180518 ΕΚΔΡΟΜΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πηγαίνετε εκδρομές;

Να πηγαίνετε! Με τις εκδρομές γνωρίζεις και τόπους, όπως μονολογούσε και στον Αστερίξ ένας πικραμένος λεγεωνάριος. Οι εκδρομές ανοίγουν τους ορίζοντές μας, μας φέρνουν πρόσωπο με πρόσωπο με διάφορα αξιοθέατα…

Εκτός αν είναι σχολικές! Και, για να μην παρεξηγηθώ, λέω από την αρχή ότι θα μιλήσω για τις εκδρομές που πηγαίνουν τα Σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, τα Γυμνάσια και τα Λύκεια.

Διότι, στα Δημοτικά, δεν υπάρχουν εκδρομές, έτσι τουλάχιστον όπως τις ξέραμε οι μεγαλύτεροι. «Ωραία μέρα έχει σήμερα, δεν πάμε μια εκδρομή;» Αυτό το πράγμα έχει καταργηθεί εδώ και πολλά χρόνια.

Όλες οι εκδρομές, που τώρα λέγονται «διδακτικές επισκέψεις», έχουν έναν παιδαγωγικό στόχο και είναι ενταγμένες σε κάποιο γνωστικό πλαίσιο. Πρέπει δε να προγραμματίζονται σε τριμηνιαία βάση.

Αυτό δεν αποκλείει την περίπτωση, μετά το πέρας της επίσκεψης, να πάνε τα παιδιά κάπου για να παίξουν και λίγο και να ξεδώσουν. Ποτέ όμως δεν ξεκινούν μια εκδρομή απρογραμμάτιστα και χωρίς συγκεκριμένο στόχο.

Αυτά μέχρι την ηλικία των δώδεκα ετών, όταν το παιδί φοιτά στην ΣΤ΄ τάξη του Δημοτικού. Λίγους μήνες αργότερα, μόλις πάει στην Α΄ Γυμνασίου, αλλάζουν τα πάντα. Φαίνεται ότι η μετάβαση αυτή το ωριμάζει απότομα.

Δεν εξηγείται διαφορετικά το γεγονός ότι, από εκεί που οι δάσκαλοί του το είχαν από το χέρι και πρόσεχαν κάθε του κίνηση, οι καθηγητές το αφήνουν εντελώς ελεύθερο, χωρίς την παραμικρή επίβλεψη, να κάνει ό,τι το φωτίσει ο Θεός.

Και μάλιστα σε ένα περιβάλλον εντελώς ξένο ή πρωτόγνωρο για το παιδί, όπως, ας πούμε, μια άγνωστη πόλη. Εκεί οι καθηγητές εγκαταλείπουν τους μαθητές τους και τους λένε μόνο τι ώρα θα ανταμώσουν και πού.

Έχω μια απορία. Υπάρχει καθηγητής που θα άφηνε το δικό του παιδί, μόνο, σε μια ξένη πόλη, να γυρίζει όπου θέλει για δυο τρεις ώρες και θα είχε το κεφάλι του ήσυχο∙ θα έπινε αμέριμνος τον καφέ του;

Το άλλο πουλάκι:

Θα σας αναφέρω ένα παράδειγμα.

Ένα Γυμνάσιο (όνομα και μη χωριό) πήγε εκδρομή σε γειτονική πόλη. Εδώ μια παρένθεση. Αν κάτι δεν έγινε όπως μας το μετέφεραν άνθρωποι που το έζησαν, ζητάμε προκαταβολικά συγγνώμη.

Το ενδιαφέρον όμως είναι πως, ακόμη κι αν υπάρχουν κάποιες μικροδιαφορές, η ιστορία θα μπορούσε να είχε συμβεί ακριβώς έτσι, γι’ αυτό και κανείς από τους φίλους καθηγητές στους οποίους την αναφέραμε δεν έδειξε έκπληκτος.

Κλείνουμε την παρένθεση και συνεχίζουμε. Εκεί είχαν «κανονίσει» να επισκεφτούν έναν χώρο αθλητικών εγκαταστάσεων. Επειδή όμως δεν τα… κανόνισαν καλά, ο χώρος δεν ήταν επισκέψιμος και έτσι επέστρεψαν στο κέντρο της πόλης.

Εκεί άφησαν τα παιδιά «ελεύθερα» -μεγάλα παιδιά είναι- να πάνε όπου θέλουν και να κάνουν ό,τι τραβάει η ψυχή τους, με την υποχρέωση να επιστρέψουν στο σημείο συνάντησης μια καθορισμένη ώρα.

Τι έκαναν τα παιδιά; Κανείς δεν ξέρει, διότι κανείς δεν ήταν δίπλα τους να τα ελέγχει. Κάποιοι γονείς που είχαν τηλεφωνική επικοινωνία μαζί τους έμαθαν, ας πούμε, ότι πήγαν να περάσουν την ώρα τους σε καταστήματα ηλεκτρονικών.

Άλλοι δεν έμαθαν απολύτως τίποτε και έμειναν με την εντύπωση ότι τα παιδιά τους βρισκόταν σε ένα περιφραγμένο και ελεγχόμενο αθλητικό κέντρο. Φαντάζομαι, αν ήξεραν τι συμβαίνει, μπορεί και να ανησυχούσαν. Κάποιοι.

Το ωραίο είναι στη συνέχεια. Γύρω στο μεσημεράκι, αφού συγκεντρώθηκαν όλοι στο προκαθορισμένο μέρος, μπήκαν στα λεωφορεία της επιστροφής. Επειδή όμως ήταν ακόμη νωρίς, ή δεν ξέρω για ποιον άλλο λόγο, αποφάσισαν να κάνουν μια στάση.

Πού; Σε κάποιο αξιοθέατο; Όχι βέβαια! Σε ένα σημείο κατάλληλό για παιχνίδι; Ούτε. Η στάση έγινε σε πολυκατάστημα παιχνιδιών, γνωστό για τις εκκεντρικές, κιτς διαφημίσεις του, όπου τα παιδιά αφέθηκαν να…

Να ψωνίσουν; Να χαζέψουν; Να γνωρίσουν τις νέες καλοκαιριές κολεξιόν; Ποιος ξέρει; Πάντως ήταν εκεί μέσα κοντά δυο ώρες. Κι έτσι και σε ασφαλές περιβάλλον βρέθηκαν και εκπαιδευτικό χαρακτήρα απέκτησε η εκδρομή.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Έχει χαθεί η μπάλα!

Έμαθα ότι σε εκδρομή άλλου Σχολείου στη Θάσο, από καμιά πενηνταριά καθηγητές που υπηρετούν σ’ αυτό, συνόδεψαν τα παιδιά λιγότεροι από δέκα. Για τους υπόλοιπους η σχολική εκδρομή ήταν απλώς… αργία.

Ακούω επίσης ότι σε άλλο Σχολείο έπαψαν εντελώς να βάζουν απουσίες! Πιθανότατα να συμβαίνει και σε περισσότερα, πάντως οι καλές γλώσσες λένε ότι κάτι τέτοιο έδωσε ως οδηγία στους καθηγητές και κάποιος Λυκειάρχης.

Σας είπαμε και πριν. Τα ακούς, δεν θέλεις να τα πιστέψεις, όταν όμως τα λες σε καθηγητές δεν δείχνουν την παραμικρή έκπληξη∙ κανείς δεν λέει «αυτά είναι υπερβολές». Μάλιστα πολλοί έχουν να σου αναφέρουν κάτι ανάλογο από τη δική τους πείρα.

Μετά αναρωτιόμαστε. Γιατί τα Σχολειά μας δεν λειτουργούν σωστά; Γιατί οι μαθητές δεν τα καταφέρνουν στους διαγωνισμούς; Γιατί καταφεύγουν όλοι στα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα, αν θέλουν να πετύχουν κάπου;

Νομίζω ότι το φαινόμενο θα έπρεπε να προβληματίσει πρωτίστως τον εκπαιδευτικό κόσμο. Καλές οι «μέρες εκπαίδευσης» και η παρουσίαση εργασιών που γίνονται στα Σχολεία, όμως δεν αρκούν για να αντιστρέψουν την αρνητική εικόνα που έχει η κοινωνία.

Να το πω απλά: Σε ποιο άλλο μέρος του κόσμου στέλνει ο γονιός το παιδί του στο Σχολείο και δεν γνωρίζει ούτε πού θα πάει, ούτε τι θα κάνει, ούτε τι ώρα θα σχολάσει και θα επιστρέψει στο σπίτι;

Κρίμα, γιατί υπάρχουν και σπουδαίες εξαιρέσεις, που όμως χάνονται στο πλήθος.

 Αυτοαπαξίωση!