120202 ΑΤΟΜΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Μπορώ και μόνος μου!

Σας έρχεται στο νου η σκηνή;

Ένα παιδάκι που το κρατάει από το χέρι η μητέρα του και το βοηθάει να κάνει κάτι δύσκολο. Να ανέβει κάπου, να περάσει από ένα επικίνδυνο σημείο, να πηδήξει από ψηλά…

Το παιδάκι τινάζει το χέρι του, προσπαθεί να ελευθερωθεί από το κράτημα της μητέρας του και διαμαρτύρεται.

Θέλει να το κάνει μόνο του.

Όταν όμως η μητέρα του το αφήνει, έχοντας βέβαια τεταμένη την προσοχή της και την αγκαλιά της σε ετοιμότητα, τότε το παιδί… δεν κάνει βήμα.

Δε θέλει; Φοβάται; Καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί;

Η σκηνή αυτή λοιπόν, μου θυμίζει τη χώρα μας.

Και ρωτάω: Πόσες φορές,  τα τελευταία χρόνια της κρίσης, ακούσατε τη φράση «έπρεπε να το κάνουμε από μόνοι μας»;

Δηλαδή κάποια από τα μέτρα που μας επιβάλλονται θα έπρεπε να τα είχαμε υιοθετήσει εδώ και χρόνια, χωρίς την απειλή της χρεωκοπίας να κρέμεται πάνω από το κεφάλι μας.

Όχι όλα, προς Θεού!

Δεν υπάρχει όμως πολίτης αυτής της χώρας που να διαφωνίσει με κάποια μέτρα, όπως ο εξορθολογισμός των δαπανών, η καλύτερη αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού στο δημόσιο, οι μετατάξεις αργόμισθων υπαλλήλων, το συμμάζεμα κάποιων προκλητικών επιδομάτων, το άνοιγμα επαγγελμάτων κλπ.

Δεν υπάρχει πολίτης είπα;

Λάθος! Πάντοτε θα υπάρχουν ορισμένοι που θα διαφωνούν, είτε εξ επαγγέλματος, είτε επειδή ανήκουν σε κάποια από τις κατηγορίες που «θίγονται».

Και τότε όμως πιθανότατα να συμφωνούσαν σε όλα τα άλλα, εκτός από εκείνο το μέτρο που άγγιζε τα προσωπικά ή τα συντεχνιακά τους συμφέροντα.

Το άλλο πουλάκι:

Εδώ είναι το πρόβλημα!

Διότι, ακόμη και αν η κάθε ομάδα διαφωνεί μόνο για τη δική της περίπτωση, ενώ συμφωνεί για όλες τις άλλες αλλαγές, πάλι στο τέλος οι διαφωνούντες γίνονται πολλοί.

Εγώ που παίρνω το Χ προκλητικό και παράλογο επίδομα, πιθανότατα συμφωνώ να κοπούν όλα τα άλλα εκτός από αυτό.

Το ίδιο όμως κάνει και εκείνος που παίρνει το ψ, το ω ή δεν ξέω ποιο άλλο επίδομα.

Ο ιδιοκτήτης πρακτορείου ΠΡΟ-ΠΟ μπορεί να συμφωνεί στο να απελευθερωθεί το επάγγελμα των φορτηγατζήδων.

Οι φορτηγατζήδες να «απελευθερωθούν» τα φαρμακεία, οι φαρμακοποιοί τα ταξί και πάει λέγοντας.

Πού καταλήγουμε όμως έτσι;

Για να το καταλάβουμε θα πρέπει να σκεφτούμε ότι (ευτυχώς ή δυστυχώς) εμείς δεν ψηφίζουμε ο ένας για τον άλλο, αλλά όλοι μαζί έχουμε τους εκπροσώπους μας.

Επειδή όμως ακριβώς τους έχουμε όλοι μαζί, αυτοί δεν θέλουν να χαλάσουν το χατίρι κανενός.

Αποτέλεσμα; Καμιά αλλαγή, εδώ και χρόνια.

Προσέξτε!

Δεν μιλώ καν για όσα έπρεπε να γίνουν, πριν μας πλακώσουν οι τρόικες και τα μνημόνια, αλλά και για όσα υποτίθεται ότι, δεσμευτήκαμε να κάνουμε μετά.

Μιλώ για όλα εκείνα τα μέτρα που, προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι γκρινιάρηδες και οι διαφωνούντες, υποστηριζόταν από κάποιους ότι «έπρεπε να τα πάρουμε μόνοι μας» ή ότι αυτό έπρεπε να είχε γίνει εδώ και χρόνια.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Πού βρισκόμαστε, λοιπόν;

Παρόλο που μας έχουν «με το σουγιά στο κόκκαλο, με το λουρί στο σβέρκο», εμείς σφυρίζουμε ξένοιαστα, σαν να μη συμβαίνει τίποτε.

Κάθε τόσο ακούμε για αλλαγές στο δημόσιο, για περιορισμό των δαπανών, για υπηρεσίες που θα κλείσουν, για επαγγέλματα που θα ανοίξουν, για διαδικασίες που θα απλουστευθούν, όμως, επί της ουσίας, τίποτε.

Μόνο η εύκολη λύση των οριζόντιων περικοπών στους μισθούς. Και εκεί όμως, παρά το ενιαίο μισθολόγιο, κάποιοι αποδείχτηκαν και πάλι πιο… ενιαίοι από τους υπόλοιπους.

Το πολιτικό κόστος, βλέπετε.

Έλα όμως που ούτε κι αυτό θα έπρεπε να είναι δικαιολογία στην παρούσα συγκυρία.

Διότι, το ΠΑΣΟΚ, που κυβερνούσε και εξακολουθεί να κυβερνά, πόσο πιο κάτω θα πήγαινε αν προχωρούσε και σε τέτοιου είδους μέτρα.

Να μην πω ότι μπορεί να πήγαινε παραπάνω!

Δεν μιλάμε όμως για το πολιτικό κόστος της κυβέρνησης συνολικά αλλά εκείνο των βουλευτών, το ατομικό, όπως το είδαμε να το προφυλάσσουν ως κόρη οφθαλμού όλα αυτά τα χρόνια.

Η χειρότερη μορφή, δηλαδή.

Εγώ να σωθώ (επανεκλεγώ) και δεν πα’ να…

Εμείς δεν μπορούμε ούτε με άλλους από πάνω μας!