180525 ΣΠΙΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Δεν είναι μόνο η συγκατοίκηση!

Είδατε πόσο απασχόλησε τα ΜΜΕ η περίπτωση του «παιδιού» που δικάστηκε στη Νέα Υόρκη, επειδή αρνείται να εγκαταλείψει το πατρικό σπίτι, παρ’ όλο που οι γονείς του το απαίτησαν επανειλημμένα.

Δεν μπορούμε να μείνουμε στο συγκεκριμένο γεγονός, γιατί φαίνεται πως εκεί η κατάσταση είναι πολύ μπερδεμένη, με ένα σωρό νομικά τερτίπια, πράγματα που δυσκολευόμαστε να τα παρακολουθήσουμε.

Ο γιος έχει ένα παιδί εκτός γάμου, διεκδικεί την επιμέλεια, απολύθηκε από τη δουλειά του επειδή αρνιόταν να εργαστεί το Σάββατο, τη μόνη μέρα που μπορούσε να βλέπει το παιδί του, δεν μπορεί να δεχτεί χρήματα από τους γονείς του…

Διότι έκανε έφεση για την επιμέλεια του παιδιού με επιχείρημα την οικονομική του κατάσταση και υποστηρίζει ότι, στην παρούσα φάση, δεν μπορεί να ψάξει για δουλειά, γιατί το μόνο που τον απασχολεί είναι το παιδί του.

Είπαμε, μπερδεμένα πράγματα. Ωστόσο, το γεγονός παραμένει ότι κάποιοι γονείς δεν δίστασαν να καταφύγουν στη Δικαιοσύνη, προκειμένου αυτή να διατάξει το παιδί τους να εγκαταλείψει την πατρική στέγη.

Ας το πάρουμε ως αφορμή και ας δούμε λίγο τι γίνεται στη χώρα μας και πού οδηγούνται τα πράγματα, ιδίως μετά την οικονομική κρίση, όχι όμως μόνο εξαιτίας της. Η φράση που περιγράφει την εικόνα είναι «επιστροφή στο σπίτι».

Εννοείται στο πατρικό! Διότι, ακόμη και παιδιά που έχουν εγκαταλείψει κάποια στιγμή την πατρική στέγη, λόγω, ας πούμε σπουδών, αναγκάζονται να επιστρέψουν σ’ αυτή, επειδή δεν βγαίνουν.

Όχι δεν βγαίνουν έξω∙ μια χαρά και βγαίνουν και διασκεδάζουν με τις παρέες τους. Δεν βγαίνουν… οικονομικά. Δεν μπορούν, ακόμη και αν εργάζονται, να ανταπεξέλθουν στα έξοδα συντήρησης ενός δικού τους σπιτιού.

Οι εναλλακτικές λύσεις που έχουν είναι η συγκατοίκηση με κάποιον φίλο, ή εκείνη με έναν/μία σύντροφο. Όμως, αν είναι να συγκατοικείς με άλλους, γιατί να μην το κάνεις με τη μαμά σου, πράγμα που έχει τόσα πλεονεκτήματα;

Το άλλο πουλάκι:

Δεν είναι μόνο η συγκατοίκηση.

Αυτή, στο πλαίσιο που αναφέραμε προηγουμένως, μπορούμε να την κατανοήσουμε. Εδώ όμως έχουν συμβεί κοσμογονικές μεταβολές, όσον αφορά τις σχέσεις των γονιών με τα παιδιά τους.

Για να τις κατανοήσουμε, ας πάμε λίγο πίσω, όχι πάρα πολύ, στη δεκαετία του 1980, όταν οι σημερινοί γονείς βρισκόταν στη θέση των παιδιών τους. Ήταν, ας πούμε, φοιτητές. Κοιτάξτε τι δείχνει μια έρευνα:

Σε μια έρευνα, το 1988, ρωτήθηκαν κάποιοι γονείς αν είχαν δώσει συμβουλές ή έμπρακτη βοήθεια στα ενήλικα παιδιά τους, μέσα στον προηγούμενο μήνα. Λιγότεροι από τους μισούς απάντησαν θετικά για τις συμβουλές και ένας στους τρεις για τη βοήθεια.

Θα μου πείτε τι ψάχνεις τώρα; Τα χρόνια εκείνα, ακόμη και η απλή επικοινωνία μεταξύ παιδιών και γονέων ήταν πολύ δύσκολη. Θυμάμαι τις ατέλειωτες ώρες που έπρεπε να περιμένουμε στο ΟΤΕ, στην Πατησίων, αν θέλαμε να τηλεφωνήσουμε στους γονείς μας.

Όμως εδώ δεν μιλάμε για επικοινωνία, να μάθεις τα νέα του σπιτιού, ή να ρωτήσεις για γνωστούς και φίλους που, άλλωστε, μπορείς να επικοινωνείς μαζί τους απευθείας, πολύ εύκολα. Μιλάμε για συμβουλές και έμπρακτη βοήθεια.

Σήμερα το ποσοστό αυτό είναι τεράστιο. Περίπου εννέα στους δέκα γονείς δίνουν συμβουλές στα ενήλικα, επαναλαμβάνω στα ενήλικα τέκνα τους, ενώ οι οκτώ στους δέκα παρέχουν και έμπρακτη βοήθεια.

Τι είδους συμβουλές μπορεί να είναι αυτές; Μη φανταστείτε τίποτε… οδηγίες μαγειρικής! Από το τι να κάνουν με τα μαθήματα και τις εξετάσεις τους, μέχρι το πώς να χειριστούν προσωπικά ζητήματα και σχέσεις με το άλλο φύλο. 

Από το πώς να αντιμετωπίσουν ζητήματα γραφειοκρατίας και συναλλαγής με υπηρεσίες, μέχρι του τι να κάνουν σε περιπτώσεις μικροαδιαθεσίας –δεν συζητώ για περιπτώσεις ασθένειας του «παιδιού».

(Η λέξη είναι σε εισαγωγικά, επειδή μιλάμε για περιπτώσεις μεγάλων ανθρώπων, όχι για κανένα πρωτοετή φοιτητόπουλο, που έφυγε για πρώτη φορά από το σπίτι του και έχει χάσει τα αβγά και τα πασχάλια.)

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Δεν είναι, λοιπόν, η συγκατοίκηση.

Μπορεί να μένεις στο σπίτι των γονιών, να απολαμβάνεις τα ευεργετήματα αυτής της σχέσης, που ξεκινούν από το φαγητό και καταλήγουν στα καλοσιδερωμένα πουκάμισα, και να είσαι ένα εντελώς ανεξάρτητο άτομο.

Από την άλλη, μπορεί να μένεις χιλιόμετρα μακριά και να μην είσαι σε θέση να κάνεις βήμα, χωρίς την καθοδήγηση των γονιών σου. (Ήξερα μητέρα που έστελνε το τυρί στο τάπερ κομμένο σε φέτες, για να μην κάνει κανένα λάθος το παιδί της.)

Δεν λέω, κάποια στιγμή θα συμβουλευτείς και τους γονείς σου. Εκτός τού ότι σε γνωρίζουν από μικρό παιδί, έχουν και μια μεγαλύτερη πείρα ζωής, που μπορεί να σου φανεί χρήσιμη. Όχι όμως και στο πόση βενζίνη θα βάλεις στο αυτοκίνητο!

Αφήνω την «έμπρακτη βοήθεια»! Ο καθένας μπορεί να φανταστεί τι σημαίνει αυτό∙ σίγουρα όχι το να κρατούν οι παππούδες το παιδί την ώρα που οι γονείς είναι στη δουλειά, ή το να ετοιμάζουν ένα φαγητό για να το βρουν ζεστό επιστρέφοντας.

Ξέρω γονείς που, δυο φορές τον μήνα, διανύουν εκατοντάδες χιλιόμετρα και πηγαίνουν στην πόλη όπου σπουδάζει το παιδί τους, προκειμένου να ψωνίσουν αυτοί από το σούπερ μάρκετ, γιατί το ίδιο δεν τα καταφέρνει!

Είπαμε∙ να αγαπάμε τα παιδιά μας, να ενδιαφερόμαστε για τη ζωή τους, ακόμη και να τα βοηθάμε να σταθούν στα πόδια τους. Όχι όμως να τα… πνίγουμε. Διότι -μας προειδοποιούν όλοι οι ειδικοί- περί αυτού πρόκειται.

 Μαμά, δεν μεγαλώνω!