180503 ΣΤΑΘΜΙΣΜΕΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Και… αν δεν υπάρχει λύση;

Εννοείται ότι μιλάμε πάντα για το θέμα των 32 πλατάνων που βρίσκονται μπροστά από το Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης μας. Υποτίθεται ότι περάσαμε στη φάση αναζήτησης λύσης, για να αποφύγουμε την κοπή τους.

Και, αν δεν υπάρχει τέτοια λύση;

Η απάντηση στο ερώτημα είναι «εξαρτάται πώς ή πού ψάχνεις». Για να καταλάβετε την ουσία τού πράγματος, θα σας θυμίσω το γνωστό ανέκδοτο.

Κάποιο βράδυ, ένας τύπος περπατούσε σκυφτός κάτω από μια κολόνα της ΔΕΗ, εξετάζοντας προσεκτικά το έδαφος. Ένα περαστικός που τον είδε, σταμάτησε και τον ρώτησε τι κάνει. «Μου έπεσαν τα κλειδιά μου», απάντησε εκείνος «και τα ψάχνω».

«Εδώ σου έπεσαν, κάτω από την κολόνα της ΔΕΗ;» ξαναρώτησε ο περαστικός.

«Όχι, πιο εκεί, κοντά στο σπίτι μου», απάντησε ο πρώτος.

«Και τότε γιατί ψάχνεις εδώ;»

«Αφού εδώ έχει φως, εκεί είναι σκοτεινά, δεν βλέπω για να ψάξω!»

Υπάρχουν, λοιπόν, δύο οπτικές στην αναζήτηση λύσης στο θέμα των πλατάνων. Η πρώτη ξεκινάει από το ότι τα δέντρα, στον βαθμό που οι ειδικοί διαβεβαιώνουν ότι είναι υγιή, δεν κόβονται. Και πάμε να δούμε τι άλλο μπορούμε να κάνουμε.

Η δεύτερη λέει ότι δεν είναι και έγκλημα να κοπούν τα δέντρα, εφόσον εμποδίζουν ή δημιουργούν προβλήματα, η αντιμετώπιση των οποίων απαιτεί μελέτη και χρόνο και κόπο και έξοδα και…

Εμείς, ως πουλάκια, είμαστε υπέρ της πρώτης αντιμετώπισης. Διότι πιστεύουμε ότι, τεχνικά, σήμερα που ο άνθρωπος κάνει θαύματα, δεν υπάρχει περίπτωση να μην αντιμετωπίζεται το θέμα. Ποιο είναι όμως αυτό το θέμα;

Το ενδιαφέρον είναι ότι η απόφαση για την κοπή δεν συνοδεύονταν από καμιά εισηγητική έκθεση, στην οποία να αναφέρονται οι λόγοι που επιβάλλουν αυτή την ενέργεια. Εκ των υστέρων άρχισαν να προβάλλονται διάφοροι τέτοιοι.

Από το ότι υπάρχουν γείτονες (ένας εμφανίστηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο) που ενοχλούνται από τα έντομα και τα πεσμένα φύλλα, μέχρι το ότι οι ρίζες τους απειλούν (θα απειλήσουν στο μέλλον) υπόγειους αμιαντοσωλήνες ύδρευσης.

Και από το ότι σηκώνονται οι πλάκες του πεζοδρομίου και είναι δύσκολη η πρόσβαση ατόμων με κινητικά προβλήματα, μέχρι ότι εμποδίζεται η κίνηση των λεωφορείων του παρακείμενου ΚΤΕΛ.

Το άλλο πουλάκι:

Ακούστηκαν και αστειότητες.

Τού τύπου «μπορεί να λένε ότι τα δέντρα είναι υγιή, όμως ποιος μας εγγυάται τι θα συμβεί, αν φυσήξει ένα αέρας δέκα μποφόρ;» Ή το άλλο: «Δεν θα κινδυνέψει η ζωή του οδηγού, αν ένα όχημα πέσει με μεγάλη ταχύτητα πάνω σε κάποιο πλατάνι;»

Γι’ αυτά τα δύο, που ακούστηκαν από το στόμα αντιδημάρχου, παρακαλώ, έγιναν ενδιαφέροντα σχόλια μεταξύ των πολιτών που παρακολουθούσαν την συνεδρίαση. Δυστυχώς δεν τα κατέγραψαν οι πρακτικογράφοι.

Τέτοια πλατάνια υπάρχουν και την πλατεία, όπως και σε αυλές σχολείων και άλλου. Θα τα κόψουμε, μαζί με κάθε άλλο δέντρο, το οποίο πιθανόν να μην αντέξει στα δέκα μποφόρ; Όσο για το ατύχημα με υπερβολική ταχύτητα στο κέντρο της πόλης…

«Μπορεί τα πλατάνια να σώσουν και τη ζωή κάποιου ανυποψίαστου περαστικού, τον οποίο θα χτυπούσε το αυτοκίνητο του ασυνείδητου οδηγού», σχολίασε πολύ εύστοχα κάποιος. Βλέπετε, υπάρχουν πάντα δύο οπτικές.

Ως μόνο σοβαρό επιχείρημα θεωρώ την προσβασιμότητα από όλους τους πολίτες. Είτε έχουν κινητικά προβλήματα, είτε προβλήματα όρασης, είτε απλώς συνοδεύουν ένα καρότσι. Εδώ θέλω λίγο την προσοχή σας.

Θέλω την προσοχή σας, διότι θα θέσω και πάλι το αρχικό ερώτημα και θα προσπαθήσω να το απαντήσω. Τι γίνεται ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΒΡΕΘΕΙ ΛΥΣΗ; Αν, προκειμένου να περνούν όλοι οι πολίτες από εκεί πρέπει να κοπούν τα πλατάνια;

Η απάντηση είναι και πάλι ΝΑ ΜΗΝ ΚΟΠΟΥΝ. Και θα σας εξηγήσω τον λόγο. Πρώτα πρώτα η ελεύθερη πρόσβαση παντού είναι δικαίωμα. Δικαίωμα όμως είναι και η ποιότητα ζωής μέσα σε ένα όμορφο φυσικό περιβάλλον.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι γίνεται όταν δυο δικαιώματα συγκρούονται;

Τώρα μπαίνω σε ξένα νερά, απ’ ό,τι γνωρίζω όμως γίνεται κάτι που λέγεται «στάθμιση». Υποχωρεί λίγο το ένα, λίγο το άλλο, ώστε να συνεχίσουν να υφίστανται και τα δυο, χωρίς κάποιο να εκλείψει εντελώς.

Θα έχετε παρατηρήσει ότι τα άτομα με κινητικά προβλήματα (πρέπει να) έχουν πρόσβαση σε όλα τα δημόσια κτήρια, όχι όμως πάντοτε από την κύρια είσοδο. Είναι κακό αυτό; Είναι, αλλά, δυστυχώς, συχνά δεν υπάρχει άλλη λύση.

Η πρόσβαση, λοιπόν, στο Αρχαιολογικό Μουσείο μπορεί να εξασφαλιστεί πολύ εύκολα, με μια ειδική, σηματοδοτημένη διάβαση μπροστά στην είσοδό του. Αφήστε που το σχέδιο ανάπλασης προβλέπει είσοδο προσβάσιμη από την πίσω πλευρά.

Μένει, λοιπόν, το πρόβλημα της ανεμπόδιστης διέλευσης από το συγκεκριμένο πεζοδρόμιο. Το πρώτο που μπορεί να σκεφτεί κανείς είναι η γενική εικόνα της πόλης. Έχει εξασφαλιστεί η διέλευση αυτή από κάθε σημείο της και το μόνο που μένει είναι το συγκεκριμένο πεζοδρόμιο;

Εγώ όμως δεν το βλέπω έτσι. Είπαμε ότι είναι θέμα στάθμισης. Αν, λοιπόν, για κάποιο λόγο, δεν μπορούσα να περάσω από εκείνο το πεζοδρόμιο, και για να επιτευχθεί αυτό θα έπρεπε να κοπούν τα πλατάνια, θα έλεγα «μη σώσει και περάσω».

Θα προτιμούσα να κινούμαι από το απέναντι πεζοδρόμιο και να χαίρομαι την όμορφη εικόνα και την ευεργετική παρουσία αυτών των δέντρων…

Παρά να τη στερήσω από τον εαυτό μου και τους συμπολίτες μου, μόνο και μόνο για να ασκήσω το δικαίωμά μου στην ελεύθερη πρόσβαση παντού.

Να δείτε όμως που, τελικά, θα βρεθεί λύση.

 Δικαίωμα…