λοιπόν, αγαπητέ κύριε καθηγητά, και εσείς οι υπόλοιποι φίλοι εκπαιδευτικοί, να αναρωτηθούμε μαζί: μας ικανοποιεί η κατάσταση που επικρατεί στα Σχολεία μας; Αν ναι, έχει καλώς. Αν όμως όχι, δεν πρέπει να κάνουμε κάτι;

Από πού να ξεκινήσουμε; Εμείς λέμε από την επισήμανση κάποιων κακώς κειμένων. Και αυτό προσπαθήσαμε να κάνουμε. Όσοι μάλιστα παρακολουθούν την σχεδόν εικοσαετή καθημερινή μας κουβέντα θα ξέρουν ότι έχουμε μιλήσει για θέματα εκπαίδευσης εκατοντάδες φορές.

Έχουμε μιλήσει για τη διάρκεια του διδακτικού έτους, για τα μαθήματα που χάνονται, για τις μαθητικές κινητοποιήσεις, για τον συνδικαλισμό των εκπαιδευτικών, για τον εκφοβισμό, για τις σχέσεις του Σχολείου με γονείς, για τις εξετάσεις…

Για την αξιολόγηση μαθητών και δασκάλων, για τις κρίσεις στελεχών, για τη διδακτική διάφορων αντικειμένων, για τις επιτυχίες των μαθητών μας στις διάφορες ολυμπιάδες, για φωτεινά παραδείγματα εκπαιδευτικών και Σχολείων, για… τα πάντα.

Αν συγκεντρώναμε τα κείμενα αυτά σε ένα τόμο, θα είναι ογκωδέστατος. Αυτό τι δείχνει; Ότι μας ενδιαφέρει «πώς να συκοφαντήσουμε τον κόσμο της εκπαίδευσης», ή μήπως φανερώνει ένα τεράστιο ενδιαφέρον, δικό μας και της εφημερίδας μας, γι’ αυτήν;  

Ας δούμε, λοιπόν, αγαπητοί φίλοι, και πάλι το θέμα μας και ας αναρωτηθούμε. Είναι γεγονός ή όχι ότι οι εκδρομές, στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, έχουν ΛΙΓΕΣ ΦΟΡΕΣ κάποιον παιδαγωγικό στόχο και έχουν καταντήσει… χάσιμο μαθήματος;

Αν ναι, τι κάνουν γι’ αυτό οι εκπαιδευτικοί; Περιμένουν να αλλάξει το νομικό πλαίσιο; Πώς το διεκδικούν αυτό; Και, μέχρι να αλλάξει, τι γίνεται; Υπάρχουν παραδείγματα Σχολείων που το έχουν λύσει εκ των ενόντων. Γιατί δεν βρίσκουν μιμητές;

Είναι γεγονός ή όχι ότι ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ αφήνονται δωδεκάχρονα και δεκατριάχρονα παιδιά μόνα τους, σε άγνωστο περιβάλλον, χωρίς κάποια επίβλεψη από εκπαιδευτικό; Αυτό δεν μπορεί να λυθεί με κάποιον τρόπο;

Είναι γεγονός ή όχι ότι ΠΟΛΛΕΣ εκδρομές καταλήγουν σε, ή έχουν προορισμό, διάφορα εμπορικά κέντρα, όπου οι μαθητές αφήνονται ελεύθεροι να χαζέψουν βιτρίνες και να καταναλώσουν κατά το δοκούν; (Δεν μιλώ για όσες καταλήγουν στα… μπουζούκια!)

Είναι γεγονός ή όχι ότι ΑΡΚΕΤΕΣ ΗΜΕΡΕΣ το χρόνο τα παιδιά, για διάφορους λόγους, «σχολάνε» νωρίτερα και φεύγουν από το Σχολείο, περιφερόμενα ασκόπως στην πόλη, χωρίς να έχουν ενημερωθεί γι’ αυτό οι γονείς τους; 

Είναι γεγονός ή όχι ότι με το θέμα των απουσιών γίνεται ένας χαμός (τι θα πει «αδικαιολόγητες απουσίες»;) και υπάρχουν ή δεν υπάρχουν Σχολεία, όπου, στο τέλος κυρίως του διδακτικού έτους, παύει ο καθημερινός έλεγχος και η καταγραφή τους;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν ξέρω τι λέτε εσείς…

Πάντως -το είπαμε και προχθές- οι καθηγητές με τους οποίους συνομιλούμε εμείς συμφωνούν ότι κάπως έτσι (με τάση πάντοτε προς το χειρότερο) είναι τα πράγματα. Είναι, λοιπόν, κακό ή συκοφαντία το να τα επισημαίνουμε;

Διότι, όπως βλέπετε, ούτε γενικεύσεις κάνουμε, ούτε θέλουμε να αδικήσουμε τα Σχολεία εκείνα και τους καθηγητές που προσπαθούν (όπως με τις εκδρομές στο πλαίσιο προγραμμάτων) σε μια πολύ δυσμενή περιρρέουσα ατμόσφαιρα να προβάλουν αντιστάσεις.

Δυστυχώς, η κοινωνία, η οποία διάγει την πιο απαξιωτική για τη μάθηση και τις σπουδές περίοδο της ιστορίας, περιμένει από το Σχολείο να διορθώσει την κατάσταση. Ευθύνη τεράστια, την οποία όμως οφείλει αυτό να αναλάβει.

Πώς; Θέλει συζήτηση. Σίγουρα όμως όχι κλείνοντας τα μάτια ή/και περιμένοντας τις αλλαγές από τα πάνω. Οι Σύλλογοι Εκπαιδευτικών έχουν δύναμη που πρέπει να αξιοποιήσουν.

Πριν χαθεί, ΤΕΛΕΙΩΣ, η μπάλα.

Να τα (ξανα)πούμε;