180523 ΒΙΑΙΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τι  λέγαμε χθες;

Να, αυτός είναι ένας δασκαλίστικος τρόπος να κάνεις εξέταση (χωρίς να φαίνεται ότι κάνεις εξέταση) ή/και να βοηθήσεις τους άλλους να ανακαλέσουν στη μνήμη τους τα σημαντικότερα σημεία μιας κουβέντας.

Χθες, λοιπόν, λέγαμε για τη δικαιολογημένη βία. Για τη βία που την αποδεχόμαστε, όταν πιστεύουμε ότι ασκείται μετά από «προκλήσεις», μετά από «δηλώσεις που δεν έπρεπε να γίνουν», μετά από…

Λέγαμε, μάλιστα, πως αν αφεθούμε σε μια τέτοια «λογική», τότε δεν θα αργήσουμε να φτάσουμε… εδώ που είμαστε σήμερα! Πού ακριβώς είμαστε σήμερα; Για να το καταλάβετε, θα σας θυμίσω τι λέγαμε για το θέμα πριν από πέντε χρόνια:

«Αναρωτιόμαστε αν ο άνεργος έχει το δικαίωμα να απαντήσει με βία στη βία της ανεργίας. Αν ο εργαζόμενος μπορεί να αντικρούσει βίαια τη βίαιη απώλεια των κεκτημένων του. Αν ο πολίτης νομιμοποιείται να αντιστέκεται στη βίαιη υποβάθμιση της ζωής του με την ανυπακοή στους νόμους.

Σήμερα όμως θα έπρεπε να ήμασταν πιο σοφοί. Σήμερα θα έπρεπε να ξέρουμε… Να ξέρουμε πως η καταφυγή στη βία και την ανομία οδηγεί πάντοτε σε επικίνδυνα μονοπάτια και καλλιεργεί το έδαφος για άλλου είδους σενάρια, τα οποία όλοι απεύχονται και καταδικάζουν.

Έπρεπε να ξέρουμε πως η βία και η ανομία εξυπηρετούν καλύτερα το σύστημα το οποίο (υποτίθεται ότι) πάνε να πολεμήσουν. Έπρεπε να ξέρουμε και να αξιοποιούμε τους τρόπους που μια δημοκρατία έχει στη διάθεσή της για να λύνει τις διαφορές και να εξομαλύνει τις αντιθέσεις.

Δυστυχώς όμως, η κουλτούρα της βίας, καλλιεργημένη από το σπίτι, το σχολείο, το γήπεδο, το συνδικάτο, το κόμμα, οδηγεί την κοινωνία σε επικίνδυνες λύσεις, είτε πρόκειται για τη διεκδίκηση μιας θέσης στο πάρκινγκ, είτε για τη διεκδίκηση της “σωτηρίας” της ομάδας, είτε για τη διεκδίκηση δικαιωμάτων και συνθηκών εργασίας που εξανεμίζονται».

Αυτά τότε. Και σήμερα, χθες, φτάσαμε να μιλάμε για την επίθεση στον Δήμαρχο Γιάννη Μπουτάρη, αλλά και για την εισβολή με βαριοπούλες του «Ρουβίκωνα» σε γραφείο συμβολαιογράφου, όπου τα έκαναν λίμπα. Αφήνω το ΣτΕ!

Το άλλο πουλάκι:

Προσέξτε τι θα πείτε.

Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η παγίδα της βίας σε μια κοινωνία. Αν πείτε «αυτό είναι διαφορετική περίπτωση», το παιχνίδι έχει χαθεί ήδη. Θα σας θυμίσω και πάλι τι φωνάζαμε από εδώ την εποχή που μια μορφή… νομιμοποιημένης βίας σέρνονταν στους δρόμους:

«Η βία έχει μια ξεχωριστή ικανότητα να… βελτιώνεται και να περνάει πολύ εύκολα από μορφές που θα μπορούσαν να θεωρηθούν κατώτερες σε άλλες ανώτερες. Επίσης, η βία πολλαπλασιάζεται με εξαιρετική ευκολία και ακόμη πιο αξιοθαύμαστη επιτυχία. Πολύ απλά, η βία φέρνει βία.

Αυτά τα δυο, αν τα συνδυάσουμε, θα δούμε πως πολύ εύκολα, και χωρίς να το καταλάβουμε, μια φραστική επίθεση μπορεί να γίνει μούντζα, έπειτα γιαούρτωμα, στη συνέχεια προπηλακισμός, ξυλοδαρμός, φόνος!

Γι’ αυτό οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί και αυστηρότατοι, απέναντι σε κάθε μορφή βίας κι όχι να λέμε πως η μούντζα ή το γιαούρτωμα είναι πιο αθώα και να τα αφήνουμε να περνάνε ασχολίαστα, πολύ δε περισσότερο να τα επικροτούμε.

Ξέρω τι θα με ρωτήσετε. Δηλαδή είναι όλες οι μορφές βίας το ίδιο, είτε σε βρίσω είτε σε χαστουκίσω είναι ένα και το αυτό; Σε καμιά περίπτωση! Ας το ξαναπούμε, γιατί μπορεί να περάσει απαρατήρητο: σε καμιά περίπτωση.

Υπάρχει όμως κι άλλο λεπτό σημείο. Όταν εγώ ασκώ μια μορφή βίας ενός επιπέδου, είμαι δηλαδή κάποιος που πολύ εύκολα βρίζει ή μουντζώνει, έχω άδικο να διαμαρτύρομαι όταν κάποιος άλλος θα με γιαουρτώσει.

Θα πρέπει να προσέξουμε επίσης πως το γεγονός ότι εξοικειωνόμαστε με μια μορφή συμπεριφοράς, το ότι γινόμαστε πιο ανεκτικοί απέναντί της, αμβλύνονται δηλαδή τα αντανακλαστικά μας, λόγω της συχνότητας που αυτή εμφανίζεται, δεν σημαίνει ότι την κάνει και λιγότερο κακή ή αποτροπιαστική.

Για να το πω με ένα παράδειγμα. Το να ξυλοφορτώνεις ένα παιδί για την ανυπακοή του δεν είναι σήμερα περισσότερο κακό απ’ ό,τι πριν από τριάντα χρόνια, επειδή απλώς τότε ήταν συνηθισμένη πρακτική, ενώ σήμερα αποφεύγεται.

Αυτό που δέχεται το παιδί, αλλά και η πράξη ως πράξη, είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα».

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Είπαμε και πολλά άλλα…

Όμως φαίνεται πως αυτά ελάχιστοι τα ακούν, όχι από εμάς, από φωνές που έχουν μεγαλύτερη ένταση και φτάνουν πολύ πιο μακριά από τη δική μας. Διαφορετικά δεν θα είχαμε μια τέτοια αντίδραση από την υπάλληλο του συμβολαιογραφείου.

«Παιδιά, δεν κάνουμε πλειστηριασμούς». Αυτό επαναλάμβανε στα «παιδιά» που μπούκαραν στο γραφείο και έσπαζαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Την αντίδραση θα μπορούσε να την αποδώσει κανείς στον τρόμο από την επίθεση.

Η φράση όμως μπορεί να δείχνει και κάτι άλλο. Μπορεί να εννοεί «δίκιο έχετε, αλλά μας μπερδεύετε με άλλους, που κάνουν πλειστηριασμούς. Σ’ εκείνους να πάτε. Εμείς είμαστε απλώς θύματα μιας παρεξήγησης».

Το θεωρείτε υπερβολή; Είναι, λέτε, λίγοι εκείνοι που δικαιολογούν μια τέτοια βίαιη εισβολή, απλώς και μόνο επειδή οι πλειστηριασμοί είναι και… πρώτης κατοικίας; Που τη θεωρούν έναν δίκαιο τρόπο αντίδρασης;

Οι οποίοι όμως, αυτό ακριβώς προσπαθούμε να επισημάνουμε, θεωρούν απαράδεκτο και καταδικάζουν το γεγονός της επίθεσης σε κάποιον, επειδή έκανε «προκλητικές δηλώσεις» ή πρόσβαλε το εθνικό φρόνημα των… θερμοκέφαλων που του επιτέθηκαν.

Πρόκειται όμως για διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Το οποίο το στρίβουμε πάνω από τα κεφάλια μας, ελπίζοντας πως θα πέσει από τη σωστή πλευρά.

Αντί να το πετάξουμε στα σκουπίδια.

 Η καλή, η κακή και η άσχημη βία!