120206 ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι:

Να βγει ο κόσμος έξω!

Βεβαίως, το άσμα λέει «ανοίχτε τα τρελλάδικα», εμείς όμως το τροποποιούμε λίγο και το κάνουμε να ισχύει για τις φυλακές.

Άνοιξε όμως πρώτα ο «διάλογος», όπως συνηθίζουμε να ονομάζουμε εδώ στην Ελλάδα την εμμονή του καθενός στην άποψή του και το κλείσιμο των αφτιών του σε οποιαδήποτε άλλη φωνή.

«Διάλογος» επίσης αποκαλείται το φαινόμενο να καταπιανόμαστε όλοι με ένα θέμα για λίγες μέρες και μετά να το ξεχνάμε εντελώς, παίρνοντας μέρος με το ίδιο πάθος, τον ίδιο ενθουσιασμό και τις ίδιες ακριβώς γνώσεις στον επόμενο «διάλογο».

Υπάρχουν και άλλα ενδιαφέροντα φαινόμενα. Θα σας περιγράψω το πιο σύνηθες: Ασχολούμαστε με ένα «καυτό» θέμα, μόνο όταν έρθει το αβγό στον… πισινό.

Νωρίτερα δεν υπάρχει. Κανείς δεν κάνει τον κόπο να προβλέψει, να βάλει κάτω το χαρτί και το μολύβι και να πει:

Αν σήμερα η κατάσταση είναι αυτή και κινούμαστε με τέτοιους ρυθμούς, σε τόσο διάστημα θα έχουμε φτάσει στο απροχώρητο.

Όχι!

Πρώτα να φτάσουμε στο απροχώρητο (παραλίγο να πω αποχωρητήριο) και μετά θα δούμε τι θα κάνουμε.

Ακόμη όμως κι αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα.

Διότι, όταν λέμε «θα δούμε τι θα κάνουμε» μη φανταστείτε ότι προτείνονται τίποτε πρακτικά μέτρα που οδηγούν σε λύσεις.

Καθόλου. Οι περισσότεροι θα θεωρητικολογήσουν καταδικάζοντας το μοντέλο που μας οδήγησε στην παρούσα κατάσταση και προτείνοντας ένα άλλο.

Ωραία. Αυτό όμως δεν λύνει το πρόβλημα ΤΩΡΑ!

Όταν η βάρκα μπάζει νερά, πρώτα αρπάζεις τους κουβάδες και τις αντλίες. Μετά συζητάς για το πώς έπρεπε να γίνει σωστά το καλαφάτισμα.

Το άλλο πουλάκι:

Ας πούμε, για τις φυλακές…

Η κατάσταση έχει φτάσει στο μη περαιτέρω.

Αυτό όμως έπρεπε ήδη να το είχαμε προβλέψει. Έπρεπε να είχαμε σκεφθεί τρόπους αποφυγής του φαινομένου.

Τώρα πρέπει να δοθούν άμεσες λύσεις.

Επομένως, είναι εκτός τόπου και χρόνου η συζήτηση για μια κοινωνία που δεν οδηγεί στην παραβατικότητα, για άλλου είδους παιδεία, για καλύτερα κατηχητικά σχολεία ή οτιδήποτε έχει ο καθένας στο μυαλό του.

Αυτή είναι μια χρήσιμη κουβέντα που μπορεί και πρέπει να γίνει σε ανύποπτο χρόνο, με ψυχραιμία και νηφαλιότητα.

Τώρα, όμως, τι γίνεται;

Θα πρέπει, λέει, να… «βγει ο κόσμος έξω».

Έστω. Με τι όρους; Κάτω από ποιες προϋποθέσεις; Απλώς και μόνο επειδή συμπλήρωσαν ένα μικρό μέρος της ποινής τους;

Ακούγονται πολλά. Από το να επαναχρησιμοποιηθούν εγκαταλελειμμένα στρατόπεδα, μέχρι να χρησιμοποιηθούν μικρά ακατοίκητα νησιά ως τόποι απομόνωσης των φυλακισμένων.

Η δική μας συμβολή στη συζήτηση θα είναι με ένα μικρό παράδειγμα: Γνωρίσαμε κάποτε έναν ιδιοκτήτη συνεργείου αυτοκινήτων που είχε στη δουλειά του ένα νέο παιδί.

Εδώ στην πόλη μας. Το παιδί αυτό είχε καταδικαστεί από δικαστήριο της Γερμανίας και είχε σταλεί να εργάζεται στην Ελλάδα, με έξοδα και υπό την επιτήρηση του γερμανικού κράτους.

Η εναλλακτική του επιλογή θα ήταν να εγκλειστεί σε κάποια φυλακή της χώρας του.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Υπάρχουν και άλλες λύσεις.

Εύκολες, γρήγορες και πρακτικές. Και, το κυριότερο, δοκιμασμένες με επιτυχία.

Πιάστηκες να κλέβεις; Σου κόβουν το χέρι. Πιάστηκε για βιασμό; Σου κόβουν… πάσαν πατρότητος ελπίδαν, που θα έλεγε και ο Ροΐδης. Πιάστηκες να πουλάς ναρκωτικά; Σε δίνουν στον… Γιάννη Ιωαννίδη!

Αν πιαστείς για κατάχρηση δημόσιου χρήματος τότε θέτεις σοβαρή υποψηφιότητα για κατάκτηση κάποιου αξιώματος, που θα έλεγε κι ο Νίκος Σταυρίδης.

(Αυτά θα τα δούμε αύριο).

Σε κάθε περίπτωση μπορούν να βρεθούν εναλλακτικές ποινές που θα ισοφαρίζουν τον τρόπο εγκλεισμού στις φυλακές που θα γλιτώσει ο κάθε φυλακισμένος.

Αλλά το αν αφεθεί ελεύθερος απλώς και μόνο επειδή δεν χωράμε άλλοι ακούγεται λίγο παράλογο.

Κάτι θα πρέπει να κάνει. Κάπως να ξεπληρώσει το χρέος του προς την κοινωνία.

Θα μου πείτε, εδώ ολόκληρα κράτη και συζητούν για (μονομερές) «κούρεμα» του χρέους τους.

Θα κάνουμε εξαίρεση σε ορισμένους κρατούμενους που… είχαν την ατυχία να βρεθούν πίσω από τα σίδερα;

Διότι, περί ατυχίας πρόκειται!

Όταν τόσοι και τόσοι είμαστε έξω, αυτοί που βρέθηκαν εκεί μάλλον ήταν θύματα της… τύχης.

Κούρεμα ποινών!