180514 ΕΙΔΟΔΙΣΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Εισοδισμός!

Δεν ξέρω αν γνωρίζετε τον όρο˙ φοβάμαι ότι οι νέοι δεν τον έχουν καν ακουστά. Αυτό το συμπέρασμα για τους νέους το βγάζω από… τον διορθωτή του κειμενογράφου, ο οποίος, όπως και να το κάνουμε, δεν έχει τα χρόνια μας.

Αν του ζητήσεις, λοιπόν, να σου προτείνει εναλλακτικούς τρόπους γραφής της λέξης, αφού με την κόκκινη υπογράμμισή της δηλώνει ότι είναι λάθος γραμμένη, τότε μένεις έκπληκτος από τη… φαντασία του.

Σας διαβάζω τις εναλλακτικές γραφές-διατυπώσεις: Ευσεβισμός, Ιωδισμός, Διποδισμός, Εικονισμός και Σαδισμός! Φαντάζεται δηλαδή ο (νεότατος) διορθωτής ότι κάτι από αυτά ήθελα να πω κει είπα «εισοδισμός».

Ως εκ τούτου, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να μην καθυστερούμε άλλο˙ ας περάσουμε στην ερμηνεία της λέξης –επαναλαμβάνω, για τους νέους της συντροφιάς μας που δεν τη γνωρίζουν.

Όπως φαίνεται με μια πρώτη ματιά, προέρχεται από την είσοδο. Η οποία μας οδηγεί κάπου˙ από αυτήν μπαίνουμε στο εσωτερικό ενός κτηρίου, μιας αυλής, ενός χώρου, αλλά και μιας… οργάνωσης.  

Μ’ αυτό το τελευταίο έχει να κάνει ο εισοδισμός. Πρόκειται για μια πολιτική τακτική, η οποία έχει ως στόχο τη μετάλλαξη μιας ιδεολογικά συγγενούς πολιτικής ομάδας ή οργάνωσης προς τις κατευθύνσεις των εισοδιστών. Το μυστικό βρίσκεται στην ιδεολογική συγγένεια.

Δηλαδή, για να μιλήσουμε με παραδείγματα από την πολιτική καθημερινότητα, δεν είναι δυνατόν να σκεφτεί ποτέ μια αριστερή οργάνωση να εφαρμόσει την τακτική του εισοδισμού σε κάποια ακροδεξιά ομάδα.

Τι να αλλάξει εκεί και προς ποια κατεύθυνση; Αντιθέτως, θα μπορούσε να δοκιμάσει την τεχνική αυτή σε κάποιο εργατικό σωματείο, μια οικολογική κίνηση ή μια πολιτιστική ομάδα, τις οποίες θα έφερνε πιο κοντά στην ιδεολογία της.

Πρέπει να παρατηρήσουμε εδώ ότι οι εισοδιστές πιθανότατα δεν έχουν κανένα πραγματικό ενδιαφέρον για τα θέματα αυτών των ομάδων, αλλά δραστηριοποιούνται σ’ αυτές με μοναδικό στόχο να τις μεταλλάξουν, να τις φέρουν πιο κοντά στις δικές τους θέσεις.

Το άλλο πουλάκι:

Ή να… βγάλουν γκόμενα!

Στα φοιτητικά μας χρόνια, κατηγορούσαμε, ειρωνικά, για εισοδισμό διάφορους τύπους οι οποίοι ήταν σε θέση να μπουν σε οποιαδήποτε οργάνωση, μόνο και μόνο επειδή ανήκε εκεί μια κοπέλα που τους ενδιέφερε.

Μπορούσες να τους δεις τον ένα μήνα στην πιο ριζοσπαστική αναρχική ομάδα και τον επόμενο να συμμετέχουν σε μια χριστιανική παράταξη, επειδή έτσι θα βρίσκονταν πιο κοντά στο… κέντρο του ενδιαφέροντός τους.

Ας τους αφήσουμε όμως αυτούς και ας επικεντρωθούμε στον πραγματικό λόγο που μας έκανε να αναφερθούμε σήμερα σ’ αυτή την παλιά πολιτική τακτική˙ δεν είναι άλλος από την συμμετοχή της χώρας μας στη Γιουροβίζιον.

Εννοώ το φεστιβάλ τραγουδιού. Το οποίο τι είναι; Μια νεανική γιορτή, ένα πανηγύρι για παιδιά που θέλουν να ζήσουν ξένοιαστα και να διασκεδάσουν με κάτι εύπεπτο που δεν θα τους προβληματίσει ιδιαίτερα.

Ε, αυτό το πράγμα είτε το αποδέχεσαι και πας να λάβεις μέρος με τους όρους του, είτε το απορρίπτεις και κάθεσαι στο σπίτι σου. Το δεύτερο το καταλαβαίνουμε εύκολα. Τι σημαίνει όμως το πρώτο;

Σημαίνει «στήνεις» ένα τραγουδάκι σαν αυτά που θέλει το κοινό του συγκεκριμένου διαγωνισμού, δουλεύεις πάνω στα χορευτικά, στο στάιλινγκ, σε κάποια ψηφιακά εφέ, προμοτάρεις κατάλληλα και τη συμμετοχή σου…

Α, να μην το ξεχάσω! Πας μέχρι το Φανάρι για να πάρεις και την ευλογία του Οικουμενικού Πατριάρχη… Ο οποίος, αφού είναι οικουμενικός δεν κατάλαβα γιατί δεν τον… εκμεταλλεύονται και άλλοι Ορθόδοξοι.

Και πας λοιπόν στον διαγωνισμό να πάρεις όσο το δυνατόν περισσότερους βαθμούς, με δεδομένο και τον τρόπο με τον οποίο δίνονται αυτοί. Διότι όλοι καταλαβαίνουμε πως υπάρχουν «ομάδες χωρών».

Αυτά κάνεις, λοιπόν. Αυτό σημαίνει αποδέχομαι το πράγμα και πάω να παίξω με τους όρους του. Εκτός και αν είσαι εισοδιστής. Οπότε έχεις άλλους στόχους, όπως το να αλλάξεις τον διαγωνισμό… από μέσα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Εμείς αυτό προσπαθήσαμε φέτος.

Διότι δεν μπορώ να φανταστώ πως πήγαμε στα σοβαρά μας να διεκδικήσουμε κάτι περισσότερο από αυτό που πήραμε, με τη συμμετοχή μας, έτσι όπως ήταν στημένο όλο το… πρότζεκτ (που λέμε και στο χωριό μας).

Πήγαμε να τους αλλάξουμε, όχι τα φώτα. Να τους δείξουμε ότι ένας άλλος μουσικός διαγωνισμός είναι εφικτός, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και το ίδιο πνεύμα που πήγαμε να αλλάξουμε την Ευρώπη.

Και μας πέταξαν έξω. Από τη Γιουροβίζιον με συνοπτικές, όσο πιο συνοπτικές γινόταν, διαδικασίες, από την Ευρώπη ευτυχώς όχι τόσο βεβιασμένα˙ μας έδωσαν τη δυνατότητα να το ξανασκεφτούμε.

Για 17 ώρες! Και εμείς το σκεφτήκαμε και είπαμε για άλλη μια φορά πως καλύτερα να προσπαθήσουμε να τους αλλάξουμε σιγά σιγά, όντας από μέσα. Και έτσι κάναμε τη μεγαλειώδη εκείνη κωλοτούμπα.

Ας επανέλθουμε όμως στην φετινή συμμετοχή μας, η οποία δεν ήταν του κόσμου τούτου, δηλαδή εκείνου. Ήταν για κάπου αλλού, για κάτι άλλο. Επομένως δεν χρειάζεται καθόλου να γκρινιάζουμε.

Ούτε να μιλάμε για αποτυχία. Εκτός αν θέλετε να συζητήσουμε με άλλους όρους. Δηλαδή να αναρωτηθούμε αν η συμμετοχή μας αυτή, αυτό το φετινό πρότζεκτ, ήταν κατάλληλο για… οπουδήποτε.

Αν αυτό είναι το καλύτερο τραγούδι που έχουμε να παρουσιάσουμε ως χώρα, όχι στη Γιουροβίζιον, αλλά ακόμη και σε εκείνον τον φανταστικό διαγωνισμό που είχαν στο κεφάλι τους όσοι το επέλεξαν.

Τι λέτε, αυτό ήταν;

Ευχαριστούμε για τη συμμετοχή σας!