120229 ΔΡΑΣΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Δραστική ουσία.

Εσείς συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τις εξελίξεις στο χώρο της συνταγογράφησης φαρμάκων;

Πρώτα όμως να δούμε τι ακριβώς «παίζεται» και μετά μου απαντάτε.

Σύμφωνα, λοιπόν, με ειδική ρύθμιση, σε λίγο διάστημα θα πάψουμε να βλέπουμε πάνω στις συνταγές που μας δίνουν οι γιατροί μας τα γνωστά φάρμακα που παίρναμε μέχρι τώρα.

Αντί για αυτά, οι γιατροί θα γράφουν απλώς τη… δραστική ουσία που χρειαζόμαστε, η οποία, ασφαλώς, εμπεριέχεται σε περισσότερα του ενός φαρμακευτικά σκευάσματα.

Και, ποιος θα αποφασίζει ποιο φάρμακο ακριβώς θα παίρνουμε; Εδώ παίζονται δύο σενάρια. Στο πρώτο αναφέρεται ότι θα παίρνουμε όποιο σκεύασμα έχει τη χαμηλότερη τιμή.

Υποχρεωτικά.

Στο δεύτερο σενάριο θα μας αφήνουν να αποφασίσουμε, σε συνεργασία με τον φαρμακοποιό μας και με βάση κάποιο κίνητρο.

Αν, δηλαδή, επιλέγουμε το φθηνότερο, θα μειώνεται πολύ και η δική μας συμμετοχή στην τιμή που θα πληρώνουμε.

Κοσμογονικές αλλαγές.

Για όσους δεν κατάλαβαν τη διαφορά, θα πω μόνο ότι το βάρος και η ευθύνη διακίνησης των φαρμάκων μετατίθενται από τους γιατρούς στους φαρμακοποιούς.

Δηλαδή, στο εξής, τέρμα οι κουστουμαρισμένοι κύριοι με τους χαρτοφύλακες ανά χείρας που μπαινόβγαιναν στα ιατρεία και ενημέρωναν τους γιατρούς για τις τελευταίες εξελίξεις στο χώρο των φαρμάκων (που εκπροσωπούσαν οι ίδιοι).

Η ύπαρξή τους δεν έχει πλέον κανένα νόημα, αφού ο γιατρός δεν θα συνταγογραφεί φάρμακα, αλλά την ουσία, τη δραστική ουσία που απαιτείται για τη θεραπεία του ασθενή.

Το άλλο πουλάκι:

Το πιάσατε;

Ετοιμαστείτε να βλέπετε πλέον επιγραφές τού στυλ «ο φαρμακοποιός απουσιάζει λόγω συμμετοχής του σε συνέδριο», αντίστοιχες δηλαδή με εκείνες που υπήρχαν μέχρι τώρα στα γραφεία των ιατρών.

Όπως καταλαβαίνετε τίθενται δύο ερωτήματα:

Προς τι η αλλαγή; Είναι το πρώτο.

Προφανώς για να γίνει οικονομία στα ασφαλιστικά ταμεία και γενικότερα στο κράτος.

Υπενθυμίζουμε ότι ο τρόπος αυτός συνταγογράφησης εφαρμόζεται ήδη σε πολλές χώρες, οι οποίες, όχι βέβαια εξαιτίας μόνο αυτού του φαινομένου, έχουν πολύ μικρότερες δαπάνες για φάρμακα.

Θυμίζω ότι στη χώρα μας, το 2009, διακινήθηκαν 434 εκατομμύρια κουτιά φάρμακα, με μέση αξία ανά τεμάχιο 11,4 ευρώ, έναντι 8,23 ευρώ του μέσου όρου της Ε. Ε.

Πληρώσαμε 5,28 δισ. ευρώ για φάρμακα, ενώ το Βέλγιο, που έχει παρόμοιο πληθυσμό πλήρωσε μόνο 2,5 δισ.

Το δεύτερο ερώτημα είναι πιο σημαντικό. Αλλάζει κάτι για τον ασθενή;

Δηλαδή, όλα τα φάρμακα που περιέχουν τη συγκεκριμένη ουσία είναι εξίσου καλά;

Για να το καταλάβετε θα πω ένα εκλαϊκευμένο παράδειγμα. Υποθέστε ότι πάτε επίσκεψη σε ένα φιλικό σας σπίτι και σας κερνούν ένα κομμάτι πίτα με το οποίο ενθουσιάζεστε.

Αμέσως ζητάτε από τη νοικοκυρά να σας δώσει τη συνταγή.

Η συνταγή όμως είναι πολύ απλή και συνηθισμένη. Αλεύρι, νερό, λίγο αλάτι, λάδι, τυρί, αβγά, σπανάκι…

Γράφετε τα υλικά και τον τρόπο εκτέλεσης και επιστρέφοντας στο σπίτι στρώνεστε να κάνετε κι εσείς την ίδια πίτα.

Τι φαντάζεστε; Οι δύο πίτες δεν θα έχουν καμία διαφορά, απλώς και μόνο επειδή περιέχουν τα ίδια συστατικά;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ατυχές το παράδειγμα.

Διότι μπορεί η μία πίτα να είναι πιο νόστιμη από την άλλη για πολλούς λόγους.

Το λάδι είναι άλλης ποιότητας, τα αβγά πιο φρέσκα, το τυρί καλύτερο…

Στα φάρμακα όμως δεν μιλάμε για νοστιμιά, αλλά για αποτελεσματικότητα. Δηλαδή, για να το καταλάβουμε, αν οι δύο πίτες είναι εξίσου θρεπτικές και ωφέλιμες για τον οργανισμό, δεν μας ενδιαφέρει ούτε η εμφάνισή τους ούτε η νοστιμιά τους.

Δύσκολα πράγματα για άσχετους όπως εμείς.

Διότι, από την άλλη, είναι κοινή ομολογία πως, στο χώρο των φαρμάκων γίνεται τεράστια σπατάλη.

Να το πω αλλιώς.

Αν είναι να φας –και να πληρώσεις- ένα ολόκληρο γλυκό, απλώς και μόνο επειδή χρειάζεσαι τη μια κουταλιά ζάχαρη που περιέχει μέσα, ε τότε είναι κρίμα.

Αφήστε που, όπως θα έλεγαν και οι μαρξιστές φίλοι μας, όλα είναι θέμα οικονομικού υποβάθρου και συσχετισμού δυνάμεων.

Αν έχεις και μπορείς, τρως ένα ταψί καρυδόπαστα με σαντιγί, απλώς και μόνο επειδή πρέπει να φας λίγα γραμμάρια καρύδια.

Όταν όμως δεν έχεις και δεν μπορείς…

Αλλάζουν τα κόζια!

120227 ΓΕΝΙΚΟΛΟΓΟ

Το ένα πουλάκι:

Σε λίγο θα ξέρει!

Θυμόσαστε την ατάκα από το παλιό εκείνο διαφημιστικό σλόγκαν τού τεστ εγκυμοσύνης;

Δεν μπορεί, οι μεγαλύτεροι σίγουρα θα το θυμόσαστε.

Ήταν μια νέα γυναίκα, με εμφανή στο πρόσωπό της την αμφιβολία, μετά από… «λίγες μέρες καθυστέρηση». Πήγαινε αγόραζε το τεστ εγκυμοσύνης, ακουγόταν η ατάκα «σε λίγο θα ξέρει» και στο τέλος εμφανιζόταν χαμογελαστή, χωρίς όμως να μας πει αν το χαμόγελο οφειλόταν στο ότι ήταν τελικά έγκυος ή όχι.

Μέναμε κι εμείς με την αμφιβολία.

Διότι, χρόνια της (καθυστερημένα αφιχθείσης στη χώρα μας) σεξουαλικής επανάστασης, πολλά κορίτσια είχαν ελεύθερες προγαμιαίες σχέσεις και ένα αρνητικό τεστ εγκυμοσύνης ήταν μεγάλη ανακούφιση.

Άλλο όμως ήθελα να πω και παρασύρθηκα.

Σε μια σατιρική παράσταση με τον Χάρρυ Κλιν, που είχε έρθει και στη Δράμα, εμφανιζόταν μια κυρία με την κοιλιά μέχρι το στόμα, κρατώντας ένα τέτοιο τεστ στο χέρι, ενώ ακουγόταν η ατάκα: «σε λίγο θα ξέρει».

Έτσι κι εμείς. Σε λίγο θα ξέρουμε τον βουλευτή που έβγαλε από τη χώρα ένα εκατομμύριο ευρώ, καθώς και τους άλλους που δεν είχαν τόσες καταθέσεις και περιορίστηκαν στην εξαγωγή μικρότερων ποσών.

Διότι το θέμα δεν είναι ποσοτικό!

Είναι ζήτημα ηθικής τάξης και νοοτροπίας. Ας το δούμε όμως λίγο πιο ψύχραιμα.

Πόσες φορές δεν έχουμε πει πως οι βουλευτές δεν είναι μια ειδική ράτσα ανθρώπων, είναι όπως εσείς κι εμείς, απλώς βρίσκονται σε μια ειδική αποστολή;

Τι περισσότερο, λοιπόν, έκαναν αυτοί οι βουλευτές από ό,τι ο μέσος Έλληνας ή ο κάθε Έλληνας, αν είχε την ευκαιρία και τη δυνατότητα να βγάλει ένα μεγάλο ποσό σε τράπεζα του εξωτερικού;

Το άλλο πουλάκι:

Ξέρω, δεν είναι το ίδιο.

Διότι, αυτή ακριβώς «η ειδική αποστολή» στην οποία βρίσκεται ο βουλευτής του επιτρέπει αλλά και του απαγορεύει να κάνει πράγματα που θα έκανε ο μέσος πολίτης.

Όπως ο νόμος τού παρέχει κάποια προνόμια (π.χ. ασυλία), έτσι κι αυτός είναι υποχρεωμένος να φέρεται σε κάποιες περιπτώσεις όχι όπως θα επιθυμούσε αλλά όπως χρειάζεται προκειμένου να δίνει το παράδειγμα και στους άλλους.

Το ερώτημα όμως παραμένει για μας.

Θέλουμε τον βουλευτή σάρκα εκ της σαρκός μας ή τον θέλουμε κάτι έξω από εμάς;

Τον στέλνουμε στη βουλή για να μας εκπροσωπήσει, να ψηφίζει, ας πούμε, όπως θα ψηφίζαμε εμείς ή για να κάνει του κεφαλιού του;

Αν ισχύει το πρώτο, τότε θα πρέπει να το σκεφτούμε δύο φορές πριν ρίξουμε τον λίθο του αναθέματος.

Διότι ο βουλευτής προέρχεται από μία κοινωνία στην οποία, χρόνια τώρα, επικρατεί η νοοτροπία «εγώ να βολευτώ, εγώ να τη γλιτώσω κι ας πάνε να πνιγούν όλοι».

Πόσες φορές δεν το έχουμε πει, όλα αυτά τα χρόνια:

Ο εαυτός μας και, στην καλύτερη περίπτωση, η οικογένειά μας είναι το κέντρο του σύμπαντος.

Ας θυμηθούμε εδώ και το βιβλίο του Χρήστου Γιανναρά «Η απανθρωπία του δικαιώματος», στο οποίο ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι η μέχρις άκρων άσκηση των ατομικών μας δικαιωμάτων οδηγεί σε μια προβληματική κοινωνία.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ονόματα θα μάθουμε;

Αφήστε τις θεωρίες και πείτε μας κανένα όνομα, όχι μισόλογα, όχι αοριστολογίες που… πλήττουν και τον θεσμό του κοινοβουλίου.

Ποιοι και πόσα!

Και, πρώτα πρώτα, αυτόν του εκατομμυρίου, που είναι και πιο εύκολο να αποκαλυφθεί, παρά τα νομικά τερτίπια και τις απαγορεύσεις από τους χαρτογιακάδες των προσωπικών δεδομένων και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Δεν μπορεί να δημοσιοποιηθεί το όνομα; Κανένα πρόβλημα!

Πρόβλημα υπάρχει όταν μιλάμε για την κοινωνία γενικότερα. Σε κλειστά όμως συστήματα, περιορισμένου αριθμού ανθρώπων, δεν χρειάζεται να πεις κανένα όνομα.

Ας μας πουν ποιοι βουλευτές ΔΕΝ έχουν βγάλει σε ξένη τράπεζα ένα εκατομμύριο ευρώ. Εμείς θα τη βρούμε μετά την άκρη.

Αν δεν θέλουν να μας κουράζουν με πολλά ονόματα, ας μας πουν ποιοι βουλευτές της συγκεκριμένης εκλογικής περιφέρειας, στην οποία εκλέγεται και ο εν λόγω, ΔΕΝ ήταν αυτοί του εκατομμυρίου.

Ήδη πολλοί βουλευτές άρχιζαν να εφαρμόζουν αυτό το κόλπο από μόνοι τους, βγαίνοντας δημοσίως και δηλώνοντας «δεν είμαι εγώ αυτός».

Όχι τίποτε άλλο, αλλά έρχονται και εκλογές!

Έχουμε όμως την εντύπωση ότι τα πράγματα θα δυσκολέψουν, μόλις αρχίσουν να μειώνονται τα ποσά που πήραν φύλλο πορείας για τράπεζες του εξωτερικού.

Τότε θα χρειαστεί να προστίθενται όλο και περισσότερα ονόματα στις σχετικές λίστες.

Ούτε ψύλλος στον κόρφο τους.

Ζήλιες;

120224 ΥΓΙΕΙΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Θετική σκέψη!

Μέχρι τώρα ξέραμε ότι το να σκέφτεσαι θετικά οδηγεί τα πράγματα σε ευνοϊκή εξέλιξη.

Αυτό βρίσκει εφαρμογή σε διάφορες περιπτώσεις της ζωής μας.

Τώρα μαθαίνουμε ότι η θετική σκέψη μπορεί να σε οδηγήσει και σε… μακροζωία, μάλιστα σε έναν βίο όχι μόνο μακρύ αλλά και χωρίς ασθένειες.

Ας τα πάρουμε με την σειρά.

Τι σημαίνει σκέφτομαι θετικά; Σημαίνει πως, όταν ξεκινάω κάτι, πιστεύω ότι θα έχει θετική κατάληξη. Και, συνήθως, έχει!

Πώς εξηγείται αυτό; Μήπως συνομωτεί το… σύμπαν να το πετύχεις;

Όχι, δεν είναι καθόλου έτσι.

Η θετική σκέψη επηρεάζει το θετικό αποτέλεσμα μέσω του μηχανισμού της αυτοεκπληρούμενης προφητείας.

Δηλαδή, αυτό που συμβαίνει συνήθως είναι πως, όταν πιστεύεις σε κάτι, κάνεις και όλες τις απαραίτητες ενέργειες για να το πετύχεις. Όταν δεν το πιστεύεις, απλώς τα παρατάς πιο εύκολα.

Βεβαίως όλα έχουν σχέση και με τη βάση από την οποία ξεκινάς. Ας δούμε ένα παράδειγμα: Η μητέρα ενός παιδιού που είναι καλός μαθητής στο δημοτικό, πιστεύει, και εμφυσά και στο παιδί της την πεποίθηση, ότι αυτό θα σπουδάσει και θα γίνει γιατρός.

Ε, το συγκεκριμένο παιδί, λένε οι επιστήμονες, έχει πολλές πιθανότητες να το καταφέρει.

Πρώτον διότι η «αυτοεκπληρούμενη προφητεία» δεν ξεκινάει στο κενό, αλλά έχει μια ουσιαστική βάση. Το παιδί είναι καλός μαθητής.

Έπειτα διότι η μητέρα κι ο πατέρας του θα καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια (φροντιστήρια, ιδιαίτερα κ.λπ.) ώστε ο στόχος να επιτευχθεί.

Αντιθέτως, η μητέρα ενός κακού μαθητή δεν θα ονειρευτεί ποτέ στα σοβαρά το παιδί της γιατρό. Εκτός εάν…

Εκτός εάν είναι γιατρός η  ίδια, οπότε το στέλνει στο εξωτερικό και το παιδί έρχεται επιστήμων!

Το άλλο πουλάκι:

Ισχύει σε κάθε περίπτωση;

Διότι, αν τα πράγματα εξαρτώνται από εσένα, έχει καλώς. Τι γίνεται όμως όταν σημαντικό ρόλο παίζει ο παράγων τύχη;

Θα πω ένα παράδειγμα. Κάποιος φίλος, που κατεβαίνει συχνά με το αυτοκίνητό του στο κέντρο, βρίσκει πάντοτε να παρκάρει και μάλιστα πολύ κοντά στην πλατεία.

Οι άλλοι του λένε ότι είναι τυχερός. (Αλλιώς το λένε, αλλά αυτά δεν τα δημοσιοποιούμε. Μας ακούν και μικρά παιδιά.)

Ο ίδιος πιστεύει ότι απλώς… σκέφτεται θετικά. Λέει «θα βρω να παρκάρω» και βρίσκει.

Τι ακριβώς συμβαίνει;

Πρώτον οι άλλοι που τον «κατηγορούν» για τύχη, δεν προσπαθούν ποτέ να μπουν στο κέντρο. Πηγαίνουν κατ’ ευθείαν και παρκάρουν στο διοικητήριο ή στα Εκπαιδευτήρια.

Άρα δεν έχουν καμιά απολύτως πιθανότητα να βρουν θέση κάπου κοντά στην πλατεία, γιατί απλώς δεν προσπαθούν ποτέ.

Είναι σαν να λες τυχερό κάποιον που κέρδισε το λαχείο, ενώ παίζει χρόνια, τη στιγμή που εσύ δεν παίζεις ποτέ.

Το παρκάρισμα όμως δεν είναι σκέτο λαχείο!

Κάποιος που επιχειρεί καθημερινά να βρει θέση στο κέντρο έχει μάθει και κάποια κόλπα. Βλέπει την κίνηση και «μαντεύει» προς τα πού ακριβώς να πάει. Παρακολουθεί με την άκρη του ματιού του αυτούς που ετοιμάζονται να φύγουν. Έχει εκπαιδευτεί και βλέπει θέσεις εκεί που ένας «πρωτάρης» θα προσπερνούσε.

Αφήστε που, λόγω πείρας, έχει μάθει να στριμώχνει το αυτοκίνητό του και σε σημεία που ένας οδηγός που παρκάρει μόνο στο διοικητήριο δεν θα αποτολμούσε ποτέ.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πείτε μου όμως και για την υγεία!

Διότι η κουβέντα από εκεί ξεκίνησε.

Όσοι εθελοντές, από εκείνους που πήραν μέρος σε μια μεγάλη έρευνα, δήλωναν πως είναι καλά στην υγεία τους, αντιμετώπισαν μακροπρόθεσμα πολύ λιγότερα προβλήματα από άλλους που… συνεχώς γκρίνιαζαν.

Μάλιστα η έρευνα μιλά όχι μόνο για την υγεία γενικώς αλλά και για την περίπτωση θανάτου, αφού ξεκίνησε το 1970 και «χρησιμοποίησε» περισσότερους από 10.000 εθελοντές.

Τι σημαίνουν όλα αυτά;

Σημαίνουν αυτό που μας τόνιζαν πολλές φορές οι γονείς μας:

«Δόξα τω Θεώ να λέτε που είστε στο πόδι»,  μας συμβούλευαν, ακόμη κι όταν είχαμε κάποια πάθηση.

Μη γκρινιάζετε για την υγεία σας, λοιπόν.

Πείτε στους φίλους σας τι έχετε, χωρίς παράπονο, με την πεποίθηση ότι υπάρχουν πολύ χειρότερα –πάντα υπάρχουν.

Έτσι, σύμφωνα και με τα πορίσματα των ψυχολόγων, θα είστε πολύ καλύτερα από άλλους που συνεχώς γκρινιάζουν ότι τους πονάει πότε το ένα και πότε το άλλο.

Α, να μη το ξεχάσω. Πιείτε και κάτι «στην υγειά μας»!

Με τις υγείες σας!

120223 ΣΠΑΣΤΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

«Σπάσε και πάρε»

Ήταν ένα από τα συνηθισμένα μας αστεία, τότε, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν σπουδάζαμε στην Αθήνα.

Ωραία χρόνια!

Τα χρήματα από λιγοστά έως άφαντα.

Βεβαίως, η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου είχε αυξήσει την αξία του φοιτητικού κουπονιού από 70 δραχμές σε 105!

Αυτό σήμαινε για μας ζεστό χρήμα. Βεβαίως, για να φας μεσημεριανό σε ένα από τα τρία εστιατόρια που δεχόταν τα κουπόνια, έπρεπε να μείνεις νηστικός μια εβδομάδα.

Όμως, στη φοιτητική εστία του Αγίου Λουκά μπορούσες να εξαργυρώσεις τα κουπόνια αυτά.

Εμείς γραφόμασταν μόνο για το βραδινό φαγητό, που ήταν πολύ φθηνότερο (και είχε πάντα και περίσσευμα), ώστε την αξία του μεσημεριανού την παίρναμε σε χρήμα.

Άγιος Λουκάς σήμαινε μισή ώρα με τρία τέταρτα γρήγορο περπάτημα από το σπίτι μας, που πάει να πει πως, ό,τι τρώγαμε, το χάναμε στο πήγαινε έλα.

Ποιος νοιαζόταν;

Υπήρχε βεβαίως η λύση του τρόλεϊ, μάλιστα, αν έκανες χρήση του άλλου σοσιαλιστικού μέτρου, να ρίχνεις στην ουσιαστικά ό,τι είχες ευχαρίστηση, αρκεί να ακουγόταν ντραγκ μέσα στον κερματοδέκτη, μπορούσες σαν μετακινηθείς σχεδόν δωρεάν.

Υπήρχε και το ταξί (ΧΑ!)

Εδώ έπεφτε το άλλο αστείο:

«Δεν παίρνουμε ένα ταξί να πάμε σαν κύριοι;» ρωτούσε ο ένας, όποτε περνούσε από μπροστά μας κάποιο «ελεύθερο».

Για να πάρει την απάντηση:

«Καλύτερα ρεμάλια με λεφτά, παρά κύριοι χωρίς φράγκο»!

Κι έτσι οι περισσότερες μετακινήσεις γινόταν με το ποδαράκι, ιδίως οι μεταμεσονύχτιες, όταν σταματούσαν και τα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Καθώς, λοιπόν, διασχίζαμε τους δρόμους και κοιτάζαμε τις βιτρίνες, στεκόμασταν σε καταστήματα με πανάκριβα στερεοφωνικά, με ηλεκτρικές κιθάρες, με τα πρωτοεισαγόμενα τότε ποδήλατα βουνού…

Το άλλο πουλάκι:

Εμείς, μπατίρια!

Ο πιο πλούσιος της παρέας, δουλεύοντας επί μήνες στο σουβλατζίδικο του γαμπρού του, είχε αγοράσει μια ασπρόμαυρη τηλεόραση δώδεκα ιντσών, που, για να πιάσει αθλητική Κυριακή, έπρεπε να τη γυροφέρνουμε σε όλο το σπίτι.

Φανταστείτε την ευτυχία μας, όταν ο πατέρας μιας φίλης κέρδισε στα χαρτιά μια… βέσπα και τη χάρισε στην κόρη του.

Εκείνη έπαιρνε κάποιον από μας συνοδηγό, για να απλώνει τα πόδια του στα φανάρια, αφού, μικρόσωμη καθώς ήταν, έπρεπε να πηδάει από τη βέσπα για να σταματήσει. Και, μετά, άντε να ξεκινήσει!

Τέτοια χρόνια!

Ο Ηλίας, που έχανε στο τάβλι, κατέβαινε να πάρει τρία ίδια παγωτά χωνάκια και, επιστρέφοντας, έδινε το ένα μισοφαγωμένο στον Γιάννη λέγοντας «ξεχάστηκα και έγλειφα από το δικό σου».

Παρασύρθηκα όμως από τις αναμνήσεις και δεν είπα ακόμη για το «σπάσε και πάρε».

Ήταν η φράση κλισέ, κάθε φορά που στεκόμασταν μπροστά σε μια βιτρίνα με τα πανάκριβα αντικείμενα του πόθου μας και κάναμε όνειρα.

«Σπάσε και πάρε».

Οι δρόμοι έρημοι από διαβάτες, τα αυτοκίνητα λιγοστά, αργά τη νύχτα, οι συναγερμοί τότε άγνωστη πολυτέλεια κι εμείς με ένα… «σπάσε και πάρε» συνεχίζαμε το δρόμο μας για να σταθούμε παραπέρα, στην επόμενη προκλητική βιτρίνα.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τα χρόνια πέρασαν.

Την προτροπή ήρθαν να την… υλοποιήσουν διάφοροι «αναρχικοί», «αντιεξουσιαστές», «μπαχαλάκηδες», «κουκουλοφόροι», ή κάποιοι άλλοι που εκμεταλλεύονται την «οργή» αυτών και φεύγουν από τα λεηλατημένα μαγαζιά με τρία τέσσερα ρόλεξ στο χέρι και κάμποσα κινητά τελευταίας τεχνολογίας στις τσέπες.

Κι όχι μόνο έσπασαν και πήραν, αλλά έβαλαν και φωτιά, ώστε ο ιδιοκτήτης να μην μπορέσει ποτέ να αποκαταστήσει τις ζημιές.

Μ’ αυτό τον τρόπο προεικονίζουν την κοινωνία την οποία οραματίζονται, στην οποία θα υπάρχει δίκαιη κατανομή του πλούτου και διαχείρισή του από συνειδητοποιημένες, αυτοοργανωμένες κοινότητες πολιτών.

Ούτε κράτος, ούτε κεφάλαιο!

Ήθελα να ήμουν από μια μεριά να δω με ποιον τρόπο μοιράζονται τα κλοπιμαία ή μάλλον τον απαλλοτριωμένο πλούτο, ο οποίος πάει , φαντάζομαι, για τις ανάγκες του αγώνα.

Δεν τους βάζω όλους σε ένα τσουβάλι. Ξέρω ότι υπάρχουν αναρχικοί που δεν έχουν καμιά σχέση με τους «μπαχαλάκηδες», που προσπαθούν να οργανώσουν δημιουργικά το χώρο γύρω τους, που αγαπούν το όμορφο…

Δυστυχώς όμως τους έχουν «καπελώσει» οι άλλοι, οι «σπάσε, πάρε και κάψε».

Αυτοί που δρουν στο όνομα της κοινωνίας, μιας άλλης κοινωνίας, γιατί η παρούσα, βεβαίως, απλώς τους λέει «πάρτε τα… να μη σας τα χρωστάω».

Είναι αυτό που λέμε

πως τα παιδιά μας θα μας ξεπεράσουν!

120222 ΧΙΟΝΟΔΡΟΜΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Για το Φαλακρό.

Διαβάσαμε με ενδιαφέρον τις εισηγήσεις για την αξιοποίηση του βουνού μας και, όπως είναι φυσικό, μας δημιουργήθηκαν ανάμεικτα συναισθήματα.

Από τη μια χαρήκαμε που, επιτέλους, αρχίζει να γίνεται αντιληπτό το γεγονός ότι η «ανάπτυξη» του Φαλακρού είναι πολύ σοβαρό, κυρίως όμως πολύ εξειδικευμένο θέμα, για να το αφήσουμε στις φιλότιμες προσπάθειες άσχετων ανθρώπων.

Εδώ και χρόνια λέμε πως ένα χιονοδρομικό κέντρο και ό,τι συνοδεύει τη λειτουργία του δεν μπορεί να σχεδιάζονται από δημάρχους, προέδρους συλλόγων και εκπροσώπους κοινωνικών φορέων.

Είναι άλλο πράγμα η πολιτική βούληση και εντελώς διαφορετικό ο τεχνοκρατικός σχεδιασμός.

Η πρώτη είναι αυτή που θα δώσει τις γενικές κατευθύνσεις, όμως για την υλοποίησή τους χρειάζεται εντελώς εξειδικευμένη γνώση και εμπειρία.

Ποιο μοντέλο ανάπτυξης θα ακολουθήσουμε; Το «γαλλικό», το «αυστριακό» ή μια συνδυασμένη μορφή;

Θα υπάρξουν συμπράξεις ιδιωτών με το δημόσιο ή θα δοθεί εξολοκλήρου σε ιδιώτες;

Υπάρχει βεβαίως και η περίπτωση να έχει όλη τη διαχείριση το δημόσιο, εκεί όμως είναι που θα χρειαστούν τεράστιες υπερβάσεις, ώστε να μην καταντήσει το όλο εγχείρημα όπως τόσες άλλες δημόσιου χαρακτήρα επιχειρήσεις.

Αυτά είναι πολιτικές αποφάσεις και οπωσδήποτε πρέπει να ληφθούν από πολιτικούς, αφού όμως πρώτα τους ενημερώσουν κάποιοι για όλες τις παραμέτρους της κάθε εκδοχής.

Από εκεί και πέρα πρέπει να αναλάβουν ειδικοί.

Πρέπει να αναζητηθούν οι κατάλληλοι άνθρωποι που θα υλοποιήσουν όλο τον σχεδιασμό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Το άλλο πουλάκι:

Ανάμεικτα συναισθήματα!

Δεν ξέρω πώς αισθανθήκατε εσείς, για μας όμως είναι ιδιαίτερα λυπηρό το γεγονός ότι, ύστερα από τόσα χρόνια, συζητάμε και πάλι τα ίδια πράγματα.

Είμαστε ακόμη στην αρχή, για να μην πω πριν από αυτή.

Τόσος χρόνος χαμένος. Τόσα έξοδα, τόσοι άνθρωποι που εργάστηκαν στο βρόντο.

Τόσες ευκαιρίες για χρηματοδότηση, τόσα κοινοτικά πακέτα, για να έρθουμε σήμερα και να λέμε ό,τι έπρεπε να πούμε πριν από δεκαετίες.

Εδώ, βεβαίως, υπάρχουν ευθύνες.

Έχουν περάσει τόσες κυβερνήσεις, τόσες διαφορετικές τοπικές ηγεσίες, βουλευτές, δήμαρχοι, νομάρχες, κανείς δεν ασχολήθηκε σοβαρά με το θέμα.

Ξέρω, υπάρχει η δικαιολογία των αγκυλώσεων του ελληνικού δημοσίου, νομοθεσίες, περιορισμοί, γραφειοκρατία, υπάρχει όμως και η ανικανότητα, την οποία διαπιστώνει κανείς, αν κάνει τις συγκρίσεις με άλλες περιοχές.

Φαίνεται πως, εκτός από την ελληνική ιδιαιτερότητα, ή μάλλον εντός αυτής, έχουμε και μια δραμινή ιδιαιτερότητα, που κάνει τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα.

Το θέμα είναι ότι τώρα, που φτάσαμε και πάλι να τα συζητάμε όλα αυτά, οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι και το ζητούμενο της ανάπτυξης ένα στοίχημα μεγάλου κινδύνου.

Διότι είναι άλλο να ξεκινάει κανείς να έρθει στο Φαλακρό με τη βενζίνη στη μισή τιμή και το μισθό του ακέραιο και άλλο τον καιρό που μετράει από πού να πρωτοκόψει.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Ο κακός μας ο καιρός!

Το χιονοδρομικό κέντρο του Φαλακρού, αυτό το οποίο υφίσταται σήμερα, έχει ακόμη μια ιδιαιτερότητα.

Δεν λειτουργεί όταν δεν έχει χιόνι –πράγμα που θα μπορούσε να θεωρηθεί «φυσιολογικό»- δεν λειτουργεί όμως και όταν έχει πολύ χιόνι!

Εδώ είναι ο σχεδιασμός που λέγαμε.

Φαντάζεστε να ακούσουμε για χιονοδρομικά κέντρα, αυτά που θέλουμε να μοιάσουμε, πως δεν λειτουργούν επειδή… έπεσε πολύ χιόνι!

Ο δρόμος, βλέπετε!

Πόσα χρόνια, αυτός ο δρόμος. Παρόλο που ακούστηκαν και προτάσεις του τύπου: γιατί είναι υποχρεωτικό να φτάνουν τα αυτοκίνητα μέχρι επάνω;

Μήπως θα μπορούσαν να σταματούν στον Βώλακα ή τους Πύργους; Αυτό όμως είναι ένα θέμα σχεδιασμού και δεν θα κάνουμε το λάθος να πετάξουμε προχείρως, σκόρπιες ιδέες.

Γιατί, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο λειτουργούσαν μέχρι σήμερα και οι υπεύθυνοι σχεδιασμού:

«Βάρα το εσύ, ρε Κούη, και μπορεί να μπει και γκολ»!

Τότε μπήκε, αυτά όμως δεν συμβαίνουν κάθε μέρα.

Είμαστε στην αρχή
τού να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε
από πού… να αρχίσουμε!

120221 ΦΙΛΛΕΛΗΝΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Είδατε που τα λέγαμε;

Μόλις πριν από μερικές μέρες αναρωτιόμασταν πού να είναι κρυμμένη η άλλη Ευρώπη, εκείνη των λαών, της Αριστεράς (ή της Δεξιάς) και των συνδικάτων.

Δεν προλάβαμε να το πούμε και ένα μεγάλο κύμα φιλελληνισμού άρχισε να φουντώνει, όχι μόνο στην ήπειρό μας, αλλά και από την απέναντι όχθη του Ατλαντικού, στο βορρά και το νότο.

Υπάρχει βεβαίως ένα τεράστιο ερώτημα προς απάντηση.

Γιατί όλοι οι φίλοι και οι συμπαραστάτες μας εμφανίστηκαν μετά το κρίσιμο εκείνο Σαββατοκύριακο και την ψήφιση από τη βουλή της νέας δανειακής σύμβασης, του PSI και των μέτρων που αυτά φέρνουν μαζί τους;

Αυτό είναι ένα θέμα που απαιτεί σοβαρή διερεύνηση και εμείς, με τα στοιχεία που διαθέτουμε, δεν μπορούμε να το απαντήσουμε.

Μόνο ερωτήματα μπορούμε να θέτουμε:

Τι περίμεναν, δηλαδή, πως δεν θα περνούσε κάτι τέτοιο από την ελληνική βουλή και πως την απάντηση θα την είχαμε δώσει μόνοι μας στο «μαύρο μέτωπο»;

Ή μήπως τώρα, μετά από αυτά τα μέτρα, κατάλαβαν πως οι Έλληνες την πατήσαμε πολύ άσχημα και έχουμε φτάσει στο απροχώρητο;

Πάντως, θυμίζω ότι και τα μεγάλα ξεσπάσματα του φιλελληνισμού κατά την επανάσταση του 1821 συνέβησαν μετά από τεράστιες καταστροφές, όπως εκείνες στα Ψαρά και στο Μεσολόγγι.

Φαίνεται πως πρέπει να σε δει ο άλλος να γονατίζεις, για να σε συμπονέσει και να σε συμπαρασταθεί.

Ας είναι! Ακόμη και τώρα είναι ευπρόσδεκτη κάθε συμπαράσταση, έστω κι αν δεν συμφωνεί με τις δικές μας προτάσεις για έξοδο από την κρίση.

Γιατί, υπάρχει κι αυτή η παράμετρος.

Ωραία, έρχεται ο άλλος να σε βοηθήσει. Προς ποια κατεύθυνση όμως… σπρώχνει;

Μήπως αντίθετα από εκεί όπου θέλεις να κατευθυνθείς εσύ;

Το άλλο πουλάκι:

Ας το δούμε λίγο.

Πρώτα πρώτα η συντριπτική πλειονότητα των φίλων μας που σπεύδουν να μας συμπαρασταθούν φαίνεται ότι μας θέλουν μέσα στο ευρώ και μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Προσωπικά δεν άκουσα ούτε άτομο, ούτε Μέσο, ούτε συλλογικό φορέα να λέει «αφήστε την Ελλάδα να βγει από την Ευρωπαϊκή Ένωση για να σωθεί».

Το δεύτερο αξιοσημείωτο γεγονός είναι πως πολλοί υποστηρικτές μας προτείνουν απλώς ένα διαφορετικό μείγμα πολιτικής, με άλλα μέτρα που θα οδηγούσαν γρηγορότερα στην ανάπτυξη του τόπου.

Θέλω να πω ότι και ναι μεν όλοι δέχονται πως τα μέτρα που μας επιβάλλονται είναι πολύ σκληρά, οι προτάσεις όμως που ακούστηκαν δεν μιλούν ούτε για διαγραφή, ούτε για αναστολή του χρέους, απλώς για… κάτι καλύτερο μέσα στο ίδιο πλαίσιο.

Δηλαδή κάποιοι υποστηρίζουν πως πρέπει το κούρεμα να είναι μεγαλύτερο, άλλοι πως πρέπει να μας δοθεί μεγαλύτερο δάνειο και οι πιο… φιλικοί πως το επιτόκιο δανεισμού θα πρέπει να πέσει στο 1%, όπως δηλαδή δανείζονται οι τράπεζες.

Υπάρχουν και άλλοι που μιλούν ανοιχτά για τα ψευτοδάνεια Γαλλίας και Γερμανίας, με τα οποία η Ελλάδα υποχρεώνεται να αγοράζει τα όπλα που της πουλάν οι δανειστές της.

Αυτό που φαίνεται όμως να ανησυχεί πάρα πολλούς είναι πως η χώρα μας, στην ουσία, γίνεται ένα πειραματόζωο, για πολιτικές και πρόκειται να εφαρμοστούν και στις δικές τους περιπτώσεις.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Η αλληλεγγύη είναι αλληλεγγύη!

Το θέμα είναι πρωτίστως ηθικό και σ’ αυτό ας μείνουμε.

Δεν είναι μικρό πράγμα να ακούς από «ξένους» ανθρώπους να δηλώνουν «είμαστε όλοι Έλληνες».

Άλλοι πάλι τονίζουν ιδιαιτέρως τη συμβολή των Ελλήνων σ’ αυτό που ονομάζουμε Ευρωπαϊκό πολιτισμό και έτσι έρχονται για άλλη μια φορά στο μυαλό μας όσα λέγαμε χθες περί διεθνών συνομωσιών.

Δική μας άποψη είναι πως η παγκόσμια κοινότητα σέβεται και εκτιμά την προσφορά των Ελλήνων, επιτρέψτε μου να πω, πολύ περισσότερο από ό,τι εμείς οι ίδιοι.

Αυτοί έχουν μελετήσει, γνωρίζουν και διδάσκουν μέχρι σήμερα στο Πανεπιστήμιά τους όλα αυτά που η ελληνική σκέψη εκόμισε, από αρχαιοτάτων χρόνων.

Εμείς δεν ξέρουμε.

Εμάς, αν μας ρωτήσεις ποιο είναι το ιδιαίτερο γνώρισμα του «ελληνικού τρόπου» θα σου απαντήσουμε το φιλότιμο, η φιλοξενία, η μαγκιά και ό,τι άλλη ανοησία μπορείς να φανταστείς.

Φυσικά ούτε συζήτηση στο να έχουμε ιδέα για το τι εκόμισαν άλλοι λαοί και άλλοι πολιτισμοί στο παγκόσμιο γίγνεσθαι!

Τι να μας πουν, τώρα, και οι άλλοι!

Νέος φιλελληνισμός!

120220 ΖΗΛΙΑΡΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Ταύτιση απόψεων!

Βρέθηκα προχθές σε μια παρέα και η συζήτηση ήταν –τι άλλο- η κρίση, τα αίτιά της και οι τρόποι εξόδου από αυτήν.

Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν η ταύτιση απόψεων δύο συνομιλητών μας οι οποίοι όμως προέρχονταν από δύο εντελώς διαφορετικούς «χώρους».

Ο ένας τοποθετούσε τον εαυτό του στην παραδοσιακή αριστερά και οι αναλύσεις του ταίριαζαν πολύ μ’ αυτές του ΚΚΕ, ιδίως στο πώς θα πρέπει να απαντήσουμε στην Ε.Ε. και το ΔΝΤ, φεύγοντας στην ουσία από αυτή την Ευρώπη.

Ο άλλος μας μετέφερε λόγια και απόψεις διαφόρων γερόντων του Αγίου Όρους και φαινόταν πως τα ασπάζονταν και ο ίδιος.

Κοινός τόπος υπήρχε σε πολλά σημεία, εκεί όμως που πραγματικά διαπιστώσαμε ταύτιση απόψεων ήταν στο «γιατί»!

Γιατί μας συμβαίνουν όλα αυτά τα δεινά; Γιατί βρέθηκε η χώρα μας να αντιμετωπίζει τόσο σκληρά και άδικα μέτρα που, στην ουσία, επιβάλλονται από «ξένα κέντρα»;

Η απάντηση ήταν κοινή και απόλυτη:

Επειδή θέλουν να μας ξεκάνουν!

Ας το προσέξουμε λίγο αυτό, διότι είναι μια θέση που κυκλοφορεί ευρύτατα τελευταία και μάλιστα την έχει υιοθετήσει ένας άνθρωπος που πολλοί βρίσκουν καταφύγιο στις πρόσφατες τοποθετήσεις του γύρω από την κρίση.

Μιλώ για τον Μίκη Θεοδωράκη και, για του λόγου το αληθές, αντιγράφω από το άρθρο του «Η αλήθεια για την Ελλάδα»:

«Υπάρχει μια διεθνής συνωμοσία με στόχο την ολοκλήρωση της καταστροφής της χώρας μου. Ξεκίνησαν από το 1975 με στόχο τον νεοελληνικό πολιτισμό, συνέχισαν με τη διαστροφή της νεότερης ιστορίας μας και της εθνικής μας ταυτότητας και τώρα προσπαθούν να μας εξαφανίσουν και βιολογικά με την ανεργία, την πείνα και την εξαθλίωση».

Το άλλο πουλάκι:

Δύο ερωτήματα γεννιούνται αυτομάτως.

Ποιοι και γιατί!

Στο μεν πρώτο υπάρχει μια απάντηση, έστω νεφελώδης και αόριστη, που όμως κάτι λέει και πολλά υπονοεί:

«Διεθνής συνομωσία»!

Από κράτη; Από κυβερνήσεις; Από οικονομικούς παράγοντες; Από θρησκευτικούς παράγοντες;

Ποιοι ακριβώς είναι οι συνομώτες που σχεδιάζουν όλα αυτά τα τρομερά πράγματα για τη χώρα μας;

Το δεύτερο ερώτημα είναι πιο περίπλοκο.

Συνήθως, όταν αναλύουμε πολιτικά μια πράξη και ρωτάμε «γιατί», φαίνεται ότι κάνουμε δίκη προθέσεως, πράγμα ακατάλληλο για σοβαρές αναλύσεις.

Στην προκειμένη όμως περίπτωση δεν είναι έτσι.

Όποιος υποστηρίζει μια τέτοια άποψη περί διεθνούς συνομωσία με στόχο… και τη βιολογική εξαφάνιση του λαού μας, θα πρέπει να απαντήσει στο ερώτημα.

Γιατί;

Γιατί υπάρχουν κάποιοι που θέλουν να εξαφανίσουν ειδικά εμάς: Τι το ξεχωριστό, το επικίνδυνο για κείνους διαθέτουμε εμείς και επιδιώκουν τον αφανισμό μας;

Ξέρετε ποιο είναι το περίεργο;

Θα ξαναγυρίσω στη συζήτηση που σας έλεγα προηγουμένως και θα σας πληροφορήσω ότι μόνο ο ένας από τους δύο συνομιλητές μας είχε μια απάντηση στο ερώτημα.

«Επειδή είμαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι»!

Αυτό, είτε σου αρέσει είτε όχι, είτε το θεωρείς σοβαρό είτε αστείο, είναι μια κάποια απάντηση.

Η άλλη πλευρά, της Αριστεράς, δεν είχε να πει τίποτε. Κάτι προσπάθησε σε κάποια στιγμή να υποστηρίξει –«επειδή είμαστε πλούσια χώρα»- αλλά κατάλαβε πως το επιχείρημα είναι έωλο.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Υπονοούνται όμως πολλά!

Μπορεί το επιχείρημα πως ο αφανισμός μας επιχειρείται επειδή είμαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι να μην πατά και τόσο γερά στα πόδια του, αφού τέτοιοι υπάρχουν πολλά εκατομμύρια και αλλού, έχει όμως ένα σκεπτικό αρκετά επικίνδυνο.

Στην ουσία και οι μεν και οι δε αφήνουν να εννοηθεί πως «η διεθνής συνομωσία» θέλει να εκλείψουμε από προσώπου γης επειδή είμαστε… ανώτεροι.

Δεν είμαστε όπως οι άλλοι εμείς!

Εμείς δώσαμε τα φώτα, σ’ εμάς χρωστάει την ύπαρξή του ο πολιτισμός, την δημιουργία της η Ευρώπη των λαών, την σημασία τους η δημοκρατία, το δίκαιο, η αλήθεια…

Εμείς δώσαμε στον κόσμο τους ρήτορες, τους φιλόσοφους, τους ποιητές, τους Πατέρες της Εκκλησίας, τους Αγίους…

Άρα;

Άρα έχουν κάθε λόγο να θέλουν τον αφανισμό μας!

Η ζήλεια, από μόνη της, είναι ισχυρότατο κίνητρο για το κακό και αυτό μας το έχει (από)δείξει σε όλο του το μεγαλείο η… Τασσώ Καββαδία!

Δράμα!

Όσα δεν φτάνει η αλεπού
τα κόβει από τη ρίζα!