180511 ΑΘΛΗΤΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

«Για το καλό του αθλήματος…»

Αυτή ήταν μια φράση που χρησιμοποιούσε κάποιος παιδικός φίλος, όταν τον ρωτούσες για ποιο λόγο την κοπανάει από το σχολείο και περνάει τη μέρα του στα μπιλιάρδα και στα μπαλάκια.

Ειδικά στα μπαλάκια! Αυτό ήταν το δικό του το «άθλημα», για το καλό του οποίου… αναγκαζόταν να χάσει μέχρι και τις ώρες των μαθημάτων, που τόσο πολύ αγαπούσε. Δυστυχώς, τα μπαλάκια δεν του έδωσαν ψωμί!

Έτσι μας έλεγαν τότε οι γονείς μας. Ήταν βλέπετε η εποχή που τα γράμματα… σου έδιναν ψωμί. Αν σπούδαζες, ήταν βέβαιο ότι θα έβρισκες δουλειά, είτε στον ιδιωτικό τομέα, είτε, όπως εξελίχτηκαν τα πράγματα, στο δημόσιο.

Με τα σημερινά δεδομένα, ούτε τα γράμματα σου δίνουν ψωμί, εκτός αν θελήσεις να αναζητήσεις εκείνο της ξενιτιάς, το οποίο, σύμφωνα και με τον Στέλιο Καζαντζίδη, είναι πικρό, όπως, άλλωστε, και το νερό της θολό…

Δεν ξέρω πόσοι θα συμφωνούσαν σήμερα με το συγκεκριμένο τραγούδι, ειδικά με το σημείο που λέει «πιο καλά στο φτωχικό ψωμί κι ελιά / παρά χίλια καλά στην πικρή ξενιτιά». Ξέφυγε όμως πολύ η κουβέντα∙ ας επιστρέψουμε.

Για το καλό του αθλήματος… Θα σας διηγηθώ μια άλλη ιστορία από τα παιδικά μας χρόνια, όπου θα δείτε ότι αυτή τη φορά η φράση αποκτά το νόημά της. Τον καιρό εκείνο, λοιπόν, το θρυλικό «Νησάκι» διέθετε ιχθυοτροφείο!

Θα το θυμούνται οι μεγαλύτεροι. Ήταν ένα περιφραγμένο μέρος των πηγών που υπάρχουν γύρω από το εστιατόριο, «εξοχικό κέντρο» αν προτιμάτε, όπου εκτρέφονταν πέστροφες, τις οποίες περιελάμβανε το μενού.

Αν ήθελε μάλιστα ο πελάτης, μπορούσε να υποδείξει στους υπαλλήλους ποια ακριβώς πέστροφα επιθυμούσε να φάει. Εκείνοι την έπιαναν με μια απόχη και την πήγαιναν κατ’ ευθείαν στην κουζίνα.

Το εκτροφείο αυτό βρισκόταν στη δυτική και τη νότια πλευρά του μαγαζιού, μάλιστα ήταν έτσι διαμορφωμένο που ένα τμήμα του, το νότιο, έμπαινε και κάτω από το κτήριο. Έχει σημασία γι’ αυτό το λέω.

Το άλλο πουλάκι:

Εκεί δρούσαν οι φίλοι του αθλήματος.

Ήταν δυο τρεις μαθητές Γυμνάσιου, τόσους ξέρω εγώ, που πήγαιναν αργά το βράδυ και από ένα χάλασμα στον τοίχο του εκτροφείου, έβαζαν μέσα μια απόχη και έπιαναν μία ή δύο πέστροφες. Ποτέ περισσότερες!

Γιατί; Μα, σας το είπαμε. Για το καλό του αθλήματος. Την πέστροφα που έπιαναν την… απελευθέρωναν στο ποταμάκι έξω από το «Νησάκι». Το οποίο, και αυτό έχει σημασία, ήταν «κλειστό».  Στην άλλη άκρη του υπήρχε ένα μύλος.

Πήγαιναν, λοιπόν, οι φίλοι, μετά από καναδυό μέρες και ψάρευαν με πετονιά στο συγκεκριμένο ποταμάκι. Και… μαντέψτε τι έπιαναν. Το βρήκατε. Μια πέστροφα! Και, καλά, θα ρωτήσει κάποιος, γιατί τόση φασαρία;

Εσείς κι εγώ δεν μπορούμε να το καταλάβουμε. Όσοι όμως έχουν ψαρέψει πέστροφα, λένε ότι είναι ένα πολύ ιδιαίτερο ψάρεμα, επειδή προσφέρει μεγάλες συγκινήσεις. Δεν μοιάζει με τίποτε άλλο.

Αυτό συμβαίνει γιατί, όταν η πέστροφα πιαστεί στην πετονιά, στην προσπάθειά της να ξεφύγει από το αγκίστρι κάνει τεράστια άλματα έξω από το νερό. Αυτό είναι ένα σπάνιο θέαμα και μια αίσθηση για τον ψαρά μοναδική.

Καταλαβαίνετε, λοιπόν, όπως κατάλαβα κι εγώ όταν μου διηγήθηκαν την ιστορία, ότι οι συγκεκριμένοι φίλοι ήταν αληθινοί… σπόρτσμεν, αν μου επιτρέπετε τον όρο. Εννοώ ως προς το… μεν, αφού ήταν παιδιά.

Αφήστε και το άλλο. Όταν πήγαιναν την πέστροφα στο σπίτι και τους ρωτούσαν πού τη βρήκαν, απαντούσαν απολύτως ειλικρινά ότι… την έπιασαν στο ποτάμι. Υπήρχε, βλέπετε, και προηγούμενο, αφού κάποτε έγινε πράγματι διαφυγή ψαριών από το εκτροφείο.

Εκείνο όμως που πρέπει να τονίσουμε είναι ότι οι συγκεκριμένες πέστροφες ήταν… κότες. Μεγαλωμένες στο ασφαλές περιβάλλον του ιχθυοτροφείου, πιθανότατα δεν ήξεραν να αναζητήσουν την τροφή τους μέσα στο ποτάμι.

Πεινασμένες, λοιπόν, καθώς ήταν, και λόγω τού προηγούμενου βίου τους, ήταν πολύ εύκολο να… τσιμπήσουν το δόλωμα που συνήθως ήταν ψωμί, αφού είχαν μάθει να τρώνε τα ψίχουλα που τις τάιζαν οι πελάτες.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πέστροφες… πτηνοτροφείου!

Όπως και λαγοί πτηνοτροφείου! Αυτή η είδηση είναι που μας θύμισε την παραπάνω ιστορία, την οποία, με τη σειρά μας, σας τη θυμίσαμε κι εμείς. Εκτρέφονται και μετά αφήνονται στη φύση!

Ο λόγος; Για να έχουν οι κυνηγοί θηράματα, αφού εν τω μεταξύ έχουν φροντίσει να τα εξαφανίσουν. Εκτρέφουν, λοιπόν, λαγούς, όπως και άλλα θηράματα, και τα απελευθερώνουν σε κυνηγότοπους, για… εμπλουτισμό!

Μόνο που αυτά τα καημένα δεν έχουν μάθει να επιβιώνουν στη φύση∙ ξέρουν μόνο να βρίσκουν έτοιμη τροφή από τον άνθρωπο. Αφήστε που δεν μπορούν να προφυλαχθούν καθόλου από τους εχθρούς τους.

Δηλαδή τους ανθρώπους! Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα θαυμάσιο κόμικ στριπ τού σπουδαίου δημιουργού Ρεζέρ (Reiser). Μεταφέρω από μνήμης: Δυο κυνηγοί συζητούν και ο ένας διαμαρτύρεται στον άλλο.

«Έχει παραγίνει το κακό με αυτά τα πουλιά των εκτροφείων. Χάθηκε κάθε ευχαρίστηση».

Ο άλλος συμφωνεί και στο επόμενο καρέ φωνάζει δυνατά «ελάτε να σας σκοτώσω», οπότε ξεπετάγονται και τρέχουν χαρούμενα προς το μέρος τους κάποια ορτύκια.

Ο δημιουργός, προκειμένου να δείξει και την παράνοια του πράγματος βάζει ακόμη ένα καρέ όπου οι δυο κυνηγοί πυροβολούν σχεδόν εξ επαφής και εξολοθρεύουν τα αθώα πουλάκια. Αυτά, στη Γαλλία, καμιά σαρανταριά χρόνια πριν!

Εμείς ακολουθούμε.

Σε πόσα χρόνια από σήμερα θα ντρεπόμαστε;

 Άθλημα και έπαθλο!