180509 ΦΑΡΜΑΚΩΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Κλεψιά από κλεψιά…

Υπάρχει μια διαφορά. Που, κανονικά, δεν θα έπρεπε, διότι η Εντολή το λέει ρητά: «ου κλέψεις». Δεν λέει ου κλέψεις, εκτός και αν… Ούτε ου κλέψεις, αλλά… Ίσα ίσα που το πάει ακόμη παραπέρα.

Ούτε να επιθυμήσεις επιτρέπεται, όσα έχει ο διπλανός σου˙ δεν μιλάω για τη γυναίκα του γείτονα. Επομένως, χτυπώντας το κακό στη ρίζα του, στην επιθυμία, δεν μπαίνεις καν στον κόπο να σκεφτείς την κλοπή.

Διότι η επιθυμία, ο πειρασμός δηλαδή, είναι η γενεσιουργός αιτία. Αν δεν υπάρχει αυτός, τότε όλα είναι πιο εύκολα. Με μια σημείωση. Ξέρουμε ότι ο άνθρωπος μπορεί να κάνει πολλά για να αποφύγει τις πράξεις.

Τα κακά έργα. Πώς όμως αποφεύγεις τον πειρασμό; Αρκεί η Κυριακή Προσευχή, αρκεί να παρακαλάς τον ουράνιο Πατέρα να μη σε βάλει σε πειρασμό; Μάλλον όχι, αν κρίνουμε από τα αποτελέσματα που βλέπουμε γύρω μας.

Επίσης, μοιάζει να μην κάνουν και πολλά πράγματα και όλα τα άλλα κόλπα που έχουν σκαρφιστεί οι άνθρωποι, προκειμένου να αποφύγουν τον πειρασμό. Από τον βασανισμό της σάρκας, μέχρι την φυγή στην έρημο.

Δεν είναι τυχαίο ότι όλη αυτή η προσπάθεια θεωρείται ένας πολύ σκληρός πνευματικός αγώνας, ο οποίος ελάχιστες έχει νικηφόρα έκβαση. Φαίνεται πως ο αντίπαλος είναι πολύ ισχυρός, ανίκητος θα έλεγα.

Ας επανέλθουμε όμως στην κλοπή, η οποία, σε κάποιες περιπτώσεις φαίνεται πως… νομιμοποιείται –είπαμε, όχι από τις Γραφές, από εμάς τους ανθρώπους. Ας μη ξεχνάμε ότι, στην προχριστιανική Ελλάδα, η κλεψιά είχε και τον θεό της.

Άλλοι καιροί, άλλα ήθη! Ακόμη όμως και με την επικράτηση του Χριστιανισμού, πάλι υπήρχαν παραθυράκια που άφηναν να εισχωρήσουν κάποιες περιπτώσεις… διακρίσεως˙ μη ξεχνάτε τον Γιάννη Αγιάννη!

Γιατί όχι και τον Ρομπέν των Δασών, ο οποίος μάλιστα αποτέλεσε και πρότυπο για διάφορους αγωνιστές, οι οποίοι βάφτισαν την κλοπή «απαλλοτρίωση» και έτσι ξεπερνούσαν ακόμη και τον σκόπελο της επιθυμίας.

Το άλλο πουλάκι:

Για το καλό της κοινωνίας!

Όχι για τον εαυτό τους, ούτε για την οικογένειά τους που πεινάει, ούτε καν για τους αδικημένους αυτού του κόσμου, από τους οποίους τα είχαν ήδη αφαιρέσει οι άνθρωποι του Σερίφη. Αλλά για την Επανάσταση!

Δεν είναι λοιπόν το αίσθημα της ζήλιας, ούτε η επιθυμία για όσα έχει ο πλησίον, αλλά το καθήκον απέναντι στην κοινωνική δικαιοσύνη, κάτι πολύ ανώτερο, που οδηγεί τους επαναστάτες στην απαλλοτρίωση υλικών αγαθών.

Κυρίως χρημάτων, διότι, κακά τα ψέματα, μ’ αυτό το πανάρχαιο ανταλλακτικό μέσο μπορείς να αποκτήσεις ό,τι χρειάζεται η Επανάσταση. Πού να τρέχεις να ανταλλάσσεις αγαθά˙ χτυπάς μια τράπεζα και κάνεις τη δουλειά σου.

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά καθώς διάβαζα για την εξάρθρωση ενός κυκλώματος, οι οποίοι δεν είχαν ούτε ιερό, ούτε όσιο. Πώς λέμε «μην κλέβεις από εκκλησία»; Γιατί το λέμε όμως, μόνο επειδή αποτελεί ιεροσυλία;

Πιστεύω ότι η φράση έχει πολλαπλά νοήματα. Έχω ακούσει να τη χρησιμοποιούν δίνοντας βαρύτητα στην ιερότητα του χώρου. Εκκλησία, ναός, οίκος του Θεού. Είναι δυνατόν να κλέψεις από εκεί;

Άλλοι πάλι τη χρησιμοποιούν… υποτιμητικά, δίνοντας βαρύτητα στην ευκολία του εγχειρήματος. Αυτοί μάλιστα μιλάνε περισσότερο για εκκλησάκι, ξωκλήσι δηλαδή, που πάει να πει εντελώς αφύλακτο.

(Χαρακτηριστικά, άκουσα τη φράση να την λέει θεατής παρτίδας τάβλι στον έμπειρο παίχτη που αντιμετώπιζε με μεγάλη ευκολία κάποιον αρχάριο. «Είναι σαν να κλέβεις εκκλησάκι», του είπε, όταν εκείνος καυχήθηκε.)

Υπάρχει όμως και η περίπτωση που η κλοπή από εκκλησία θεωρείται ανοσιούργημα, επειδή τα χρήματα που αποσπά ο κλέφτης προορίζονται για καλό σκοπό. Υποτίθεται, έτσι; Τότε λένε, «σαν να κλέβεις παγκάρι».

Που πάει να πει ότι, στην πραγματικότητα, κλέβεις από τους φτωχούς και τους ανήμπορους, για τους οποίους προορίζονταν εκείνα τα χρήματα. Ανθρώπους, δηλαδή που βρίσκονται σε μεγάλη ανάγκη.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Μεγαλύτερη από έναν άρρωστο;

Το κύκλωμα για το οποίο σας μίλησα έκλεβε φάρμακα και μάλιστα όχι έτσι, γενικώς και αορίστως, σκευάσματα δηλαδή που απλώς προορίζονταν για την αγορά. Έφτασαν να κλέβουν φάρμακα συγκεκριμένων ασθενών.

Και τι ασθενών, καρκινοπαθών! Ανθρώπων, δηλαδή, που είχαν απόλυτη ανάγκη από τα φάρμακά τους, προκειμένου να κρατηθούν στη ζωή και να δώσουν τη μάχη με την ασθένειά τους.

Όχι μόνο έκλεβαν τα πανάκριβα σκευάσματα που έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν σε αφθονία στην αγορά, αλλά έφτασαν μέχρι του σημείου να χορηγούν σε πάσχοντες μειωμένες δόσεις, κρατώντας το υπόλοιπο του φαρμάκου.

Το οποίο φυγάδευαν αεροπορικώς στο εξωτερικό, αφού προηγουμένως διατηρούσαν σε κατάλληλη θερμοκρασία μέσα σε ψυγεία, «ενός ανθοπωλείου στο Παγκράτι και ενός ιχθυοπωλείου στην Καλλιθέα».

Τα φάρμακα τα πουλούσαν σε χώρες του εξωτερικού, αποκομίζοντας κέρδη εκατομμυρίων. Ενέργειες με βαθιές θεολογικές προεκτάσεις, αφού έκαναν πολλούς απλούς ανθρώπους να αναρωτιούνται αν πράγματι υπάρχει Θεός.

Το άκουσα ο ίδιος. Σχολιάζοντας ένας ηλικιωμένος την είδηση, είπε πως αν ήταν εκείνος Θεός, θα έκοβε το χέρι της νοσοκόμας τη στιγμή που έκλεβε το φάρμακο του καρκινοπαθούς και του χορηγούσε μειωμένη δόση.

Δεν του απάντησα, θεωρώ επικίνδυνο το να μπαίνω σε τέτοια χωράφια. Πάντως, το μέγεθος και το είδος της τιμωρίας δεν θα μ’ έβρισκε και πολύ αντίθετο, κι ας φωνάζουν οι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Αμάν, πια!

 Τι άλλο θα δούμε!