120203 ΗΡΩΙΚΟ

Το ένα πουλάκι:

Μαθήματα ιστορίας.

Του Έλληνος ο τράχηλος και τα λοιπά και τα λοιπά!

Αν κάτι υπάρχει στην ιστορία αυτού του λαού που δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς είναι πως πολλές φορές χρειάστηκε να σταθμίσει τις προτεραιότητές του.

Και μάλιστα όχι οποιεσδήποτε προτεραιότητες. Δύσκολα πράγματα, όχι παιχνίδια.

Χρειάστηκε να επιλέξει αν θα κάνει πόλεμο για μια Ελένη ή αν θα φάει το κέρατο και θα το καταπιεί.

Έπειτα χρειάστηκε να επιλέξει ανάμεσα στην αγκαλιά της Κίρκης και την αθανασία που εκείνη του πρόσφερε ή στην επιστροφή στο σπίτι και την πιστή σύζυγο.

Αργότερα διάλεξε να πεθάνει κρατώντας το δόρυ και την ασπίδα, παρά να ζήσει κάτω από την εξουσία ξένου βασιλιά.

Αυτό το δίλημμα, με διάφορες παραλλαγές χρειάστηκε να το αντιμετωπίσει πολλές φορές.

Ιστορικά συνκεφαλαιώθηκε στη φράση «ελευθερία ή θάνατος», που μπορεί να ανήκει στο ’21, όμως υποδηλώνει μια στάση αιώνων.

Βεβαίως, στην τρισχιλιόχρονη πορεία του υπήρξαν και άλλους είδους διλήμματα, όπως «τούρκικο φέσι ή τιάρα παπική», με τα Βαλκάνια ή με την Ευρώπη, Αμερική ή Ρωσία, ΠΑΟΚ ή Άρης, αλλάζουμε ή βουλιάζουμε, δραχμή ή ευρώ…

Ας τα αφήσουμε όμως, για να έρθουμε σε όσα μας απασχολούν τώρα. Εξάλλου, η ζωή όχι μόνο των λαών αλλά και του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά δεν είναι παρά μια αλληλοδιαδοχή διλημμάτων, παραγόντων που πρέπει να σταθμίσει, καταστάσεων που πρέπει να εκτιμήσει, αποφάσεων που πρέπει να λάβει…

Ίσως θα έπρεπε εδώ να θυμίσουμε πως η σοφία της καθ’ ημάς ανατολής έχει αποφανθεί ότι, τελικά, δεν έχει και τόση σημασία το τι ακριβώς θα αποφασίσει κανείς.

«Όποιος πάρει θα μετανιώσει, όποιος δεν πάρει πάλι θα μετανιώσει».

Το άλλο πουλάκι:

Υπάρχει και δεύτερο, δικό μας, «παράδειγμα».

Στον ορθόδοξο μοχανισμό, που αποτελεί ένα διαφορετικό παράδειγμα θεώρησης του βίου, έχουμε και μια διαφορετική περίπτωση αντιμετώπισης των διλημμάτων.

Είναι η …«υπακοή». Η τρίτη από τις αρετές του μοναχού, μαζί με την ακτημοσύνη και την παρθενία.

Τι μας λέει η υπακοή;

Δεν χρειάζεται εσύ ν’ αποφασίζεις. Δεν χρειάζεται καν να μπαίνεις σε κάποιο δίλημμα. Ο γέροντάς σου ξέρει και θα σου πει τι να κάνεις σε κάθε περίπτωση.

Εσύ το μόνο που έχεις είναι να ασχολείσαι με τα ουσιώδη. Την άσκησή σου, τον κανόνα σου, την προσευχή σου, το πώς θα πλησιάσεις τον Θεό…

Ας έρθουμε τώρα και ας συνδυάσουμε αυτό με την παροιμιώδη φράση του Μάνου Χατζιδάκι που είχε πει «να φέρουμε τους Γερμανούς να μας κυβερνούν, για να ασχοληθούμε εμείς με τα ουσιώδη του πολιτισμού και της τέχνης».

Τι συμπέρασμα βγαίνει;

Το συμπέρασμα ότι ο Έλληνας δεν είναι για πράγματα χαμηλών απαιτήσεων. Δεν τον έχω για να ασχολείται με το πώς να μαζεύει φόρους, πως να οργανώνει ένα εκπαιδευτικό σύστημα, πως να κάνει δρόμους…

Σ’ αυτά είναι σκράπας.

Απεναντίας, υπάρχουν άλλοι που, αποδεδειγμένα, τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα. Γιατί, λοιπόν, να μην τους τα αναθέσουμε, ώστε εμείς να μπορούμε απερίσπαστοι να ασχολούμαστε με τα μεγάλα και τα υψηλά του βίου;

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Γιατί θεωρείται σκλαβιά!

Θυμίζω ότι ο Έλλην προτιμάει να ρίξει το καράβι στο  κάβο, παρά να δώσει το πηδάλιο σε άλλον.

Πόσους γνωστούς σας είδατε να δίνουν το τιμόνι στη γυναίκα τους ή σε κάποιον φίλο επειδή αυτοί έχουν πιει;

Έτσι και ως χώρα.

Δεν ανεχόμαστε όχι να δώσουμε το τιμόνι, αλλά καν ούτε «κουμάντο» να μας κάνει κάποιος –έλα, έλα, όοπα καλά είσαι– προκειμένου να μην τρακάρουμε.

Θα ανεχτούμε επίτροπο; Και μάλιστα Γερμανό;

Για να κόψουμε την πλάκα, είμαστε τα τελευταία πουλάκια που θα θέλαμε οποιονδήποτε ξένο να επιτροπεύει στη χώρα μας.

Γιατί; Για έναν απλούστατο λόγο: Δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα και τους νόμους μας, δηλαδή δεν το έχουμε αποφασίσει μέσα στη λειτουργία της δημοκρατίας μας.

Προπονητής Γερμανός προβλέπεται να υπάρχει στην Εθνική. Επίτροπος στη χώρα, όχι!

Άρα κακώς το συζητάμε και θέτουμε την κουβέντα σε λάθος βάση, περί του πόσο καλός ή κακός θα είναι, πόσο χρήσιμος ή επιβλαβής, πόσο χειρότερος τελικά από τους δικούς μας λεβέντες που κυβερνούν…

Όχι!

Mπορεί να αποφασίσεις εκουσίως να ….«κρεμαστείς»,

αλλά με το ζόρι παντρειά δεν γίνεται.