180507 ΕΞΟΔΙΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πόσο καθαρή;

Το τελευταίο διάστημα, μέσα σε όλα τ’ άλλα, παρακολουθούμε και μια διελκυστίνδα μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για το πόσο «καθαρή» θα είναι η έξοδος από τα μνημόνια που αναμένουμε να… επισυμβεί τον Αύγουστο.

Όταν, σύμφωνα με τον λαό, είναι και οι μύγες παχιές! Φαίνεται ότι η κυβέρνηση ποντάρει πάρα πολλά σε αυτό το σενάριο της «καθαρής εξόδου», το οποίο θα θεωρηθεί ως επιτυχία δική της και μόνο.

Δική της θα είναι. Επιτυχία, όμως; Εδώ χωράει πολλή συζήτηση. Διότι, όταν καταφέρεις να κάνεις κάτι, ακόμη και αν το επιθυμούσες διακαώς και το επεδίωκες με όλες σου τις δυνάμεις, δεν σημαίνει πάντα ότι «πέτυχες».

Σας θυμίζω κάποιες σχετικές παροιμίες, όχι απαραίτητα του δικού μας λαού, ο οποίος, ως γνωστόν, είναι ο σοφότερος του κόσμου. Σε στιγμές έκλαμψης, μπορεί και κάποιοι άλλοι να πουν κάτι σημαντικό.

«Όταν οι θεοί θέλουν να μας τιμωρήσουν, εισακούν τις προσευχές μας», ή «σκέψου πολύ καλά τι εύχεσαι, γιατί υπάρχει περίπτωση να πραγματοποιηθεί». Βέβαια αυτές, λένε, δεν είναι ακριβώς παροιμίες.

Είναι διάφορες «εξυπνάδες» που αποδίδονται σε τύπους που αρέσκονταν να λένε τέτοιες, εμείς όμως ανήκουμε σε μια μαρξιστική κοινωνιολογική σχολή που υποστηρίζει ότι όλα τα ανθρώπινα επιτεύγματα είναι προϊόντα του… λαού!

Ας τα αφήσουμε όμως αυτά και ας επικεντρωθούμε στην ουσία: Έστω ότι η κυβέρνηση μπορεί· ο λαός θέλει; Πιστεύω ότι αυτό το παλιό συνθηματάκι του ΠαΣοΚ, αντεστραμμένο βέβαια, είναι επίκαιρο όσο ποτέ.

Θέλουμε μια «καθαρή έξοδο»; Πριν απαντήσουμε, ας ορίσουμε πώς ακριβώς την εννοούμε, προκειμένου να είμαστε βέβαιοι ότι μιλάμε για το ίδιο πράγμα. Απ’ ό,τι έχω καταλάβει, πρόκειται για έξοδο στις αγορές χωρίς περιορισμούς.

Δηλαδή χωρίς να υπάρχει κάποιος πάνω από το κεφάλι μας, που να μας λέει πόσα θα δανειστούμε και, το κυριότερο, τι θα κάνουμε μ’ αυτά τα λεφτά. Αυτό θα το ορίζει αποκλειστικά η κυβέρνηση.

Το άλλο πουλάκι:

Η εκάστοτε κυβέρνηση.

Ας το τονίσουμε αυτό, γιατί, έτσι όπως ξεκίνησε η κουβέντα μας, μπορεί να θεωρήσουν κάποιοι ότι πάμε να αντιπολιτευτούμε την παρούσα. Όχι! Ό,τι πούμε ισχύει για οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση.

Έτσι, τουλάχιστον, όπως τις έχουμε γνωρίσει μέχρι σήμερα. Πού λοιπόν εστιάζεται ο φόβος μας, έτσι και (τους) δοθεί η δυνατότητα να αποφασίζουν τι θα κάνουν με τα χρήματα που θα δανείζονται από τις αγορές;

Ακριβώς εκεί. Στο ότι θα μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Και ξέρουμε πολύ καλά τι θέλουν, και η παρούσα κυβέρνηση και οποιαδήποτε άλλη. Θέλουν να… επανεκλεγούν. Αυτό και μόνον αυτό.

Που σημαίνει ότι το πανάκριβο δανεικό χρήμα θα κατευθύνεται μόνον εκεί από όπου υπάρχει πιθανότητα να έρθουν, άμεσα, ψήφοι. Σε διορισμούς (ημετέρων), σε επιδόματα και αυξήσεις, γενικά σε οτιδήποτε αντιπαραγωγικό.

Ποιος μας διαβεβαιώνει ότι όλα αυτά θα συμβούν και πάλι; Αρκεί μόνον η ιστορία των κομμάτων που κυβέρνησαν μέχρι σήμερα; Για να απαντήσουμε ας κάνουμε έναν διαχωρισμό· νομίζω ότι τώρα επιβάλλεται.

Από τη μια έχουμε τη σημερινή κυβέρνηση. Η οποία επιδιώκει την «καθαρή έξοδο» ακριβώς επειδή εκεί διαβλέπει μια στερνή ελπίδα (πολύ λαϊκό αυτό) να κερδίσει τις εκλογές. Όχι επειδή θα έχει καταφέρει να… τελειώσει τα μνημόνια.

Είναι βέβαια κι αυτό ένα στοιχείο. Όπως και να το κάνουμε, είναι άλλο πράγμα να είσαι εσύ στο λιμάνι και να κουνάς το μαντήλι, όταν θα φεύγει το καράβι που θα παίρνει μαζί του το ΔΝΤ και τους Θεσμούς.

Μια κυβέρνηση όμως που υποστηρίζει ότι «δεν έχει την εξουσία» σίγουρα για άλλον λόγο επιθυμεί να λυθούν τα χέρια της και να μπορεί να διαχειρίζεται το (πανάκριβο) δανεικό χρήμα, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Όσο για τους υπόλοιπους…

Έχετε δει εσείς τίποτε κινήσεις που να αφήνουν κάποια χαραμάδα αισιοδοξίας ότι δεν θα επαναλάβουν τα ίδια; Μακάρι να κάνω λάθος, όμως πολύ φοβάμαι ότι, παρά την εμπειρία τόσων χρόνων, ελάχιστοι έμαθαν κάτι. 

Οι περισσότεροι, μόλις τους δοθεί το μαχαίρι και το πεπόνι, θα αρχίσουν πάλι να το μοιράζουν όπως τον παλιό καλό καιρό. Επομένως, η μόνη μας ελπίδα, όσων εννοώ θέλουμε να λειτουργήσει αλλιώς το πράγμα, είναι μια «βρώμικη έξοδος».

Δηλαδή η συνέχιση, με κάποιον τρόπο, την επιτήρησης ότι δεν θα γίνει «το έλα να δεις», αλλά θα υπάρχει ένας έλεγχος και μια λογοδοσία στους κακούς εταίρους που προσπάθησαν, όχι πάντα με τον καλύτερο τρόπο, να μας… νοικοκυρέψουν.

Τι μας κάνει αισιόδοξους; Αυτό: «Η επιτήρηση θα είναι πιο αυξημένη από ό,τι σε άλλες χώρες και πρέπει όλοι να είμαστε προσεκτικοί. Οι αγορές, αλλά και οι Ευρωπαίοι δεν πρόκειται να επιτρέψουν δημοσιονομικό εκτροχιασμό».

Βάλαμε τα λόγια σε εισαγωγικά, διότι τα μεταφέρουμε όπως ακούστηκαν σε συνέντευξη «στο Κόκκινο». Μαντέψτε ποιος τα είπε. Λάθος κάνετε! Είναι λόγια του Ευκλείδη Τσακαλώτου, υπουργού αρμόδιου να μοιράζει το κρατικό χρήμα.

Και δεν είπε μόνον αυτά αλλά και «δεν θα πούμε τον Οκτώβριο ότι θα αυξήσουμε τον κατώτατο μισθό. Έχουμε να κάνουμε μεταρρυθμίσεις στο επενδυτικό κλίμα, στη Δικαιοσύνη που καθυστερεί και να μειώσουμε τη γραφειοκρατία».

Ή ξέρει κάτι που δεν ξέρουν οι άλλοι, ή όλοι μαζί το παίζουν ο καλός και ο κακός μπάτσος. Σε κάθε περίπτωση, εμείς, μετά από αυτές τις δηλώσεις αισθανόμαστε κάπως καλύτερα. Έχουμε μάθει όμως να κρατάμε μικρό καλάθι.

Έτσι κι αλλιώς, ο Αύγουστος είναι πολύ κοντά.

 Έξοδο(ς)!