Το ένα πουλάκι:
Ο Έλληνας διανομέας!
Έτσι το διαβάσαμε στις εφημερίδες.
Το αμερικανικό Υπουργείο Δικαιοσύνης και η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς πραγματοποίησαν έρευνα κατά την οποία διαπιστώθηκε η δράση του Έλληνα διανομέα.
Τι ήταν αυτό;
Ήταν κάποιος που έκανε μια πολύ οικεία δουλειά για τα ελληνικά αλλά και τα διεθνή δεδομένα στο χώρο της ιατρικής. Λάδωνε γιατρούς για να χρησιμοποιούν προϊόντα μιας συγκεκριμένης εταιρίας.
Ας δούμε τα πράγματα ψύχραιμα.
Πρώτα πρώτα, το ότι ο γιατρός «τα παίρνει», προκειμένου να επιλέξει το τάδε προϊόν αντί του ανταγωνιστικού του δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι είναι εις βάρος του ασθενούς και της θεραπείας του.
Θα σας πως ένα παράδειγμα για να καταλάβετε τι εννοώ.
Πριν από είκοσι και βάλε χρόνια με είχε επισκεφθεί στη Θεσσαλονίκη που ζούσα τότε ένας φίλος, ο οποίος είχε κατέβει για δουλειά.
Τον είχε στείλει η υπηρεσία του ως εμπειρογνώμονα, προκειμένου να ελέγξει και να εισηγηθεί την προμήθεια ενός ακριβού εξαρτήματος για τη δουλειά τους.
Οι υποψήφιοι ήταν δύο με το προϊόν του ενός να υπερτερεί φανερά σε ποιότητα και καλή τιμή. Τι γινόταν όμως: Αυτός που το διέθετε, φοβούμενος μήπως ο ανταγωνιστής «λαδώσει» το φίλο μου και προτιμήσει εκείνον έδειξε την πρόθεση να τον «λαδώσει» κι αυτός.
«Κοίτα», μου είπε, «τι συμβαίνει».
«Εγώ μπορώ και τα χρήματα να πάρω και τη συνείδησή μου να έχω ήσυχη επειδή θα επιλέξω και θα εισηγηθώ την αγορά του εξαρτήματος που πράγματι είναι το καλύτερο και συμφέρει στο δημόσιο.
Δεν το έκανε και είμαι περήφανος που είμαστε ακόμη φίλοι.
Θέλω όμως να πω ότι το γεγονός πως ο χειρουργός παίρνει τη μίζα του δεν σημαίνει πως εσύ θα δεχτείς ένα άχρηστο και επικίνδυνο εμφύτευμα. Μπορεί να είναι και το καλύτερο.
Το άλλο πουλάκι:
Ούτε γάτα ούτε ζημιά, λοιπόν;
Δεν είναι ακριβώς έτσι. Πρώτον διότι η ανθρώπινη απληστία δεν γνωρίζει όρια. Ξέρουμε περιπτώσεις ασθενών που χειρουργήθηκαν και τους τοποθετήθηκαν εμφυτεύματα, χωρίς να συντρέχει ιδιαίτερος λόγος.
Έπειτα, ακόμη κι αν δεν κινδυνεύει άμεσα ο ασθενής, το πρόβλημα μετατίθεται στο ασφαλιστικό του ταμείο και στο ελληνικό δημόσιο γενικότερα.
Διότι, μη φανταστεί κανείς ότι τα εκατομμύρια ευρώ που κοστίζουν οι μίζες τα πληρώνει κάποιος από την τσέπη του.
Όλα αυτά… ενσωματώνονται στην τελική τιμή του προϊόντος, δηλαδή τα πληρώνουμε εμείς οι φορολογούμενοι.
Είδατε; Είπα φορολογούμενοι και θυμήθηκα άλλη μια ιστορία με γιατρούς.
Μου έλεγε μια φίλη για τα παράπονα που της έκανε ο γιατρός της, κατά την τελευταία της επίσκεψη, σχετικά με τις νέες αμοιβές που δίνει το κράτος.
Φαίνεται πως την έπεισε, γιατί κι αυτή προσπαθούσε να πείσει εμένα: «Πράγματι, όμως, δεν είναι κοροϊδία, επιστήμονα άνθρωπο, με τόσα χρόνια στα θρανία, να τον πληρώνει δέκα ευρώ την επίσκεψη;
«Είναι κοροϊδία και μάλιστα μεγάλη». Συμφώνησα εγώ ειλικρινά.
«Θα σου πω όμως και κάτι άλλο. Δεν είναι μεγαλύτερη κοροϊδία αυτός ο γιατρός να δηλώνει ετήσιο εισόδημα πέντε χιλιάδες ευρώ και τα παιδιά το να κοιμούνται στις φοιτητικές εστίες και να σιτίζονται στη λέσχη;»
Έμεινε άφωνη.
«Ίσως», συμπλήρωσα «αν αυτός ο γιατρός και άλλοι όμοιοί του δήλωναν το πραγματικό τους εισόδημα και πλήρωναν τους φόρους που τους αναλογούν, ίσως να μην έφτανε σήμερα το κράτος να τους δίνει μόνο δέκα ευρώ σε κάθε επίσκεψη».
Και ένα τρίτο πουλάκι:
Στη συζήτηση μπήκε και άλλος.
«Εγώ θα την πάω την κουβέντα ακόμη παραπέρα», μας είπε. «Ξέρετε τι θα έκανα, αν ήμουν εγώ κράτος; Θα έκανα μια εξήγηση με τους γιατρούς και με άλλους επιστήμονες αλλά τώρα μιλάμε γι’ αυτούς».
«Ελάτε εδώ», θα τους έλεγα.
«Εσάς σας πήρε η πολιτεία από έξι χρονών και σας σπούδασε. Σας έδωσε βιβλία, δασκάλους, σχολεία, πανεπιστήμια, εργαστήρια, λέσχες, νοσοκομεία… για να γίνετε γιατροί και να πάρετε ειδικότητα».
«Λοιπόν; Δεν χρωστάτε κάτι σ’ αυτό το κράτος; Θα εργαστείτε κάποια χρόνια ως υπάλληλοί του και μετά είστε ελεύθεροι να ανοίξετε δικό σας ιατρείο ή να πάτε σε ιδιωτικές κλινικές».
Βλέπετε, φίλοι μου, πως τα προβλήματα δεν είναι ούτε απλά, ούτε έχουν μία και μοναδική οπτική.
Εμείς όμως συνηθίζουμε να βλέπουμε μόνο την πλευρά που εξυπηρετεί το προσωπικό μας συμφέρον.
Για κάποια στιγμή πιστέψαμε πως η κρίση ήταν μια ευκαιρία να δούμε τα προβλήματα πιο συνολικά, κυρίως στην κοινωνική τους διάσταση.
Ήταν όμως μια πολύ σύντομη στιγμή!
 |
| Μιλάμε για λειτούργημα! |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου