190131 ΦΘΙΝΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Πόσο μακριά βλέπουμε;

Αυτό είναι ένα ερώτημα – κλειδί για πάρα πολλά θέματα, έχει όμως ιδιαίτερη σημασία για το θέμα που συζητάμε από χθες, για τις ανάγκες που υπάρχουν στα Σχολεία σε εκπαιδευτικούς. Για ποια Σχολεία;

Δεύτερο ερώτημα, το οποίο μπορεί να εξεταστεί ανεξάρτητα από το πρώτο, μπορεί όμως και σε συνδυασμό. Ας κάνουμε μια προσπάθεια να βάλουμε τα πράγματα στη σειρά. Σήμερα υπάρχουν πολλά Σχολεία με ελάχιστα παιδιά.

Για να μην μιλάμε μόνο για τη Δράμα, μπορείτε να κάνετε μια βόλτα από εκεί, ή απλώς να ρωτήσετε για τα Σχολεία… στα χωριά του Παγγαίου. Θα δείτε να λειτουργούν ως εξαθέσια με αριθμό μαθητών, που καθόλου δεν δικαιολογεί κάτι τέτοιο.

Το ίδιο βέβαια παρατηρείται σε πάρα πολλές περιοχές. Δυο και τρία Σχολεία, σε γειτονικά ή και ακόμη στο ίδιο χωριό, με συνολικό αριθμό μαθητών που μετά βίας θα δικαιολογούσε ένα «κανονικό» εξαθέσιο.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Συμβαίνει για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι γνωστός από παλιά. Κανείς πολιτικός δεν θέλει, στη διάρκεια της θητείας του, να κλείσει το Σχολείο ενός χωριού και οι μαθητές να μεταφέρονται σε διπλανό, μεγαλύτερο.

Αυτό, παρ’ όλο που έχει αποδειχθεί ότι, εκτός από τα λειτουργικά έξοδα που περιορίζονται αισθητά, η μετακίνηση σε ένα μεγαλύτερο Σχολείο, κάνει καλό και στους ίδιους τους μαθητές, που είναι και το ζητούμενο. Ή δεν είναι;

Εδώ όμως δεν μιλάμε για μικρά Σχολεία, μιλάμε για Σχολεία με λίγους μαθητές! Πώς γίνεται αυτό; Γίνεται με δεδομένο ότι υπάρχουν πολλοί δάσκαλοι που, πρακτικά, περισσεύουν. Το είδαμε και το αναλύσαμε χθες.

Έτσι, αν το Σχολείο κλείσει, δεν θα ξέρουν τι να τους κάνουν! Ο νόμος προβλέπει ακόμη και την (υποχρεωτική) μετακίνηση σε άλλους νομούς, όμως το φαινόμενο είναι γενικό. Υπεράριθμοι υπάρχουν σχεδόν παντού.

Έτσι μπορείτε να δείτε Σχολεία με τάξεις που έχουν οκτώ, ή πέντε, ή και λιγότερους μαθητές, συνολικά καμιά πενηνταριά παιδιά, να λειτουργούν ως εξαθέσια, δηλαδή να χρειάζονται πάνω από δώδεκα εκπαιδευτικούς!

Η αιτία του φαινομένου είναι γνωστή σε όλους, όμως κάνουμε πως δεν τη βλέπουμε: δεν υπάρχουν παιδιά! Τα χωριά ερημώνουν από κατοίκους, αρχής γενομένης από τη μείωση του μαθητικού δυναμικού.

Από τη μια η υπογεννητικότητα, η οποία, στα χρόνια της κρίσης γίνεται εντονότερη. Από την άλλη η φυγή, η επιστροφή στις χώρες τους, πολλών νέων ανθρώπων, που εργαζόταν κυρίως στην ύπαιθρο και έστελναν τα παιδιά τους στα Σχολεία.

Το άλλο πουλάκι:

Πάλι η κρίση δηλαδή.

Και να σκεφτεί κανείς πως δεν έχουμε δει ακόμη το σύνολο των επιπτώσεων στον συγκεκριμένο τομέα. Σκεφθείτε ότι φέτος γράφτηκαν στην Πρώτη τάξη του Δημοτικού τα παιδάκια που γεννήθηκαν το 2012.

Τα επόμενα χρόνια η κατάσταση χειροτέρεψε, οι γεννήσεις μειώθηκαν κι άλλο. Αυτά τα παιδιά θα ενταχθούν όλα στο εκπαιδευτικό σύστημα τα χρόνια που έρχονται. Γι’ αυτό και το αρχικό μας ερώτημα. Πόσο μακριά βλέπουμε;

Διαβάζω στο τύπο: Σύμφωνα με τη νέα μελέτη του ΙΟΒΕ το 2035 ο αριθμός των σχολικών μονάδων ενδέχεται να μειωθεί έως 10,7 χιλ. από 15,5 χιλ. που ήταν το 2008 (μείωση κατά 30,8% ή 4,8 χιλ. σχολικές μονάδες).

Σωρευτικά, έως το 2035, ο αριθμός μαθητών στα σχολεία υπολογίζεται ότι θα έχει μειωθεί κατά 423.000! Τότε, ο συνολικός αριθμός μαθητών στα σχολεία θα είναι 1.050.000, έναντι 1.480.000 που ήταν το 2008.

Η ποσοστιαία μείωση θα είναι 29,2%. Οι δε απόφοιτοι Λυκείου που διεκδικούν την εισαγωγή τους στην ανώτατη εκπαίδευση από 71,8 χιλ. (2008) θα μειωθούν σε 54,2 χιλ. το 2035 (-24,5% ή 17,6 χιλ. λιγότεροι).

Έτσι, σύμφωνα με το ινστιτούτο, το 2035 θα χρειάζονται 70.000 έως 100.000 λιγότεροι εκπαιδευτικοί σε σύγκριση με το 2008! Αυτά, τη στιγμή που ο κλάδος των εκπαιδευτικών έχει ως κυρίαρχο αίτημα χιλιάδες διορισμούς!

Και η κυβέρνηση τι κάνει; Από τη μια τους κλείνει το μάτι και υπόσχεται, ή αφήνει πονηρά να εννοηθεί, ότι θα ικανοποιήσει το αίτημα. Είναι, βλέπετε, χιλιάδες (ψηφοφόροι) και αυτοί που περιμένουν να διοριστούν.

Από την άλλη αυξάνει τα τμήματα των σχολών εκείνων των οποίων οι απόφοιτοι δεν έχουν σχεδόν καμιά άλλη επαγγελματική προοπτική από το να διοριστούν και εργαστούν ως εκπαιδευτικοί σε Σχολεία.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Περάστε κόσμε!

Φέτος, σε τέτοιου είδους σχολές, οι οποίες διαθέτουν ήδη καμιά εκατοστή τμήματα, θα εισαχθούν πάνω από 17.000 πρωτοετείς. Ακόμη δηλαδή κι αν κάνει το υπουργείο τους 15.000 διορισμούς που υπόσχεται, το πράγμα οδηγείται σε αδιέξοδο.

Διότι όλοι αυτοί, μαζί με τους χιλιάδες πτυχιούχους που υπάρχουν ήδη, θα θέλουν να εργαστούν στα Σχολεία, τα οποία, όπως δείχνουν οι μελέτες, θα έχουν ολοένα και λιγότερους μαθητές.

Επιπλέον, με βάση τις προβλέψεις του νέου ασφαλιστικού συστήματος, από το 2022, όλοι οι εκπαιδευτικοί θα συνταξιοδοτούνται πλέον σε ηλικία 67 ετών, ή με τη συμπλήρωση 40 ετών ασφάλισης και του 62ου έτους της ηλικίας τους.

Αφήστε που με τις συντάξεις που ισχύουν (και που πιθανόν να μειωθούν κι άλλο) κανείς δεν θα θέλει να φύγει από την υπηρεσία. Ήδη στα Σχολεία μιλάμε για εκπαιδευτικούς με μεγάλο μέσο όρο ηλικίας.

Τι μας λένε όλα αυτά; Μας λένε κάτι πολύ απλό. Ότι όλοι οι ενδιαφερόμενοι πρέπει να σκύψουν με πολύ σοβαρότητα και υπευθυνότητα στο ζήτημα και, με βάση τους αριθμούς και την προοπτική, να πάρουν αποφάσεις.

Που μπορεί να είναι και δυσάρεστες. Τι λέτε; Θα το κάνουν; Ιδιαίτερα φέτος που είναι και (προ)εκλογική χρονιά;

 Φυλλορροούμε…

190131 ΥΠΕΡΑΡΙΘΜΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Τι ζητούν οι εκπαιδευτικοί;

Προφανέστατα, το είπαμε χθες αυτό, όχι άλλη μια αργία. Ζητούν όμως άλλα πράγματα τα οποία δεν βλάπτει να τα συζητούμε κάπου κάπου. Καλό είναι όμως, πριν μπούμε στην κυρίως συζήτηση, να σχολιάσουμε κάτι.

Από πού γνωρίζουμε τι είναι αυτό που ζητούν οι εκπαιδευτικοί; Εδώ βρίσκεται ένα πρόβλημα, διότι υπάρχουν δύο πηγές˙ μια… επίσημη και μια ανεπίσημη. Ο καθένας μπορεί να επιλέξει ή και να κάνει έναν συνδυασμό.

Η επίσημη πηγή είναι οι ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών. Αυτές προβάλλουν τα αιτήματα, όπως αυτά διαμορφώνονται μέσα σε γενικές συνελεύσεις των τοπικών συλλόγων. Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι τα «κατεβάζουν» στις ομοσπονδίες.

Για όσους δεν γνωρίζουν ποια είναι η πραγματικότητα, το σχήμα μπορεί να ακούγεται πολύ λειτουργικό και εξόχως δημοκρατικό. Στην πράξη δεν είναι τίποτε από τα δυο. Αρκεί να δούμε κάποια… στιγμιότυπα.

Οι γενικές συνελεύσεις πραγματοποιούνται με ελάχιστη ή και μηδενική συμμετοχή των εκπαιδευτικών. Ειδικά αν είναι έκτακτες, δηλαδή απόγευμα, χωρίς κλείσιμο των Σχολείων, δεν πατούν ούτε… τα μέλη των Διοικητικών Συμβουλίων.

Ως εκ τούτου, οι αποφάσεις που ΔΕΝ λαμβάνονται επαφίενται στην κρίση των Διοικητικών Συμβουλίων των ομοσπονδιών, τα οποία αποτελούνται από «επαγγελματικά», κομματικά στελέχη, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό.

Αλλά και οι εκπρόσωποι των τοπικών συλλόγων είναι, στην πραγματικότητα, κομματικά στελέχη μικρότερης εμβέλειας. Μια φορά το χρόνο κατεβαίνουν στην Αθήνα, για την ετήσια Γενική Συνέλευση των αντιπροσώπων.

Εκεί, λοιπόν, πριν αρχίσουν οι εργασίες της συνέλευσης, κάθε «παράταξη» συναντιέται με τον εκπρόσωπο του κόμματος στο οποίο… πρόσκειται. Κάθε δύο χρόνια εκλέγουν και τα μέλη των Διοικητικών Συμβουλίων των ομοσπονδιών.

Αυτά τα στελέχη, στην ουσία, διαμορφώνουν το διεκδικητικό και το αγωνιστικό πλαίσιο κάθε ομοσπονδίας. Από τις δικές τους ανακοινώσεις μαθαίνουμε, λοιπόν, τι είναι αυτό που ζητούν οι εκπαιδευτικοί.

Στην παρούσα φάση, εκείνο το οποίο θεωρείται σημείο αιχμής, είναι το αίτημα για «άμεσους μαζικούς διορισμούς εκπαιδευτικών σε όλες τις ανάγκες της εκπαίδευσης». (Για να μη σας μπερδεύω, περιορίζομαι στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.)

Το άλλο πουλάκι:

Ποια είναι η άλλη πηγή;

Ένας άλλος τρόπος για να μάθει κανείς τι διεκδικούν οι εκπαιδευτικοί, ας λέμε «οι δάσκαλοι», συνολικά, αφού μιλάμε για την πρωτοβάθμια, είναι να αναζητήσει τη ζωντανή πραγματικότητα.

Αυτό μπορεί να το κάνει είτε συζητώντας με τους ίδιους, είτε συλλέγοντας πληροφορίες από στατιστικά στοιχεία που διαθέτουν οι κατά τόπους Διευθύνσεις και οι επίσημοι φορείς στατιστικής, όπως η Εθνική Στατιστική Αρχή.

Ελάτε, λοιπόν, να δούμε το θέμα των διορισμών, με βάση δεδομένα από αυτές τις δύο διαφορετικές πηγές. Πραγματικά, στα Σχολεία υπηρετούν χιλιάδες αναπληρωτές, πολλοί από τους οποίους καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες.

Αυτοί εντοπίζονται κυρίως στον χώρο της Ειδικής Αγωγής, πρόκειται δηλαδή για δασκάλους που παρέχουν αγωγή σε μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, είτε παράλληλα με άλλους δασκάλους, είτε σε ιδιαίτερη τάξη.

Αυτές οι ανάγκες είναι γνωστές και μπορούν να προβλεφθούν σε βάθος χρόνου, οπότε δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για τον μη διορισμό των δασκάλων Ειδικής Αγωγής στην εκπαίδευση. Τελεία και παύλα.

Εκτός από αυτούς, υπάρχουν και χιλιάδες άλλοι αναπληρωτές, οι οποίοι προέκυψαν τα τελευταία χρόνια. Συγχρόνως όμως προέκυψαν και χιλιάδες πλεονασματικές ώρες, δηλαδή δάσκαλοι που δεν συμπληρώνουν το διδακτικό ωράριό τους.

Επειδή εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος πώς είναι δυνατόν να υπάρχει αυτή η αντίφαση, θα προσπαθήσω να το εξηγήσω με απλά λόγια˙ όσο πιο απλά γίνεται. Το «πρόβλημα» εμφανίστηκε με μια ακόμη «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση».

Η οποία ανέθεσε τη διδασκαλία πολλών αντικειμένων σε άλλους εκπαιδευτικούς ή ειδικούς, πλην των δασκάλων, οι οποίοι την είχαν μέχρι τη «μεταρρύθμιση». Έτσι δημιουργήθηκε η ανάγκη να εργαστούν διάφορες «ειδικότητες».

«Θεατρολόγοι», και «εικαστικοί», και μουσικοί, και «πληροφορικάριοι», όπως αποκαλούνται, τοποθετούνται στα σχολεία για να διδάξουν τα αντίστοιχα αντικείμενα που μπήκαν ως μαθήματα, παίρνοντας ώρες από τους… κλασικούς δασκάλους.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Και τι σημαίνει αυτό;

Σημαίνει ότι σε ένα εξαθέσιο Δημοτικό Σχολείο, που τα παλιά χρόνια είχε μόνο έξι δασκάλους, έναν για κάθε τάξη, τώρα μπορεί να παρέχουν τις υπηρεσίες τους μέχρι και δεκαπέντε εκπαιδευτικοί.

Εκτός από τον Διευθυντή, που (πρέπει να) διδάσκει δέκα ώρες, υπάρχουν και οι διάφορες ειδικότητες που διδάσκουν από δύο μέχρι δεκαέξι ώρες, που πάει να πει ότι συμπληρώνουν το ωράριό τους και σε άλλα σχολεία.

Επιπλέον όμως, από τους δασκάλους που είναι τοποθετημένοι στο σχολείο, αλλά και από πολλές ειδικότητες, περισσεύουν από μια, δυο ή και περισσότερες ώρες, οι οποίες δικαιολογούνται ως «γραμματειακή υποστήριξη».

Ή ως «ώρες ενισχυτικής διδασκαλίας» σε μαθητές που τη χρειάζονται. Τις οποίες όμως, αν τις συγκεντρώσεις δίνουν ένα τρομερά μεγάλο νούμερο. Πολλές εκατοντάδες σε κάθε νομό. Που πάει να πει, πρακτικά, δεκάδες «πλεονάζοντες εκπαιδευτικοί».

Αυτή, λοιπόν, είναι μια άλλη πραγματικότητα. Που, για να τη δούμε καλύτερα, πρέπει να υπολογίσουμε, επιπλέον, και πολλές τάξεις χωρισμένες σε δύο ή περισσότερα τμήματα, χωρίς τον απαιτούμενο αριθμό μαθητών.

Ποια είναι, λοιπόν, η συνολική εικόνα; Όπως κάθε φορά, εξαρτάται από την οπτική γωνία. Κάποιος πάντως που βλέπει από έξω, θα δει να εργάζονται συγχρόνως στα σχολεία χιλιάδες αναπληρωτές και χιλιάδες εκπαιδευτικοί που, πρακτικά, περισσεύουν.

Για να έχουμε όμως καλύτερη άποψη, χρειάζονται στοιχεία, τα οποία θα εξετάσουμε αύριο.

Η γοητεία των αριθμών!

190129 ΑΝΙΕΡΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Κάνε και κάτι… αριστερό!

Κι αν είναι και ριζοσπαστικό, ακόμη καλύτερα! Το τέλειο μάλιστα θα είναι να το καταλάβουν εκείνοι που θέλεις, ενώ οι υπόλοιποι να μην πάρουν είδηση. Έτσι κερδίζεις διπλά. Εκλογές έρχονται, δεν είναι για πειράματα.

Κάπως έτσι φαίνεται ότι σκέφτηκε ο υπουργός της Παιδείας και πήρε την απόφαση να καταργήσει στα μουλωχτά τη γιορτή των Τριών Ιεραρχών. Αυτό το «στα μουλωχτά» θα σας το εξηγήσω στη συνέχεια.

Για να καταλάβετε όμως τι ακριβώς συνέβη, ας δούμε τι ίσχυε μέχρι την κατάργηση. Για να το κάνουμε αυτό θα ρίξουμε μια ματιά στο Προεδρικό Διάταγμα 79/2017, το οποίο ισχύει για τα Δημοτικά Σχολεία.

Στο άρθρο 3, διαβάζουμε: Διακοπές, Αργίες και Εορταστικές εκδηλώσεις

1. Τα δημοτικά σχολεία δεν λειτουργούν τις ακόλουθες ημέρες και περιόδους: α) τα Σάββατα και τις Κυριακές, β) την 28η Οκτωβρίου (εθνική εορτή),

γ) από 24 Δεκεμβρίου μέχρι και 7 Ιανουαρίου (διακοπές Χριστουγέννων), δ) την Καθαρά Δευτέρα, ε) την 25η Μαρτίου (εθνική εορτή), στ) από τη Μ. Δευτέρα μέχρι και την Παρασκευή της Διακαινησίμου (διακοπές Πάσχα), η) την 1η Μαΐου,

θ) την εορτή του Αγίου Πνεύματος, ι) από 22 Ιουνίου μέχρι και 31 Αυγούστου (θερινές διακοπές) και ια) την ημέρα της εορτής του Πολιούχου της έδρας του σχολείου και την ημέρα της τοπικής εθνικής εορτής.

Όπως πολύ καλά γνωρίζουν οι κάτοικοι των μικρών πόλεων και των χωριών, αυτά δεν ισχύουν έτσι ακριβώς. Για παράδειγμα, στα χωριά, οι μέρες των εθνικών εορτών ΔΕΝ είναι αργίες, αφού τα Σχολεία συμμετέχουν στις εκδηλώσεις.

Για να το καταλάβουν αυτό και οι υπόλοιποι, θα προσπεράσω τη δεύτερη και την τρίτη παράγραφο του ίδιου άρθρου και θα πάω στην τέταρτη: 4. Τα δημοτικά σχολεία λαμβάνουν μέρος στις παρελάσεις και στο γενικό εορτασμό των εθνικών και τοπικών εορτών, σύμφωνα με το πρόγραμμα του οικείου Δήμου.

Όταν δηλαδή ο Δήμος αποφασίζει ότι στο τάδε δημοτικό διαμέρισμα θα γιορταστεί… η σφαγή των κατοίκων την Κυριακή τάδε του μηνός, το Σχολείο θα είναι εκεί με τη σημαία, τους μαθητές και τους δασκάλους του.

Το άλλο πουλάκι:

Και οι Τρεις Ιεράρχες;

Αυτοί βρίσκονταν στη δεύτερη παράγραφο που την προσπεράσαμε. 2. Εορταστικές εκδηλώσεις στα δημοτικά σχολεία πραγματοποιούνται:

α) στις 27 Οκτωβρίου για την επέτειο της εθνικής εορτής της 28ης Οκτωβρίου, ημέρα κατά την οποία τιμάται και η ελληνική σημαία. Σε περίπτωση που η 28η Οκτωβρίου είναι Κυριακή ή Δευτέρα, οι εκδηλώσεις γίνονται την προηγούμενη Παρασκευή,

β) στις 24 Μαρτίου για την επέτειο της εθνικής εορτής της 25ης Μαρτίου. Σε περίπτωση που η 25η Μαρτίου είναι Κυριακή ή Δευτέρα, οι εκδηλώσεις γίνονται την προηγούμενη Παρασκευή,

γ) στις 17 Νοεμβρίου για την επέτειο του Πολυτεχνείου, τον αντιδικτατορικό αγώνα και την Εθνική Αντίσταση. Όταν η 17η Νοεμβρίου είναι Σάββατο ή Κυριακή, οι εορταστικές εκδηλώσεις πραγματοποιούνται την προηγούμενη Παρασκευή,

δ) [εδώ είμαστε] στις 30 Ιανουαρίου, εορτή των Τριών Ιεραρχών. Σε περίπτωση που η 30η Ιανουαρίου είναι Σάββατο ή Κυριακή, οι εορταστικές εκδηλώσεις λαμβάνουν χώρα την προηγούμενη Παρασκευή.

Αυτές, λοιπόν, οι εορταστικές εκδηλώσεις τι ήταν; Το πιο συνηθισμένο ήταν να πραγματοποιηθεί ένας επίσημος εκκλησιασμός του Σχολείου, αρτοκλασία, καθώς και μια ομιλία για τη ζωή και το έργο των Αγίων.

Κάνοντας ο υπουργός αυτό το αριστερό ή/και ριζοσπαστικό που είπαμε στην αρχή, καταργεί αυτή την δ΄ περίπτωση και περνάει την ημέρα των Τριών Ιεραρχών στην ια΄ περίπτωση της πρώτης παραγράφου:

Τα δημοτικά σχολεία δεν λειτουργούν […] ια) την εορτή των Τριών Ιεραρχών, την ημέρα της εορτής του Πολιούχου της έδρας του σχολείου και την ημέρα της τοπικής εθνικής εορτής. Διαταγή και… τα σκυλιά δεμένα.

Γιατί όμως είπαμε ότι η κατάργηση γίνεται «στα μουλωχτά»; Γιατί πέρασε ως τροποποίηση στον νόμο 4521, για την ίδρυση του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής. Και ανακοινώθηκε επίσημα μόλις χθες!

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τι θα κάνουν οι δάσκαλοι;

Πώς θα εφαρμόσουν την εγκύκλιο που ορίζει «Στις σχολικές μονάδες Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης πραγματοποιούνται εκδηλώσεις για τον εορτασμοί της μνήμης (sic) των Τριών Ιεραρχών κατά την παραμονή της εορτής.

Για την υλοποίηση των εκδηλώσεων διατίθεται ένα διδακτικό δίωρο. Το περιεχόμενο του εορτασμού και των εκδηλώσεων καθορίζεται με απόφαση του Συλλόγου Διδασκόντων».

Κάποιοι πρότειναν να κάνουν ό,τι έκαναν πάντοτε, αλλά με δική τους πρωτοβουλία. Να εκκλησιαστούν, να πραγματοποιήσουν μια αρτοκλασία, ομιλία, άντε και να ζητήσουν από τους μαθητές τους να παρευρεθούν με ευθύνη των γονιών τους.

Οι περισσότεροι όμως συμφώνησαν πως το «κανονικό» είναι να μην κάνουν τίποτε απολύτως την ημέρα της γιορτής ΤΟΥΣ. Να εφαρμόσουν τον νόμο και να αφήσουν τους συγχωριανούς τους να κρίνουν τον υπουργό που έτσι αποφάσισε.

Αργία ήθελε; Αργία! Η καμπάνα θα χτυπήσει, ο ιερέας θα λειτουργήσει, θα ακουστεί «Τους τρεις μεγίστους φωστήρας…» αλλά στην εκκλησία δεν θα υπάρχουν ούτε δάσκαλοι, ούτε (εννοείται) μαθητές.

Μόνο που οι συγχωριανοί τους δεν ξέρουν κανέναν κύριο Γαβρόγλου. Ξέρουν τον Διευθυντή του Σχολείου και τους δασκάλους των παιδιών τους. Και αυτούς θα κατακρίνουν. Κι έτσι, για άλλη μια φορά, βρίσκονται στριμωγμένοι οι δάσκαλοι.

Οι οποίοι το μόνο που δεν ζήτησαν είναι άλλη μια αργία, και που τώρα πρέπει να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.

Ας έχουν, τουλάχιστον, τη συμπόνια και τη συμπαράστασή μας.

 Μέγιστοι… κατεργάρηδες!

190128 ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Αλλαγή σκηνικού.

Μια διαδικασία που λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια θεατρικής παράστασης. Μιλάμε για το θέατρο διότι, παρ’ όλο που σκηνικά έχουμε και στον κινηματογράφο, εκεί οι αλλαγές δεν αποτελούν πρόβλημα.

Πώς γίνεται η αλλαγή σκηνικού στο θέατρο; Α, όπως ξέρετε δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος τρόπος. Ο τρόπος αλλαγής υποβάλλεται από διάφορους παράγοντες, ενδογενείς ή/και εξωγενείς.

Πρώτα πρώτα, για να έχουμε αλλαγή σκηνικού, πρέπει να έχουμε… σκηνικά. Το λέω αυτό διότι, όπως ξέρετε όσοι παρακολουθείτε σύγχρονες παραστάσεις, υπάρχουν φορές που τα σκηνικά απλώς… εννοούνται.

Αλλά και να υπάρχουν, δεν σημαίνει ότι υποχρεωτικά πρέπει να αλλάξουν. Για να συμβεί κάτι τέτοιο, είναι ανάγκη να μας μεταφέρει ο συγγραφέας του έργου σε δύο τουλάχιστον διαφορετικά σημεία, ή στο ίδιο, αφού έχει υποστεί αλλαγές.

Η αλλαγή σκηνικού εξαρτάται και από την αίθουσα στην οποία ανεβαίνει η παράσταση. Αν πρόκειται για μια κλασική θεατρική σκηνή, όπως αυτές που ΔΕΝ υπάρχουν στην πόλη μας, τότε χρησιμοποιείται η αυλαία.

«Πέφτει» η αυλαία, κλείνει η σκηνή, και παραμένει κλειστή όση ώρα χρειάζεται για την αλλαγή του σκηνικού, η οποία, παλαιότερα, γινόταν από προσωπικό που έκανε ακριβώς αυτή τη δουλειά. 

Σήμερα την κάνουν οι ηθοποιοί! Πώς το ξέρουμε, αφού γίνεται πίσω από την κλειστή αυλαία; Το καταλαβαίνουμε πολύ εύκολα, ιδιαίτερα όταν οι παραστάσεις ανεβαίνουν σε χώρους όπως αυτούς που διαθέτει η πόλη μας.

Όπου ΔΕΝ υπάρχει κανονική θεατρική σκηνή. Επομένως, οι αλλαγές σκηνικού που απαιτούνται, πραγματοποιούνται υποχρεωτικά μπροστά στα μάτια των θεατών. Είναι κι αυτό μέρος της θεατρικής σύμβασης.

Γιατί σας τα λέω όμως όλα αυτά; Επιτρέψτε μου, προκειμένου να απαντήσω, να παραβώ κι εγώ μια σύμβαση της καθημερινής μας κουβέντας και να σας αποκαλύψω ότι το κάνω για δύο λόγους.

Ο πρώτος (εδώ βρίσκεται η παράβαση της σύμβασης) είναι για… να κερδίσω χρόνο, αφού η συζήτηση αυτή πρέπει να έχει συγκεκριμένη έκταση. Ε, τι να κάνουμε, κάποτε αναγκαζόμαστε να μιλάμε παίζοντας καθυστέρηση.

Το άλλο πουλάκι:

Υπάρχει όμως και δεύτερος.

Πάντα υπάρχει, διαφορετικά θα μιλούσαμε κυριολεκτικά στον αέρα. Ο λόγος λοιπόν σήμερα είναι το κυριακάτικο πρωτοσέλιδο της ΑΥΓΗΣ, που γράφει επί λέξει «οι Πρέσπες αλλάζουν το πολιτικό σκηνικό».

Τι είπαμε; Για να αλλάξεις ένα σκηνικό, πρέπει, πρωτίστως, αυτό να… υπάρχει. Αν δεν υπάρχει, και εννοείται, πρέπει όλοι οι θεατές να το «βλέπουν» με τον ίδιο τρόπο. Αν ο ένας «βλέπει» καναπέ εκεί που ο άλλος «βλέπει» τραπέζι…

Τι μας λέει, λοιπόν, η ΑΥΓΗ, πέρα από την παραδοχή ότι οι Πρέσπες είχαν στόχο (και) την αλλαγή πολιτικού σκηνικού; «Το ζητούμενο για την Αριστερά είναι η πολιτική προσέγγιση με τον μεσαίο χώρο, με στόχο τη συγκρότηση ενός προοδευτικού πόλου».

Εδώ, λοιπόν, υπάρχει, ή επανεφευρίσκεται μια αριστερά, με άλφα μάλιστα κεφαλαίο, η οποία γειτονεύει με έναν μεσαίο χώρο (με μικρά) με τον οποίο θέλει να συγκροτήσει έναν πόλο προοδευτικό.

Το ερώτημα -αν πράγματι υπάρχει αυτό το «σκηνικό» και δεν είναι κάτι που το βλέπει μόνον ο συντάκτης της ΑΥΓΗΣ και κάποιοι άλλοι- είναι… γιατί τώρα; Γιατί μετά τις Πρέσπες; Τι είναι αυτό που άλλαξε και δημιουργεί το νέο «ζητούμενο»;

Μήπως είναι που έφυγαν τα ακροδεξιά βαρίδια, δηλαδή οι ΑΝΕΛ, από την κυβέρνηση; Και, αν πράγματι έφυγαν (αφού οι καλύτεροι έμειναν και θα επιβραβευτούν γι’ αυτό) γιατί η «Αριστερά» περίμενε τις Πρέσπες;

Γιατί δεν τους έδιωχνε νωρίτερα, ώστε να συγκροτήσει αυτόν τον «προοδευτικό πόλο» με όσους από τον «μεσαίο χώρο» μπορέσει να βρει πρόθυμους γι’ αυτή τη συγκρότηση; (Δεν ρωτώ γιατί αυτό δεν ήταν «ζητούμενο» από το 2015 ακόμη!)

Αν διαβάσεις παρακάτω, η καλή εφημερίδα κάνει μια προσπάθεια: «Γίνονται σαφείς οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στη στρατηγική για δίκαιη ανάπτυξη και κοινωνική συνοχή και το σχέδιο για τη νεοφιλελεύθερη παλινόρθωση».

Αυτές οι διαχωριστικές γραμμές (προς τι ο πληθυντικός;) γίνονται σαφείς τώρα; Μετά τις Πρέσπες; Και από πού τεκμαίρεται ότι οι γραμμές αυτές χωρίζουν τη «στρατηγική» από το «σχέδιο» που περιγράφει η εφημερίδα;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Από πού πάει να ψαρέψει;

Διότι, αμέσως παρακάτω, μετά από μια αναφορά στη Νέα Δημοκρατία που «κινείται ως εκκρεμές ανάμεσα στην ακροδεξιά στροφή, που ακολούθησε στις Πρέσπες και την προσπάθεια οριοθέτησης απέναντι στην Ακροδεξιά»…

(με κεφαλαίο και αυτή) μιλάει για τον μεσαίο χώρο, στον οποίο υποτίθεται ότι απευθύνει το κάλεσμα για τη συγκρότηση του πόλου. Και τι λέει; «Σε έντονη περιδίνηση η Κεντροαριστερά.

Εγκλωβισμός στο αντι-ΣΥΡΙΖΑ σύνδρομο από το ΚΙΝ.ΑΛΛ., προσπάθεια επανεκκίνησης με ίσες αποστάσεις από το Ποτάμι». Αν όμως έτσι είναι τα πράγματα, τότε με ποιους θα γίνει η προσπάθεια προσέγγισης;

Φαντάζομαι, φίλοι μου, καταλάβατε πού πάει το πράγμα. Η εφημερίδα προσπαθεί να πείσει τον εαυτό της και τους αναγνώστες της για δύο πράγματα, τα οποία, αν ίσχυαν, δεν χρειαζόταν να πειστεί κανείς.

Το πρώτο είναι ότι έχουμε, πλέον, κυβέρνηση Αριστεράς. Το «πλέον» αναφέρεται στην απομάκρυνση των ΑΝΕΛ που, όσο να πεις, αποτελούσαν μια μικρή παραφωνία στο αριστερό προφίλ της κυβέρνησης.

Το δεύτερο είναι ότι αυτή η κυβέρνηση έχει μια στρατηγική για δίκαιη ανάπτυξη και κοινωνική συνοχή. Όπως ξέρετε η στρατηγική είναι κάτι που, εξ ορισμού, αναφέρεται στο μέλλον.

Δηλαδή στις εκλογές που έρχονται.

 Λέγε λέγε το κοπέλι, κάνει τη γριά και θέλει!

190125 ΑΠΛΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Δεν υπάρχει σωτηρία!

Βλέπω μια φωτογραφία που είμαι σίγουρος ότι την είδατε κι εσείς. Σε μια παρουσίαση βιβλίου, όπου παρευρέθηκαν πολλοί άνθρωποι, οι θέσεις δεν επαρκούσαν και κάποιοι κάθισαν στα σκαλιά της αίθουσας.

Από αυτούς είχε κυκλωθεί στη φωτογραφία με μαρκαδόρο ένας κύριος για τον οποίο μιλούσε η λεζάντα. Αυτή τη λεζάντα θέλω να σχολιάσουμε, ή μάλλον, να σχολιάσουμε τον… σχολιασμό της λεζάντας:

«Ο κύριος στον κόκκινο κύκλο άργησε να πάει σε εκδήλωση για την παρουσίαση ενός βιβλίου και κάθισε στα σκαλιά της αίθουσας. Είναι ο 70χρονος Sauli Niinistö, Πρόεδρος της Φινλανδίας! Έχετε ακόμη απορίες γιατί εκεί ο λαός ευημερεί;»

Τι ήθελε να πει ο ποιητής; Προφανώς να σχολιάσει το αδιανόητο για τα δικά μας δεδομένα ένας Πρόεδρος να κάθεται όπως ο τελευταίος πολίτης στα σκαλιά επειδή δεν του είχαν κρατημένη θέση.

Να σχολιάσει επίσης ότι μια εκδήλωση μπορεί να ξεκινήσει χωρίς να περιμένουν τους διάφορους επισήμους, εντός και εκτός εισαγωγικών, για να τους προσφωνήσουν και να τους δώσουν τον λόγο για «σύντομο χαιρετισμό».

Στη Φινλανδία, εννοείται. Τέλος, ο ποιητής ήθελε να πει ότι τέτοιου είδους συμπεριφορές και νοοτροπίες δεν είναι άσχετες με τον τρόπο που βαδίζει μια χώρα. Με το αν ευημερούν ή όχι οι πολίτες της.

Αυτό κατάλαβα εγώ και φαντάζομαι κι εσείς, μια και γνωριζόμαστε τόσα χρόνια και ξέρουμε λίγο πολύ ο ένας τα χούγια του άλλου. Όμως, φίλοι μου, αυτό που είναι αυτονόητο για εμάς, δεν είναι για όλους.

Αν μπείτε να δείτε τα σχόλια που ακολούθησαν τη συγκεκριμένη ανάρτηση, είμαι βέβαιος ότι θα αναφωνήσετε μαζί μου: δεν υπάρχει σωτηρία. Θα αναφερθώ μόνον ενδεικτικά, για να μη σας κουράσω, αλλά θα καταλάβετε.

«Δηλαδή τι θέλεις να πεις;» σχολίασε κάποιος. «Αν ο Τσίπρας καθόταν στα σκαλιά, η Ελλάδα θα ευημερούσε;» Σας αφήνω να φανταστείτε τι έγινε από εκεί και κάτω και πού οδηγήθηκε η (συγκεκριμένη) κουβέντα.

Ένας άλλος θυμήθηκε ότι «όταν ο Βαρουφάκης κάποτε κάθισε στα σκαλιά και όχι στα έδρανα της Βουλής έπεσαν επάνω του να τον φάνε». Σαν να μιλάμε δηλαδή ακριβώς για το ίδιο πράγμα!

Το άλλο πουλάκι:

Και μία δεύτερη φωτογραφία.

Φαινομενικά άσχετη με την πρώτη, όπως όμως θα φανεί από την κουβέντα μας, για μένα έχουν και παραέχουν σχέση. Είμαι βέβαιος ότι την έχετε δει και αυτή και μάλιστα σχολιασμένη από τον άνθρωπο που την ανέβασε.

Δείχνει τον γνωστό σε όλους μας Μπιλ Γκέιτς να περιμένει στην ουρά για να αγοράσει ένα σάντουιτς. Την σχολίασε ένας πρώην εργαζόμενος στη Microsoft και έχει ενδιαφέρον που της δίνει πολιτική χροιά.

«Όταν έχεις σχεδόν 100 δισ., διευθύνεις τον μεγαλύτερο φιλανθρωπικό οργανισμό στον κόσμο, αλλά στέκεσαι στην ουρά […] σαν όλους εμάς… Έτσι φέρονται οι πραγματικοί πλούσιοι άνθρωποι, σε αντίθεση με τον φιγουρατζή με το χρυσό κάλυμμα τουαλέτας στον Λευκό Οίκο».

Τι κοινό έχουν οι δυο φωτογραφίες, πέρα από το πολιτικό περιεχόμενο που έχουν δώσει εκείνοι που τις ανάρτησαν; Θεωρώ ότι έχουν ιδιαίτερη σημασία για εμάς τους Έλληνες, έναν λαό τού «ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;»

Εδώ, λοιπόν, ο καθένας από εμάς, ξέρει πολύ καλύτερα από όλους τους άλλους «ποιος είναι». Αυτό δεν είναι παράξενο και νομίζω ότι συμβαίνει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Εκτός ψυχοπαθολογικών περιπτώσεων.

Εκείνο όμως που κάνει τη διαφορά είναι ότι εμείς θεωρούμε υποχρέωση όλων των υπολοίπων, όχι μόνον να γνωρίζουν ποιοι είμαστε, αλλά να έχουν για μας την ίδια ακριβώς εικόνα που έχουμε ο καθένας για τον εαυτό του.

Αυτό υποδηλώνει το ερώτημα «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» και ιδιαίτερα εκείνο το «ρε» στο τέλος. Διότι, ακόμη κι αν ξέρεις το όνομά μου, την καταγωγή μου, την ιδιότητα ή το επάγγελμά μου, δεν ξέρεις πόσο σπουδαίος –πραγματικά- είμαι.

Αυτό το «πραγματικά» δείχνει τη… μεγαλειώδη εικόνα που έχουμε, ακόμη κι αν είμαστε –πραγματικά- μια ασημαντότητα. Κάποιος από πολλούς, από χιλιάδες άλλους με ίδια ή παρόμοια προσόντα.

Μπορεί, για παράδειγμα, να είμαστε ο πρόεδρος ενός συλλόγου σφραγίδα, όπου κανείς από τα εναπομείναντα μέλη δεν ενδιαφερόταν για τη θέση κι έτσι την πήραμε εμείς, μαζί με το δικαίωμα να απαιτούμε την αναγνώριση όλων.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Είναι θέμα διαφορετικής κουλτούρας;

Θα ήταν, αν όλοι οι άνθρωποι που βρίσκονται στις θέσεις των εικονιζόμενων στις δυο φωτογραφίες συμπεριφέρονταν όμως αυτοί. Ασφαλώς ο καθένας είναι «προϊόν» της εποχής και του τόπου στον οποίο μεγαλώνει.

Από εκεί και πέρα όμως, είναι και θέμα ιδιοσυγκρασίας. Όλοι οι πλούσιοι Αμερικάνοι δεν φέρονται όπως ο Μπιλ Γκέιτς, ούτε όλοι οι σκανδιναβοί πολιτικοί όπως ο Πρόεδρος της Φιλανδίας. Ωστόσο το «περιβάλλον» παίζει ρόλο.

Υπάρχουν και στη χώρα μας σημαντικότατοι άνθρωποι οι οποίοι παραμένουν απλοί. Όλοι μπορεί να γνωρίζουμε κάποιον. Όμως ποιος είναι ο… κανόνας; Πόσους έλληνες γνωρίζετε που, αν μπορούσαν να αποφύγουν την «ουρά», δεν θα το έκαναν;

Το χειρότερο; Δεν αναγνωρίζουμε κάτι θετικό, όταν το βλέπουμε σε άλλους. Σας είπαμε στην αρχή για τα σχόλια. Ξέρετε τι βρήκε να πει κάποιος; Τι θα γίνει αν πιάσει φωτιά το κτήριο και αυτός που κάθεται στα σκαλιά εμποδίσει την έξοδο;

Αυτό κατάλαβε;

Όχι. Απλώς δεν μπορεί να αναγνωρίσει σε άλλους το γεγονός ότι είναι σε κάτι (ξαναλέω, σε κάτι) καλύτεροι από τον ίδιο.

 Μιζέρια!

190124 ΑΛΛΑΞΟΤΕΤΟΙΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Ίσως…

Μ’ αυτή τη λέξη κλειδί «τελειώνει» το πολύ γνωστό τραγουδάκι (το υποκοριστικό δεν φανερώνει μειωμένη αξία –κάθε άλλο) του Λουκιανού Κηλαηδόνη «Πού βαδίζουμε κύριοι», το οποίο αναφέρεται στην ερωτική ζωή των νέων.

Θυμίζω ένα μικρό απόσπασμα:

Χώρισε ο Θωμάς με την Βαρβάρα

και ο Νίκος ο ψηλός με τη Φανή.
Τα 'φτιαξε ο Κωστάκης με τη Μάρα
και γνώρισε ο Δημήτρης τη Βιβή.

Και τα ‘φτιαξε η Έμυ με το φίλο του Αρτέμη
και τον πήρε από τη Μάνια που κολλούσε στον Τοτό
που φλερτάριζε τη Βάσω που τα είχε με τον Τάσο
πριν τον κάνει με την Ράνια τσακωτό.

Δεν σας θυμίζει τίποτε; Για προσπαθήστε να κάνετε μια αναγωγή στην πολιτική ζωή του τόπου και θα δείτε ότι το «πού βαδίζουμε, κύριοι» εκφράζει ακριβώς το σκηνικό που παρακολουθούμε, ιδιαίτερα τις τελευταίες μέρες.

Κάπως έτσι γίνονται τα πράγματα. Αλλαξο… τέτοιες. Έχει χαθεί η μπάλα και δεν ξέρουμε πλέον ποιος είναι με ποιον, ποιος και γιατί ψηφίζει και ποιος όχι, ποιος (δεν) έχει μετακινηθεί από τις αρχικές του θέσεις…

Υπάρχει και αυτό το καταραμένο διαδίκτυο να μας θυμίζει, σε καθημερινή βάση, τι έλεγε ο καθένας από αυτούς, πριν από λίγους μόνο μήνες, και αναρωτιέσαι αν έχει μείνει καθόλου… τσίπα σ’ αυτόν τον τόπο.

Ας επανέλθουμε όμως στο «ίσως» με το οποίο ξεκινήσαμε την κουβέντα μας. Θα παραφράσουμε λίγο τον τελευταίο στίχο του Λουκιανού, με την άδειά του, και θα κλείσουμε τη δική μας αναφορά λέγοντας «που ίσως να… τους ψήφισα κι εγώ».

Παιδιά, πείτε το, δεν είναι ντροπή. Εμείς τους ψηφίσαμε. Με τη δική μας εντολή βρίσκονται αυτοί οι κύριοι και οι κυρίες στη Βουλή και την κεντρική πολιτική σκηνή. Δεν έχει νόημα να σφυρίζουμε τώρα αδιάφορα.

Διότι βλέπω στις παρέες, αληθινές ή διαδικτυακές, όταν ανοίγει μια τέτοια συζήτηση, να διαμορφώνονται δυο τάσεις. Άλλοι μεν να κάνουν ότι δεν έχουν ιδέα για τον φόνο και άλλοι να θεωρούν υποχρέωσή τους να στηρίξουν τις επιλογές τους.

Το άλλο πουλάκι:

Την πατήσαμε!

Είναι πολύ απλό και όσο γρηγορότερα το παραδεχτούμε, τόσο το καλύτερο. Πιστέψαμε στο «νέο». Θελήσαμε να τιμωρήσουμε το «παλιό». Φάγαμε το παραμύθι πως στα μικρά κόμματα κατοικοεδρεύουν (αποκλειστικά) αγνοί άνθρωποι.

Είναι βλέπετε και αυτές οι ελληνικές ταινίες τού παλιού καλού κινηματογράφου, που δεν σταματούν να προβάλλονται καθημερινά από την τηλεόραση. Όπου ο φτωχός είναι πάντα καλός, ενώ ο πλούσιος…

Αφήστε που ο νέος είναι πάντοτε ωραίος, ενώ ο μεγάλος, τι μεγάλος, για σαραντάρηδες μιλούσαν, είναι πάντοτε αποκρουστικός. Ε, λίγο θέλει ο ψηφοφόρος να κάνει τις αναγωγές του σε αντίστοιχα κόμματα;

Κι έτσι, μια ωραία πρωία, αποφασίσαμε να τιμωρήσουμε τον κακό δικομματισμό, που μας καταδυνάστευε τόσα χρόνια, και να εμπιστευθούμε νέα πρόσωπα, μικρά κόμματα, ανθρώπους που δεν θα ήταν όπως οι «δεινόσαυροι».

Οι οποίοι όμως ξεχνάμε ότι στην πλειονότητά τους ήταν άκακοι, χορτοφάγοι γίγαντες, σε αντίθεση με τις ύαινες που μπορεί να είναι μικρόσωμες, αλλά δεν χαρίζουν. Ή τις κατσαρίδες που θα επιβιώσουν ακόμη κι αν χαθεί το (πολιτικό) σύμπαν.

Το θέμα, λοιπόν, είναι ότι όλους αυτούς εμείς τους δώσαμε αξία, εμείς τους στείλαμε εκεί που βρίσκονται και στο δικό μας χέρι είναι να διορθώσουμε την κατάσταση, όταν (και άμα) έρθει η ώρα.

Δυστυχώς όμως, αυτό που βλέπω από τις πολιτικές κουβέντες είναι πολύ αποκαρδιωτικό. Και δεν μιλώ μόνο για το πολύ απλοϊκό επιχείρημα «τέτοια είναι η κοινωνία, τέτοιοι είναι και οι εκπρόσωποί της».

Μιλώ για τις δύο τάσεις που προαναφέραμε. Άλλοι μεν να σφυρίζουν αδιάφορα, λες και δεν ήταν από τους πρώτους που έφαγαν το παραμύθι, και άλλοι να εμμένουν πεισματικά στις επιλογές τους, όταν ακόμη κι εκείνες έχουν αλλάξει ρότα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ο δικομματισμός!

Λες και περνάνε άσχημα (εννοώ… πολιτικά), λες και δεν έχουν δημοκρατία, στις χώρες όπου δύο μεγάλα κόμματα εναλλάσσονται επί χρόνια στην εξουσία, ενώ τα μικρότερα είναι πολιτικά ασήμαντα και κοινοβουλευτικά εξαφανισμένα.

Λες και είναι κορόιδα στη Βρετανία, για παράδειγμα, που, όταν ένας βουλευτής διαχωρίσει τη θέση από το κόμμα του, παραδίδει και τη βουλευτική έδρα. Και τότε γίνονται στην περιφέρειά του επαναληπτικές εκλογές, στις οποίες μπορεί να πάρει μέρος και ο ίδιος.

Εμείς εδώ έχουμε μπερδέψει έννοιες όπως κοινοβουλευτική ομάδα, επαναπροσδιορισμός μιας θέσης, κομματική πειθαρχία, ψήφος κατά συνείδηση… (Πού να τη βρεις; Όχι την ψήφο, τη συνείδηση!)

Το κακό είναι ότι ζούμε σε μικρό τόπο, ότι γνωριζόμαστε από την καλή και την ανάποδη, ότι βλεπόμαστε καθημερινά και, παρ’ όλα αυτά, δεν διστάζουμε να λέμε σήμερα το άλφα και αύριο το ωμέγα.

Δεν ντρεπόμαστε να υποστηρίζουμε κάτι και την επόμενη ώρα το αντίθετό του, επειδή αυτό επιτάσσει το πολιτικό μας συμφέρον, η προοπτική επανεκλογής μας, ή η παραμονή μας, για λίγο καιρό ακόμη, σε μια θέση.

Και, ξαναλέω, καλά αυτοί που αγωνίζονται για κάτι τέτοιο. Εμείς; Οι απλοί πολίτες και ψηφοφόροι; Για ποιο λόγο να στοιχιζόμαστε πίσω τους, ή να μην έχουμε το θάρρος και την τιμιότητα να παραδεχτούμε ότι κάναμε μια λάθος εκτίμηση;

Μήπως επειδή ετοιμαζόμαστε να την ξανακάνουμε;

 Πού βαδίζουμε;

190123 ΕΞΗΓΗΣΙΜΟΝ

Το ένα πουλάκι:

Να αναζητήσουμε τρόπους…

Κάπως έτσι ολοκληρώναμε τη χθεσινή μας κουβέντα, στην οποία αναφερθήκαμε στις δυο σημαντικότερες «πολιτικές θρησκείες» οι οποίες υπάρχουν στη χώρα μας, εκείνη που χαρακτηρίζεται ως «εθνική» και η άλλη, η «λαϊκή».

Πρέπει να αναζητήσουμε όχι απλώς τρόπους να συνεχίσουν να συνυπάρχουν όπως παλαιότερα, με εντάσεις βέβαια, χωρίς όμως τις σημερινές προσπάθειες αλληλοεξόντωσης, αλλά και τρόπους σύνθεσης.

Για να το πετύχουμε αυτό, πρέπει να κατανοήσουμε πρώτα τι έφταιξε και οδηγηθήκαμε εδώ που βρισκόμαστε σήμερα. Πώς έγινε δηλαδή και η μια πλευρά να κατηγορεί την άλλη ως φασιστική και εκείνη την πρώτη για εθνική προδοσία.

Νομίζω πως δεν χρειάζεται να πάμε πολύ πίσω, απλώς να επιστρέψουμε στην εποχή κατά την οποία ο λαϊκισμός βρήκε πρόσφορο έδαφος, μεταξύ των πιστών και των δύο πολιτικών θρησκειών, και… άνθησε.

Μιλώ για την εποχή των αγανακτισμένων, τότε που οι πλατείες γέμιζαν από πολίτες που έβλεπαν καθημερινά να φεύγει το έδαφος κάτω από τα πόδια τους και να χάνουν όχι μόνο κεκτημένα, αλλά τον τρόπο ζωής που είχαν μέχρι τότε.

Δεν θα πω πάλι «εμείς τα λέγαμε εκείνες τις δύσκολες μέρες», διότι ένας πολύ καλός φίλος μού επεσήμανε ότι αυτό το κάνω συχνά και δεν ακούγεται τόσο καλά. Τι συνέβη όμως εκείνη την περίοδο;

Φαίνεται πως ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας δεν είχε τη δυνατότητα, ούτε τη διάθεση, να αναλύσει την πραγματικότητα και να δει την κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η χώρα.

Από την άλλη, οι πολιτικές δυνάμεις εκείνες, αλλά και οι πολιτικοί ηγέτες του τόπου, που είχαν την ευθύνη να καθοδηγήσουν τους πολίτες, δεν το έπραξαν. Προτίμησαν να ανέβουν στο τρένο του λαϊκισμού που περνούσε βιαστικό.

Μάλιστα διαγκωνίστηκαν σκληρά για το ποιος θα καθίσει στη θέση του μηχανοδηγού. Έτσι, αντί να αναζητήσουμε συλλογικά τρόπους εξόδου από την κρίση, αντί να δούμε ψύχραιμα τι έφταιξε, αποδίδοντας και ευθύνες, κλείσαμε τα μάτια.

Βρήκαμε βολικές απαντήσεις, «φταίει η Τρόικα», «φταίει το παλιό σύστημα», οι οποίες όμως είχαν ένα σημαντικό για την εξέλιξη γνώρισμα. Μπορούσαν να συνενώσουν τους πιστούς των δύο πολιτικών θρησκειών απέναντι στον κοινό εχθρό!

Το άλλο πουλάκι:

Ήταν βολικό το αφήγημα!

Από τη μια οι κακοί ξένοι. Οι οποίοι, εκτός από εχθροί, διαχρονικά, του ελληνισμού, ήταν και ιμπεριαλιστές και νεοφιλελεύθεροι. Στο πρόσωπό τους, πατριώτες και αριστεροί έβλεπαν έναν κοινό εχθρό.

Η αντίθεση στην κακιά παγκοσμιοποίηση, η εχθρότητα απέναντι στους Ευρωπαίους που μας ζηλεύουν και επιβουλεύονται τον εθνικό μας πλούτο, έφερε πλάι πλάι τους πιστούς της εθνικής πολιτικής θρησκείας, με εκείνους της λαϊκής.

Από την άλλη υπήρχε «το παλιό» πολιτικό σύστημα, οι «κλέφτες», γενικώς και αορίστως, που υποτίθεται ότι δικαίωναν τους οπαδούς των πιο ακραίων και περιθωριακών κομμάτων τα οποία ποτέ δεν κυβέρνησαν.

Έτσι, ακραία στοιχεία που ανήκαν στους πιστούς της εθνικής πολιτικής θρησκείας, βρέθηκαν, μαζί με επίσης ακραίους πιστούς της λαϊκής πολιτικής θρησκείας να… ψάλλουν εν χορώ «να καεί να καεί…»

Την εποχή εκείνη επίσης έγιναν και «προγραφές» των πολιτικών, αλλά και των πολιτών εκείνων που τολμούσαν να ψελλίσουν δυο κουβέντες λογικής και να μιλήσουν για συλλογική ευθύνη, καταμερισμένη βέβαια ανάλογα με τη δυνατότητα επηρεασμού που είχε ο καθένας.

Να αναδείξουν τη συνολική αποτυχία, πολιτική, οικονομική και πολιτισμική, του μοντέλου ανάπτυξης αλλά και του προτύπου ζωής που επιλέξαμε κατά τη μεταπολίτευση. Και να επιχειρηματολογήσουν για την αναγκαιότητα μεταρρυθμίσεων.

Τους πήρε και τους σήκωσε! Το ρεπερτόριο εκτείνονταν από ύβρεις και κατάρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μέχρι προσωπικές φραστικές επιθέσεις και ξυλοδαρμούς. Κάποιοι, κυριολεκτικά, «δεν τολμούσαν να βγουν από τα σπίτια τους».

Επειδή όμως η Ιστορία έχει και χιούμορ, και εκδικείται (ενίοτε το κάνει με χιούμορ) έφερε στην εξουσία εκπροσώπους της μιας από τις δύο πολιτικές θρησκείες, της λαϊκής. Και άρχισαν τα πανηγύρια!

Διότι η εξουσία οδήγησε  στη σύγκρουση (μετωπική) με την πραγματικότητα και εκείνη στη διάσπαση ενός τμήματος των πιστών που αμέσως θεωρήθηκαν αιρετικοί. Τα έχουν αυτά όλες οι δογματικές θρησκείες.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Διασπάστηκε όμως και το μέτωπο!

Διότι η άνοδος στην εξουσία (μέρους) της λαϊκής πολιτικής θρησκείας έστρεψε εναντίον τους και τους πιστούς της εθνικής πολιτικής θρησκείας. Ιδιαίτερα όταν προέκυψε εθνικό θέμα, καθώς οι πρώτοι προσπάθησαν να «λύσουν» το μακεδονικό.

Και τώρα; Τώρα οι νέες προγραφές αφορούν τους ίδιους. Οι οποίοι, αν τολμήσουν να διαμαρτυρηθούν, βλέπουν μπροστά τους φωτογραφίες του Καρανίκα να κολλά αφίσες που γράφουν «προσοχή τοκογλύφος».

Βλέπουν βίντεο των ένδοξων ημερών στις πλατείες, όταν κατοπινά στελέχη της κυβέρνησης «προειδοποιούσαν» εκείνους που έπρεπε τότε να καταλήξουν σε συμφωνία για να αποφευχθεί η άτακτη χρεοκοπία.

Τώρα, λοιπόν, το βάρος πέφτει για άλλη μια φορά στους ώμους των πιο ψύχραιμων, να πείσουν τους μεν ότι οι δε δεν είναι εθνικοί μειοδότες, ότι δεν θέλουν να ξεπουλήσουν τη Μακεδονία και την Ιστορία της.

Και τους άλλους να τους πείσουν ότι δεν είναι φασίστες εκείνοι που θεωρούν ότι «το όνομα είναι η ψυχή» (τους), ή ότι η συμφωνία των Πρεσπών μπορεί να βλάψει τα εθνικά μας συμφέροντα.

Αυτοί, οι πλέον ψύχραιμοι, έχουν και πάλι την ευθύνη να δείξουν πως ο δρόμος του ρεαλισμού, ο δρόμος των χαμηλών τόνων, ο δρόμος της συζήτησης και της αναζήτησης συναινετικών λύσεων, ο δρόμος, τελικά, της δημοκρατίας είναι ο μόνος που οδηγεί εμπρός.

 Σήμερα, (πρόσφατη) Ιστορία!